თა­მა­ში გარ­თო­ბის ერთ-ერთი ფორ­მაა და ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რი წნე­ხით გა­მორ­ჩე­ულ, დამ­თრგუნ­ველ ქარ­თულ კულ­ტუ­რა­ში რე­ა­ლო­ბი­დან გა­რი­დე­ბი­სა და თავ­და­ვი­წყე­ბის მარ­ტი­ვი სა­შუ­ა­ლე­ბაც არის. შე­იძ­ლე­ბა ამი­ტო­მაც ჩემს სა­ნაც­ნო­ბო-სა­მე­გობ­რო­ში რამ­დე­ნი­მეს თუ და­ვით­ვლი, რო­მე­ლიც აზარ­ტუ­ლი თა­მა­შე­ბით არ არის გა­ტა­ცე­ბუ­ლი. და­ნარ­ჩე­ნე­ბი თა­მა­შო­ბენ - ზოგი მე­ტად, ზოგი ნაკ­ლე­ბად, ზოგი კი ოჯა­ხის და­მაქ­ცევ­ლად.

დღეს ამ უკა­ნას­კნელ­ზე მინ­და შევ­ჩერ­დე. უფრო სწო­რედ კი თა­მაშ­ზე და­მო­კი­დე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის ოჯა­ხის წევ­რებ­ზე: მშობ­ლებ­ზე, და-ძმა­ზე, პარტნი­ორ-მე­უღ­ლე­სა და მე­გობ­რებ­ზე. ეს სტა­ტია სწო­რედ მათ­თვი­საა - ფსი­ქო­ლო­გი თა­მარ თან­დაშ­ვი­ლი აზარ­ტულ თა­მა­შებ­ზე და­მო­კი­დე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის ოჯა­ხის წევ­რებს ძა­ლი­ან სა­ჭი­რო რჩე­ვებ­სა და რე­კო­მენ­და­ცი­ებს აძ­ლევს:

დეპ­რე­სია ხომ იმ­დე­ნად გავ­რცე­ლე­ბუ­ლი დი­აგ­ნო­ზია, რომ 21-ე სა­უ­კუ­ნის შავ ჭი­რად მო­ვიხ­სე­ნი­ებთ, მაგ­რამ დეპ­რე­სი­ულ პა­ცი­ენ­ტებს ვი­ზი­ტე­ბის სტა­ტის­ტი­კა­ში მხო­ლოდ მე­ო­რე ად­გი­ლი უჭი­რავს. პირ­ვე­ლო­ბას აზარ­ტულ თა­მა­შებ­ზე და­მო­კი­დე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნის (რო­გორც წესი, ახალ­გაზ­რდა კა­ცის) პატ­რო­ნი არა­ვის უთ­მობს. ყვე­ლა­ზე მეტ წე­რილ­საც მათ­გან ვი­ღებ, რო­მე­ლიც ერთი და იგი­ვე ტექ­სტით იწყე­ბა: ოღონდ ეშ­ვე­ლოს და ყვე­ლა­ფერს გა­ვა­კე­თებ, რა­საც მე­ტყვით.

სრუ­ლი გულ­წრფე­ლო­ბით და უზარ­მა­ზა­რი გუ­ლის­ტკი­ვი­ლით მო­ცე­მულ ამ პი­რო­ბას შეს­რუ­ლე­ბა არ უწე­რია. იმი­ტომ რომ, ის რაც გემბლე­რის პატ­რონ­მა მის და­სახ­მა­რებ­ლად უნდა გა­ა­კე­თოს, ქი­რურ­გის ლან­ცეტს მო­ი­თხოვს და არა მო­ა­ლერ­სე ღვთის­მშობ­ლის ნა­ტიფ თი­თებს.

