სა­შო­ბაო ეპის­ტო­ლე უწ­მინ­დე­სი­სა და უნე­ტა­რე­სის, სრუ­ლი­ად სა­ქარ­თვე­ლოს კა­თო­ლი­კოს- პატ­რი­არ­ქის, მცხე­თა-თბი­ლი­სის მთა­ვა­რე­პის­კო­პო­სის და ბიჭ­ვინ­თი­სა და ცხუმ-აფხა­ზე­თის მიტ­რო­პო­ლიტ ილია II-ისა

ყოვ­ლადსამ­ღვდე­ლო­ნო მღვდელმთა­ვარ­ნო, ღირ­სნო მო­ძღვარ­ნო, დი­ა­კონ­ნო, ბერ-მო­ნო­ზონ­ნო, ჩემო საყ­ვა­რე­ლო სუ­ლი­ე­რო შვი­ლე­ბო, სა­ქარ­თვე­ლოს წმინ­და მარ­თლმა­დი­დე­ბე­ლი ეკ­ლე­სი­ის წევ­რნო, სამ­შობ­ლო­ში მკვიდ­რნო და ჩვე­ნი ქვეყ­ნის სა­ზღვრებს გა­რეთ მცხოვ­რებ­ნო თა­ნა­მე­მა­მუ­ლე­ნო, გი­ხა­რო­დეთ!

"ამი­ე­რი­დან შენ უკვე აღარ ხარ მონა, არა­მედ ძე, ხოლო თუ ძე ხარ, მემ­კვიდ­რე­ცა ხარ ღმერ­თის მიერ" (გალ.4,7).

ახლა, ამ ღა­მეს, მთელ კა­ცობ­რი­ო­ბას და თი­თო­ე­ულ ჩვენ­განს კვლავ ეუ­წყე­ბა ან­გე­ლო­ზის სა­ო­ცა­რი სი­ტყვე­ბი, პირ­ვე­ლად ბეთ­ლე­მელ­მა მწყემ­სებ­მა რომ გა­ი­გო­ნეს: "…მე გა­ხა­რებთ დიად სი­ხა­რულს, რომ­ლი­თაც იხა­რებს მთე­ლი ხალ­ხი, რად­გან დღეს და­ვი­თის ქა­ლაქ­ში და­ი­ბა­და თქვე­ნი მა­ცხო­ვა­რი…" (ლუკა. 2.11) და მსოფ­ლი­ოს კვლა­ვაც ეფი­ნე­ბა ზე­ცი­უ­რი სა­გა­ლო­ბე­ლი: "დი­დე­ბა მა­ღალ­თა შინა ღმერ­თსა, ქვე­ყა­ნა­სა ზედა მშვი­დო­ბა და კაც­თა შო­რის სათ­ნო­ე­ბა" (ლუკა 2.14).

ან­თე­ბუ­ლი სან­თლე­ბით მწყემ­სებ­თან და მოგ­ვებ­თან ერ­თად სუ­ლი­ე­რად ჩვენც გა­ვე­შუ­როთ ბეთ­ლე­მი­სა­კენ და მი­ვე­ახ­ლოთ ყრმა იე­სოს, - წი­ნას­წარ­მე­ტყველ­თა და მო­ცი­ქულ­თა მიერ და­ვი­თის ძედ წო­დე­ბულს.

რა­ტომ შე­იყ­ვა­რა ღმერ­თმა ასე და­ვი­თი? რა­ტომ მი­ა­გო გა­მორ­ჩე­უ­ლი პა­ტი­ვი? შო­ბის ად­გი­ლად მისი ქა­ლა­ქი რა­ტომ ირ­ჩია და თა­ვი­სი ხორ­ცი­ე­ლი წარ­მო­მავ­ლო­ბა მას რა­ტომ და­უ­კავ­ში­რა?!

პირ­ველ რიგ­ში იმი­ტომ, რომ იგი გახ­და მეფე-რჩე­უ­ლი.

და­ვითს ძლე­ვა­მო­სი­ლო­ბის მწვერ­ვალ­ზეც და უდი­დე­სი შე­ჭირ­ვე­ბის ჟამ­საც სუ­ლით ხორ­ცამ­დე ჰქონ­და გან­ცდა იმი­სა, რომ ქვე­ყა­ნა­ში თვი­თონ კი არ მე­ფობ­და, არა­მედ, - ყოვ­ლადსა­ხი­ე­რი უფა­ლი. თა­ვად კი იყო ოდენ მსა­ხუ­რი და მისი ნე­ბის აღმსრუ­ლე­ბე­ლი, ამი­ტო­მაც თავ­მდაბ­ლად სრუ­ლად იყო მას­ზე მინ­დო­ბი­ლი და უდ­რტვინ­ვე­ლად ემორ­ჩი­ლე­ბო­და.

