ბიზ­ნეს­მე­ნი ლე­ვან ვა­სა­ძე 13 ივ­ნისს თბი­ლის­ში დატ­რი­ა­ლე­ბულ წყალ­დი­დო­ბა­სა და ტრა­გე­დი­ის მი­ზე­ზებ­ზე სა­უბ­რობს:

იხი­ლეთ და­სა­წყი­სი| "დავ­დი­ვარ ახლა იმ ღა­მეს სას­წა­უ­ლად არ შემ­დგა­რი ჩემი და­ღუპ­ვის ად­გილ­თან" - ბიზ­ნეს­მენ ვა­სა­ძის თვალ­საზ­რი­სი თბი­ლი­სის ტრა­გე­დი­ა­ზე

"გა­და­ივ­ლის ეს უბე­დუ­რე­ბა და გავ­ხდე­ბით მომსწრე­ნი იმი­სა, თუ ისევ რამ­დე­ნი მი­ლი­ო­ნი დო­ლა­რი, ლარი, სა­ტე­ლე­ვი­ზიო წუთი და ნერ­ვის უჯრე­დი და­ეთ­მო­ბა გარ­ყვნი­ლე­ბის პრო­პა­გან­დის დაც­ვას, ქე­შე­ბის უფ­ლე­ბე­ბის გა­ფარ­თო­ე­ბას, ოჯა­ხუ­რი ძა­ლა­დო­ბის ვი­თომ აღ­მო­ფხვრას და სი­ნამ­დვი­ლე­ში ოჯა­ხის ინ­სტი­ტუ­ტის რყე­ვას, შუ­შის თვა­ლე­ბი­ა­ნი ჩი­ნოვ­ნი­კე­ბის მხრი­დან პერ­ვერ­ტე­ბი­სათ­ვის სქე­სის შეც­ვლის ოპე­რა­ცი­ებ­ზე ზრუნ­ვას და რა ვიცი კი­დევ რა უბე­დუ­რე­ბას, სა­ნამ ქვე­ყა­ნა­ში ასი ათა­სი ჩვი­ლი კვდე­ბა ყო­ველ წელს დე­დის სა­შო­ში აბორ­ტის და­ნის ქვეშ, 75 ათა­სი ბუ­ნებ­რი­ვად კვდე­ბა და მხო­ლოდ 55 ათა­სი იბა­დე­ბა, სა­ნამ სა­მას ოც­და­ა­თი ათა­სი ღირ­სე­ბა აყ­რი­ლი და უსა­მარ­თლოდ და­ჩაგ­რუ­ლი ადა­მი­ა­ნი ელო­დე­ბა სა­მარ­თალს და ქვე­ყა­ნა თავ­ზე გვენგრე­ვა, სა­ნამ 320 ათა­სი ნარ­კო­მა­ნის სა­პი­რის­პი­როდ ქვე­ყა­ნა­ში მხო­ლოდ 18 ათა­სი სპორ­ტსმე­ნია რე­გის­ტრი­რე­ბუ­ლი, სა­ნამ მთა­ში 24% მო­სახ­ლე­ო­ბის ნაც­ვლად 4% დაგ­ვრჩა და მალე მხო­ლოდ 1% დაგ­ვრჩე­ბა მო­შიშ­ვლე­ბულ სა­სა­ზღვრო ზო­ნებ­ში, სა­ნამ ჩვე­ნი ერი გა­და­შე­ნე­ბის გზა­ზეა დამ­დგა­რი? რამ­დე­ნი სერ­პან­ტი­ნია კი­დევ ასე შე­კი­დუ­ლი, რამ­დე­ნი ელ­ბა­ქი­ძე ჩა­სა­ვარ­დნი, რამ­დე­ნი სახ­ლი მი­სუ­ლი წაქ­ცე­ვის პი­რას, რო­დის მის­ცე­მენ ეს ჩვე­ნი ახა­ლი ბა­ტო­ნე­ბი ამ ჩვენს მთავ­რო­ბას ამ პრობ­ლე­მებ­ზე ზრუნ­ვის სივ­რცეს, დრო­სა და სა­შუ­ა­ლე­ბას?