• რო­გორ ამო­ვიც­ნოთ გემბლე­რი

ასევე დაგაინტერესებთ

06:09 / 30-05-2016

"ვირუსი", რომლითაც საქართველოში 400 000 ადამიანია დაავადებული

03:33 / 31-10-2016

"როცა ფული ვეღარ ვიშოვე, სამზარეულოს დანით ჩემ თვალწინ გადაისერა მაჯა..." - დედის სულისშემძვრელი ნაამბობი თამაშდამოკიდებულ შვილზე

აზარ­ტუ­ლი თა­მა­შე­ბით თა­ვის შემ­ქცე­ვი ადა­მი­ა­ნი თა­მაშ­ზე და­მო­კი­დე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნის­გან ძა­ლი­ან გან­სხვავ­დე­ბა. ეს უკა­ნას­კნე­ლი ქცე­ვის ისეთ ფორ­მებს ახორ­ცი­ე­ლებს, რო­მე­ლიც ზო­მი­ე­რე­ბი­სა და საღი აზ­რის გან­სა­ზღვრე­ბას ცდე­ბა:

1. ინ­ტე­რე­სე­ბის და ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბის მკვეთ­რი გა­ღა­ტა­კე­ბა - გემბლერს თა­მა­შის გა­რე­შე ცხოვ­რე­ბა არ შე­უძ­ლია, რად­გან გემბლინ­გი მის­თვის სი­ა­მოვ­ნე­ბის ძი­რი­თა­დი და ხში­რად ერ­თა­დერ­თი წყა­როა. მას სხვა ინ­ტე­რე­სი თით­ქმის არ გა­აჩ­ნია. რო­გორც კი დად­გე­ბა იმის სა­შიშ­რო­ე­ბა, რომ თა­მაშ­ზე წვდო­მა შე­ე­ზღუ­დოს, მოს­ვე­ნე­ბას კარ­გავს და ად­გილს ვერ პო­უ­ლობს.

ნატა (29 წლის): როცა დავ­ქორ­წინ­დით, მოგ­ზა­უ­რო­ბა­ზე გიჟ­დე­ბო­და. ქორ­წი­ლის­თვის გა­მო­ყო­ფი­ლი ფული 5 კვი­რას გვე­ყო, მაგ­რამ ყვე­ლა­ფე­რი ვნა­ხეთ. იმ­დე­ნი რამ აინ­ტე­რე­სებ­და. ერ­თად ფილ­მებს ვუ­ყუ­რებ­დით. ერთ დღეს მე ვირ­ჩევ­დი ფილ­მს, მე­ო­რე დღეს თვი­თონ და მერე ვარ­ჩევ­დით სა­ა­თო­ბით. სუ­შის კე­თე­ბა მინ­და ვის­წავ­ლოო, აი­ჩე­მა და სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში ვერ შეხ­ვი­დო­დი, ყველ­გან დაჭ­რი­ლი თევ­ზი და სხვა­დას­ხვა ფე­რის ბრინ­ჯი იდო. კა­რა­ტე­ზე შე­ვე­დით; შვე­დურს ვსწავ­ლობ­დით. ყვე­ლა გიჟ­დე­ბო­და, ერთ ად­გი­ლას ვერ ჩერ­დე­ბი­თო...

ეხლა მისი ერ­თა­დერ­თი ჰობი თა­მა­შია. მე­გობ­რე­ბიც კი და­ი­ვი­წყა. მხო­ლოდ ისი­ნი და­ი­ტო­ვა გვერ­დით, ვინც თა­მა­შობს. სექ­სი­სად­მი ინ­ტე­რე­სი ნული; არ გე­ლა­პა­რა­კე­ბა; კომ­პი­უ­ტე­რი აქვს აფა­რე­ბუ­ლი, როცა სახ­ლშია და უმე­ტეს­წი­ლად იმ თა­ვის მე­გობ­რებ­თან არის. ადა­მი­ანს არა­ფე­რი აღარ აინ­ტერ­სებს ფსო­ნე­ბის გარ­და. ბოლო წვე­თი იყო თა­ვი­სი ძმის ნიშ­ნო­ბა, რო­მე­ლიც სა­ცო­ლეს აგა­რაკ­ზე გა­და­ვი­ხა­დეთ. ტე­ლე­ფო­ნი ცუ­დად იჭერ­და და ინ­ტერ­ნე­ტი სა­ერ­თოდ არ ქონ­დათ. ღა­მის 2 სა­ათ­ზე მე­გო­ბარს მან­ქა­ნა გა­მო­არ­თვა და თბი­ლის­ში წა­მო­ვი­და, მე მგო­ნი გაზი დამ­რჩა ჩარ­თუ­ლიო. ვეხ­ვე­წე და არ წა­მო­მიყ­ვა­ნა. კა­ზი­ნო­ში გა­ა­თე­ნა: ხელ­ფა­სი და კრე­დი­ტში აღე­ბუ­ლი თან­ხა წა­ა­გო...

