უწ­მინ­დე­სი­სა და უნე­ტა­რე­სის, სრუ­ლი­ად სა­ქარ­თვე­ლოს კა­თო­ლი­კოს-პატ­რი­არ­ქი­სა, მცხე­თა-თბი­ლი­სის მთა­ვა­რე­პის­კო­პო­სის და ბიჭ­ვინ­თი­სა და ცხუმ-აფხა­ზე­თის მიტ­რო­პო­ლიტ ილია II

"წყა­ლო­ბაი და ჭეშ­მა­რი­ტე­ბაი შე­იმ­თხვივ­ნეს,

სი­მარ­თლე­მან და მშვი­დო­ბა­მან ამ­ბორს-უყ­ვეს" (ფს. 84,10).

ყოვ­ლადსამ­ღვდე­ლო­ნო მღვდელმთა­ვარ­ნო, მა­მა­ნო და დე­და­ნო, დი­ა­კონ­ნო, ბერ-მო­ნო­ზონ­ნო, სა­სუ­ლი­ე­რო და სა­ე­რო დას­ნო, მკვიდ­რნო სა­ქარ­თვე­ლო­ი­სა და ჩვე­ნი სამ­შობ­ლოს სა­ზღვრებს გა­რეთ მცხოვ­რებ­ნო თა­ნა­მე­მა­მუ­ლე­ნო,

ქრის­ტე აღ­დგა!

აღ­დგო­მის მად­ლი­თა და სი­ხა­რუ­ლით აღვსი­ლი ვა­დი­დებთ უფალს და თქვენ ყო­ველ­თა გუ­ლი­თა­დად გი­ლო­ცავთ ამ ბრწყინ­ვა­ლე დღე­სას­წა­ულს.

აღ­სრულ­და!

აღ­სრულ­და ის, რაც გან­ჩი­ნე­ბუ­ლი იყო უწი­ნა­რეს სა­უ­კუ­ნე­თა!

"ვნე­ბი­თა მით შე­ნი­თა, ქრის­ტე, ვნე­ბა­თა­გან გან­ვთა­ვი­სუფ­ლდით და აღ­დგო­მი­თა შე­ნი­თა ხრწნი­ლე­ბი­სა­გან ვიხ­სე­ნით, უფა­ლო, დი­დე­ბა შენ­და!"

49 დღე ემ­ზა­დე­ბოდ­ნენ მორ­წმუ­ნე­ნი ამ ზე­ი­მის შე­სახ­ვედ­რად.

შვი­დი კვი­რის გან­მავ­ლო­ბა­ში ყვე­ლა­ნი ვცდი­ლობ­დით სუ­ლი­ე­რი კი­ბით ზეს­ვლას, რათა ძა­ლი­სა­მებრ ჩვე­ნი­სა მომ­ზა­დე­ბულ­ნი ვზი­ა­რე­ბო­დით პა­ს­ე­ქის სი­ხა­რულს, რომ­ლის სა­დი­დე­ბე­ლად ენა ამა­ოდ დაშ­ვრე­ბა, რად­გან ადა­მი­ა­ნუ­რი

მე­ტყვე­ლე­ბა უძ­ლუ­რია, გად­მოს­ცეს ღვთის სიყ­ვა­რუ­ლის ის სა­ო­ცა­რი გა­მოვ­ლი­ნე­ბა, რისი მომსწრე და მხილ­ვე­ლიც კაც­თა მოდ­გმა 1981 წლის წინ გახ­და.

აღ­დგო­მა, ეს არის ნე­ტარ მა­რა­დი­სო­ბას­თან ზი­ა­რე­ბის, წა­რუ­ვა­ლი სი­კე­თი­სა და სი­ხა­რუ­ლის მა­უ­წყე­ბე­ლი დღე.

"სადა არს, სიკ­ვდი­ლო, სა­წერ­ტე­ლი შენი?

სადა არს, ჯო­ჯო­ხე­თო, ძლე­ვაი შენი?" (I კორ, 15,55).

ქრის­ტე აღ­დგა! გი­ხა­რო­დეთ!

გარ­და იმი­სა, რომ მა­ცხო­ვარ­მა ჩვენ­მა ბო­რო­ტე­ბა შე­მუს­რა, თი­თო­ე­ულ ჩვენ­განს უჩ­ვე­ნა გზა ხსნი­სა, უჩ­ვე­ნა მა­გა­ლი­თი ცხოვ­რე­ბი­სა, ისე­თი სი­ცო­ცხლი­სა, რო­მე­ლიც ჭეშ­მა­რიტ ბედ­ნი­ე­რე­ბას­თა­ნაა და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი.

ბედ­ნი­ე­რე­ბა, ეს არის ის ცნე­ბა, ის მდგო­მა­რე­ო­ბა, რო­მელ­საც ეს­წრაფ­ვის ყვე­ლა ადა­მი­ა­ნი, არა აქვს მნიშ­ვნე­ლო­ბა, რო­მე­ლი ქვეყ­ნი­სა და ერის წარ­მო­მად­გე­ნე­ლია იგი. ოღონდ, რა თქმა უნდა, ბედ­ნი­ე­რე­ბას ესა თუ ის პი­როვ­ნე­ბა სხვა­დას­ხვა­ნა­ი­რად აღიქ­ვამს. მთა­ვა­რი გან­სხვა­ვე­ბა კი ის არის, რომ ზოგ­ნი ამას ღმერ­თთან სი­ახ­ლო­ვე­ში ხე­და­ვენ, ზოგ­ნი კი, მის გა­რე­შე მო­ი­აზ­რე­ბენ.

ამ გა­ო­რე­ბას სა­თა­ვე სა­მო­თხე­ში და­ე­დო.

ღმერ­თთან ერ­თო­ბის პე­რი­ოდ­ში ადა­მი და ევა აქ უზ­რუნ­ვე­ლად ცხოვ­რობ­დნენ, მაგ­რამ, რო­დე­საც მათ, სა­კუ­თა­რი თა­ვის კი­დევ უფრო მე­ტად გან­დი­დე­ბის მიზ­ნით, უფ­ლის და­რი­გე­ბა უგუ­ლე­ბელ­ყვეს, ქვე­ნა მიდ­რე­კი­ლე­ბებს გა­უხ­სნეს კარი და თვი­თო­ნაც და მათი შთა­მო­მავ­ლო­ბაც გა­ორ­და:

კა­ე­ნის სუ­ლის მქო­ნეთ ღმერ­თს ზურ­გი აქ­ცი­ეს და და­ე­მონ­ნენ ეგო­ის­ტურ ზრახ­ვებს, ამ­ბი­ცი­ას, ხორ­ცი­ელ და გრძნო­ბად მო­თხოვ­ნი­ლე­ბებს: ისი­ნი ცდი­ლო­ბენ აქ, ამ წუ­თი­სო­ფელ­ში, მი­ი­ღონ შე­საძ­ლო პა­ტი­ვი, სიმ­დიდ­რე, სი­ა­მოვ­ნე­ბა... იმ­ქვეყ­ნი­უ­რი ცხოვ­რე­ბი­სა კი ან არ სწამთ, ან ამ თე­მა­ზე სა­კუ­თა­რი წარ­მოდ­გე­ნა აქვთ და ყვე­ლა­ფერს სა­თა­ვი­სოდ გან­სჯი­ან.

აბელ-სე­ი­თის გზით მა­ვალ­ნი კი ბედ­ნი­ე­რე­ბას მხო­ლოდ უფ­ლის წი­აღს უკავ­ში­რე­ბენ.

