თავი I

ეს ყვე­ლა­ფე­რი მა­შინ და­ი­წყო, რო­დე­საც დე­და­ჩემ­მა ორ­მოც­და­მე­ა­თედ შე­აგ­დო ჩემი ღია იის­ფე­რი ბლუ­ზა სა­რე­ცხის მან­ქა­ნა­ში თა­ვის გა­მორ­ჩე­უ­ლად ჭრელ და ბო­შურ მო­ტი­ვებ­ზე აწყო­ბილ, მსოფ­ლი­ო­ში ყვე­ლა­ზე გა­უ­გე­ბა­რი სტუქ­ტუ­რის მქო­ნე ქურ­თუკ­თან ერ­თად.

-ღმერ­თო, რა­ტომ?! - აღ­მომ­ხდა ტრა­გი­კუ­ლად, რო­დე­საც დი­ლის 9 სა­ათ­ზე, ნა­ხევ­რად­შიშ­ველ­მა და ახ­ლად­გაღ­ვი­ძე­ბულ­მა, ჩემი სა­ძი­ნებ­ლის ფარ­და გა­დავ­წიე და მა­ლა­ი­ზი­ას პლუს ინ­დო­ეთს, პლუს ვი­ვი­ენ ვესტვუ­დის მიქ­სად ჩა­მოს­ხმუ­ლი ფერ­თა ბოტ­კი­ნის­ფე­რი პა­ლიტ­რა და­ვი­ნა­ზე ჩემს ბლუ­ზა­ზე, რო­მე­ლიც სა­რე­ცხის თოკ­ზე მუ­ლენ რუ­ჟის გო­გო­ნებ­ზე ბევ­რად ვნე­ბი­ა­ნად ცეკ­ვავ­და - აი, მა­შინ მივ­ხვდი, რომ მორ­ჩა, გა­ვი­ზარ­დე, ან პი­რი­ქით- დავ­ბერ­დი, გა­ვაფ­რი­ნე... ან, მარ­თლა კაც­თმო­ძუ­ლე გავ­ხდი - ნუ, ყო­ველ შემ­თხვე­ვა­ში, მივ­ხვდი - სიმ­შვი­დე, სი­ჩუ­მე და "ჩემ­თვის ყოფ­ნა" მინ­დო­და.

როცა არა­ვის­თვის ან­გა­რი­შის გა­წე­ვა არ გი­წევს. არა­ვის ხათ­რით მოს­მე­ნა, არა­ვის და­სა­ნა­ხად გა­ცი­ნე­ბა და ზედ­მე­ტი სა­უ­ბა­რი ჩემს "ცხრა თა­ო­ბა ვე­რელ" მე­ზობ­ლებ­თან, თი­თო­ე­ულ და­ცე­მი­ნე­ბა­სა და დამ­თქნა­რე­ბა­ზე.

იქ­ნებ, მარ­თლა ყვე­ლაფ­რის­გან დაღ­ლი­ლი ვარ?

ან, ყვე­ლაფ­რის­გან გა­გი­ჟე­ბუ­ლი? :)

ფაქ­ტია, რომ აღარ მინ­და ჩემს იის­ფერ ბლუ­ზა­ზე ინ­დო­ე­თი­სა და ჩეჩ­ნე­თის კრახ­მალ­ნა­რე­ვი დრო­შე­ბის ფერი, სა­ინ­ფორ­მა­ციო გა­მოშ­ვე­ბა - დე­ი­და­ჩე­მის სტი­ლით, ბოლო ხმა­ზე - მე­ხის და­ცე­მის მსგავ­სად რომ მი­ჭერს პე­რი­ო­დუ­ლად გუ­ლის დი­აფ­რაგ­მას და კი­დევ ერთი, ჩემ­თვის ძა­ლი­ან მტკივ­ნე­ბუ­ლი ფაქ­ტი - დი­ლით, შვრი­ის ფა­ფის ადუ­ღე­ბულ პო­ზი­ცი­ა­ში­ვე ინ­და­უ­რი­ვით გა­დაყ­ლაპ­ვა თუ ვერ მო­ვას­წა­რი და აბა­ზა­ნა­ში შეს­ვლის ცდუ­ნე­ბას ვერ გა­ვუ­ძე­ლი, აბა­ზა­ნი­დან გა­მო­სულს, ლა­ვან­დი­სა და პა­პა­ი­ას არო­მა­ტით გა­ჯე­რე­ბუ­ლი სხე­უ­ლი მთე­ლი სამ­ზა­რე­უ­ლოს პე­რი­მეტრზე არ­სე­ბულ ცხი­მი­ან რძის არო­მატ­ში რომ მეჟღინ­თე­ბა და რუ­დუ­ნე­ბით მომ­ზა­დე­ბუ­ლი შვრი­ის სა­უზ­მეც, აუ­ცი­ლებ­ლად რძე­მოს­ხმუ­ლი რომ მხვდე­ბა - ეს მხო­ლოდ დე­ი­და­ჩე­მის სი­მარ­დის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა. რა­ვი­ცი, რომ ჰკი­თხო, რევ­მა­ტუ­ლი ფაქ­ტო­რის გამო ფე­ხე­ბის ტკი­ვი­ლი აწუ­ხებს. არა­და, მზე ამო­სუ­ლი არაა, რომ წა­მოხ­ტე­ბა და წინა ღა­მით და­ლა­გე­ბუ­ლი სახ­ლის ლა­გე­ბას ისევ თა­ვი­დან იწყებს. შემ­დეგ კი ყვა­ვი­ლე­ბის მორ­წყვი­თა და ჩემს შვრი­ის საკ­ვებ­ში რძის და­უ­ზო­გა­ვი ჩას­ხმით აგ­რძე­ლებს. დე­ი­და­ჩე­მი არის პი­როვ­ნე­ბა, რო­მელ­საც დღემ­დე 3 წლი­ნა­ხევ­რის ვგო­ნი­ვარ და ჩემს ჯან­საღ კვე­ბა­ზე ისევ მთე­ლი გუ­ლით ზრუ­ნავს.