2. ტყუ­ი­ლის დახ­ვე­წი­ლი ხე­ლოვ­ნე­ბა

გემბლე­რის სა­უ­კე­თე­სო მე­გო­ბა­რი არის ტყუ­ი­ლი. ყვე­ლა­ზე მარ­თა­ლი და ალა­ლი ადა­მი­ა­ნიც კი თა­მაშ­ზე და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბის გან­ვი­თა­რე­ბის შემ­დეგ ტყუ­ი­ლის ხე­ლოვ­ნე­ბას ბრწყინ­ვა­ლედ ეუფ­ლე­ბა. მას შე­უძ­ლია ისე­თი გა­უ­გო­ნა­რი და დახ­ვე­წი­ლი სი­უ­ჟე­ტის ის­ტო­რია მო­გიყ­ვეთ, რომ­ლის ჭეშ­მა­რი­ტე­ბა­შიც ეჭვს არ შე­ი­ტანთ.

ნინო (48 წლის): და­დარ­დი­ა­ნე­ბუ­ლი შე­მო­ვი­და და მი­თხრა: ხომ მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა მსაყ­ვე­დუ­რობ­დი, შენი საყ­ვა­რე­ლი საქ­მე ვერ გი­პო­ვი­აო და ა ბა­ტო­ნო, რო­გორც იქნა, მი­ვა­გე­ნი, მაგ­რამ ისე­თი ძვი­რია, რომ უნდა და­ვი­ვი­წყოო. გახ­სნა ლეპ­ტო­პი და მაჩ­ვე­ნა ვებ-დი­ზა­ი­ნის ერ­თწ­ლი­ა­ნი პროგ­რა­მა ინ­გლი­სის ერთ-ერთ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში. 8 თვე მე­ცა­დი­ნე­ობ­დი ონ­ლა­ინ და გა­მოც­დე­ბის ჩა­ბა­რე­ბის შემ­დეგ პრო­ფე­სი­ულ სერ­ტი­ფი­კატს გაძ­ლევ­დნენ, რომ­ლი­თაც მთელს მსოფ­ლი­ო­ში შე­გეძ­ლო ამ გან­ხრით მუ­შა­ო­ბა. ირაკ­ლის მამა და ძმა შე­პირ­დნენ სწავ­ლის და­ფი­ნან­სე­ბას, მე გა­მო­ვარ­თმევ მა­სა­ლას და ჩე­მით ვი­მე­ცა­დი­ნე­ბო. გული მო­მიკ­ვდა.

ბინა მინ­დო­და გა­მე­ყი­და და უფრო დიდი მე­ყი­და და კარ­გა ხანს ვზო­გავ­დი. გა­მო­ვი­ტა­ნე და ან­გა­რიშ­ზე 7 ათა­სი დო­ლა­რი და­ვუ­დე. ის დიპ­ლო­მი თვა­ლით არ მი­ნა­ხავს. იმა­ვე დღეს წა­ა­გო. რო­გორც აღ­მოჩ­ნდა, ირაკ­ლის ამ პროგ­რა­მა­ზე არა­ფე­რი გა­ე­გო და სწავ­ლის გაგ­რძე­ლე­ბას სა­ერ­თოდ არ აპი­რებ­და. აქეთ მე­ჩხუ­ბა: მინ­დო­და დაგ­ხმა­რე­ბო­დი და გა­მე­ორ­მა­გე­ბი­ნა ის თან­ხა, რომ ჩემი სწავ­ლის ფული თა­ვად გა­და­მე­ხა­და და ჩემ­მა კე­თილ­შო­ბი­ლე­ბად დამ­ღუ­პაო. ყუ­რებს არ და­ვუ­ჯე­რე. ეს ჩემი შვი­ლი არ იყო.