დავ­დი­ვარ ახლა კი­კეთ­ში კო­ჯრის მხრი­დან, იმ ღა­მეს სას­წა­უ­ლად არ შემ­დგა­რი ჩემი და­ღუპ­ვის ად­გილ­თან და ირო­ნი­უ­ლი და ტრა­გი­კუ­ლი ის არის, რომ ეს გზა წარ­ღვნამ­დეც ისე­თი­ვე იყო და ახ­ლაც ისე­თი­ვე არის, რო­გორც ჩა­მონ­გრე­უ­ლი სერ­პან­ტი­ნი და მინ­გრე­უ­ლი ვე­რეს ხე­ო­ბა. და რა ვიცი რამ­დენ ხანს იქ­ნე­ბა ისე­ვე, სა­ნამ ჩვე­ნი ყვე­ლა ჯუ­რის ხე­ლი­სუ­ფალ­ნი რიგ­რი­გო­ბით ებ­რი­ქე­ბი­ან პატ­რი­არ­ქს, სა­ნამ ჩვენ ეფე­მე­რუ­ლი ევ­რო­პის ჭა­ო­ბი­ან პე­რი­ფე­რი­ად ყოფ­ნა­ზე ვოც­ნე­ბობთ, ნაც­ვლად იმი­სა რომ 30 მი­ლი­ო­ნი­ა­ნი კავ­კა­სი­ის ცენ­ტრი ვი­ყოთ, რო­მელ­შიც ევ­რო­პი­და­ნაც ავი­ღებთ ასა­ღებს და აზი­ი­და­ნაც, მაგ­რამ არ მი­ვი­ღებთ არა­ფერს, რაც შე­არ­ყევს ჩვენს ტრა­დი­ცი­ას, საყ­რდენ­სა და კულ­ტუ­რულ პრეს­ტიჟს ჩვენ­თვის სა­სი­ცო­ცხლო რე­გი­ონ­ში, რო­მელ­შიც სა­უ­კუ­ნე­ე­ბია ვცხოვ­რობთ და კი­დევ სა­უ­კუ­ნე­ე­ბი უნდა გა­ვაგ­რძე­ლოთ ცხოვ­რე­ბა, რო­დე­საც გა­ვიღ­ვი­ძებთ ამ ჰიპ­ნო­ზი­დან, რო­მელ­შიც მე­ო­თხე­დი სა­უ­კუ­ნეა ვიმ­ყო­ფე­ბით.

ტრა­გე­დი­ის მე­ო­რე დღეს ვუცქერ­დი ამაზ­რზენ ტელე "იმედ­ზე" გა­დაბ­რუ­ნე­ბულ ურემ­თან მო­სა­უბ­რე­ებს, ტრა­გე­დი­ის ად­გი­ლი­დან რე­პორ­ტი­ო­რი ირ­ჯე­ბო­და, რო­მე­ლიც არც კაცს გავ­და და არც ქალს. სტუ­დი­ა­ში ტლი­კი­ნით სა­ხელ­გან­თქმუ­ლი მსუ­ბუ­ქი აზ­როვ­ნე­ბის მძი­მე ქა­ლე­ბი წუხ­დნენ.