იმ სა­ბე­დის­წე­რო დი­ლას, ამ სა­ო­ცარ გა­რე­მო­ე­ბებს და­ე­მა­ტა დე­ი­და­სა და დე­დას გარე ბი­ძაშ­ვი­ლის, შოთა ქე­ბუ­რი­ას დრო­ე­ბი­თი, ვი­თომ, სამდღი­ა­ნი ვი­ზი­ტი ჩვენს უზარ­მა­ზარ, მთელ 68 კვად­რა­ტი­ან ბი­ნა­ში, ვე­რა­ზე, თარ­ხნიშ­ვი­ლის 13 ნო­მერ­ში. ეს მოხ­და ზუს­ტად 5 კვი­რის წინ, ერთ წვი­მი­ან მა­ი­სის დი­ლას, რო­დე­საც მე, აბა­ზა­ნი­დან პირ­და­პირ "ლა სენ­სას" თეთ­რე­უ­ლით გა­მო­ტან­ტა­ლე­ბულ­მა ზა­რის ხმა­ზე, არ­ნა­ხუ­ლი სიმ­შვი­დით გა­ვა­ღე შე­მო­სას­ვლე­ლი კარი იმ იმე­დით, რომ ჩემი უახ­ლო­ე­სი მე­გო­ბა­რი - ლიკა, ისევ ჩემ­თან ერ­თად ყა­ვის და­სა­ლე­ვად მო­ვი­და, რო­გორც ამას ბოლო 2 წე­ლია ვა­კე­თებთ, მა­შინ, როცა ზუს­ტად 38 წუთი აკ­ლია 10 სა­ათს.

ყავა არა, მაგ­რამ ზღურ­ბლთან მდგარ შო­თას, შე­მოს­ვლის­თა­ნა­ვე რა­უ­ნა­ტი­ნის 3 აბი და­ვა­ლე­ვი­ნე, მას მერე, რაც ჩემს და­ნახ­ვა­ზე სა­ხე­ზე გა­დახ­ლე­ჩი­ლი ბრო­წე­უ­ლის ფერი და­ე­დო.