ნა­თია (20 წლის): ფან­ჯრებს მუქი ფარ­დე­ბი გა­და­ა­ფა­რა, ტე­ლე­ფო­ნი ხე­ლი­დან გა­მომ­გლი­ჯა და მი­თხრა, არა­ვის ზარს არ უპა­სუ­ხო. იცი­ან, რომ ჩემი ცოლი ხარ. ასე მო­მაგ­ნე­ბე­ნო. რამე თუ არ ვი­ღო­ნეთ, და­ვი­ღუ­პეო და მოყ­ვა, რო­გორ დას­დევ­და ერთი კა­ზი­ნოს მფლო­ბე­ლი მა­ფი­ო­ზი და მისი დაც­ვა მო­საკ­ლა­ვად. გული გა­მის­კდა და ვუ­თხა­რი, მა­მა­ჩემს და­ვუ­რე­კავ, ჩემი ნათ­ლია პო­ლი­ცი­ე­ლია და გვე­ტყვის, რა გა­ვა­კე­თოთ-მეთ­ქი. და­მარ­წმუ­ნა, რომ ამ ვალს არა­ვინ შე­არ­ჩენ­და და მას თუ ვერ მის­წვდე­ბოდ­ნენ, მე მომ­კლავ­დნენ.

მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა მა­მა­შე­ნი ხომ ვერ და­გი­ცავს, სად­მე გა­მო­გი­ჭე­რენ, ან მე ჩა­მი­საფ­რდე­ბი­ან და ტყვი­ას და­მახ­ლი­ა­ნო. და­მა­ფი­ცა, რომ არა­ვის ვე­ტყო­დი, მით უმე­ტეს - მა­მა­ჩემს. მე­ო­რე დი­ლით ჩემი მან­ქა­ნა წა­ი­ღო და 16 ათა­სად გა­ყი­და. მარ­თა­ლია, ეს მხო­ლოდ ვა­ლის მე­სა­მე­დი იყო, მაგ­რამ ცოტა ხნით თავს გა­ა­ნე­ბებ­დნენ, რო­გორც ამიხ­სნა. ძა­ლი­ან ბედ­ნი­ე­რი ვი­ყა­ვი, რომ სიკ­ვდილს გა­და­ვარ­ჩი­ნე.

ყვე­ლა­ფე­რი რომ დამ­თავ­რდა, ვე­ღარ მო­ვით­მი­ნე და თა­კოს მო­ვუ­ყე­ვი, ჩემს და­ქალს. ის ქმარს მო­უყ­ვა. ერთ სა­ღა­მო­საც თა­კოს ქმარ­მა ამიხ­სნა, რომ კა­ზი­ნო "პოს­ლე­ზე" არ თა­მა­შობს და ამი­ტომ კა­ზი­ნოს ვალი არ შე­იძ­ლე­ბა გქონ­დეს. შე­სა­ბა­მი­სად, მო­საკ­ლა­ვად არა­ვინ გა­მო­გე­კი­დე­ბა. შენს ქმარს ჰო­ლი­ვუ­დის ფილ­მე­ბი გა­და­ბულ­ბუ­ლე­ბუ­ლი ჰქო­ნი­აო. მა­მას­თან გა­და­ვა­მოწ­მე და ის სულ გა­გიჟ­და: არ მე­გო­ნა, ასე­თი აფე­რის­ტი რომ იყო.

ფული გა­მოგ­ძა­ლა კლა­სი­კუ­რად, თან ლა­მის აქეთ გათ­ქმე­ვი­ნა მად­ლო­ბაო. კარ­გა ხანს ვერ ვი­ჯე­რებ­დი. მე­გო­ნა, რომ თა­კოს ქმარს და მა­მა­ჩემს გიგი არ მო­წონ­დათ და ჩვენს და­ცი­ლე­ბას ამ გზით ცდი­ლობ­დნენ.

