სრუ­ლი­ად სა­ქარ­თვე­ლოს კა­თო­ლი­კოს-პატ­რი­არ­ქის, ილია მე­ო­რის სა­შო­ბაო ეპის­ტო­ლე უწ­მინ­დე­სი­სა და უნე­ტა­რე­სის, სრუ­ლი­ად სა­ქარ­თვე­ლოს კა­თო­ლი­კოს-პატ­რი­არ­ქის, მცხე­თა-თბი­ლი­სის მთა­ვა­რე­პის­კო­პო­სის და ბიჭ­ვინ­თი­სა

და ცხუმ-აფხა­ზე­თის მიტ­რო­პო­ლი­ტის ილია II-ის

სა­შო­ბაო ეპის­ტო­ლე

ყოვ­ლადსამ­ღვდე­ლო­ნო მღვდელმთა­ვარ­ნო, ღირ­სნო მო­ძღვარ­ნო, დი­ა­კონ­ნო, ბერ-მო­ნო­ზონ­ნო, ჩემო საყ­ვა­რე­ლო სუ­ლი­ე­რო შვი­ლე­ბო: ქარ­თვე­ლე­ბო, აფხა­ზე­ბო, ოსე­ბო, ბერ­ძნე­ბო, რუ­სე­ბო, უდი­ე­ბო, სო­მეხ­ნო, აზერ­ბა­ი­ჯა­ნელ­ნო..., ყო­ველ­ნო შვილ­ნო სა­ქარ­თვე­ლოს წმინ­და მარ­თლმა­დი­დე­ბე­ლი ეკ­ლე­სი­ი­სა, სამ­შობ­ლო­ში მკვიდ­რნო და ჩვე­ნი ქვეყ­ნის სა­ზღვრებს გა­რეთ მცხოვ­რებ­ნო თა­ნა­მე­მა­მუ­ლე­ნო, გი­ხა­რო­დეთ!

"მო­ხედ­ნა ღმერ­თმა და ყო ხსნა "სი­ტყვაი იგი ხორ­ცი­ელ იქ­მნა ერი­სა თვსი­სა" (ლკ.I,67). და და­ემ­კვიდ­რა ჩუენ შო­რის" (ინ.I,14).

დამ­თავ­რდა ძვე­ლი აღ­თქმის ჟამი და აღ­სრულ­და წი­ნას­წარ­მე­ტყველ­თა მიერ ნა­უ­წყე­ბი: ბეთ­ლე­მის გა­მოქ­ვა­ბულ­ში ხორ­ცშეს­ხმუ­ლი მოგ­ვევ­ლი­ნა სა­უ­კუ­ნე­თა უწი­ნა­რე­სი ღმერ­თი,- ყრმა იესო.

ზე­ი­მობს ცა და ქვე­ყა­ნა, ხა­რობს ღვთის­მშო­ბე­ლი, რად­გან დღეს ნე­ტა­რე­ბის სა­უფ­ლო­დან გან­დევ­ნი­ლი ადა­მის მოდ­გმა განღმრთო­ბას იწყებს და ჩვე­ნი და­ცე­მუ­ლი ბუ­ნე­ბა სა­მე­უ­ფო ღირ­სე­ბით იმო­სე­ბა.

წმი­და ქალ­წულ­მა მა­რი­ამ­მა, "ძვე­ლის თა­ნა­ნა­დე­ბის გა­მომსყიდ­ველ­მან და მთე­ლი ქმნი­ლე­ბი­სათ­ვის ცხო­ნე­ბის მშო­ბელ­მან, გახ­სნა პირ­ველ ევას მიერ შეკ­რუ­ლი კვან­ძი და სამ­ყა­როს მა­რა­დი­უ­ლი სი­ცო­ცხლის სა­თა­ვედ და ახალ დე­დად მო­ევ­ლი­ნა" (წმ. ირი­ნე­ოს ლი­ო­ნე­ლი). სწო­რედ მისი სა­ხით და­ი­წყო ქრის­ტი­ა­ნუ­ლი ერა რო­მელ­მაც მა­ნამ­დე არ­ნა­ხულ სი­მაღ­ლე­ებს აზი­ა­რა ადა­მი­ა­ნი.

ქრის­ტი­ა­ნულ სწავ­ლე­ბა­ში სხვა დატ­ვირ­თვა შე­ი­ძი­ნა ოჯა­ხურ­მა ურ­თი­ერ­თო­ბა­მაც: "ცოლი რო­დია თა­ვი­სი სხე­უ­ლის უფა­ლი, - არა­მედ ქმა­რი; არცა ქმა­რია თა­ვი­სი სხე­უ­ლის უფა­ლი - არა­მედ ცოლი" (I კო­რინთ.7.4), _ გვას­წავ­ლის მო­ცი­ქუ­ლი და დას­ძენს:

"ვი­თარ­ცა ეკ­ლე­სია და­მორ­ჩი­ლე­ბულ არის ქრის­ტე­სა, ეგ­რეთ­ცა ცოლ­ნი-თას­თა ქმარ­თა ყოვ­ლი­თა. ქმარ­თა გი­ყუ­არ­დეთ ცოლ­ნი თÂსნი, ვი­თარ­ცა ქრის­ტე­მან შე­ი­ყუ­ა­რა ეკ­ლე­სია და თავი თა­ვი­სი მის­ცა მის­თვის" (ეფ. 5.24-25).