მათ­თვის მი­წი­ე­რი ცხოვ­რე­ბა, ეს არის სა­მო­თხი­დან გან­დევ­ნილ­თა ად­გი­ლი, ის დრო და სივ­რცე, სა­დაც ადა­მი­ან­მა სა­ბო­ლო­ოდ უნდა გა­და­წყვი­ტოს თა­ვი­სი ხვედ­რი და შე­ამ­ზა­დოს თა­ვი­სი მა­რა­დი­უ­ლი მო­მა­ვა­ლი.

ასე­თი პი­როვ­ნე­ბე­ბი­სათ­ვის ადა­მი­ა­ნუ­რი ნამ­დვი­ლი ბედ­ნი­ე­რე­ბის სა­ი­დუმ­ლო შე­მოქ­მე­დის ამ სი­ტყვებ­შია გა­ცხა­დე­ბუ­ლი: "შე­იყ­ვა­რე უფა­ლი, ღმერ­თი შენი, ყოვ­ლი­თა გუ­ლი­თა შე­ნი­თა, ყოვ­ლი­თა სუ­ლი­თა შე­ნი­თა და ყოვ­ლი­თა გო­ნე­ბი­თა შე­ნი­თა და ყოვ­ლი­თა ძა­ლი­თა შე­ნი­თა. ეს არის პირ­ვე­ლი მცნე­ბა. მე­ო­რე არის: შე­იყ­ვა­რე მოყ­ვა­სი, ვი­თარ­ცა თავი შენი" (მრ. 12, 30-31).

პირ­ვე­ლი მცნე­ბა გუ­ლის­ხმობს ღვთი­სად­მი ისეთ სიყ­ვა­რულს, რო­მე­ლიც ყვე­ლა­ზე ძლი­ე­რი უნდა იყოს ჩვენ­ში.

- რო­გორ მივ­ხვდეთ, ვართ თუ არა ამ გან­წყო­ბით?

- შე­მოქ­მედ­ზე წინ არ უნდა და­ვა­ყე­ნოთ არა­ვი­სი და არაფ­რის სიყ­ვა­რუ­ლი და ამას­თან, ყო­ვე­ლი­ვე ჩვენს თავ­ზე მო­წევ­ნუ­ლი, - სი­ხა­რუ­ლი თუ გან­საც­დე­ლი, - უნდა მი­ვი­ღოთ მად­ლი­ე­რე­ბით.

- განა თუნ­დაც მშობ­ლე­ბის ან შვი­ლე­ბი­სად­მი გა­მორ­ჩე­უ­ლი სიყ­ვა­რუ­ლი სწო­რი არ არის?

- ქრის­ტი­ა­ნო­ბა სიყ­ვა­რუ­ლის სარ­წმუ­ნო­ე­ბაა, გულ­მხურ­ვა­ლე, თავ­გან­წი­რუ­ლი სიყ­ვა­რუ­ლის რე­ლი­გია და, ბუ­ნებ­რი­ვია, ახ­ლობ­ლე­ბი­სად­მი დიდი სით­ბო­სა და მზრუნ­ვე­ლო­ბის გა­მო­ჩე­ნა არა თუ კარ­გია, ჩვე­ნი ვალ­დე­ბუ­ლე­ბაა. ამის გა­რე­შე ცხოვ­რე­ბა წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლია, მაგ­რამ ჩვენც, ჩვენს მშობ­ლებ­სა და მათ წი­ნა­პართ, ისე­ვე რო­გორც ჩვენს შვი­ლებს და მათ შთა­მო­მავ­ლებს, სი­ცო­ცხლეც და სხვა ყო­ვე­ლი­ვე სი­კე­თეც უფ­ლი­სა­გან მოგ­ვე­ცა. იგი არის ყვე­ლა­ზე დიდი მშო­ბე­ლი, ყვე­ლა­ზე დიდი ახ­ლო­ბე­ლი ყვე­ლა­სათ­ვის, ყვე­ლა­ზე მარ­თა­ლი და გულ­წრფე­ლი გულ­შე­მატ­კი­ვა­რი, იმე­დი და ნუ­გე­ში­ნის­მცე­მე­ლი ჩვე­ნი.

ამი­ტო­მაც, როცა, თუნ­დაც, მძი­მე მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში აღ­მოვ­ჩნდე­ბით, უნდა ვი­ცო­დეთ, რომ ეს სა­ჭი­როა ჩვენ­თვის.

- მა­გა­ლი­თად, შვი­ლის გარ­დაც­ვა­ლე­ბაც?

- რა თქმა უნდა, ეს უდი­დე­სი ტკი­ვი­ლია და ბო­ლომ­დე ღვთის გან­გე­ბუ­ლე­ბას ვე­რა­ვინ ჩაწ­ვდე­ბა. თუმ­ცა, ასეთ შემ­თხვე­ვებ­ში ვხე­დავ იმ აზრს, რომ უფალს ადა­მი­ა­ნი თუნ­დაც ახალ­გაზ­რდა, გა­ყავს ამ ქვეყ­ნი­დან მისი ცხო­ნე­ბი­სათ­ვის სა­უ­კე­თე­სო პე­რი­ოდ­ში. და, ბუ­ნებ­რი­ვია, იგი ცათა ში­ნაც შე­სა­ფე­რის ად­გილს და­იმ­კვიდ­რებს; ხოლო ის ტკი­ვი­ლი, რაც მშობ­ლებს, ნა­თე­სა­ვებ­სა და მე­გობ­რებს მი­ე­ყე­ნე­ბათ, კი­დევ ერთხელ და­ა­ფიქ­რებთ მათ სი­ცო­ცხლის საზ­რის­ზე, მთა­ვარ ღი­რე­ბუ­ლე­ბებ­ზე, ცხოვ­რე­ბის წეს­ზე, ზეს­თა­სო­ფელ­ზე. . .. ყო­ვე­ლი­ვე ეს კი იწ­ვევს ფე­რის­ცვა­ლე­ბა­სა და უკე­თე­სო­ბი­სა­კენ მათ შეც­ვლას. ანუ, ფაქ­ტობ­რი­ვად, ეს ახალ­გაზ­რდე­ბი მი­ზეზ­ნი ხდე­ბი­ან თა­ვი­სი ახ­ლობ­ლე­ბის სუ­ლი­ე­რი გა­დარ­ჩე­ნი­საც, რაც უდი­დე­სი მად­ლია იმ ქვეყ­ნად წა­სულ­თათ­ვი­საც და აქ მყოფ­თათ­ვი­საც;

ხოლო თუ ამ ხალ­ხს ასეთ­მა გან­საც­დელ­მაც ვერ უშ­ვე­ლა, ძა­ლი­ან დიდი ალ­ბა­თო­ბაა იმი­სა, რომ მათს გუ­ლებ­ში უფ­ლის ად­გი­ლი არც არა­სო­დეს იქ­ნე­ბა.

- და რაკი ადა­მი­ა­ნი გა­მუდ­მე­ბით სცო­დავს, მი­თუ­მე­ტეს ჩვენს დრო­ში, გან­საც­დე­ლე­ბით ამი­ტომ ვართ სავ­სე­ნი?

- ეს, მარ­თლაც ასეა. დე­მო­ნი ყო­ველ­ნა­ი­რად ცდი­ლობს თი­თო­ე­უ­ლი ადა­მი­ა­ნის სული მი­ი­ზი­დოს და მი­ი­ტა­ცოს. სთე­სავს მას­ში ეჭვსა და ურ­წმუ­ნო­ე­ბას, ყვე­ლაფ­რი­სად­მი ზე­რე­ლე და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბას, ბინ­დავს გო­ნე­ბას ათას­გვა­რი სი­ა­მოვ­ნე­ბით და თვალ­სა­წი­ერს მხო­ლოდ წუ­თი­სოფ­ლით უფარ­გლავს, რათა იგი გონს არ მო­ე­გოს და ხე­ლი­დან არ და­უსხლტეს.