3. გემბლე­რი იდე­ა­ლუ­რი მა­ნი­პუ­ლა­ტო­რია

მან კარ­გად უწყის ოჯა­ხის წევ­რე­ბი­სა და მე­გობ­რე­ბის სი­სუს­ტე­ე­ბი და წი­ნას­წარ გათ­ვლი­ლი, ტაქ­ტი­კუ­რი ნა­ბი­ჯე­ბით სწო­რედ მათ­ზე ზე­მოქ­მე­დებს.

ანა (52 წლის): "ივი­კოს მა­მა­მის­თან სა­ში­ნე­ლი ჩხუ­ბი მო­უ­ვი­და. კი ვი­ცო­დით, რომ თა­მა­შობ­და, მაგ­რამ რას წარ­მო­ვიდ­გენ­დით, რომ "ქუ­ჩის მა­ზავ­ში­კებ­თან" წა­ა­გებ­და. მოკ­ლედ, ფული გვთხო­ვა, 4 ათა­სი ლარი. თუ არ მომ­ცემთ, ხელ-ფეხს და­მამ­ტვრე­ვე­ნო. იტი­რა, იჩხუ­ბა, გვეხ­ვე­წა, ყვე­ლა­ფე­რი გა­ა­კე­თა, რაც შე­ეძ­ლო. შვი­ლი არ გიყ­ვარ­თო, გაჰ­კი­ო­და.

ჩემი ქმა­რი ისე­თი ტი­პია, გულს ად­ვი­ლად ვერ მო­ულ­ბობ. თან ძა­ლი­ან გაბ­რა­ზე­ბუ­ლი იყო. ადგა და მი­ა­ხა­ლა, კი­სე­რი მო­გამ­ტვრი­ონ, თუ უნ­დათ, ჩემ­გან ფულს ვერ მი­ი­ღე­ბო. ივი­კო თა­ვის ოთახ­ში შე­ვარ­და და აღარც გა­მო­სუ­ლა. შუ­ა­ღა­მეს რა­ღაც ბრა­გუ­ნი მეს­მის. აბა­ზა­ნის კარი შე­ვა­ღე და ძირს გდია, ხე­ლი­დან სის­ხლი მოს­დის. ატყდა ერთი ამ­ბა­ვი. სას­წრა­ფო, მე­ზობ­ლე­ბი. კი­დევ კარ­გი, ზე­და­პი­რუ­ლი ჭრი­ლო­ბა იყო და ნა­კე­რის და­დე­ბაც არ და­ჭირ­დათ. სას­წრა­ფოს გა­დაყ­ვა­ნა­ზე უარი ვუ­თხა­რით და სახ­ლში და­ვი­ტო­ვეთ. მა­გის ბავ­შვო­ბის ძმა­კაცს და­ვუ­რე­კეთ. ამო­ვი­და. ივი­კოს ოთახ­ში და­ი­ძი­ნა იმ ღა­მით.

ვე­ლო­დე­ბი, რომ ჩემი ქმა­რი ეხლა მა­ინც და­ეხ­მა­რე­ბა. კა­პიკს არ მივ­ცე­მო, თა­ვი­სას აგ­რძე­ლებს. კი­ნა­ღამ ტვინ­ში სის­ხლი ჩა­მექ­ცა. შვი­ლი თუ აღარ მე­ყო­ლე­ბა, ჯან­და­ბა­ში წა­სულ­ხარ მეთ­ქი. აე­ჩე­მე­ბი­ნა: მა­გას თა­ვის მოკ­ვლა აზ­რა­დაც არ მოს­ვლია, უბ­რა­ლოდ შეგ­ვა­ში­ნაო. დიდ­ხანს ვი­ჩხუ­ბეთ ამის ნი­ა­დაგ­ზე. ვე­რაფ­რით რომ ვერ გა­და­მარ­წმუ­ნა, აბა­ზა­ნა­ში გა­მიყ­ვა­ნა და კარი მაჩ­ვე­ნა: გა­იხ­სე­ნე, ხმა რომ გა­ი­გე, კა­რე­ბი შე­ამ­ტვრიე თუ ღია დაგ­ხვდაო. არ შე­მიმ­ტვრე­ვია. ცოტა შე­ღე­ბუ­ლიც კი იყო. კარ­გად მახ­სოვს. უცებ ყვე­ლა­ფერ­ში და­ვეჭ­ვდი.