ქმა­რი არის ოჯა­ხის თავი, რად­გან მას ღვთის­გან და­კის­რე­ბუ­ლი აქვს პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა, სა­ჭი­რო­ე­ბი­სა­მებრ ყო­ველ­თვის და­იც­ვას ცოლი და შვი­ლე­ბი, იყოს ერ­თგუ­ლი წი­ნამ­ძღო­ლი და მა­საზ­რდო­ე­ბე­ლი;

ქალ­საც არა­ნაკ­ლე­ბი და­ნიშ­ნუ­ლე­ბა აქვს. მისი მთა­ვა­რი ფუნ­ქცი­აა შვილ­თა ყოლა, მათი აღ­ზრდა და ოჯახ­ზე ზრუნ­ვა, რაც მის სა­ზო­გა­დო­ებ­რივ აქ­ტი­უ­რო­ბას არ გა­მო­რი­ცხავს.

რო­დე­საც მეფე-დე­დო­ფა­ლი ჯვარს იწერს, ისი­ნი მღვდელ­თან ერ­თად სამ­ჯერ გარ­შე­მო უვ­ლი­ან ანა­ლო­ღი­ას, რო­მელ­ზეც სა­ხა­რე­ბაა დაბ­რძა­ნე­ბუ­ლი. ეს იმას ნიშ­ნავს, რომ ისი­ნი მზად არი­ან მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ერ­თმა­ნეთს და ღმერ­თს და­უ­კავ­ში­რონ.

ქრის­ტი­ა­ნუ­ლი ოჯა­ხი ეფუძ­ნე­ბა მღვდელ­მოქ­მე­დე­ბით მადლს, რაც ქორ­წი­ნე­ბის სა­ი­დუმ­ლოს გუ­ლის­ხმობს; აქ ხდე­ბა ეგო­ის­ტუ­რი "მეს"-გან სრუ­ლი დაც­ლა, რად­გან ერთი პი­როვ­ნე­ბა მთლი­ა­ნად უძღვნის თავს მე­ო­რეს. ისი­ნი სიყ­ვა­რუ­ლით ერ­თი­ან­დე­ბი­ან ქრის­ტე­ში, რათა ერ­თად იზ­რუ­ნონ ცხო­ნე­ბი­სათ­ვის და მე­უღ­ლე­ო­ბის საკ­ვრე­ლით და­კავ­ში­რე­ბულ­ნი წარ­დგნენ ყო­ველ­თა მე­უ­ფის წი­ნა­შე.

დიდი ბედ­ნი­ე­რე­ბაა ოჯა­ხის შექ­მნა სიყ­ვა­რუ­ლით, მაგ­რამ მთა­ვა­რია ამ მად­ლის შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბა და გამ­რავ­ლე­ბა.

რო­დე­საც ადა­მი­ა­ნი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლია, იგი მის­თვის სა­სურ­ველ პი­როვ­ნე­ბა­ში ხე­დავს ისეთ თვი­სე­ბებს, რა­საც შე­საძ­ლოა სხვე­ბი ვერ ამ­ჩნევ­დნენ. ამ დროს ხდე­ბა მე­ო­რე ადა­მი­ან­ში და­ფა­რუ­ლი ში­ნა­გა­ნი მშვე­ნი­ე­რე­ბის აღ­მო­ჩე­ნა.

"რა კარ­გი უნდა იყოს ერთი იმე­დით, მსა­ხუ­რე­ბი­თა და რწმე­ნით ორი გუ­ლის შე­ერ­თე­ბა, - წერს ტერ­ტუ­ლი­ა­ნე. ჭეშ­მა­რი­ტად, ისი­ნი ორნი არი­ან ერთ სხე­უ­ლად განმთლი­ა­ნე­ბულ­ნი, ხოლო სა­დაც ერთი სხე­უ­ლია, იქ ერ­თსუ­ლოვ­ნე­ბაა. ისი­ნი ერ­თად ლო­ცუ­ლო­ბენ, ერ­თად იდ­რე­კენ მუხლს, ერ­თად მარ­ხუ­ლო­ბენ, ერ­თმა­ნეთს ამ­ხნე­ვე­ბენ. თა­ნას­წორ­ნი არი­ან ღმერ­თის წი­ნა­შე. თა­ნაბ­რად ინა­წი­ლე­ბენ დევ­ნა­სა და ნუ­გეშს, არა­ფერს უმა­ლა­ვენ და არც ამ­ძი­მე­ბენ ერ­თმა­ნეთს..., ხე­დავს რა მათ ერ­თო­ბას, უფა­ლი ხა­რობს, სახ­ლს მშვი­დო­ბას მოჰ­ფენს და მკვიდ­რობს მათ­თან ერ­თად".