ასე იყო ყო­ველ­თვის, ასეა დღე­საც, თუმ­ცა თა­ნა­მედ­რო­ვე ჩვე­ნი ყოფა უფრო დამ­ძიმ­და და დას­ნე­ულ­და, რად­გან მა­სი­უ­რად ხდე­ბა წა­ხა­ლი­სე­ბა ცოდ­ვის პრო­პა­გან­დი­სა. ბო­რო­ტის შე­მო­ტე­ვის ასე­თი ფარ­თო მას­შტა­ბე­ბი ადრე არ იყო. ადრე დევ­ნიდ­ნენ და აწა­მებ­დნენ მორ­წმუ­ნე­ებს, ან­გრევ­დნენ ტაძ­რებს, შე­უ­რა­ცხყოფ­დნენ სიწ­მინ­დეთ, მაგ­რამ ზნე­ო­ბა­ზე სი­ტყვით მა­ინც უარს არ ამ­ბობ­დნენ.

თა­ნა­მედ­რო­ვე ფსევ­დო-ლი­ბე­რა­ლიზმს კი სურს, მოს­პოს ცნე­ბა ცოდ­ვა. მათი აზ­რით, ცოდ­ვის გან­ცდა თურ­მე ზედ­მე­ტად "ბო­ჭავს" ადა­მი­ანს და "თა­ვი­სუფ­ლე­ბას" აკარ­გვი­ნებს. ამი­ტო­მაც უნ­დათ, გა­აქ­რონ მო­რა­ლი და მას­თან ერ­თად სინ­დი­სის ქენ­ჯნაც. იე­რი­ში მი­ტა­ნი­ლი აქვთ ზნე­ო­ბა­ზე, რაც დღეს უკვე გუ­ლის­ხმობს ბრძო­ლას არა მარ­ტო რე­ლი­გი­ურ მცნე­ბებ­თან, არა­მედ სა­ყო­ველ­თაო, ზო­გა­და­და­მი­ა­ნურ ღი­რე­ბუ­ლე­ბებ­თა­ნაც, ფაქ­ტობ­რი­ვად, ისი­ნი ცხო­ვე­ლებ­ზე უფრო და­ბა­ლი ცხოვ­რე­ბის წესს სთა­ვა­ზო­ბენ სა­ზო­გა­დო­ე­ბას და სრუ­ლი სუ­ლი­ე­რი გა­დაგ­ვა­რე­ბი­სა­კენ უბიძ­გე­ბენ. აჩ­ვე­ნე­ბენ სა­დიზ­მი­თა და სექ­სო­პა­თი­ით გა­ჯე­რე­ბულ ფილ­მებს და თან "გარ­თო­ბის" მიზ­ნით სხვა­დას­ხვა "შო­უ­სა" და გა­და­ცე­მებ­ში ირო­ნი­ით სა­უბ­რო­ბენ ადა­მი­ა­ნურ ღირ­სე­ბებ­ზე, კულ­ტუ­რა­ზე, ტრა­დი­ცი­ებ­ზე, რათა, მათი თქმით, ხალ­ხი "გან­კურ­ნონ ნევ­რო­ზი­სა და ფო­ბი­ე­ბი­სა­გან."

ეს მე­თო­დი­კა ისე­თი ფორ­მით ინერ­გე­ბა, რომ ზოგ­ჯერ თვით ამ "სპექ­ტაკ­ლე­ბის" მო­ნა­წი­ლე­თაც არ ეს­მით, სი­ნამ­დვი­ლე­ში რას ემ­სა­ხუ­რე­ბი­ან და რა­ტომ აქვთ ასე­თი დაკ­ვე­თე­ბი. ვი­თომ ორი­გი­ნა­ლო­ბის და სი­ახ­ლის შე­მო­ტა­ნის სურ­ვი­ლით აკე­თე­ბი­ნე­ბენ ამას, სი­ნამ­დვი­ლე­ში კი სა­ყო­ველ­თაო ურ­წმუ­ნო­ე­ბა­სა და ეშ­მა­კე­ულ ცნო­ბი­ე­რე­ბას ამ­კვიდ­რე­ბი­ნე­ბენ, რი­თაც, რა თქმა უნდა, ღმერ­თს გა­ნა­რის­ხე­ბენ:

"ვაი იმ კაცს, ვის­გა­ნაც მო­დის ცდუ­ნე­ბა. მის­თვის უმ­ჯო­ბე­სი იქ­ნე­ბო­და წის­ქვი­ლის ქვა და­ე­კი­დათ კი­სერ­ზე და ზღვის უფსკრულ­ში ჩა­ე­ძი­რათ(მთ.18,6, 18,7) _ ბრძა­ნებს უფა­ლი.

ბუ­ნებ­რი­ვია, ადა­მი­ა­ნის ისე­დაც სუსტ ბუ­ნე­ბას უჭირს გა­უძ­ლოს ბო­რო­ტის ამ­დენ მა­ხეს. ამი­ტო­მაც, სა­ხე­ზე გვაქვს სა­ყო­ველ­თაო და­ცე­მა და ამ ფონ­ზე არც მარ­თლმა­დი­დებ­ლე­ბი არი­ან გან­სხვა­ვე­ბულ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში. მათ შო­რი­საც გახ­შირ­და სიც­რუე და ღა­ლა­ტი, ეგო­ის­ტუ­რი მიდ­გო­მე­ბი, უა­რის თქმა ოჯა­ხურ ვალ­დე­ბუ­ლე­ბებ­ზე, გულ­გრი­ლო­ბა. ყო­ვე­ლი­ვე ეს კი სუ­ლი­ერ სამ­ყა­რო­ში იწ­ვევს სე­რი­ო­ზულ რღვე­ვებს, რა­საც ზო­გი­ერ­თი გრძნობს, მაგ­რამ არ რე­ა­გი­რებს, ზო­გი­ერ­თი კი ვერც აც­ნო­ბი­ე­რებს და აგ­რძე­ლებს ცოდ­ვას­თან კავ­შირს.

მაგ­რამ თუ უფალს ეს ადა­მი­ა­ნი უყ­ვარს და არა ჰყავს მი­ტო­ვე­ბუ­ლი, მას­ზე ღვთი­სა­გან და­ეშ­ვე­ბა გან­საც­დე­ლი (ან გან­საც­დე­ლე­ბი), რათა იგი გა­მო­ფხიზ­ლდეს და და­ფიქ­რდეს თა­ვის მდგო­მა­რე­ო­ბა­ზე.

ეს პრო­ცე­სი გაგ­რძელ­დე­ბა მა­ნამ, ვიდ­რე არ მოხ­დე­ბა გაც­ნო­ბი­ე­რე­ბა და­ნა­შა­უ­ლი­სა და მისი გა­მოს­ყიდ­ვა.

მე პი­რა­დად არა­ერ­თი ადა­მი­ა­ნი მი­ნა­ხავს გულ­წრფე­ლი აღ­სა­რე­ბი­თა და ზი­ა­რე­ბით მძი­მე სე­ნი­სა­გან გან­კურ­ნე­ბულ­ნი, ასე­ვე რთუ­ლი და, ერთი შე­ხედ­ვით, გა­მო­უ­ვა­ლი მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან თავ­დახ­სნილ­ნი; ეს ხომ დას­ჯა არ არის! იგი უფსკრუ­ლი­დან ჩვე­ნი ამოყ­ვა­ნაა, ჭუ­ჭყი­სა­გან ჩვე­ნი გან­თა­ვი­სუფ­ლე­ბაა.