წა­ი­კი­თხეთ: პრობ­ლე­მა, რო­მე­ლიც სა­ქარ­თვე­ლოს­თვის 21-ე სა­უ­კუ­ნის ნარ­კო­მა­ნი­ად იქცა

ივი­კოს ბავ­შვო­ბი­დან ჰქონ­და ასე­თი ჩვე­ვა, ხე­ლის გა­და­სა­ბა­ნა­დაც რომ შე­სუ­ლი­ყო, აბა­ზა­ნის კარს შიგ­ნი­დან მა­ინც კე­ტავ­და. დავ­ცი­ნო­დით, კარი ჩა­რა­ზე, არ მო­გი­ტა­ცო­ნო. რა ვიცი, სიკ­ვდილ­თან თა­მა­ში რო­გო­რი საქ­მეა. მაგ­რამ თვით­მკვლე­ლო­ბით ად­რეც დამ­მუქ­რე­ბია. მხო­ლოდ მე. მა­მა­მისს - არა. უფრო მცი­რე თან­ხა­ზე იყო ლა­პა­რა­კი და მე თვი­თონ ვშო­უ­ლობ­დი და ქმარს არც ვე­უბ­ნე­ბო­დი, ისე ვაძ­ლევ­დი. ეხლა ხომ მო­გი­ყე­ვით ეს ამ­ბა­ვი?... მაგ­რამ, იცით, რომ ბო­ლომ­დე მა­ინც არ მჯე­რა, ჩემ­მა შვილ­მა თვით­მკვლე­ლო­ბა რომ გა­ი­თა­მა­შა. თით­ქოს რა­ღაც შიგ­ნი­დან მე­უბ­ნე­ბა, რომ ივი­კოს უნდა და­ვუ­ჯე­რო. რა სი­სუ­ლე­ლე­ებს ვლა­პა­რა­კობ"

• გემბლე­რის წა­მა­ხა­ლი­სე­ბე­ლი ოჯა­ხის წევ­რი (წევ­რე­ბი)

ანას ამ ბოლო ფრა­ზა­ზე მინ­და შევ­ჩერ­დე. ფაქ­ტე­ბის და­მარ­წმუ­ნებ­ლო­ბის მი­უ­ხე­და­ვად, რო­გორც წესი, გემბლე­რის პატ­რო­ნი ვე­რაფ­რით იჯე­რებს, რომ შვი­ლი ატყუ­ებს, ფულს სძა­ლავს, იყე­ნებს და აშან­ტა­ჟებს. ყო­ველ ახალ შე­პი­რე­ბას (შვი­ლის და­ფი­ცე­ბა, ხატ­ზე და­ფი­ცე­ბა, დე­დის და­ფი­ცე­ბა, მა­მა­ოს­თვის აღ­სა­რე­ბის ჩა­ბა­რე­ბა გა­მოს­წო­რე­ბის პერ­სპექ­ტი­ვით) რომ ეს ბოლო თა­მა­შია და ამის შემ­დეგ სამ­სა­ხურს იშო­ვის, იმ­კურ­ნა­ლებს, თავს გა­ა­ნე­ბებს, პატ­რო­ნი გულ­წრფე­ლად აი­ტა­ცებს და მო­რი­გი გა­მო­უ­ვა­ლი მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან იხ­სნის.