ცოლ-ქმრულ ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში შემ­დგო­მი ეტა­პი არის შვი­ლი­ე­რე­ბა. ბავ­შვე­ბის და­ბა­დე­ბა და მათ­ზე მზრუნ­ვე­ლო­ბა სრულ­ყო­ფის კი­ბე­ზე ამაღ­ლე­ბის ახა­ლი შე­საძ­ლებ­ლო­ბაა, რად­გან მე­უღ­ლე­თა ურ­თი­ერ­თსიყ­ვა­რუ­ლი, ამ შემ­თხვე­ვა­ში, გრძნო­ბის ხე­ლა­ხალ გა­და­ნა­წი­ლე­ბას ითხოვს; ადა­მი­ა­ნი კი­დევ უფრო მე­ტად ემიჯ­ნე­ბა ეგო­ის­ტურ "მეს" და კი­დევ უფრო მე­ტად ფარ­თოვ­დე­ბა მსა­ხუ­რე­ბის არე­ა­ლი, რაც ღვთის სათ­ნო ცხოვ­რე­ბას გა­ნამ­ტკი­ცებს.

რო­გო­რი სი­ფა­ქი­ზით გვწრთვნის უფა­ლი! რო­გორ ნელ-ნელა და თან­და­თა­ნო­ბით ავ­ყა­ვართ მას უმაღ­ლე­სი სიყ­ვა­რუ­ლის სა­ფე­ხუ­რებ­ზე, ყვე­ლა პი­რო­ბას გვიქ­მნის, რომ ჩვე­ნი და­ცე­მუ­ლი მდგო­მა­რე­ო­ბი­სა­გან გვიხ­სნას და მა­რა­დი­უ­ლი ნე­ტა­რე­ბის­თვის მოგ­ვამ­ზა­დოს.

ასე­თი ოჯა­ხი, ასე­თი ერ­თო­ბა ქა­ლი­სა და კა­ცი­სა, სიმ­ბო­ლუ­რად "მცი­რე ეკ­ლე­სი­ად~ იწო­დე­ბა, რომ­ლის სიმ­ტკი­ცეც და­ურ­ღვე­ვე­ლია.

თუმ­ცა ფაქ­ტია, რომ ჩვენს ყო­ფა­ში უფრო ხში­რად გვხვდე­ბა ისე­თი ოჯა­ხე­ბი სა­დაც უგუ­ლე­ბელ­ყო­ფი­ლია პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა და მო­ვა­ლე­ო­ბე­ბი; ისი­ნი მოკ­ლე­ბულ­ნი არი­ან ღვთის მადლს და უსი­ხა­რუ­ლოდ ცხოვ­რო­ბენ ან, სა­ერ­თო­დაც, ირ­ღვე­ვი­ან;

უნდა ით­ქვას ისიც, რომ დღეს ბევ­რი ადა­მი­ა­ნის ცხოვ­რე­ბის წესი ოჯა­ხუ­რი სიწ­მინ­დის წი­ნა­აღ­მდეგ არის მი­მარ­თუ­ლი. ბოლო პე­რი­ოდ­ში კი მდგო­მა­რე­ო­ბა კი­დევ უფრო გარ­თულ­და, რაც ქორ­წი­ნე­ბის­თვის ახალ­გაზ­რდე­ბის მო­უმ­ზა­დებ­ლო­ბით არის გან­პი­რო­ბე­ბუ­ლი.

გან­ვი­ხი­ლოთ რამ­დე­ნი­მე გა­რე­მო­ე­ბა:

1. ქორ­წი­ნე­ბა­ში მყოფთ ხში­რად მხო­ლოდ გა­ტა­ცე­ბა აკავ­ში­რებთ და თა­ნა­ცხოვ­რე­ბის პი­რო­ბებ­შიც ვერ აღ­წე­ვენ იმ სიყ­ვა­რულს, იმ ერ­თგუ­ლე­ბა­სა და თავ­გან­წირ­ვას, რის­თვი­საც არი­ან მო­წო­დე­ბულ­ნი, ამი­ტო­მაც მა­ლე­ვე კარ­გა­ვენ ერ­თმა­ნე­თი­სად­მი ინ­ტე­რესს და სცილ­დე­ბი­ან.