ძვე­ლი აღ­თქმის მე­ფე­თა შო­რის მეფე-მსა­ხუ­რის ტვირ­თი ასე სწო­რად, ასე ღირ­სე­უ­ლად არა­ვის უტა­რე­ბია და დღე­საც იგი მი­სა­ბა­ძად რჩე­ბა.

და­ვითს ჰქონ­და დიდი შეც­დო­მე­ბიც, მაგ­რამ ჰქონ­და გულ­მხურ­ვა­ლე, გულ­წრფე­ლი, სუ­ლის­შემ­ძვრე­ლი სი­ნა­ნუ­ლი და ეს გან­ცდა იმ­დე­ნად ძლი­ე­რი იყო მას­ში, რომ სჭარ­ბობ­და ცოდ­ვა­თა სიმ­ძი­მეს და მა­გა­ლი­თად გახ­და და­ცე­მულ­თა წა­მოდ­გო­მი­სა.

თავ­მდაბ­ლო­ბი­სა და გულ­შე­მუს­ვრი­ლო­ბის გამო მი­ე­ცა მას წი­ნა­სარ­მე­ტყვე­ლე­ბის მად­ლი და უფალ­თან პირ­და­პი­რი სა­უბ­რის ძალ­მო­სი­ლე­ბა, რი­თაც იქცა მე­ფო­ბის, ღვთის­მა­ხუ­რე­ბი­სა და წი­ნას­წარ­მე­ტყვე­ლე­ბის ნი­ჭთა შე­მომ­კრე­ბად. ამ თვი­სე­ბა­თა გამო და­ფას­და და­ვი­თი ღვთის თვალ­ში.

****

ჩვენ ყვე­ლამ მშობ­ლე­ბი­სა და წი­ნა­პარ­თა­გან მი­ვი­ღეთ გე­ნე­ტი­კუ­რი მემ­კვიდ­რე­ო­ბა. ამ მემ­კვიდ­რე­ო­ბის, გა­რე­მო­ე­ბა­თა და პი­როვ­ნუ­ლი არ­ჩე­ვა­ნის მი­ხედ­ვით კი ვყა­ლიბ­დე­ბით ინ­დი­ვი­დე­ბად.

ეს შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი პრო­ცე­სია, რად­გან გვაქვს შე­საძ­ლებ­ლო­ბა, ჩვე­ნი ქმე­დე­ბე­ბის ნა­წი­ლი მო­ვი­წო­ნოთ, ნა­წი­ლი და­ვი­წუ­ნოთ, ზოგს გან­ვე­რი­დოთ, ზოგს მუდ­მი­ვად ვებ­რძო­ლოთ … და ასე გავ­ხდეთ თა­ნა­მო­ნა­წი­ლე ჩვე­ნი "მე"-ს გა­მო­ძერ­წვი­სა.

ავს ვა­კე­თებთ თუ კარ­გს, ეს ყვე­ლა­ფე­რი შემ­დეგ იმ ქვეყ­ნად აი­სა­ხე­ბა და მთე­ლი სი­სავ­სით გა­მოვ­ლინ­დე­ბა; ამი­ტო­მაც ჩვენს ყვე­ლა ნა­ბიჯს და არ­სე­ბო­ბის ყო­ველ წუთს დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს.

ჩვენ ვმოქ­მე­დებთ გო­ნე­ბით, სი­ტყვით, საქ­მით, გრძნო­ბით და პა­სუხს ვა­გებთ ფიქრზე, რო­მე­ლიც გო­ნე­ბა­ში გვაქვს, საქ­მე­ზე, რო­მელ­საც ვა­კე­თებთ, ტკი­ვილ­ზე თუ სი­ხა­რულ­ზე, რო­მელ­საც გან­ვიც­დით, სი­ტყვა­ზე, რო­მელ­საც ვამ­ბობთ, მზე­რა­ზეც კი … რად­გან ეს ჩემი აზ­რია, ჩემი გრძნო­ბაა, ჩემი მოქ­მე­დე­ბაა, ჩემი სი­ტყვაა, ჩემი გან­წყო­ბაა. მე ვქმნი ამ ყო­ვე­ლი­ვეს და ჩემს "მე"-დ, ჩემს ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლურ ყო­ფად ვაქ­ცევ.

წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, მუდ­მი­ვად რამ­დე­ნი მი­მარ­თუ­ლე­ბით ვავ­ლენთ თავს. ამას­თან, უმე­ტეს შემ­თხვე­ვა­ში არც ვუკ­ვირ­დე­ბით და ვერც ვაც­ნო­ბი­ე­რებთ, რას ვა­კე­თებთ, რა­ტომ და რო­გორ ვმოქ­მე­დებთ.

რა არის ჩვენ­თვის სა­სარ­გებ­ლო ან უარ­სა­ყო­ფი, რა ით­ვლე­ბა სი­მარ­თლედ და სი­კე­თედ, რო­გორ ვი­ცხოვ­როთ, რო­გორ მო­ვი­პო­ვოთ ბედ­ნი­ე­რე­ბა? – ეს კი­თხვე­ბი ფი­ლო­სო­ფოს­თათ­ვის სა­უ­კუ­ნე­თა მან­ძილ­ზე გან­სჯის საგ­ნად იყო ქცე­უ­ლი და ეს პრო­ცე­სი დღე­საც გრძელ­დე­ბა.

ქრის­ტი­ა­ნო­ბამ კი ყვე­ლას­თვის გა­სა­გე­ბად მარ­ტი­ვად გას­ცა მას პა­სუ­ხი: "შე­იყ­ვა­რე უფა­ლი, ღმერ­თი შენი, მთე­ლი შენი გუ­ლით, მთე­ლი სუ­ლით და მთე­ლი შენი გო­ნე­ბით. ეს არის პირ­ვე­ლი და დიდი მცნე­ბა და მე­ო­რე, მსგავ­სი ამი­სი: შე­იყ­ვა­რე მოყ­ვა­სი შენი, რო­გორც თავი შენი" (მთ.22, 37-39), ანდა "ყვე­ლა­ფერ­ში, რო­გორც გინ­დათ, რომ მო­გექ­ცნენ ადა­მი­ა­ნე­ბი, თქვენც ისე­ვე მო­ე­ქე­ცით მათ" (მთ. 7,12).

მაგ­რამ ამ­გვა­რი ცხოვ­რე­ბის შე­დე­გი არ არის მი­წი­ე­რი ბედ­ნი­ე­რე­ბა, სიმ­დიდ­რე და თა­ნამ­დე­ბო­ბა, არც პა­ტი­ვი და უზ­რუნ­ვე­ლი ყოფა.

ასე­თი ცხოვ­რე­ბის შე­დე­გი არის მა­რა­დი­უ­ლი ნე­ტა­რე­ბა, მა­რა­დი­უ­ლი სი­ხა­რუ­ლის გან­ცდა და ან­გე­ლოზ­თა თანა ქრის­ტეს სა­უფ­ლო­ში მყო­ფო­ბა.

წუ­თი­სო­ფელ­ში ყო­ველ­თვის იყ­ვნენ და არი­ან ადა­მი­ა­ნე­ბი, რო­მელ­ნიც ამ­ქვეყ­ნი­ურ, წარ­მა­ვალ კე­თილ­დღე­ო­ბას ირ­ჩე­ვენ ცხოვ­რე­ბის მიზ­ნად და სხვა არც არა­ფე­რი სურთ. მაგ­რამ იყ­ვნენ, არი­ან და იქ­ნე­ბი­ან ისეთ­ნიც, რო­მელ­ნიც ბედ­ნი­ე­რე­ბას უფალ­თან ერ­თო­ბა­ში ხე­და­ვენ.

ასე­თი აზ­როვ­ნე­ბა ზო­გი­ერთს ად­რე­უ­ლი ასა­კი­დან უყა­ლიბ­დე­ბა, ზოგი გან­საც­დე­ლის შემ­დეგ ხდე­ბა მორ­წმუ­ნე, ნა­წი­ლიც გან­სჯით ეძი­ებს და იმეც­ნებს ღმერ­თს, რო­მელ­თა­ნაც სი­ახ­ლო­ვეს მთე­ლი ძა­ლით ეკ­ლე­სია შეგ­ვაგ­რძნო­ბი­ნებს.