სა­ნამ ტან­საც­მე­ლი ჩა­ვიც­ვი და სახ­ლი­დან გა­მო­ვაღ­წიე, ზრდი­ლო­ბის გამო მო­ვუს­მი­ნე ჩვენს სახ­ლში უსას­რუ­ლო­ბამ­დე დარ­ჩე­ნი­ლი სტუმ­რის ჯან­მრთე­ლო­ბის შერ­ყე­უ­ლი ის­ტო­რი­ის მო­რიგ ბლოკ - ბას­ტერს, რო­მე­ლიც ფრე­დი კრუ­გე­რის ფან­ტა­ზი­ის­თვი­საც წარ­მო­უდ­გე­ნელ კოშ­მა­რად მეჩ­ვე­ნა. ამ­ჯე­რად, ბა­ტო­ნი შოთა, აბა­ში­დან, ნაღ­ვლის ბუშ­ტის ოპე­რა­ცი­ის გამო იყო ჩა­მობ­რძა­ნე­ბუ­ლი და მე­ო­რე დღი­დან ექი­მე­ბის სტუმ­რო­ბას აპი­რებ­და. თვა­ლე­ბი დავ­ხუ­ჭე და უცებ წარ­მო­ვი­დი­ნე, ნა­ო­პე­რა­ცი­ე­ბი ქე­ბუ­რია ჩემს სა­ძი­ნე­ბელ ოთახ­ში (ასე ვის­ჯე­ბო­დი ყო­ველ ჯერ­ზე, თუ ვინ­მე ნა­თე­სავს ფეხი აუც­დე­ბო­და და ჩვენ­თან სტუმ­რად რჩე­ბო­და) მამ­წე­სებ­დნენ მი­სა­ღებ ოთახ­ში, ბე­ბი­ის და­ტო­ვე­ბულ (მაგ­რამ მე რა და­ვა­შა­ვე) არა­ბულ ტახ­ტზე, რო­მელ­ზე წო­ლის შემ­დეგ მთე­ლი დილა მე­გო­ნა, რომ ქვე­და მარ­ჯვე­ნა 2 ნეკ­ნი, ფილ­ტვში გა­მე­ყა­რა და ხვე­ლის დროს აუ­ცი­ლე­ბად მი­ჩხვლეტ­და.

იმ დი­ლით­ვე წარ­მო­ვიდ­გი­ნე 68 კვად­რა­ტის ყვე­ლა კუნ­ჭულ­ში სრუ­ლი­ად აბა­შა - შო­თას მე­უღ­ლე და 3 ბიჭი, (ნუ ჩა­მო­მათ­ვლე­ვი­ნებთ, მა­ინც მე­რე­ვა, რო­მე­ლი - რო­მე­ლია) შო­თას და, ცირა, სიძე და დის­შვი­ლე­ბი (მე­ეჭ­ვე­ბა, ამა­თი ჩა­მოთ­ვლი­თაც და­ინ­ტე­რეს­დეთ), შო­თას მა­მი­და - ათას ასი წლის, ან ცოტა უფრო მეტი ხნის, ლა­მა­რა - სპი­ლოს ძვლის ყუ­რი­ა­ნი ჯო­ხით და სა­ო­ცა­რი სათ­ვა­ლით - რო­მე­ლიც დურ­ბინდს უფრო ჰგავს, ხში­რად ბავ­შვო­ბა­ში, ოპე­რა­ში შეს­ვლი­სას რომ ვქი­რა­ობ­დი, ვიდ­რე სტან­დარ­ტულ "აბა­შურ" 6 ლარ­ნა­ხევ­რი­ან სათ­ვა­ლეს. ჩემს ფიქ­რებს აგ­ვირ­გვი­ნებ­და - მათი მე­ზო­ბე­ლი, მა­გუ­ლი.

ამ უკა­ნას­კნე­ლის არ­სე­ბო­ბა ქე­ბუ­რი­ე­ბის ოჯახს რეფ­რე­ნად მიყ­ვე­ბო­და წლე­ბის მან­ძილ­ზე, თუმ­ცა­ღა, მისი როლი ჩემ­თვის, ცხოვ­რე­ბის ყო­ველ ეტაპ­ზე, წარ­მო­უდ­გენ­ლად ბუნ­დო­ვა­ნი იყო.

აი, სწო­რედ ამ სა­ბე­დის­წე­რო დღეს, რო­დე­საც ჩემი იის­ფე­რი ბლუ­ზა, ქა­ჯე­თიც ცი­ხის მე­პატ­რო­ნის სა­ცო­ლის გე­მოვ­ნე­ბის­ფრად შე­ი­ღე­ბა და დე­ი­და­ჩემ­მა ცხი­მი­ა­ნი რძის არო­მა­ტით კი­დევ ერთხელ გა­ა­ჯე­რა სრუ­ლი­ად სამ­ზა­რე­უ­ლო, შოთა ქე­ბუ­რია კი მო­რი­გი 3 თვით გვეს­ტუმ­რა - მივ­ხვდი - სულ რომ ცხო­ნე­ბუ­ლი ბე­ბი­ა­ჩე­მი, რო­მე­ლიც ყვე­ლა­ზე ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და, ას­კინ­კი­ლით ჩა­მო­სუ­ლი­ყო ზე­ცი­დან და ეთხო­ვა "შე­მო­გევ­ლოს ბებო, ცალ­კე არ გა­დახ­ვი­დე, მარ­ტომ რო­გორ უნდა იცხოვ­რო, მი­უჩ­ვე­ვე­ლი ხარო" - ჩემი სა­კუ­თა­რი ბინა მა­ინც უნდა მე­ყი­და მემ­კვიდ­რე­ო­ბით და­ტო­ვე­ბუ­ლი ფუ­ლით და ცალ­კე გა­დავ­სუ­ლი­ყა­ვი.