2. ახ­ლად­შე­უღ­ლე­ბულ­ნი, მარ­თა­ლია, სიყ­ვა­რუ­ლით ქმნი­ან ოჯახს, მაგ­რამ ვერ აც­ნო­ბი­ე­რე­ბენ, რას ნიშ­ნავს მე­უღ­ლე­ო­ბა, რამ­დე­ნად დიდი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა ეკის­რე­ბათ მათ და რას მო­ი­თხოვს იგი თი­თო­ე­უ­ლი მათ­გა­ნის­გან; ისი­ნი ად­ვი­ლად კარ­გა­ვენ იმ გან­წე­ყო­ბას, რაც ერ­თად მყო­ფო­ბის პირ­ველ პე­რი­ოდ­ში ჰქონ­დათ; იწყე­ბა იმედ­გაც­რუ­ე­ბა, ერ­თმა­ნეთ­ში მრა­ვა­ლი ნაკ­ლო­ვა­ნე­ბის აღ­მო­ჩე­ნა და და­უთ­მენ­ლო­ბა. გა­ღი­ზი­ა­ნე­ბა იმ მდგო­მა­რე­ო­ბამ­დეც მი­დის, რომ ერთ დროს სა­ნუკ­ვა­რი ადა­მი­ა­ნი, უკვე აუ­ტა­ნე­ლი ხდე­ბა.

3. მე­უღ­ლე­თა­გან ერთი იჩენს ერ­თგუ­ლე­ბა­სა და თავ­და­დე­ბულ სიყ­ვა­რულს, მაგ­რამ მე­ო­რე ამ გრძნო­ბებს სა­თა­ნა­დოდ არ აფა­სებს და მხო­ლოდ თა­ვი­სი ვიწ­რო ეგო­ის­ტუ­რი სურ­ვი­ლე­ბის ტყვე­ო­ბა­შია.

სა­ერ­თოდ, მეც­ნი­ე­რულ-ტექ­ნი­კურ­მა წინსვლამ და მა­ტე­რი­ა­ლის­ტურ­მა მსოფ­ლმხედ­ვე­ლო­ბამ ადა­მი­ან­ში სხვი­სი ფლო­ბის სურ­ვი­ლი და მომ­ხმა­რებ­ლუ­რი სული გა­აძ­ლი­ე­რა. დღეს უკვე ამ­გვა­რი მიდ­გო­მა შე­ე­ხო ოჯა­ხის წევ­რებ­საც და ეგო­ის­ტუ­რი მიზ­ნე­ბით თვით მათი გა­მო­ყე­ნე­ბის მცდე­ლო­ბე­ბი გა­ა­ჩი­ნა. ასე­თი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა ოჯა­ხურ ყო­ფას გა­უ­საძ­ლისს ხდის.

4. ხდე­ბა ისეც, რომ მშობ­ლე­ბი ზოგ­ჯერ უხე­შად ერე­ვი­ან წყვი­ლის ცხოვ­რე­ბა­ში. მათ უჭირთ შვილ­თან ერ­თგვა­რი გან­შო­რე­ბა და ძვე­ლე­ბუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბის შეც­ვლა; ისი­ნი კრი­ტი­კუ­ლად აღიქ­ვა­მენ ახალ ვი­თა­რე­ბას და გაც­ნო­ბი­ე­რე­ბუ­ლად თუ გა­უც­ნო­ბი­ე­რებ­ლად ხე­ლის შემ­წყობ­ნი ხდე­ბი­ან ოჯა­ხის დან­გრე­ვი­სა.

რა თქმა უნდა, მშობ­ლე­ბის პა­ტი­ვის­ცე­მა და სიყ­ვა­რუ­ლი ბუ­ნებ­რი­ვიც არის და სა­ვალ­დე­ბუ­ლოც ყვე­ლას­თვის; ასე­ვე ბუ­ნებ­რი­ვია ახ­ლობ­ლე­ბის, მე­გობ­რე­ბის, ნა­თე­სა­ვე­ბის…... სიყ­ვა­რუ­ლი, მაგ­რამ ცოლ-ქმრულ ყოფა სრუ­ლი­ად გან­სხა­ვე­ბუ­ლია; ამის­თვის ბრძა­ნებს წმინ­და წე­რი­ლი: "მი­ა­ტო­ვებს კაცი თა­ვის მა­მას და თა­ვის დე­დას შე­უ­ერ­თდე­ბა თა­ვის ცოლს, რათა იყ­ვნენ ორ­ნი­ვე ერთ ხორც" (ეფ. 5.31). ეს სა­ი­დუმ­ლო დი­დია და მისი დარ­ღვე­ვა - აკ­რძა­ლუ­ლი.