რა არის და რას ნიშ­ნავს ეკ­ლე­სია?

ეკ­ლე­სია ღვთის მიერ მო­წო­დე­ბულ­თა და მისი სიწ­მინ­დის გარ­შე­მო გა­ერ­თი­ა­ნე­ბულ­თა კრე­ბუ­ლია.

პირ­ვე­ლი ეკ­ლე­სია ჩვენ­თვის უხი­ლა­ვია და იგი შე­მოქ­მედ­თან ან­გე­ლოზ­თა და­სის ურ­თი­ერ­თო­ბას გუ­ლის­ხმობს.

ადამს, ევა­სა და ღმერ­თს შო­რის და­ცე­მამ­დე­ლი კავ­ში­რი კი იყო ედემ­ში არ­სე­ბუ­ლი ეკ­ლე­სია, ანუ ის სივ­რცე, რო­მელ­შიც შე­მომ­ქმედ­თან ჩვე­ნი პირ­ველმშობ­ლე­ბის ერ­თო­ბით ხდე­ბო­და მათი ნე­ტა­რე­ბი­თი ცხოვ­რე­ბა.

ცოდ­ვით და­ცე­მის შემ­დეგ ხი­ლუ­ლი ეკ­ლე­სია კვლავ შე­ნარ­ჩუნ­და აბ­რა­ა­მის და სხვა მა­მათმთა­ვარ­თა კრე­ბულ­ში; სჯულ­დე­ბი­თი სახე კი მას სი­ნას მთის გა­მო­ცხა­დე­ბის შემ­დეგ მი­ე­ცა.

I სა­უ­კუ­ნემ­დე მთელს მსოფ­ლი­ო­ში მხო­ლოდ ის­რა­ელ­ში არ­სე­ბობ­და ეკ­ლე­სია, სა­დაც იდი­დე­ბო­და ჭეშ­მა­რი­ტი ღმერ­თი.

I სა­უ­კუ­ნის და­სა­წყის­ში, სუ­ლიწ­მინ­დის მო­ფე­ნის დღეს, - და­არ­სდა ახა­ლი აღ­თქმის ეკ­ლე­სია, რო­მელ­მაც მა­ცხოვ­ნებ­ლო­ბი­თი მად­ლმო­სი­ლე­ბა შეს­ძი­ნა იმ მსა­ხუ­რე­ბას ძვე­ლი აღ­თქმის ეკ­ლე­სი­ა­ში რომ აღეს­რუ­ლე­ბო­და.

მისი მო­წყო­ბის წესი, იერ­არ­ქია და სა­ი­დუმ­ლო­ე­ბე­ბი მა­ცხო­ვარ­მა თვი­თონ და­ად­გი­ნა. ყვე­ლა­ზე მთა­ვა­რი კი არის ის, რომ მხო­ლოდ ეს ეკ­ლე­სია არის მა­ცხოვ­ნე­ბე­ლი, მა­რა­დი­უ­ლი სი­ცო­ცხლის წყა­რო და ემ­ბა­ზი, რად­გან იგი უშუ­ა­ლოდ იესო ქრის­ტეს მი­ე­რაა და­არ­სე­ბუ­ლი და მისი სის­ხლი­თაა გა­მოს­ყი­დუ­ლი. "კლდე­სა ზედა აღ­ვა­შე­ნო ეკ­ლე­სი­აი ჩემი და ბჭე­ნი ჯო­ჯო­ხე­თი­სა­ნი ვერ ერე­ო­დი­ან მას~ (მთ. 1,16), - ბრძა­ნებს უფა­ლი.