80 კვად­რა­ტი­ა­ნი კომ­ფორ­ტი

ყვე­ლა ადა­მი­ა­ნი, ზრდას­რულ ასაკს რომ მი­აღ­წევს, ცალ­კე უნდა ცხოვ­რობ­დეს - ეს რომ პირ­ვე­ლად დე­ი­და­ჩემს ვუ­თხა­რი, მუ­რა­ბი­ა­ნი ჩაი გა­და­ის­ხა ნერ­ვი­უ­ლო­ბის­გან და თურ­მა­ნი­ძის მა­ლა­მო ისვა გულ-მკერ­დზე შემ­დე­გი თვე­ნა­ხე­ვა­რი.

იქვე მჯდომ­მა დე­და­ჩემ­მა კი ნერ­ვი­უ­ლო­ბის­გან ქვე­და ტუჩი ისე მო­იკ­ვნი­ტა, აღ­ნიშ­ნუ­ლი იარა მალე რომ არ მო­შუ­შე­ბო­და, უკვე სე­რი­ო­ზუ­ლად ვფიქ­რობ­დი პლას­ტი­კურ ქი­რურ­გი­ა­ზე.

ზუს­ტად ვი­ცო­დი, წინ ეკ­ლი­ა­ნი გზა, ბევ­რი ნი­შა­დუ­რის თავ­მოხ­დი­ლი ქილა და ორი "ის­ტე­რი­ჩკა" დის - ტუჩ­მოგ­ლე­ჯი­ლი­სა და გულ-მკერდდა­ბუ­გუ­ლის ასე­ვე ორ­ხმა­ში და­ტი­რე­ბა არ ამ­ცდე­ბო­და ლან­ძღვის თან­ხმე­ბით, მაგ­რამ გავ­რის­კე და უპა­რა­შუ­ტოდ გად­მოვ­ხტი - დიახ, მე­გობ­რე­ბო, ოც­ნე­ბა ავიხ­დი­ნე!

აქაო და სა­კუ­თა­რი სახ­ლი მაქ­ვსო, ჩა­მო­ვი­ტა­ნე აგა­რაკ­ზე შე­ნა­ხუ­ლი ტან­საც­მე­ლიც და სა­ბო­ლო­ოდ, შეგ­რო­ვე­ბულ ბარ­გს რომ დავ­ხე­დე, გა­და­ჭარ­ბე­ბის გა­რე­შე, შე­მე­შინ­და!

სამ­შობ­ლოს ღა­ლა­ტი­სათ­ვის სა­თა­ნა­დოდ და­ვი­სა­ჯე და არც ერთი ქო­ფაკ­თა­გა­ნი (დედა - დე­ი­და) გა­და­ბარ­გე­ბა­ში არ დამ­ხმა­რე­ბია.

მე­გობ­რებ­მა მო­მათ­რე­ვი­ნეს ლო­გი­ნიც, ბე­ბი­ა­ჩე­მის და­ტო­ვე­ბუ­ლი კაკ­ლის უზარ­მა­ზა­რი კა­რა­დაც და ტან­საც­მლის ორი ათა­სი ცალი ყუთი. ეს ყვე­ლა­ფე­რი ია­ტაკ­ზე გაშ­ლი­ლი რომ და­ვი­ნა­ხე, მა­შინ მივ­ხვდი, სრუ­ლი­ად სა­ქარ­თვე­ლოს კაკ­ლის ტყე რომ გა­გე­კა­ფა და ყვე­ლა ერ­თი­ა­ნად აღე­ბუ­ლის­გან კაკ­ლის გარ­დე­რო­ბი შე­გექ­მნა, მა­ინც ვერ და­ი­ტევ­და ამ რა­ო­დე­ნო­ბის ჩა­საც­მელს.

სახ­ლი შიგ­ნი­დან ისე­თი­ვე მყუდ­როა, რო­გო­რიც გა­რე­დან ჩანს.

ვე­რის ან­ტიკ­ვა­რი­ა­ტის მერე, თავი ია­პო­ნი­ა­ში მგო­ნია - "ნანო ტექ­ნო­ლო­გი­ე­ბის" მქო­ნე 3 ოთა­ხი­ან სივ­რცე­ში.

და­ვი­ნა­ხე, თუ არა, ვიგ­რძე­ნი - აქ უნდა მე­ცხოვ­რა.