5. ერთ-ერთი მი­ზე­ზი, რომ­ლის გა­მოც ირ­ღვე­ვა ოჯა­ხი არის ნარ­კო­მა­ნია (ასე­ვე ალ­კოჰო­ლი­ა­ნი სას­მე­ლე­ბის ზედ­მე­ტად გა­მო­ყე­ნე­ბა) და ბო­რო­ტი ძა­ლე­ბის გავ­ლე­ნით ადა­მი­ა­ნებ­ზე ზე­მოქ­მე­დე­ბა. ორი­ვე მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში პი­როვ­ნე­ბას წარ­თმე­უ­ლი აქვს თა­ვი­სუ­ფა­ლი ნება, ოღონდ პირ­ველ შემ­თხვე­ვა­ში, ადა­მი­ა­ნი ვერ უძ­ლებს საც­დურს და მას­ზე მი­ჯაჭ­ვუ­ლო­ბის გამო, ფაქ­ტი­უ­რად, ნე­ბა­ყოფ­ლო­ბით ამ­ბობს უარს თა­ვი­სუ­ფალ ნე­ბა­ზე, მე­ო­რე შემ­თხვე­ვა­ში კი, გა­უც­ნო­ბი­ე­რებ­ლად ექ­ცე­ვა სხვი­სი გავ­ლე­ნის ქვეშ.

არა­და თა­ვი­სუ­ფა­ლი ნება ღვთის­გან ჩვენ­თვის მო­ნი­ჭე­ბუ­ლი დიდი სა­ბოძ­ვა­რია. უფალ­მა არ შე­უ­რა­ცხყო პი­როვ­ნე­ბის ღირ­სე­ბა, არ აქ­ცია იგი მისი სურ­ვი­ლის უბ­რა­ლო აღმსრუ­ლებ­ლად, არა­მედ მის­ცა უფ­ლე­ბა არ­ჩე­ვა­ნი­სა.

ამი­ტო­მაც ეს ცოდ­ვე­ბი ღვთის გმო­ბად სა­ხე­ლი­დე­ბა და მათ­გან გან­თა­ვი­სუფ­ლე­ბა მხო­ლოდ ლოც­ვით, მარ­ხვით და ეკ­ლე­სი­უ­რი ცხოვ­რე­ბით შე­იძ­ლე­ბა.

ძა­ლი­ან დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს იმ გა­რე­მოს, რო­მელ­შიც გვი­წევს ცხოვ­რე­ბა. დღეს ისე­თი ყოფა მკვიდ­რდე­ბა, რო­მელ­შიც ყვე­ლა ეძებს თა­ვი­სას და არა იმას, რაც სათ­ნოა ქრის­ტეს­თვის (ფილ. 2,4).

სიც­რუე იქცა და­დე­ბით მოვ­ლე­ნად, სხვა­ზე გა­დაბ­რა­ლე­ბა, - ჩვე­უ­ლე­ბად, გულ­გრი­ლო­ბა, - წე­სად, უზ­ნე­ო­ბა და თა­ვაშ­ვე­ბუ­ლო­ბა, _ მი­სა­ბა­ძად; ცი­ლის­წა­მე­ბა და ძა­ლა­დო­ბა, - ყო­ველ­დღი­ურ მოვ­ლე­ნად; ანუ ღვთის ში­შის გა­რე­შე მცხოვ­რებ­თათ­ვის ცოდ­ვი­თი ყოფა ნორ­მა ხდე­ბა. მათი რი­ცხვი კი ყველ­გან იზ­რდე­ბა.

აგ­რე­სია გან­სა­კუთ­რე­ბით დი­დია ახალ­გაზ­რდებ­ში და მა­მა­კა­ცე­ბის გარ­კვე­ულ ნა­წილ­ში; გან­სა­კუთ­რე­ბით მათ­ში, რო­მელ­ნიც უსაქ­მოდ და უფუნ­ქცი­ოდ დარ­ჩნენ და ოჯა­ხის მარ­ჩე­ნა­ლი­სა და მას­ზე მზრუნ­ვე­ლის ფუნ­ქცია და­კარ­გეს. ეს ტვირ­თი და­ე­მა­ტა ქალს, რა­მაც მისი მდგო­მა­რე­ო­ბა, კი­დევ უფრო და­ამ­ძი­მა და ცოლ­სა და ქმარს შო­რის ფუნ­ქცი­უ­რი ბა­ლან­სი სრუ­ლად და­არ­ღვია. ეს კი იწ­ვევს ორი­ვე მხა­რის და­ძა­ბუ­ლო­ბა­სა და გა­ღი­ზი­ა­ნე­ბას. რაც, სამ­წუ­ხა­როდ, ზოგ­ჯერ ქა­ლე­ბის სი­ცო­ცხლის ხელ­ყო­ფით მთავ­რდე­ბა.

მდგო­მა­რე­ო­ბის ნა­წი­ლობ­რი­ვი გა­მოს­წო­რე­ბა სა­მუ­შაო ად­გი­ლე­ბის შექ­მნა­სა და ანა­ზღა­უ­რე­ბის გა­უმ­ჯო­ბე­სე­ბას შე­უძ­ლია. თუ ეს გან­ხორ­ცი­ელ­და, დი­დად შე­ე­წყო­ბა ხელი ოჯახ­ში სხვა სა­ხის ძა­ლა­დო­ბის აღ­მო­ფხვრა­საც და ცხოვ­რე­ბის, ასე თუ ისე, ნორ­მა­ლურ კა­ლა­პოტ­ში ჩად­გო­მას.