ხაზ­გას­მით უნდა აღ­ვნიშ­ნოთ, რომ მარ­თლმა­დი­დე­ბე­ლი ეკ­ლე­სია არა­სო­დეს მძლავ­რობს პი­როვ­ნე­ბა­ზე. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა რომ ღმერ­თი ყოვ­ლის­შემ­ძლეა, მის­თვის უცხოა ჩვე­ნი ნე­ბის რა­ი­მე სა­ხით შე­ზღუდ­ვა (ცოდ­ვა კი იმო­ნებს კაცს და თა­ვის მორ­ჩი­ლად ხდის), იგი კა­ცობ­რი­ო­ბას და თი­თო­ე­ულ ჩვენ­განს გა­დარ­ჩე­ნის გზებს უჩ­ვე­ნებს და გვთა­ვა­ზობს თა­ნა­მოღ­ვა­წე­ო­ბას ჩვენს სულ­ში და ჩვენს გა­რე­მო­ში გა­ბა­ტო­ნე­ბუ­ლი ბო­რო­ტი ძა­ლის და­სა­მარ­ცხებ­ლად. ამის­თვის კი არ არის საკ­მა­რი­სი მხო­ლოდ ჩვე­ნი სი­ტყვი­ე­რი აღმსა­რებ­ლო­ბა, არც ღრმა თე­ო­ლო­გი­უ­რი ცოდ­ნა, არც წე­სე­ბის შეს­რუ­ლე­ბა, აუ­ცი­ლე­ბე­ლია ყო­ვე­ლი ჩვენ­გა­ნის პი­რა­დი მოღ­ვა­წე­ო­ბაც, ქმე­დე­ბებ­ში გა­მოვ­ლე­ნი­ლი ჩვე­ნი ბრძო­ლა გა­მარ­ჯვე­ბი­სათ­ვის. ამი­ტო­მაც ეწო­დე­ბა ქრის­ტეს ეკ­ლე­სი­ას მებ­რძო­ლი ეკ­ლე­სია.

ხოლო ვინც ამ­ქვეყ­ნად ამ სუ­ლი­ერ ბრძო­ლა­ში არ მო­ნა­წი­ლე­ობს და ცხო­ნე­ბის გზას არ ად­გე­ბა, თუნ­დაც ეკ­ლე­სი­ა­ში რე­გუ­ლა­რუ­ლად და­დი­ო­დეს და სა­სუ­ლი­ე­რო პი­რიც იყოს, ქრის­ტეს ცო­ცხა­ლი და ცხო­ველსმყო­ფე­ლი ეკ­ლე­სი­ის გა­რეთ დარ­ჩე­ბა.

ვი­ტყვით იმა­საც, რომ მებ­რძო­ლი ეკ­ლე­სია იარ­სე­ბებს მე­ო­რედ მოს­ვლის შემ­დე­გაც, ოღონდ ახა­ლი ფორ­მით, - მო­ზე­ი­მე ეკ­ლე­სი­ის სა­ხით, ცოდ­ვებ­ზე გა­მარ­ჯვე­ბულ ნათ­ლის შვილ­თა და ღვთის ძეთა კრე­ბუ­ლის სა­ხით.

ასე რომ, ეკ­ლე­სია ყოვ­ლად­წ­მინ­და სა­მე­ბის მადლთან ან­გე­ლოზ­თა და კაც­თა თა­ნა­ზი­ა­რე­ბის ად­გი­ლია. იგი შე­საქ­მის თა­ნად­რო­უ­ლია, ანუ სამ­ყა­რო ეკ­ლე­სი­ის გა­რე­შე არ არ­სე­ბობს!

ბედ­ნი­ერ­ნი ვართ, რომ ჩვენ მებ­რძო­ლი, გა­დამ­რჩე­ნე­ლი, მარ­თლმა­დი­დე­ბე­ლი ეკ­ლე­სი­ის წევ­რნი ვართ და ძალ­გვიძს, მო­ზე­ი­მე ეკ­ლე­სი­ის თა­ნა­ზი­არ­ნიც გავ­ხდეთ.

ქრის­ტეს ეკ­ლე­სი­ის წევ­რო­ბა ცოდ­ვის მო­ნო­ბი­სა­გან ჩვენს გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბას, სა­კუ­თა­რი თა­ვის ფლო­ბას, სხე­ულ­ზე სუ­ლის წარმ­მარ­თვე­ლო­ბას გუ­ლის­ხმობს.

წარ­მო­მავ­ლო­ბის, ეთ­ნო­სის, წარ­სუ­ლი ცოდ­ვი­ლი ცხოვ­რე­ბის მი­უ­ხე­და­ვად ქრის­ტე არ ერი­დე­ბა უდი­დეს სიწ­მინ­დე­ში ჩვენს შეყ­ვა­ნას, ზი­ა­რე­ბის მად­ლით კი მისი სის­ხლი სის­ხლთა­გა­ნი და ხორ­ცი ხორცთა­გა­ნი ვხდე­ბით.