ეს ის ურემ­თან მო­სა­უბ­რე­ე­ბი არი­ან, რომ­ლებ­საც ჩვე­უ­ლებ­რივ დროს არ სცა­ლი­ათ ქვეყ­ნის მე­ურ­ნე­ო­ბა­სა და მის ნამ­დვილ პრობ­ლე­მებ­ზე სა­უბ­რი­სათ­ვის, რად­გა­ნაც სამ­შობ­ლო­ზე მშვი­დი ზრუნ­ვა არ არის სკან­და­ლუ­რი ყრო­ყი­ნი­სათ­ვის კარ­გი ნი­ა­და­გი. მათ უნდა გვა­ხარ­ჯვი­ნონ ჩვე­ნი სა­ხელ­მწი­ფოს ცხოვ­რე­ბის თვე­ე­ბი და წლე­ბი მოს­მე­ნის ღი­ლა­კებ­ზე, უნი­ჭო ჩი­ნოვ­ნი­კე­ბის ფა­რი­კა­ო­ბა­ზე, ვინ სად და­ი­ნიშ­ნე­ბა იმის გან­ხილ­ვა­ზე, გე­გო­ნე­ბა რამე იც­ვლე­ბო­დეს ამ და­ნიშ­ვნე­ბით ჩვენს გზებ­ზე.

ამა­სო­ბა­ში, მათი ყრო­ყი­ნის შო­რის პა­უ­ზებ­ში, რეკ­ლა­მა კა­ზი­ნო­ებ­ში გა­უ­ბე­დუ­რე­ბას სთა­ვა­ზობს ზღაპ­რუ­ლი მიწა-წყლის მიმ­ტო­ვე­ბელ და უფუნ­ქცი­ოდ, ტექ­ნო­გე­ნურ თბი­ლის­ში ჩა­ხერ­გილ უბე­დურ ქარ­თვე­ლებს, რომ­ლე­ბიც ამ უძ­რა­ო­ბა­სა და უაზ­რო­ბა­ში მხო­ლოდ იმას ელო­დე­ბი­ან, რო­დის დად­გე­ბა მათი ჯერი, და­ე­მარ­თოთ კიბო, ყვე­ლას ჯვა­რის­წე­რია, რათა გა­ყი­დონ ის თბი­ლი­სის ბი­ნაც და რო­გორ­მე გა­ი­ხან­გრძლი­ვონ ჯო­ჯო­ხე­თი, რო­მელ­საც თა­ნა­მედ­რო­ვე თბი­ლის­ში ცხოვ­რე­ბა ქვია.

თბი­ლი­სი მთლი­ა­ნად ტექ­ნო­გე­ნუ­რია. რაც საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის დაშ­ლის (მად­ლო­ბა ღმერ­თს!) შემ­დეგ გვგო­ნია, რომ ევ­რო­პი­სა­კენ გა­ვე­შუ­რეთ, თბი­ლი­სის შე­უქ­ცე­ვა­დი აზი­ა­ტი­ზა­ცია და­ი­წყო. არ­ცერთ დე­ვე­ლო­პერს არ ეყო არც ფან­ტა­ზია და არც ნა­მუ­სი, ჩა­ხერ­გილ ძველ უბ­ნებ­ში აღარ ეშე­ნე­ბი­ნა მა­ღა­ლი სახ­ლე­ბი და ნაც­ვლად ამი­სა გა­რე­უბ­ნებ­სა და სა­ქარ­ხნო ზო­ნებ­ში მო­ეხ­დი­ნა კომ­პლექ­სუ­რი სა­ცხოვ­რე­ბე­ლი ზო­ნე­ბის გან­ვი­თა­რე­ბა–გა­და­ტა­ნა. არ­ცერ­თი პო­ლი­ტი­კუ­რი ლი­დე­რი არ გა­მო­ი­ნა­ხა, სა­გა­და­სა­ხა­დო შე­ღა­ვა­თე­ბი და­ე­წე­სე­ბი­ნა რე­გი­ო­ნებ­ში გა­დას­ვლის მსურ­ვე­ლი ბიზ­ნე­სე­ბი­სათ­ვის, უფრო მა­ღა­ლი პენ­სი­ე­ბი და­ე­ნიშ­ნა პენ­სი­ო­ნე­რე­ბი­სათ­ვის, ვინც თბი­ლი­სი­დან რე­გი­ო­ნებ­ში გა­და­სახ­ლდე­ბოდ­ნენ, რათა ქა­ლა­ქი დაც­ლი­ლი­ყო, რე­გი­ო­ნი შევ­სე­ბუ­ლი­ყო და პენ­სი­ო­ნე­რე­ბის ჯან­მრთე­ლო­ბა გა­უმ­ჯო­ბე­სე­ბუ­ლი­ყო და შე­სა­ბა­მი­სად მას­ზე სა­ხელ­მწი­ფოს ხარ­ჯი შემ­ცი­რე­ბუ­ლი­ყო, არ­ცერთ მუ­ნი­ცი­პა­ლურ საპრო­ფი­ლო მო­ხე­ლეს არ ეყო ნა­მუ­სი, არ მი­ე­ღო მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა ქა­ლა­ქის ყო­ფით­სა და ეს­თე­ტი­კურ და­ღუპ­ვა­ში. გა­დის წლე­ბი და არა­ნა­ი­რი ლა­პა­რა­კი, პრე­ზენ­ტა­ცი­ე­ბი და შეხ­ვედ­რე­ბი, ანა­ლი­ტი­კა და გა­მო­კი­თხვე­ბის მა­სა­ლე­ბი არ ჭრის, შე­დეგს არ იძ­ლე­ვა. ეს იმი­ტომ რომ და­სავ­ლე­თი­დან არ უბ­რძა­ნე­ბენ.