ვფიქ­რობთ, ეს სე­რი­ო­ზულ გავ­ლე­ნას იქო­ნი­ებს თვით­მკვლელ­თა რი­ცხვის შემ­ცი­რე­ბა­ზეც. ადა­მი­ა­ნე­ბი, გან­სა­კუთ­რე­ბით ურ­წმუ­ნო­ნი, თუნ­დაც, რომ ფი­ზი­კუ­რად ძლი­ერ­ნი იყ­ვნენ, კრი­ტი­კულ სი­ტუ­ა­ცი­ებ­ში უსუ­სურ­ნი ხდე­ბი­ან, რად­გან მხო­ლოდ სა­კუ­თარ თავს ეყ­რდნო­ბი­ან და რე­სურ­სი სიმ­ტკი­ცი­სა მალე ეწუ­რე­ბათ.

ავად­მყო­ფო­ბით, უსახ­სრო­ბით, უბი­ნა­ო­ბით,… ვა­ლე­ბით ...… გამ­წა­რე­ბუ­ლებს ჰგო­ნი­ათ, რომ თა­ვის მოკ­ვლით პრობ­ლე­მე­ბის­გან გან­თა­ვი­სუფ­ლდე­ბი­ან; სი­ნამ­დვი­ლე­ში კი ამ ქმე­დე­ბით ისი­ნი მა­რა­დი­უ­ლი ტან­ჯვი­სა და სიკ­ვდი­ლის იმ კარს აღე­ბენ, სა­დაც მათ ვე­ღა­რა­ვინ უშ­ვე­ლის (გა­მო­ნაკ­ლისს, სუ­ლით ავად­მყო­ფე­ბი წარ­მო­ად­გე­ნენ).

ჩვენ­თვის ბო­ძე­ბუ­ლი მი­წი­ე­რი ცხოვ­რე­ბით უფალ­მა შე­საძ­ლებ­ლო­ბა მოგ­ვცა მა­რა­დი­ულ ნე­ტა­რე­ბა­ში დავმკვიდ­რდეთ. ვინც ამ შე­მო­თა­ვა­ზე­ბა­ზე უარს ამ­ბობს, სა­კუ­თა­რი თა­ვის მი­მართ გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბუ­ლი ძა­ლა­დო­ბის მსხვერ­პლი ხდე­ბა და თა­ვი­სი ნე­ბით ჯო­ჯო­ხე­თის სკნელ­ში აღ­მოჩ­ნდე­ბა. ეს იმ­დე­ნად დიდი და­ნა­შა­უ­ლია, რომ მათ­თვის ლოც­ვაც აკ­რძა­ლუ­ლია.

ღმერ­თმა ყვე­ლა და­ი­ფა­როს თვით­მკვლე­ლო­ბის­გან!

გა­სულ წელს მსჯე­ლო­ბის სა­გა­ნი იყო ქა­ლე­ბის მი­მართ გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბუ­ლი ძა­ლა­დო­ბა; თუმ­ცა, მხო­ლოდ ამ თე­მით შე­მო­ფარ­გვლა საკ­მა­რი­სი არ არის. სამ­წუ­ხა­როა, რომ არ იმარ­თე­ბა დის­კუ­სი­ე­ბი და არ იგმო­ბა თუნ­დაც იგი­ვე თვით­მკვლე­ლო­ბა და სხვა უმ­ძი­მე­სი ცოდ­ვე­ბი, არ იგმო­ბა აბორ­ტიც, რო­მე­ლიც ძა­ლა­დო­ბის ყვე­ლა­ზე სა­ში­ნე­ლი და სა­ზა­რე­ლი სა­ხეა.

დედა, რო­მელ­მაც შვი­ლის მკვლე­ლო­ბის ეს და­ნა­შა­უ­ლი ჩა­ი­დი­ნა და ექი­მე­ბიც, არ შე­იძ­ლე­ბა არ გრძნობ­დნენ სინ­დი­სის ქენ­ჯნას; არ შე­იძ­ლე­ბა არ გრძნობ­დნენ დაღ­ვრი­ლი უმან­კო სის­ხლის ძა­ხილს. ამ და­ნა­შა­უ­ლის გა­მოს­ყიდ­ვა მხო­ლოდ გულ­მხურ­ვა­ლე სი­ნა­ნუ­ლი­თა და ქვე­ლი საქ­მე­ე­ბით შე­იძ­ლე­ბა და კი­დევ იმით, რომ ეს ადა­მი­ა­ნე­ბი გახ­დნენ ერ­თგვა­რი მქა­და­გე­ბელ­ნი და და­არ­წმუ­ნონ თა­ვი­სი ახ­ლობ­ლე­ბი და ნაც­ნო­ბე­ბი, რომ მათ მა­ინც მსგავ­სი რამ არ ჩა­ი­დი­ნონ და ამით სხვა ჩვი­ლე­ბის სი­ცო­ცხლე გა­და­არ­ჩი­ნონ.