და­ვი­ნა­ხე, თუ არა - ჩემი თავი მხო­ლოდ ამ გა­რე­მო­ში აღ­ვიქ­ვი.

და­ვი­ნა­ხე, თუ არა - ჩე­მია-ნი გახ­და.

მე­ხუ­თე სარ­თუ­ლია.

ისე­თია რა, ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რად ახ­ლოს რომ ხარ მი­წას­თან - "ლიფ­ტი არ გჭირ­დე­ბას" იდე­ით და თან, ხედ­საც რომ გვა­რი­ა­ნად ეპო­ტი­ნე­ბი. ამ კომ­პლექსში ყვე­ლა­ზე მე­ტად ის მომ­წონს, რომ ყველ­გან ბევ­რი ჟანგბა­დია, კორ­პუ­სე­ბი ის­ტე­რი­უ­ლი სი­ახ­ლო­ვით არ გა­წუ­ხებს და იმის აღ­ქმა არ გაქვს რომ შენ და შენი მე­ზო­ბე­ლი გელა, ერ­თსა და იმა­ვე ჰა­ე­რის ოდე­ნო­ბას ცვლით პე­რი­ო­დუ­ლი სიხ­ში­რით - მის ამო­ნა­სუნ­თქს შენ არ სუნ­თქავ და შენ­სას - ის!

მგო­ნია, რომ ამ ბი­ნა­ში თი­თო­ე­უ­ლი კვად­რა­ტუ­ლი მეტ­რი მაქ­სი­მა­ლუ­რად გა­მო­ყე­ნე­ბუ­ლი და სწო­რად და­გეგ­მა­რე­ბუ­ლია.

ხოდა, მე­ღი­მე­ბა იმი­ტომ, რომ ამ სივ­რცე­ში ფეხშვე­ლი სი­ა­რუ­ლი მომ­წონს!

იმი­ტომ, რომ ეს ყვე­ლა­ფე­რი რა­საც ვხე­დავ, ჩემი სა­კუთ­რე­ბაა, სა­დაც ფეხს ვა­ბი­ჯებ, ყველ­გან - აქაც და აი, აქაც!

სი­ახ­ლეს თა­ვი­სი არო­მა­ტი აქვს, შე­გიმ­ჩნე­ვი­ათ?

ოთა­ხებ­ში მძაფ­რად იგ­რძნო­ბა ხის, ახა­ლი ნივ­თე­ბი­სა და სი­ახ­ლის სუნი!

ვე­რა­ზე მი­ჭირ­და დი­ლით ადრე გაღ­ვი­ძე­ბა.

მე­სა­მე დღეა ამ სახ­ლში ვრჩე­ბი და დი­ლის 7 სა­ათ­ზე მეღ­ვი­ძე­ბა.

რა უც­ნა­უ­რია, არა?!

არც ხმა­უ­რი, არც სა­ინ­ფორ­მა­ციო გა­მოშ­ვე­ბა,

არც რძის არო­მა­ტი არ მა­წუ­ხებს დი­ლით და მა­ინც ადრე რომ მეღ­ვი­ძე­ბა, რისი ბრა­ლია?! ალ­ბათ თვითკმა­ყო­ფი­ლე­ბის.

თვა­ლებს მაგ­რად ვხუ­ჭავ და მერე ერ­თბა­შად ვა­ხელ - არ მეჩ­ვე­ნე­ბა! ეს ყვე­ლა­ფე­რი, ნამ­დვი­ლად, უკვე ჩე­მია!

ყვე­ლამ სა­კუ­თა­რი კომ­ფორ­ტი, თა­ვად უნდა იყი­დოს.

მე მგო­ნია, რომ ბი­ნით ყვე­ლა თა­ვის პი­რად სივ­რცეს იძენს,

ყვე­ლას აქვს სა­კუ­თა­რი სიმ­შვი­დის შე­ძე­ნის უფ­ლე­ბა.

ეს კი, სწო­რედ რომ სიმ­შვი­დეა, რო­მე­ლიც 80 კვა­დტარ­შია მოქ­ცე­უ­ლი,

80 კვად­რა­ტუ­ლი მეტ­რი ჰა­ე­რი, შევ­ფუ­თე, სი­ახ­ლით შევ­ღე­ბე, სწო­რად და­ვა­გეგ­მა­რე და ვი­ყი­დე.

დღე­ი­დან მას მხო­ლოდ ჩემი სა­ხე­ლი ჰქვია!

იხი­ლეთ გაგ­რძე­ლე­ბა: თავი II