ამი­ტო­მაც გან­საც­დე­ლი მად­ლი­ე­რე­ბით უნდა მი­ვი­ღოთ.

ამას­თან, ჩვენს თავ­ში უნდა გა­ვაძ­ლი­ე­როთ მებ­რძო­ლი სული, არ შე­ვე­გუ­ოთ და­ცე­მას, რამ­დენ­ჯე­რაც არ უნდა შეგ­ვემ­თხვას იგი, და ყო­ველ­თვის უნდა მოვ­ძებ­ნოთ ძალა ვნე­ბა­თა და­სათ­რგუ­ნად, ასად­გო­მად და გზის გა­საგ­რძე­ლებ­ლად.

"სა­სუ­ფე­ვე­ლი ცა­თაი იი­ძუ­ლე­ბის, და რო­მელ­ნი აი­ძუ­ლებ­დენ, მათ მი­ი­ტა­ცონ იგი," (მთ. 11,12.). ანუ სა­სუ­ფე­ვე­ლი ცათა სა­კუ­თარ თავ­თან ჭი­დი­ლით, _ ცოდ­ვა­თა დაძ­ლე­ვით მო­ი­პო­ვე­ბა და ვინც ამ ომში გა­ი­მარ­ჯვებს, ის და­იმ­კვიდ­რებს მას.

ვი­მე­ო­რებ, ეს და­პი­რის­პი­რე­ბა დღეს გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი სიმწვა­ვით მიმ­დი­ნა­რე­ობს. ბო­რო­ტი თავ­გა­მო­დე­ბით იბ­რძვის და ჩვენც თავ­გა­მო­დე­ბით გვმარ­თებს და­ვიც­ვათ ჩვე­ნი მე­ო­ბა, ჩვე­ნი სული, ჩვე­ნი ღი­რე­ბუ­ლე­ბე­ბი.

მა­ცხო­ვა­რი ჭეშ­მა­რიტ ქრის­ტი­ა­ნებს თა­ვი­სი­ა­ნებ­სა და რჩე­უ­ლებს უწო­დებს და ასე მო­იხ­სე­ნებს: "ვიც­ნი ჩემ­ნი იგი და მი­ცი­ან ჩემ­თა მათ" (ინ. 10,14).

რო­გო­რი დიდი წყა­ლო­ბაა, უფალს მი­აჩ­ნდე თა­ვი­სი­ა­ნად!

მე მინ­და, მივ­მარ­თო ჩვენს ხალ­ხს, რო­მელ­მაც ბოლო პე­რი­ოდ­ში მრა­ვა­ლი გან­საც­დე­ლი გა­და­ი­ტა­ნა, _ არ შედ­რკეთ! ეს ტკი­ვი­ლი, ეს მწუ­ხა­რე­ბა სწო­რე­დაც ნი­შა­ნია იმი­სა, რომ უფა­ლი ჩვენ­თა­ნაა, რომ ღმერ­თს ვუყ­ვარ­ვართ და ამი­ტო­მაც გვწვრთვნის შე­ცო­დე­ბა­თა გამო.

- მარ­თა­ლია, სხვა­თა მსგავ­სად ჩვენც რთულ დრო­ში გვი­წევს ცხოვ­რე­ბა და ეს გავ­ლე­ნას ახ­დენს ჩვენს სუ­ლი­ერ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ზე, მაგ­რამ ისიც ხომ ფაქ­ტია, რომ მრა­ვა­ლი ტა­ძა­რი აიგო, ეკ­ლე­სი­ე­ბი სავ­სეა ხალ­ხით, მო­სახ­ლე­ო­ბის დიდი უმ­რავ­ლე­სო­ბა თავს მარ­თლმა­დი­დებ­ლად მი­იჩ­ნევს. სხვა­გან ასე­თი პრო­ცე­სე­ბი არ არის, თუმ­ცა ისი­ნი ჩვენ­ზე უკეთ არი­ან. ჩვენ რა და­ვა­შა­ვეთ, რომ გა­მოც­დის და გან­საც­დე­ლე­ბის პე­რი­ო­დი ასე­თი ხან­გრძლი­ვი და მძი­მე აღ­მოჩ­ნდა?

- ჯერ ერთი, ვი­საც ბევ­რი მი­ე­ცა, მე­ტიც მო­ე­თხო­ვე­ბა. ჩვენს ხალ­ხთან მი­მარ­თე­ბა­ში სწო­რედ ეს ვი­თა­რე­ბაა. ამას­თან, მარ­თა­ლია, სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში დიდი და­დე­ბი­თი ძვრე­ბი მოხ­და, მაგ­რამ მთა­ვა­რი ნაკ­ლო­ვა­ნე­ბე­ბი ჯერ კი­დევ არ არის გა­მოს­წო­რე­ბუ­ლი.

თი­თო­ე­ულ­მა ჩვენ­გან­მა (ამ­ჯე­რად ვგუ­ლის­ხმობ მხო­ლოდ მორ­წმუ­ნეთ, მათ შო­რის სა­სუ­ლი­ე­რო პი­რებ­საც) ჩა­ვი­ხე­დოთ სულ­ში და პი­რუთ­ვნე­ლად შე­ვა­ფა­სოთ ჩვე­ნი გან­წყო­ბე­ბი და და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბე­ბი.

ვფიქ­რობ, ცო­ტა­ნი არი­ან ისეთ­ნი, რო­მელ­თა გუ­ლის ტახ­ტზე უფა­ლია დაბ­რძა­ნე­ბუ­ლი. უმე­ტე­სი ნა­წი­ლი კი ძი­რი­თა­დად, სი­ტყვით და ნა­წი­ლობ­რივ კი, საქ­მი­თაც ღვთის მა­დი­დე­ბე­ლია, მაგ­რამ ბო­ლომ­დე მა­ინც არ არის მინ­დო­ბი­ლი ღმერ­თს.

ეს ჰგავს იმ პი­როვ­ნე­ბის მდგო­მა­რე­ო­ბას, რო­მელ­მაც ცურ­ვა არ იცის, ზღვის სა­ნა­პი­რო­ზე მხო­ლოდ ფეხს ის­ვე­ლებს და ზღვა­ში ცურ­ვის სიყ­ვა­რულ­ზე კი სა­უბ­რობს.

რა თქმა უნდა, ათე­ის­ტუ­რი აზ­როვ­ნე­ბი­სა­გან ხალ­ხი მა­ლე­ვე ვერ გან­თა­ვი­სუფ­ლდე­ბა და ზე­მოთ­ქმუ­ლი ამის შე­დე­გიც არის, მაგ­რამ უკვე დად­გა დრო, მთა­ვა­რი სუ­ლი­ე­რი ორი­ენ­ტი­რე­ბის გას­წო­რე­ბი­სა; ხოლო თუ ეს ასე არ მოხ­დე­ბა, მთე­ლი ჩვე­ნი ძა­ლის­ხმე­ვა, ჩვე­ნი ვედ­რე­ბა ამაო იქ­ნე­ბა, რად­გან არას­წო­რად აღ­ვლე­ნი­ლი ლოც­ვა ჰა­ერ­ში გა­ნიბ­ნე­ვა და შე­დეგს ვერ გა­მო­ი­ღებს.