დათ­ვუ­რი სამ­სა­ხუ­რის უფრო უა­რე­სი შემ­თხვე­ვე­ბიც შემ­ხვედ­რია. 19 წლის ბიჭს, რო­მელ­მაც სახ­ლი­დან ოქ­როს სამ­კა­უ­ლი გა­ი­ტა­ნა და ლომ­ბარ­დში ჩა­ა­ბა­რა, რათა ქუ­ჩა­ში წა­გე­ბუ­ლი ვალი გა­და­ე­ხა­და, მშო­ბელ­მა არა მხო­ლოდ ვა­ლის დარ­ჩე­ნი­ლი ნა­წი­ლის გა­და­სახ­დე­ლი თან­ხა მის­ცა, არა­მედ "ღრმა მწუ­ხა­რე­ბა­ში ჩა­ვარ­დნილს" მან­ქა­ნა უყი­და - იქ­ნებ ხა­სი­ათ­ზე მო­ვი­დე­სო. მან­ქა­ნამ ერთი თვე გაძ­ლო მის მფლო­ბე­ლო­ბა­ში.

მალე უფ­რო­სი შვი­ლის­თვის ნა­ყი­დი ბინა უფ­რო­სი შვი­ლის­ვე შე­თა­ვა­ზე­ბით გა­ყი­დეს და გემბლე­რი შვი­ლის "სი­ცო­ცხლე ასე გა­მო­ის­ყი­დეს." ამ ოჯახს ჩემ­და სამ­წუ­ხა­როდ არა­ფე­რი ეშ­ვე­ლე­ბა. მალე ყვე­ლა­ფერს და­კარ­გავს, რაც კი წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში შე­უგ­რო­ვე­ბია და მხო­ლოდ მა­შინ­ღა მო­ე­გე­ბა გონს. ან არ მო­ე­გე­ბა. სა­ქარ­თვე­ლო სავ­სეა ოჯა­ხის და­მაქ­ცევ­ლის "ბო­ლომ­დე ერ­თგუ­ლი" დე­დე­ბით, მა­მე­ბით, ცო­ლე­ბით, შვი­ლე­ბით, და-ძმით.

წა­ი­კი­თხეთ: ვინ ლო­ბი­რებს ხალ­ხის ღლე­ტის ბიზ­ნესს?!

გემბლინ­გის და­მან­გრე­ვე­ლი ზე­მოქ­მე­დე­ბა არა მხო­ლოდ ოჯა­ხის ფი­ნან­სურ ნა­წილ­ზე მო­დის, არა­მედ ოჯა­ხის წევ­რე­ბის ურ­თი­ერ­თო­ბა­ზეც. "შენ შვი­ლი არ გიყ­ვარს. გინ­და, რომ მოკ­ვდეს!" ან "შენი ძმაა და ასე ხე­ლა­ღე­ბით უა­რის თქმა რო­გორ შე­გიძ­ლია!" - ამ სი­ტყვე­ბით გემბლე­რის გა­მა­მარ­თლე­ბე­ლი ოჯა­ხის წევ­რი ხში­რად ადა­ნა­შა­უ­ლებს და ზრუნ­ვის ნაკ­ლე­ბო­ბა­ში სდებს ბრალს ოჯა­ხის სა­ღად მო­აზ­როვ­ნე წევ­რს.

ფი­ნან­სურ ნა­წილს რაც შე­ე­ხე­ბა, გემბლერს ოჯა­ხის წევ­რე­ბი იმ­დე­ნის გა­ნი­ა­ვე­ბის უფ­ლე­ბას აძ­ლე­ვენ, რომ სხვა წევ­რებს (შვი­ლებს, დებს, ძმებს) აღა­რა­ფე­რი რჩე­ბა. ისი­ნი სა­ში­ნე­ლი უსა­მარ­თლო­ბის მსხვერ­პლე­ბი ხდე­ბი­ან. ამ ადა­მი­ა­ნებს სახ­ლი­სა და სწავ­ლის ფუ­ლის და­კარ­გვას­თან ერ­თად ეკარ­გე­ბა მოს­ვე­ნე­ბა, სიმ­შვი­დე, ტკბი­ლი და ალერ­სი­ა­ნი ოჯა­ხუ­რი გა­რე­მო, ზრუნ­ვა და გან­ვი­თა­რე­ბის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა...

წყა­რო: Tamar Tandashvili Counseling and Psychotherapy ფსი­ქო­ლო­გი თა­მარ თან­დაშ­ვი­ლი