გრძელ­დე­ბა თბი­ლი­სის არ­ქი­ტექ­ტუ­რულ-ყო­ფი­თი თვით­მკვლე­ლო­ბა. მი­ჯრით მდგო­მი ახა­ლი ხუ­ხუ­ლა კორ­პუ­სე­ბი და სა­ვაჭ­რო ბღრონ­ძე­ბი მას მა­რა­კეშს, ამან­სა და 70-იანი წლე­ბის სტამ­ბულს ბევ­რად უფრო ამ­გვა­ნე­ბენ, ვიდ­რე ევ­რო­პის ნე­ბის­მი­ერ ქა­ლაქს. მაგ­რამ მაგ ქა­ლა­ქებს რას ვერ­ჩი, ჩვენ­თვის არა­ორ­გა­ნუ­ლი და წი­ნა­აღ­მდე­გობ­რი­ვი ვექ­ტო­რი­სა და იდე­ო­ლო­გი­ის გამო, ჩვენ მაგ ქა­ლა­ქე­ბის მო­სახ­ლე­ო­ბი­სა­გან გან­სხვა­ვე­ბით სულ სხვა შე­დეგ­სა და სო­ცი­უმს ვღე­ბუ­ლობთ. ჩვე­ნი ეთნო-ფსი­ქი­კი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, სამ­წუ­ხა­როდ ასეთ სო­ცი­უმ­ში აღარ რჩე­ბა ად­გი­ლი ქმე­დე­ბი­სა, ჯან­მრთე­ლო­ბი­სა და ოჯა­ხუ­რი სიმ­რავ­ლი­სათ­ვის, ასეთ სო­ცი­უმ­ში მხო­ლოდ ცი­ნიზ­მი, ურ­თი­ერ­თსი­ძულ­ვი­ლი და მო­მავ­ლის დეპ­რე­სი­უ­ლი შიში მრავ­ლდე­ბა სო­კო­სა­ვით.