ჩვე­ნი ცხოვ­რე­ბა, ჩვე­ნი საქ­მი­ა­ნო­ბა, აზრი და ფიქ­რიც კი, შე­საძ­ლებ­ლო­ბი­სა­მებრ, ღმერ­თით უნდა იყოს გან­მსჭვა­ლუ­ლი და სწო­რე­ბას მუ­დამ მას­ზე უნდა ვახ­დენ­დეთ. ასე­თი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა სა­სი­ცო­ცხლოდ აუ­ცი­ლე­ბე­ლი არის თი­თო­ე­უ­ლი ჩვენ­გა­ნის­თვის.

მხო­ლოდ ამ შემ­თხვე­ვა­ში შევ­ძლებთ, თავი და­ვიც­ვათ ცოდ­ვი­სა­გან და მი­ვუ­ახ­ლოვ­დე­ბით იმ მდგო­მა­რე­ო­ბას, რაც და­ცე­მამ­დე იყო შე­მოქ­მედ­სა და ჩვენს პირ­ველმშობ­ლებს შო­რის, - შევ­ცუ­რავთ უფ­ლის სიყ­ვა­რუ­ლის ოკე­ა­ნე­ში და აღ­ვივ­სე­ბით მისი მად­ლი­თა და წყა­ლო­ბით.

ვინ არის მოყ­ვა­სი და რა­ტომ არის მისი სიყ­ვა­რუ­ლი ჩვე­ნი გა­დარ­ჩე­ნი­სათ­ვის, ასე­ვე, აუ­ცი­ლე­ბე­ლი პი­რო­ბა?

- მოყ­ვა­სია ყვე­ლა, ვინც კი ცხოვ­რე­ბის გზა­ზე გხვდე­ბა. და­წყე­ბუ­ლი შენი ოჯა­ხის წევ­რე­ბი­დან, ახ­ლობ­ლე­ბი­დან და მე­გობ­რე­ბი­დან და დამ­თავ­რე­ბუ­ლი უც­ნო­ბი, მაგ­რამ შენ­თან შე­ხე­ბა­ში მყო­ფი პი­როვ­ნე­ბე­ბით; რა თქმა უნდა, ამათ რი­ცხვში შე­დი­ან ის ადა­მი­ა­ნე­ბიც, რო­მელ­თაც ჩვენ მტრებს ვუ­წო­დებთ.

ახ­ლობ­ლე­ბი­სა და ჩვე­ნი მოყ­ვა­რუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის სიყ­ვა­რუ­ლი რომ აუ­ცი­ლე­ბე­ლია, გა­სა­გე­ბია. ეს გრძნო­ბა იმ­დე­ნად ბუ­ნებ­რი­ვად მკვიდ­რობს ჩვენ­ში, რომ აქ მო­ვა­ლე­ო­ბა­ზეც კი ლა­პა­რა­კი არ არის, ეს ჩვე­ნი მო­თხოვ­ნი­ლე­ბაა.

ჩვე­ნი ხალ­ხის ხა­სი­ა­თის წარ­მო­სა­ჩე­ნად ორ მო­მენტს გა­ვიხ­სე­ნებ: თუკი ქვე­ყა­ნამ გა­უძ­ლო ბოლო ოცი წლის დუ­ხ­ჭირ ცხოვ­რე­ბას, ეს სწო­რედ მე­გობ­რე­ბის, მე­ზობ­ლე­ბის, ნა­თე­სა­ვე­ბის ერ­თსუ­ლოვ­ნე­ბით მოხ­და. უბ­რა­ლო ადა­მი­ა­ნე­ბი, თვი­თო­ნაც არას- მქო­ნე­ნი, მას­ზე გა­ჭირ­ვე­ბულთ უშურ­ვე­ლად უნა­წი­ლებ­დნენ თა­ვის ლუკ­მას, რაც ბუ­ნებ­რი­ვად, და­უყ­ვედ­რებ­ლად ხდე­ბო­და.

ეს ხომ გმი­რო­ბის ტოლ­ფა­სია!

თქვენ იცით, მე ყო­ველ­თვის მო­ვუ­წო­დებ­დი და მო­ვუ­წო­დებ უცხო­ეთ­ში წა­სულ ქარ­თვე­ლებს, დაბ­რუნ­დნენ სამ­შობ­ლო­ში და აქ ეძი­ონ სა­შუ­ა­ლე­ბე­ბი და­საქ­მე­ბი­სა, თუნ­დაც სოფ­ლის მე­ურ­ნე­ო­ბის მი­მარ­თუ­ლე­ბით, მაგ­რამ არ შე­იძ­ლე­ბა არ და­ვა­ფა­სო ამ ადა­მი­ა­ნე­ბის დიდი ნა­წი­ლის, გან­სა­კუთ­რე­ბით ქალ­ბა­ტო­ნე­ბის, თავ­და­დე­ბა, რო­გორც თა­ვი­სი შვი­ლე­ბის, ისე მე­უღ­ლე­ე­ბი­სა და ახ­ლობ­ლე­ბის მი­მართ.

მათ მი­ა­ტო­ვეს ყვე­ლა­ფე­რი და უცხო­ეთ­ში უმ­ძი­მე­სი შრო­მა არ ითა­კი­ლეს, რომ რო­გორ­მე ფი­ზი­კუ­რად გა­და­ერ­ჩი­ნათ თა­ვი­სი საყ­ვა­რე­ლი პი­როვ­ნე­ბე­ბი.

ეს მოყ­ვა­სის მი­მართ შე­წი­რუ­ლი მსა­ხუ­რე­ბაა.

- ჩვენს ურ­თი­ერ­თო­ბებ­ში დიდი პრობ­ლე­მე­ბი მა­შინ იწყე­ბა, რო­დე­საც ცოდ­ვას ვე­ხე­ბით და წყე­ნა და გუ­ლის­ტკე­ნა ჩნდე­ბა. რო­გორ მო­ვიქ­ცეთ?

- ცოდ­ვის პირ­ვე­ლი უცი­ლო­ბე­ლი წა­მა­ლი სი­ნა­ნუ­ლია.

თუ შენ ხარ დამ­ნა­შა­ვე, ბუ­ნებ­რი­ვია, ბო­დი­ში უნდა მო­ი­ხა­დო, აღი­ა­რო და­ნა­შა­უ­ლი, მიხ­ვი­დე მას­თან, ვი­საც გული ატ­კი­ნე და სთხო­ვო პა­ტი­ე­ბა. ეს შენი ვალ­დე­ბუ­ლე­ბაა. თუმ­ცა ადა­მი­ა­ნებს ზოგ­ჯერ უჭირთ ამ ნა­ბი­ჯის გა­დად­გმა და პა­ტივ­მოყ­ვა­რე­ო­ბის დაძ­ლე­ვა, რაც ფრი­ად სამ­წუ­ხა­როა.

- რო­გორ ვიგ­რძნოთ, გუ­ლით ვა­პა­ტი­ეთ, თუ არა სხვას და­ნა­შა­უ­ლი?

- პა­ტი­ე­ბა ნიშ­ნავს არა მარ­ტო იმას, რომ სა­მა­გი­ე­როს არ მი­ა­გებ მას, არა­მედ იმა­საც, რომ და­ფა­რავ და არ გა­ნა­ცხა­დებ შენი შემ­ცო­დის ცოდ­ვას. უფრო მა­ღა­ლი სა­ფე­ხუ­რი კი გუ­ლის­ხმობს იმ მდგო­მა­რე­ო­ბას, რო­დე­საც ამ ადა­მი­ანს შენ სი­კე­თით უპა­სუ­ხებ.