სა­ერ­თო­დაც, ყვე­ლა უნდა ვე­ცა­დოთ, სი­ტყვით მა­ინც და­ვეხ­მა­როთ ერ­თმა­ნეთს, მივ­ცეთ იმე­დი მრა­ვა­ლი პრობ­ლე­მით დამ­ძი­მე­ბულ ჩვენს შვი­ლებს, დებ­სა და ძმებს და ხსნის რა­ი­მე გზა შევ­თა­ვა­ზოთ.

ამ­დე­ნი ტან­ჯვი­სა და ტკივ­ლის, თავ­სმოხ­ვე­უ­ლი "ახა­ლი აზ­როვ­ნე­ბი­სა"" და ყო­ველ­დღი­უ­რი მო­უ­ლოდ­ნე­ლო­ბე­ბის ფონ­ზე ოჯა­ხე­ბი სა­ქარ­თვე­ლო­ში მა­ინც დგას ზნე­ო­ბის სა­და­რა­ჯო­ზე; ეს სას­წა­უ­ლია, რაც, პირ­ველ რიგ­ში, ქარ­თვე­ლი ქა­ლის, - დე­დის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა. ქა­ლის როლი ყო­ველ­თვის გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი იყო და არის ჩვენს ის­ტო­რი­ა­ში.

წმინ­და ილია მარ­თა­ლი წერს:

"ქარ­თვე­ლე­ბის­თვის "დედა" მარ­ტო მშო­ბე­ლი არ არის, ქარ­თვე­ლი ღვიძლ ენა­საც "დედა-ენას" ეძა­ხის, უფ­როს ქა­ლაქს, -"დედა-ქა­ლაქს," – მკვიდრ და დიდ ბოძს სახ­ლი­სას, - "დედა-ბოძს," უდი­დეს­სა და უმაგ­რეს ბურჯს",დედა-ბურჯს, სამ­თავ­რო აზრს, - "დედა-აზრს," გუთ­ნის გან­მგე­ბე­ლი მა­მა­კაცს კი - "გუთ­ნის-დე­დას~.

რამ­დე­ნად გან­დი­დე­ბუ­ლია მნიშ­ვნე­ლო­ბა დე­დი­სა! ~

ეს და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა კი­დევ უფრო მა­ღალ სა­ფე­ხურ­ზე ავი­და მას შემ­დეგ, რაც სა­ქარ­თვე­ლო ღვთის­მშობ­ლის წილ­ხვედ­რი გახ­და. ღვთის სა­ი­დუმ­ლო გან­გე­ბუ­ლე­ბით, კვარ­თი უფ­ლი­სა სა­ქარ­თვე­ლო­ში ჩა­მობ­რძან­და და მცხე­თა­ში და­იფ­ლა. მისი აქ დაკ­რძალ­ვა არ ნიშ­ნავს მხო­ლოდ ამ ლო­კა­ლუ­რი ად­გი­ლის მო­ნიშ­ვნას; სას­წა­ულთმომ­ქმე­დი უკერ­ვე­ლი კვარ­თი მა­ცხოვ­რი­სა მთელ­მა სა­ქარ­თვე­ლომ შე­ი­მო­სა, ხოლო ყოვ­ლად­წ­მინ­და მა­რი­ამს, ამა­ვე სა­ი­დუმ­ლო გან­გე­ბუ­ლე­ბით, ჩვე­ნი ქვეყ­ნის გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი მფარ­ვე­ლო­ბა და­ე­ვა­ლა.

ჩვე­ნი მე­ო­ხია იგი, რო­მე­ლიც დამ­ხსნე­ლია ადა­მის წყე­ვი­სა, აღ­მას­რუ­ლე­ბე­ლი ევას თა­ნა­ნა­დე­ბი­სა, წმინ­და შე­სა­წი­რია აბე­ლი­სა, სამ­კა­უ­ლია სე­ი­თი­სა, სათ­ნო­ყო­ფაა ენუ­ქი­სა, კი­დო­ბა­ნია პირ­მე­ტყვე­ლი ნო­ე­სი, დი­დე­ბაა მელ­ქი­სე­დე­კის მე­ფო­ბი­სა და მღვდე­ლო­ბი­სა, რო­მე­ლიც სიმ­ტკი­ცეა აბ­რა­ა­მის სარ­წმუ­ნო­ე­ბი­სა, ზე­ცად მი­წევ­ნუ­ლი კი­ბეა ია­კო­ბი­სი, ღვთივ­წე­რი­ლი წიგ­ნია მო­სე­სი, კვერ­თხია იგი გა­ნედ­ლე­ბუ­ლი და აღყ­ვა­ვე­ბუ­ლი აა­რო­ნი­სი, ძლე­ვაი ისუ ნა­ვე­სი, გზაა მშვე­ნი­ე­რი ელი­ას ამაღ­ლე­ბი­სა, მრჩობ­ლი კურ­თხე­ვაა ელი­სეს ხა­ლე­ნი­სა, წი­ნას­წარ­მე­ტყველ­თა ქა­და­გე­ბაა და სი­ტყვა­თა მათ­თა აღ­სრუ­ლე­ბა.