მაგ­რამ ამ სიწ­მინ­დეს გვთა­ვა­ზობს არა პა­ტი­ვი­სათ­ვის, არა­მედ პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბის­თვის, არა ბა­ტო­ნო­ბის­თვის, არა­მედ მოყ­ვას­ზე ზრუნ­ვის­თვის, და­ვით წი­ნას­წარ­მე­ტყვე­ლის მსგავ­სად მეფე - მსა­ხუ­რად ჩვე­ნი წარ­მო­ჩე­ნის­თვის.

"მად­ლი­სა და სი­მარ­თლის უხ­ვად მიმ­ღებ­ნი იმე­ფე­ბენ სი­ცო­ცხლე­ში, იესო ქრის­ტეს მიერ" (რომ.5,17), - ვკი­თხუ­ლობთ წმინ­და წე­რილ­ში, რად­გან "უკე­თუ და­ვით­მენთ, მას­თან (იე­სოს­თან) ერ­თად ვი­მე­ფებთ" (II ტიმ. 2,12).

ქრის­ტი­ა­ნად ყოფ­ნა ნიშ­ნავს ისე­თი თვი­სე­ბე­ბის ქო­ნა­საც, რო­გო­რი­ცაა, ერთი მხრივ, თავ­მდაბ­ლო­ბა, მე­ო­რე მხრივ, - უშიშ­რო­ბა და სხვის­თვის თავ­გან­წირ­ვა; ერთი მხრივ, გულ­წრფე­ლო­ბა და უბო­რო­ტო­ბა, მე­ო­რე მხრივ, - სიბ­რძნე და გო­ნი­ე­რე­ბა, სხვი­სი აზ­რის მოს­მე­ნი­სა და და უმ­ჯო­ბე­სის გა­მორ­ჩე­ვის უნა­რი…

რო­დე­საც ვუ­ყუ­რებთ ჩვენს თა­ნა­მედ­რო­ვე მდგო­მა­რე­ო­ბას, ერ­თგვა­რი შიში და უკ­მა­ყო­ფი­ლე­ბა გვი­პყრობს, რად­გან ქრის­ტი­ა­ნუ­ლი წე­სით ცოტა ცხოვ­რობს და ეკ­ლე­სი­ის მა­ცხოვ­ნე­ბელ სა­ო­ცარ წი­აღს მო­წყვე­ტილ­ნი, ვი­თარ­ცა ხის ნა­ფოტ­ნი და ვა­ზის ნას­ხლევ­ნი, სი­ცო­ცხლეს კარ­გა­ვენ.

ახალს არა­ფერს ვი­ტყვით, თუ აღ­ვნიშ­ნავთ, რომ მსოფ­ლი­ო­ში მიმ­დი­ნა­რე პრო­ცე­სე­ბი და კა­ცობ­რი­ო­ბის დღე­ვან­დე­ლი მდგო­მა­რე­ო­ბა მე­ტად მძი­მეა. პი­როვ­ნე­ბა უფსკრუ­ლის წი­ნა­შე აღ­მოჩ­ნდა და ღვთის მად­ლის გა­რე­შე დარ­ჩე­ნილს, აღარ ძა­ლუძს, თავი და­აღ­წი­ოს შექ­მნილ მდგო­მა­რე­ო­ბას; ინ­გრე­ვა ოჯა­ხე­ბი, უმეთ­ვალ­ყუ­როდ რჩე­ბი­ან ბავ­შვე­ბი; გა­მეფ­და სიც­რუე, ამ­პარ­ტავ­ნე­ბა, გა­უ­ტან­ლო­ბა, ეგო­იზ­მი, შური და ღვარ­ძლი; ადა­მი­ა­ნი ცდი­ლობს, გა­ექ­ცეს ამ რე­ა­ლო­ბას, მაგ­რამ გზა­აბ­ნე­უ­ლი ხსნას ძი­რი­თა­დად ნარ­კო­ტი­კის მოხ­მა­რე­ბა­ში ხე­დავს, რი­თაც მდგო­მა­რე­ო­ბას კი­დევ უფრო ირ­თუ­ლებს.