- შე­იძ­ლე­ბა ნაკ­ლე­ბად შემ­ცო­დეს შე­უნ­დო, მი­თუ­მე­ტეს, თუ იგი შენ­დო­ბას ითხოვს, მაგ­რამ რო­გორ შე­ვიყ­ვა­რო მტრე­ბი, ისი­ნი, რო­მელ­ნიც უსა­მარ­თლოდ, სა­შინ­ლად გვექ­ცე­ვი­ან?

- ცოდ­ვა, რა თქმა უნდა, არ არის ის, თუ ასეთ დამ­ნა­შა­ვეს სა­მარ­თლებ­რივ ფარ­გლებ­ში პა­სუხს მო­თხოვ, მაგ­რამ ეს ურ­თი­ერ­თო­ბის შე­და­რე­ბით და­ბა­ლი დო­ნეა.

სა­ერ­თოდ კი, შენ უნდა მო­ინ­დო­მო, მას აუხ­სნა საქ­მის რე­ა­ლუ­რი ვი­თა­რე­ბა, რომ გა­ღი­ზი­ა­ნე­ბა და­იძ­ლი­ოს; მაგ­რამ თუ ეს ქმე­დე­ბა ამაო გა­მოდ­გა, იგი­ვე ახლა სხვა­თა სა­შუ­ა­ლე­ბით გა­ა­კე­თე; ხოლო თუ შე­დე­გი ამ შე­მე­თხვე­ვა­შიც ვერ მი­ი­ღე, ეცა­დე ღვთის სა­დი­დე­ბე­ლად და­ით­მი­ნო ცი­ლის­წა­მე­ბა, რი­თაც შენს სხვა მრა­ვალ

ცოდ­ვას აღხო­ცავ და სუ­ლი­ე­რა­დაც ამაღ­ლდე­ბი; მა­შინ "მტრის" შხა­მი­ა­ნი ქმე­დე­ბე­ბის მიღ­მა და­ი­ნა­ხავ, რომ შენი შე­უ­რა­ცხმყო­ფე­ლი, ფაქ­ტობ­რი­ვად, თა­ვი­სი ნე­ბით წი­რავს თავს შენი გან­წმენ­დი­სათ­ვის და ამას­თან, უღირ­სი საქ­ცი­ე­ლის გამო, სა­კუ­თარ თავს გა­უც­ნო­ბი­ე­რებ­ლად, ღვთის რის­ხვას უმ­ზა­დებს.

განა რა უნდა იყოს ამა­ზე მეტი სას­ჯე­ლი მის­თვის! შენ კი, თუ გო­ნი­ე­რი ხარ, ასეთ პი­როვ­ნე­ბა­ში დიდ კე­თი­ლის­მყო­ფელს აღ­მო­ა­ჩენ, შე­იბ­რა­ლებ და შე­იყ­ვა­რებ მას.

ასე რომ, ჩვე­ნი პი­რა­დი მტრის შეყ­ვა­რე­ბა შე­საძ­ლე­ბე­ლია!

გა­ვიხ­სე­ნოთ მამა გაბ­რი­ე­ლი (ურ­გე­ბა­ძე), _ აღმსა­რე­ბე­ლი და სა­ლო­სი.

მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, სა­ლო­სო­ბის ინ­სტი­ტუ­ტი, ძვე­ლი დრო­ი­დან­ვე იყო ცნო­ბი­ლი მარ­თლმა­დი­დებ­ლო­ბა­ში, მაგ­რამ ამ გზით მა­ვალ­ნი ძა­ლი­ან ცო­ტა­ნი იყ­ვნენ;

ისი­ნი ყვე­ლას და­სა­ნა­ხად ისე იქ­ცე­ვი­ან, რომ თა­ვის არა­რა­ო­ბას გა­უს­ვან ხაზი და სხვა­თა თვალ­ში დამ­ცირ­დნენ. ანუ სა­ლო­სე­ბი მარ­ტო კი არ ით­მენ­დნენ შე­უ­რა­ცხყო­ფას, არა­მედ სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში ხელს უწყობ­დნენ მათ­ზე უარ­ყო­ფი­თი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბის ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბას, რათა ყვე­ლა­სა­გან ფა­რუ­ლი, დიდი ღვაწ­ლი ლოც­ვი­სა ეტვირ­თათ არა მარ­ტო ცალ­კე­უ­ლი პი­როვ­ნე­ბი­სა და ერი­სათ­ვის, არა­მედ მთე­ლი მსოფ­ლი­ო­სათ­ვის.

ასე იცხოვ­რა მამა გაბ­რი­ელ­მაც, – და­იმ­დაბ­ლა თავი და ამი­ტო­მაც ამაღ­ლდა.

არა­ნაკ­ლე­ბი მად­ლმო­სი­ლე­ბა აქვთ ბე­თა­ნი­ელ ბე­რებ­საც, - არ­ქი­მან­დრი­ტებს: გი­ორ­გი მხე­ი­ძე­სა და გი­ორ­გი-იო­ა­ნეს(მა­ი­სუ­რა­ძეს) და XX ს-ში გაბრ­წყინ­ვე­ბულ სხვა წმინ­და­ნებს (აღა­რა­ფერს ვამ­ბობთ წინა სა­უ­კუ­ნე­ებ­ში მოღ­ვა­წე სხვა წმინ­და­ნებ­ზე).

* გა­მო­დის, რომ ჭეშ­მა­რი­ტი ქრის­ტი­ა­ნის­თვის მტე­რი არ არ­სე­ბობს?

- მტე­რი არ­სე­ბობს და მისი სა­ხე­ლი არის ბო­რო­ტი სული, ეშ­მა­კი, რო­მე­ლიც თა­ვი­სი მიზ­ნე­ბის გან­სა­ხორ­ცი­ე­ლებ­ლად იყე­ნებს ცალ­კე­ულ პი­როვ­ნე­ბებს, გან­სა­კუთ­რე­ბით ურ­წმუ­ნოთ. აი, ვინ უნდა გვძულ­დეს და მო­ვი­ძა­გოთ. მისი გავ­ლე­ნის ქვეშ მოქ­ცე­უ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი კი, - გვიყ­ვარ­დეს და გვებ­რა­ლე­ბო­დეს, რო­გორც სნე­ულ­ნი და ვე­ცა­დოთ, ვუმ­კურ­ნა­ლოთ მათს წყლუ­ლებს.

არ­სე­ბობს ასე­თი მოკ­ლე ლოც­ვა:

ღმერ­თო, აცხოვ­ნე (უნდა ით­ქვას მა­ჭირ­ვე­ბელ­თა სა­ხე­ლი) და მისი ლოც­ვით მეც მა­ცხოვ­ნე, _ ამ სი­ტყვებ­ში დიდი სიბ­რძნეა.

მაგ­რამ, მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, წამ­ლო­ბა ხში­რად მწა­რეა, თუმ­ცა მისი მი­ღე­ბა აუ­ცი­ლე­ბე­ლია ჩვე­ნი გა­მო­ჯან­მრთე­ლე­ბის­თვის. ასეა ცხოვ­რე­ბა­შიც, სიყ­ვა­რუ­ლი არ ნიშ­ნავს ყო­ვე­ლი­ვეს პა­ტი­ე­ბას, და­უს­ჯე­ლო­ბას. უფა­ლიც ხომ გვწვრთნის და­ნა­შა­ულ­თა გამო! ამი­ტო­მაც, ჩვენც უნდა ვი­ცო­დეთ, რომ სიყ­ვა­რუ­ლი არ ნიშ­ნავს უმოქ­მე­დო­ბას, რომ ჩვენ ერ­თმა­ნეთ­ში არ უნდა ავუ­რი­ოთ ღირ­სე­ბის დაც­ვა და პა­ტივ­მოყ­ვა­რე­ო­ბა, თავ­დაც­ვა და ძა­ლა­დო­ბა, სი­მარ­თლის თქმა და გან­კი­თხვა, მხი­ლე­ბა და და­ბე­ზღე­ბა, დათ­მე­ნა და სი­სუს­ტე.