თბი­ლი­სი იღუ­პავს თავს და დე­მოგ­რა­ფი­ულ მტვერ­სას­რუ­ტად ქცე­უ­ლი ღუ­პავს და­ნარ­ჩენ სა­ქარ­თვე­ლოს. არა­ნა­ი­რი არ­ქი­ტექ­ტუ­რულ–დე­ვე­ლო­პე­რუ­ლი რე­გუ­ლი­რე­ბა ნიშ­ნავს არა­ნა­ირ ეკო­ნო­მი­კურ რე­გუ­ლი­რე­ბას ურ­ბა­ნუ­ლი მიგ­რა­ცი­ი­სა, ქა­ლა­ქი უმუ­შევ­რო­ბი­სა და სო­ცი­ა­ლუ­რი უფუნ­ქცი­ო­ბის გე­ტოდ გა­და­იქ­ცა, სა­ნამ რე­გი­ო­ნე­ბი ბოლო 40 წლის მან­ძილ­ზე მიგ­დე­ბუ­ლია თა­ვი­სი თა­ვის ანა­ბა­რა. ახა­ლი მთავ­რო­ბის სა­სოფ­ლო, მი­სა­სალ­მე­ბე­ლი ინი­ცი­ა­ტი­ვე­ბი ზღვა­ში წვე­თია ჩვენს ურ­ბა­ნის­ტულ დი­ლე­მას­თან შე­და­რე­ბით. არც ლი­დე­რე­ბი, არც ინ­სტი­ტუ­ტე­ბი ამ კომ­პლექ­სურ პრობ­ლე­მა­ზე სა­აზ­როვ­ნოდ არ სჩა­ნან. ამ მხუ­თავ გა­რე­მო­ში მი­ლი­ო­ნო­ბით ჩვე­ნი თა­ნა­მო­ქა­ლა­ქე, დარ­ჩე­ნი­ლი ცხოვ­რე­ბის აზ­რი­სა, ანუ იდე­ო­ლო­გი­ი­სა და ნა­თე­ლი, ჯან­მრთე­ლი მიზ­ნე­ბის გა­რე­შე, გა­მო­დის დი­ლით და პი­რუ­ტყვი­ვით იძუ­ლე­ბუ­ლია მხო­ლოდ იმა­ზე იფიქ­როს, რო­გორ გა­ი­ტა­ნოს თავი. ერის გე­ნო­ციდ­თან ერ­თად ცრუ–ევ­რო­პუ­ლი, ლი­ბე­რას­ტუ­ლი დრო­შის ქვეშ მიმ­დი­ნა­რე­ობს ერის კულ­ტუ­რუ­ლი გა­მო­ფატ­ვრა. ამ გა­მო­ფატ­ვრის ქუ­რუ­მე­ბი არი­ან ხელ­ფა­სი­სათ­ვის ყვე­ლაფ­რის მკად­რე­ბე­ლი ქარ­თვე­ლი ტე­ლეჟურ­ნა­ლის­ტე­ბი და არა­სამ­თავ­რო­ბო­ე­ბი.

ყო­ფი­თი ქა­ლა­ქუ­რი კულ­ტუ­რა ნოლ­ზე გვაქვს (გარ­და ასე­თი კრი­ზი­სე­ბი­სა, რო­დე­საც ჩვე­ნი ქარ­თუ­ლი მე­ო­ბა იღ­ვი­ძებს.)სსრკ–ს დაშ­ლის მერე ჩვენ­თვის რა­ტომ­ღაც და­სა­ცინ, ვი­თომ ნაკ­ლე­ბად ევ­რო­პულ ერე­ვან­შიც, კი­ში­ნი­ოვ­შიც და მინ­სკშიც კორ­პუ­სე­ბი საქ­ვა­ბე­ე­ბი­დან თბე­ბა, ამ ინ­დო­ევ­რო­პე­ლებს თა­ვი­ან­თი სა­ხელ­მწი­ფო­ე­ბის რყე­ვე­ბის მი­უ­ხე­და­ვად თა­ნა­ცხოვ­რე­ბის კულ­ტუ­რა აღ­მო­აჩ­ნდათ. თბი­ლის­ში კი ბი­ნე­ბი ისე­ვე თბე­ბა, რო­გორც გა­მოქ­ვა­ბუ­ლე­ბი ქვის ხა­ნა­ში – ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლუ­რად. თან და­ახ­ლო­ე­ბით ორ­ჯერ მეტი ჯდე­ბა, ვიდ­რე საქ­ვა­ბე­თი დაჯ­დე­ბო­და. მაგ­რამ ჩვე­ნი კო­ლექ­ტი­უ­რი შეგ­ნე­ბის კულ­ტუ­რა იმ­დე­ნად და­ბა­ლია, რომ გვირ­ჩევ­ნია, გა­ჭირ­ვე­ბის მი­უ­ხე­და­ვად, ორ­ჯერ მეტი ვი­ხა­დოთ, ვიდ­რე ერ­თმა­ნეთს მო­ვე­ლა­პა­რა­კოთ. თავი კი მოგ­ვაქვს მსოფ­ლი­ოს ჩემ­პი­ო­ნე­ბად მოყ­ვა­სის სიყ­ვა­რულ­ში. უი­ლი­ამ ალე­ნის გე­ნი­ა­ლუ­რი ქარ­თვე­ლო­ლო­გი­უ­რი მა­გა­ლი­თი მახ­სენ­დე­ბა ჩვენს კო­ლექ­ტი­ურ უპა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა­ზე, რო­მე­ლიც ვრცლად მაქვს გან­ხი­ლუ­ლი "ერი და სა­ხელ­მწი­ფო"–ში.