აი, ამ სა­ო­ცა­რი ქალ­წუ­ლის მიერ ჩვენს გან­სა­ნათ­ლებ­ლად და გა­და­სარ­ჩე­ნად წარ­მოგ­ზავ­ნი­ლი ან­დრია მო­ცი­ქუ­ლის, წმინ­და ნი­ნო­სა და სხვა წმინ­დან­თა მად­ლით სა­ქარ­თვე­ლომ, ხალ­ხის დიდი მსხვერ­პლშე­წირ­ვი­სა და ძა­ლის­ხმე­ვის ფა­სად, სა­უ­კუ­ნე­თა მან­ძილ­ზე გა­უძ­ლო ყო­ვე­ლი მხრი­დან შე­მო­სე­ულ მომ­ხდურს; დღეს კი კი­დევ უფრო დიდი გა­მოც­დის წი­ნა­შე ვდგა­ვართ.

ყვე­ლამ, _ ერ­მაც და ბერ­მაც, ვის­თვი­საც ძვირ­ფა­სია სამ­შობ­ლო, სა­კუ­თა­რი ოჯა­ხი­ცა და თა­ვიც, პირ­ველ რიგ­ში, ჩვე­ნი ცხოვ­რე­ბა უნდა გა­მო­ვას­წო­როთ; ჩვენ­ში და ჩვენს შო­რის და­ბუ­დე­ბუ­ლი ცოდ­ვა და მისი შე­დე­გი, _ სიკ­ვდი­ლი უნდა დავძლი­ოთ და სი­კე­თი­სა და სი­ცო­ცხლის გა­მარ­ჯვე­ბა ვი­ზე­ი­მოთ.

მა­ცხოვ­რის შო­ბის ამ ბრწყინ­ვა­ლე დღეს ზეცა ივ­სე­ბა ან­გე­ლოზ­თა სა­გა­ლობ­ლით: "დი­დე­ბა მა­ღალ­თა შინა ღმერ­თსა, ქვე­ყა­ნა­სა ზედა მშვი­დო­ბა და კაც­თა შო­რის სათ­ნო­ე­ბა." ბეთ­ლე­მე­ლი მწყემ­სე­ბიც და ქალ­დე­ველ­ნი მოგ­ვნიც კვლავ მი­იჩ­ქა­რი­ან, რათა თაყ­ვა­ნი სცენ ყრმა იე­სოს და ყოვ­ლად­წმნი­და ქალ­წულს.

ჩვენც მო­ვი­ყა­როთ მუხლნი გუ­ლი­სა ჩვე­ნი­სა­ნი წი­ნა­შე უფ­ლი­სა და დე­დაღვთის­მშო­ბელს შევ­თხო­ვოთ, გან­გვი­ღოს მო­წყა­ლე­ბი­სა კარი, რათა მად­ლით აღავ­სოს ყო­ველ­ნი მორ­ჩი­ლე­ბით მის­გან წყა­ლო­ბის მომ­ლო­დი­ნე­ნი.

მაშ, გან­ვიწ­მინ­დოთ სული, გო­ნე­ბა და გული, ჩვე­ნი ზრახ­ვა და გრძნო­ბე­ბი, ვა­პა­ტი­ოთ და შე­ვუ­რიგ­დეთ ერ­თმა­ნეთს, რათა ღირს ვიქ­მნეთ, მი­ვე­გე­ბოთ ბეთ­ლემ­ში შო­ბილ მა­ცხო­ვარს და ცოდ­ვე­ბი­სა­გან გან­თა­ვი­სუფ­ლე­ბუ­ლებ­მა, აღ­მოვსთქვათ: Eემ­მა­ნუ­ელ, – ჩვენ­თან არს ღმერ­თი!

ღმერ­თს ება­რე­ბო­დეთ.

იხა­რეთ ორ­სა­ვე სო­ფელ­სა შინა.

სიყ­ვა­რუ­ლით თქვენ­თვის მლოც­ვე­ლი

ილია II

სრუ­ლი­ად სა­ქარ­თვე­ლოს

კა­თო­ლი­კოს-პატ­რი­არ­ქი

თბი­ლი­სი, შობა ქრის­ტე­სი,

2014-2015 წელი.