შე­უძ­ლე­ბე­ლია, შენი სა­ხელ­მწი­ფოს მტრე­ბის მი­მართ იყო გულ­გრი­ლი და არ და­იც­ვა ქვე­ყა­ნა, მისი წარ­სუ­ლი და მო­მა­ვა­ლი რო­გორც სი­ტყვით, ისე ფი­ზი­კუ­რა­დაც.

შე­უძ­ლე­ბე­ლია, სიწ­მინ­დის ტოლ­ფა­სად ცოდ­ვის აღი­ა­რე­ბას გა­ი­ძუ­ლებ­დნენ და ეს და­უშ­ვა.

შე­უძ­ლე­ბე­ლია, მე­გო­ბარს, ზო­გა­დად ადა­მი­ანს სა­სიკ­ვდი­ლოდ იმე­ტებ­დნენ, ან თუნ­დაც... უსა­მარ­თლოდ ეპყრო­ბოდ­ნენ და თა­ნად­გო­მა არ გა­უ­წიო მას.

უკი­დუ­რე­სო­ბე­ბი არა­ფერ­ში არ ვარ­გა, მით უმე­ტეს, აზ­როვ­ნე­ბა­ში. ამ სფე­რო­ში უკი­დუ­რე­სო­ბებს მივ­ყა­ვართ ან ფა­ნა­ტიზ­მამ­დე, ან ფსევ­დო-ლი­ბე­რა­ლიზ­მამ­დე. ორი­ვე გა­დახ­ვე­ვაა ჭეშ­მა­რი­ტე­ბი­დან და, ამ­დე­ნად, მი­უ­ღე­ბე­ლიც.

პი­როვ­ნე­ბის სწო­რად ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა და­მო­კი­დე­ბუ­ლია ოჯახ­ში აღ­ზრდა­ზე. ეს გა­რე­მო, სას­წავ­ლე­ბელ­თან და ეკ­ლე­სი­ას­თან ერ­თად, გა­დამ­წყვეტ როლს ას­რუ­ლებს ახალ­გაზ­რდის ფორ­მი­რე­ბა­ში.

კო­მუ­ნის­ტუ­რი რე­ჟი­მის პი­რო­ბებ­ში ბევ­რი რამ და­მა­ხინჯდა, გა­უ­კუღ­მართდა, მათ შო­რის, შვი­ლე­ბი­სად­მი სიყ­ვა­რუ­ლიც. მშობ­ლე­ბი თა­ვი­სი გა­გე­ბით უფრთხილ­დე­ბი­ან მათ და ცდი­ლო­ბენ, ჰქონ­დეთ სა­უ­კე­თე­სო ჩა­საც­მე­ლი, არა­ფე­რი ეტ­კი­ნოთ, არ ეწყი­ნოთ, არ და­ი­ღა­ლონ, არა­მედ გა­ერ­თონ და ისი­ა­მოვ­ნონ.. . . ანუ უქ­მნი­ან სა­სათ­ბუ­რე პი­რო­ბებს და თა­ვის­და­უ­ნე­ბუ­რად ბავ­შვებ­ში ეგო­ის­ტურ სულს აღა­ზე­ვე­ბენ.

ეს არის გა­უც­ნო­ბი­ე­რე­ბე­ლი მტრო­ბა შვი­ლე­ბის მი­მართ!

ასე­თი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბის შე­დე­გად ახალ­გაზ­რდა უსუ­სუ­რი ხდე­ბა, არა აქვს ში­ნა­გა­ნი სიმ­ტკი­ცე, ხში­რად იჩენს სიმ­ხდა­ლეს, მუდ­მი­ვად ეძებს საყ­რდენს და სხვა­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი, დაქ­ვე­ი­თე­ბუ­ლი აქვს აზ­როვ­ნე­ბაც და სი­ცო­ცხლი­სუ­ნა­რი­ა­ნო­ბაც; ამას­თან, არის ამ­ბი­ცი­უ­რი და "მე"-ზე ორი­ენ­ტი­რე­ბუ­ლი.

ეს ყვე­ლა­ფე­რი სხვა­დას­ხვა ეკო­ნო­მი­უ­რი შე­საძ­ლებ­ლო­ბის მქო­ნე ფე­ნა­ში სხვა­დას­ხვა სა­ხით ვლინ­დე­ბა, თუმ­ცა დიდ ნა­წილ­ში ერთი სა­ერ­თო მდგო­მა­რე­ო­ბა შე­იმ­ჩნე­ვა, _ არ­სე­ბუ­ლით დაკ­მა­ყო­ფი­ლე­ბა, უი­ნი­ა­ცი­ტი­ვო­ბა და მიშ­ვე­ბუ­ლო­ბა.

ხში­რია შემ­თხვე­ვე­ბი, როცა მათ ბევ­რი რამ აკ­ლი­ათ, მაგ­რამ ეზა­რე­ბათ ვი­თა­რე­ბის გა­მოს­წო­რე­ბი­სათ­ვის ზრუნ­ვა. შე­და­რე­ბით უკე­თეს მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში მყოფ­ნიც, ზედ­მე­ტად თავს არ იწუ­ხე­ბენ, რად­გან არა აქვთ ძი­ე­ბის სურ­ვი­ლი. ეს მოს­წავ­ლე­ე­ბი და სტუ­დენ­ტე­ბი ამ­თავ­რე­ბენ რა სას­წავ­ლე­ბელს, ამ­თავ­რე­ბენ ურ­თი­ერ­თო­ბას წიგნ­თან და მხო­ლოდ ინ­ტერ­ნე­ტის თა­მა­შე­ბით იქ­ცე­ვენ თავს.

ბევ­რი მი­ეჩ­ვია უშ­რო­მე­ლად, ან შე­და­რე­ბით იოლი საქ­მი­ა­ნო­ბით, თა­ვის გა­ტა­ნას და აღარ ეძებს სხვა გზებს მდგო­მა­რე­ო­ბის გა­მო­სას­წო­რებ­ლად; ამას­თან, თუ ერთხელ არ გა­უ­მარ­თლა მცდე­ლო­ბამ, უი­მე­დო­ბა იპყრობს, დეპ­რე­სი­უ­ლი ხდე­ბა და იწყებს ცხოვ­რე­ბის კი­ბე­ზე კი­დევ უფრო დაღ­მა დაშ­ვე­ბას. ამი­ტო­მაც გამ­რავ­ლდა ნარ­კო­მა­ნია, ლო­თო­ბა, ქურ­დო­ბა, მკვლე­ლო­ბა, აღ­ვი­რახ­სნი­ლო­ბა...; ეს ყვე­ლა­ფე­რი არას­წო­რი აღ­ზრდის შე­დე­გია.

ჩვე­ნი შვი­ლე­ბი თა­ვი­დან­ვე ძლი­ერ პი­როვ­ნე­ბე­ბად უნდა აღვზარ­დოთ და, პირ­ველ რიგ­ში, ღვთის სიყ­ვა­რუ­ლი და იმე­დი შთა­ვუ­ნერ­გოთ; იმე­დი იმი­სა, რომ თუ სწო­რად იცხოვ­რე­ბენ, მარ­ტო­ნი არა­სო­დეს იქ­ნე­ბი­ან და პრობ­ლე­მებს უფ­ლის შე­წევ­ნით აუ­ცი­ლებ­ლად გა­და­ლა­ხა­ვენ.