მაგ­რამ ტექ­ნო­გე­ნუ­რი, უშნო და და­მან­გრე­ვე­ლი ტენ­დენ­ცი­ე­ბი განა მხო­ლოდ ქარ­თულ ურ­ბა­ნის­ტი­კა­შია? ისი­ნი შემ­ცდა­რი, მო­ტყუ­ე­ბუ­ლი, ცრუ იდე­ო­ლო­გი­ის მა­ტა­რე­ბე­ლი ერი­სა და სა­ხელ­მწი­ფოს მთელს ქსო­ვილ­ში არი­ან მო­დე­ბულ­ნი გამ­ჭოლ მე­ტას­ტა­ზე­ბად.

ამას­წი­ნათ გა­ნათ­ლე­ბის მი­ნის­ტრთან ვი­ყა­ვი შეხ­ვედ­რა­ზე, სა­დაც ვცდი­ლობ­დი ამეხ­სნა, რომ არ შე­იძ­ლე­ბა 3–4 კლა­სე­ლე­ბის­თვის გენ­დერუ­ლი ჯან­და­ბა თე­მე­ბის საგ­ნის შე­მო­ტა­ნა ამ ტი­პის სა­ხელ­მწი­ფოს, რო­გორც ბო­რო­ტე­ბი­სა და ძა­ლა­დო­ბის წყა­როს, მხრი­დან ახა­ლი საგ­ნის სა­ხით. რომ ეს ის კა­რე­ბია, სა­ი­და­ნაც, რაც არ უნდა ჩავ­წე­როთ ახლა, მერე, გლო­ბა­ლის­ტე­ბის დაკ­ვე­თით, ჩვენს შვი­ლებს ცნო­ბი­ე­რე­ბა­ში შე­უ­ვარ­დე­ბი­ან ან­ტი­ო­ჯა­ხუ­რი, შხა­მი­ა­ნი კლი­შე­ე­ბი.

ოთახ­ში სა­მი­ნის­ტროს რამ­დე­ნი­მე კარ­გი, ზრდი­ლი და პატ­რი­ო­ტი თა­ნამ­შრო­მე­ლი იჯდა, რომ­ლე­ბიც დუმ­დნენ. პირ­ველ ხმას კი რამ­დე­ნი­მე ქალ­ბა­ტო­ნი ამ­ბობ­და, რომ­ლე­ბიც უცხო­ურ არა­სამ­თავ­რო­ბო­ებს წარ­მო­ად­გენ­დნენ. ისი­ნი ჭკუ­ას მას­წავ­ლიდ­ნენ და მიმ­ტკი­ცებ­დნენ, ეს უცხო­უ­რე­ბის ტყუ­პის­ცა­ლი სა­გა­ნი უცხო­ე­თი­დან არ მო­დის, სა­მი­ნის­ტრო­ში მო­ი­ფიქ­რეს და ჩვენ უბ­რა­ლოდ ძა­ლი­ან გაგ­ვე­ხარ­და, რო­დე­საც ამის შე­სა­ხებ შე­ვი­ტყვე­თო. ვფიქ­რობ­დი, ნეტა რამ­დე­ნი შვი­ლი ჰყავთ ჯამ­ში ამ ქარ­თველ დე­დებს, ასე რომ არ ედარ­დე­ბათ ეს თემა–მეთ­ქი. და სა­ერ­თოდ არი­ან კი ისი­ნი ქარ­თვე­ლი დე­დე­ბი?