აუ­ცი­ლე­ბე­ლია, შე­მუ­შავ­დეს ისე­თი ნარ­კო­პო­ლი­ტი­კა, რო­მე­ლიც ახალ­გაზ­რდებს და­ი­ცავს და შექ­მნის უარ­ყო­ფით გან­წყო­ბას ამ უმ­ძი­მეს სენ­თან მი­მარ­თე­ბით. ამას­თან, უნდა აშენ­დეს სა­რე­ა­ბი­ლი­ტა­ციო ცენ­ტრე­ბი, სას­კო­ლო ასა­კი­დან­ვე უნდა მოხ­დეს მოს­წავ­ლე­თა ცნო­ბი­ე­რე­ბის ამაღ­ლე­ბა და გა­ტარ­დეს სხვა ღო­ნის­ძი­ე­ბე­ბი.

მა­შინ, რო­დე­საც ქვე­ყა­ნა დე­მოგ­რა­ფი­უ­ლი კა­ტასრტრო­ფის წი­ნა­შე დგას, ყვე­ლას გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი სიფრ­თხი­ლე და წინ­და­ხე­დუ­ლე­ბა გვმარ­თებს, რათა აღ­ნიშ­ნუ­ლი პრობ­ლე­მი­სად­მი სწო­რი კომ­პლექ­სუ­რი მიდ­გო­მა გან­ხორ­ცი­ელ­დეს და რე­ა­ლუ­რი, შე­დე­გის მომ­ტა­ნი ნა­ბი­ჯე­ბი გა­და­იდ­გას.

მა­ინც მწამს, ქვე­ყა­ნა, რო­მე­ლიც უფ­ლი­სა და ღვთის­მშობ­ლის გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი მფარ­ვე­ლო­ბის ქვე­შაა და რო­მელ­მაც 2000 წლის მან­ძილ­ზე რწმე­ნის­თვის თავ­გან­წირ­ვის მრა­ვა­ლი მა­გა­ლი­თი აჩ­ვე­ნა, ქრის­ტი­ა­ნო­ბის­თვის მებ­რძოლ სულს კვლა­ვაც შე­ი­ნარ­ჩუ­ნებს და ცხო­ნე­ბის გზას, ათას ქარ­ტე­ხილ­თა მი­უ­ხე­და­ვად, არ და­ტო­ვებს.

ამის იმედს გან­სა­კუთ­რე­ბით მაძ­ლევს ჩვე­ნი მო­მა­ვა­ლი თა­ო­ბა, სა­ოც­რად ნი­ჭი­ე­რი და ღვთის­მოყ­ვა­რე ჩვე­ნი ბავ­შვე­ბი. დღეს, უპირ­ვე­ლეს ყოვ­ლი­სა, მათი ზე­ი­მია და გუ­ლი­თა­დად ვუ­ლო­ცავ და ვლო­ცავ მათ.

ვლო­ცავ პა­ტიმ­რო­ბა­ში მყოფთ, სნე­ულთ და გა­ჭირ­ვე­ბულთ.

დღე­სას­წა­ულს კი­დევ ერთხელ ვუ­ლო­ცავ ქარ­თვე­ლებს, აფხა­ზებს, ოსებს, ბერ­ძე­ნებს, უკ­რა­ი­ნე­ლებს, რუ­სებს, ებ­რა­ე­ლებს, აზერ­ბა­ი­ჯა­ნე­ლებს, სო­მე­ხებს, უდი­ნებს, იე­ზი­დებს, ქურ­თებს, ინ­გუ­შებს, ჩერ­ქე­ზებს, ჩე­ჩე­ნებს და ლე­კებს, ყო­ველ სხვა მკვიდრთ სა­ქარ­თვე­ლო­ი­სა და სა­ზღვრებს გა­რეთ მცხოვ­რებ თა­ნა­მე­მა­მუ­ლეთ.

მაშ, "გან­ვი­შორ­ნეთ უკუე სა­ჭურ­ველ­ნი ბნე­ლი­სა­ნი, რათა შე­ვი­წყნა­როთ დღე აღ­მო­და­ბა­დე­ბი­სა" (იო­ა­ნე თე­სა­ლო­ნი­კე­ლი). "ქრის­ტე იშ­ვე­ბის, ადი­დებ­დეთ! ქრის­ტეს ზე­ცით მო­ვალს, მი­ე­გებ­ვო­დეთ! ქრის­ტე ქვე­ყა­ნა­სა ზედა არს, ამაღ­ლდით!

სიყ­ვა­რუ­ლით თქვენ­თვის მლოც­ვე­ლი,

ილია II

სრუ­ლი­ად სა­ქარ­თვე­ლოს

კა­თო­ლი­კოს-პატ­რი­არ­ქი