მე, გე­გო­ნე­ბა მეტი საქ­მე ან დარ­დი არ მქონ­დეს, მდი­ვა­ნი­ვით ვე­ჯე­ქი და სტროფ–სტროფ ვუ­კი­თხავ­დი მათი უაზ­რო ტექ­სტის ფრა­ზებს და ვცდი­ლობ­დი, რა­ი­მე აზრი გა­მო­მე­ტა­ნა იქი­დან და კონ­კრე­ტუ­ლი, პრო­ფე­სი­უ­ლი ფორ­მუ­ლი­რე­ბე­ბი შე­მე­თა­ვა­ზე­ბი­ნა. ამა­სო­ბა­ში დაგ­ვი­ა­ნე­ბით კი­დევ ერთი მა­სე­თი გო­გო­ნა შე­მო­ვი­და, რვე­უ­ლი და­მიბ­რეხ­ვა წინ, გვერ­დზე და­მის­კუპ­და და ნორ­ჩი კომ­კავ­ში­რე­ლი­ვით ხელს იწევ­და, სა­ნამ მე ვსა­უბ­რობ­დი. შევ­წუხ­დი, სათ­ქმე­ლი მოკ­ლედ და­ვამ­თავ­რე და სი­ტყვა და­ვუთ­მე. ნეო–კომ­კავ­ში­რელ­მა გო­გო­ნამ ამ ჩემს კონ­კრე­ტულ წი­ნა­და­დე­ბებ­ზე, რომ­ლე­ბის დიდი ნა­წი­ლიც არც კი მო­უს­მე­ნია, გა­ნა­ცხა­და, ბა­ტონ­მა ლე­ვან­მა ეტყო­ბა არ იცის, რომ რუ­სეთ­მა სა­ქარ­თვე­ლო მოს­წყვი­ტა პროგ­რე­სულ პრო­ცე­სებს, მე ეხლა გა­უ­პა­ტი­უ­რე­ბუ­ლი 3 წლის გო­გო­ნას­გან მოვ­დი­ვარ და ეტყო­ბა მას არ უნდა, რომ ჩვენ მის­ნა­ი­რი უბე­დუ­რე­ბი გა­უ­პა­ტი­უ­რე­ბის­გან და­ვიც­ვა­თო. სა­წყა­ლი, რაც უფრო მეტს ტლი­კი­ნებ­და, მით მეტს კან­კა­ლებ­და, ბო­ლოს სუნ­თქვა შე­ეკ­რა და გა­ჩუმ­და. ვით­მენ­დი ამ მა­რაზმსა და შე­უ­რა­ცხყო­ფას, ვუს­მენ­დი ამ სი­უ­რე­ა­ლიზმს და ვფიქ­რობ­დი, იქ­ნებ იმან მა­ინც გვიშ­ვე­ლოს, რომ უცხო­ელ ჭინ­კებს ვერც კი წარ­მო­უდ­გე­ნი­ათ, რა უვარ­გის კად­რებს ასაქ­მე­ბენ ჩვენ­თან მეთ­ქი და რომ ჩვენ ისე აღა­რა­ფერ­ში აღარ ვვარ­გი­ვართ, რომ ეტყო­ბა ლი­ბე­რას­ტო­ბა­შიც არ ვი­ვარ­გებთ მეთ­ქი. ჩემ­მა მე­გო­ბარ­მა ვერ მო­ით­მი­ნა და, გო­გო­ნი რა შუ­ა­შია ეგ სი­სუ­ლე­ლე­ე­ბიო და ის ჩემი მე­გო­ბა­რი იმის­თა­ნა ჩა­წიხ­ლეს იმ ქა­ლებ­მა, რომ­ლებ­მაც მა­ნამ­დე ჩემს ამ შე­უ­რა­ცხყო­ფა­ზე არა­ფე­რი თქვეს, რომ მი­ნისტრს რომ არ გა­და­ვერ­ჩი­ნეთ, ალ­ბათ გაგ­ვლა­ხავ­დნენ.

რა შუ­ა­შია ეს წარ­ღვნას­თან? რა შუ­ა­შია და ჩემი აზ­რით მთე­ლი ქვე­ყა­ნა წარ­ღვნა­შია. დავ­წერ კი­დევ რა­ი­მე მო­რიგ წე­რილს თბი­ლი­სის არ­ქი­ტექ­ტუ­რულ ტრა­გე­დი­ა­ზე, რე­გი­ო­ნულ დაც­ლა­ზე, დე­მოგ­რა­ფი­ულ ზამ­თარ­ზე, ფის­კა­ლურ რის­კებ­ზე, სა­ბა­ჟო მა­ზო­ხიზ­მზე, მა­ს­მე­დი­ის რე­გუ­ლი­რე­ბა­ზე, მა­მა­ცი ინ­ტერ­ნეტ ანო­ნი­მისტ–აბ­სურ­დის­ტე­ბი ისევ "რუ­სე­თუ­მე­ო­ბა­ში" და­მა­და­ნა­შა­უ­ლე­ბენ და ასე გა­ივ­ლის კი­დევ რამ­დე­ნი­მე თვე, სა­ნამ ისევ არ გას­კდე­ბა სად­მე–რამე და სა­ნამ ისევ ვე­ღარ შევ­ძლებ გა­ჩუ­მე­ბას. ვინ­მეს ხომ არ ეშ­ლე­ბა, თუ ფიქ­რობს, რომ ტყუ­ი­ლად არ­სე­ბობს სა­მო­ქა­ლა­ქო სა­ზო­გა­დო­ე­ბის ჩვე­ნი ის ნა­წი­ლი, რო­მელ­საც უცხო­ე­თი­დან არ აფი­ნან­სე­ბენ? რო­დემ­დე უნდა ვი­ყოთ ამ კუკუ–და­მა­ლო­ბა­ნა­ში ჩვენ და მთავ­რო­ბა ერ­თმა­ნე­თი­სად­მი ვალ­დე­ბუ­ლე­ბე­ბის შეს­რუ­ლე­ბის მი­მართ?

რა დას­კვნებს გა­მო­ვი­ტანთ ამ უაღ­რე­სად სა­გუ­ლის­ხმო, სა­ში­ნე­ლი ტრა­გე­დი­ი­დან? აი­წევს ჩვე­ნი ეროვ­ნუ­ლი სა­მო­ქა­ლა­ქო აზ­როვ­ნე­ბა ერთი სა­ფე­ხუ­რით ზე­ვით მა­ინც, გა­დავ­დგამთ თუ არა ერთ ნა­ბიჯს მა­ინც ჩვე­ნი ეროვ­ნუ­ლი მე­ო­ბის აღ­სად­გე­ნად, რო­მელ­ზეც ჩვენ­ვე ვთქვით უარი და ამი­ტო­მაც ვინ­გრე­ვით, თუ ისევ ამ ვა­კხა­ნა­ლი­ას გა­ვაგ­რძე­ლებთ, სა­ნამ მო­რი­გი სა­მარ­თა­ლი არ მოგ­ვად­გე­ბა კარს წარ­ღვნი­სა, თუ რა­ი­მე უა­რე­სის, მა­გა­ლი­თად მო­რი­გი ომის სა­ხით?" - წერს ვა­სა­ძე.