ამას­თან, პა­ტა­რე­ბი უნდა მი­ვაჩ­ვი­ოთ შე­რი­გე­ბას, წყე­ნის და­ვი­წყე­ბას, მე­გობ­რე­ბი­სად­მი და, სა­ერ­თოდ, ადა­მი­ა­ნი­სად­მი ერ­თგუ­ლე­ბას, მად­ლი­ე­რე­ბას, სხვის დახ­მა­რე­ბას, სწო­რედ იმის გა­ღე­ბას, რაც თვი­თონ ყვე­ლა­ზე მე­ტად უყ­ვარს და სხვი­სი სი­ხა­რუ­ლით გა­ხა­რე­ბას, უნდა მი­ვაჩ­ვი­ოთ სა­მარ­თლი­ა­ნო­ბას, ამ­ტა­ნო­ბას, ტკი­ვი­ლის გაძ­ლე­ბას, რთულ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში გა­მო­სავ­ლის პოვ­ნას, რა თქმა უნდა, შრო­მა­სა და წიგ­ნის კი­თხვას; ანუ მო­ვამ­ზა­დოთ ცხოვ­რე­ბი­სათ­ვის.

ფი­ზი­კუ­რი და ინ­ტე­ლექ­ტუ­ა­ლუ­რი დატ­ვირ­თვა აუ­ცი­ლე­ბე­ლია ჯან­სა­ღი თა­ო­ბის აღ­საზ­რდე­ლად, რომ სა­ჭი­რო­ე­ბის შემ­თხვე­ვა­ში თა­ვიც და­იც­ვას და სხვაც, ამას­თან, გა­არ­ჩი­ოს, სად არის შავი და სად _ თეთ­რი, რა არის კარ­გი და რა _ ცუდი პი­რა­დად მის­თვის, მისი ოჯა­ხი­სათ­ვის, ახ­ლობ­ლე­ბი­სა და ქვეყ­ნი­სათ­ვის, რომ თა­ვის ში­ნა­გან სამ­ყა­რო­ში იგ­რძნოს სი­ლა­ღე, თა­ვი­სუფ­ლე­ბა, სიძ­ლი­ე­რე და სიყ­ვა­რუ­ლით აღვსი­ლი ამ თვი­სე­ბე­ბის სხვა­თათ­ვის გამ­ზი­ა­რე­ბე­ლი იყოს სი­ცო­ცხლის ბო­ლომ­დე.

ამ მიზ­ნის მი­საღ­წე­ვად დედ-მა­მამ პი­რა­დი მა­გა­ლი­თი უნდა უჩ­ვე­ნონ და, ამა­ვე დროს, ურ­თი­ერ­თპა­ტი­ვის­ცე­მი­თა და შე­თან­ხმე­ბუ­ლად უნდა იმოქ­მე­დონ.

ქარ­თვე­ლი ქალი ყო­ველ­თვის იყო ოჯა­ხის დედა-ბოძი და დღე­საც, ემან­სი­პა­ცი­ის პი­რო­ბებ­ში, ისევ მან უნდა შეძ­ლოს მთა­ვა­რი გა­მა­წო­ნას­წო­რებ­ლი რო­ლის შეს­რუ­ლე­ბა ოჯახ­ში და ყვე­ლა წევ­რის ჩაბ­მა მო­მა­ვა­ლი თა­ო­ბის სწო­რად აღ­ზრდის პრო­ცეს­ში (აქ იგუ­ლის­ხმე­ბა ოჯა­ხუ­რი სა­უბ­რე­ბი, სა­ინ­ტე­რე­სო თე­მე­ბის გან­ხილ­ვა და სხვა).

სა­ხელ­მწი­ფოს ვალ­დე­ბუ­ლე­ბაა, ბავ­შვე­ბი და­იც­ვას მავ­ნე ზე­გავ­ლე­ნე­ბი­სა­გან, შეს­თა­ვა­ზოს სწო­რად და­გეგ­მი­ლი სას­წავ­ლო პრო­ცე­სი და ამას­თან სკო­ლი­დან­ვე შე­აჩ­ვი­ონ პა­ტა­რე­ბი ანა­ლი­ტი­კურ აზ­როვ­ნე­ბას; უნდა შე­იქ­მნას ფი­ლო­სო­ფი­უ­რი და ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი წრე­ე­ბი, სა­დაც მოს­წავ­ლე­ე­ბი წა­ი­კი­თხა­ვენ სა­ინ­ტე­რე­სო წიგ­ნებს და გა­არ­ჩე­ვენ მათ, და­წე­რენ თა­ვი­სუ­ფალ თე­მებს და იმ­სჯე­ლე­ბენ სხვა­დას­ხვა სა­კი­თხზე.

ახალ­გაზ­რდებ­მა და, სა­ერ­თოდ, ნე­ბის­მი­ერ­მა პი­როვ­ნე­ბამ, ღრმა აზ­როვ­ნე­ბის გან­სა­ვი­თა­რებ­ლად სა­ჭი­როა იკი­თხონ რო­გორც სა­სუ­ლი­ე­რო წიგ­ნე­ბი, ისე მხატ­ვრუ­ლი, ფი­ლო­სო­ფი­უ­რი, ის­ტო­რი­უ­ლი, ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რი და სა­ბუ­ნე­ბის­მე­ტყვე­ლო ლი­ტე­რა­ტუ­რა; ამის გა­რე­შე მათი ხედ­ვის დი­ა­პა­ზო­ნი ვიწ­რო იქ­ნე­ბა და ვერ გა­ა­კე­თე­ბენ სწორ არ­ჩე­ვანს.

ისი­ნი უნდა აკონ­ტრო­ლებ­დნენ თა­ვის ფიქ­რებს, უნდა იცოდ­ნენ, სად არის ოქ­როს შუ­ა­ლე­დი, სად უნდა და­ე­დოს ზღვა­რი მათს აზ­როვ­ნე­ბას, რომ უფ­ლი­სა­გან მო­ნი­ჭე­ბუ­ლი არ­ჩე­ვა­ნის უფ­ლე­ბა და თა­ვი­სუფ­ლე­ბა ბო­რო­ტის მსა­ხუ­რე­ბად არ აქ­ცი­ონ. თუ ეს გან­ხორ­ცი­ელ­და, მა­შინ მშობ­ლებს შე­უძ­ლი­ათ ჩათ­ვა­ლონ თა­ვი­სი ვალი შვი­ლე­ბი­სა და სამ­შობ­ლოს წი­ნა­შე აღ­სრუ­ლე­ბუ­ლად.

და­ახ­ლო­ე­ბით ასე­თია მორ­წმუ­ნის და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა ბედ­ნი­ე­რე­ბი­სად­მი.

ყო­ვე­ლი­ვე ზე­მოთ­ქმუ­ლი კი ემ­სა­ხუ­რე­ბა ერთ მი­ზანს, რომ ჩვენ ვის­წავ­ლოთ იმ გზე­ბით სი­ა­რუ­ლი, რო­მე­ლიც ნამ­დვილ ბედ­ნი­ე­რე­ბა­სა და სიყ­ვა­რულს გვა­ზი­ა­რებს და რწმე­ნით, ჭეშ­მა­რი­ტე­ბით, სიწ­მინ­დით, სი­კე­თი­თა და სი­ხა­რუ­ლით აღგ­ვავ­სებს.

ამ მადლს არ­ცერ­თი ეპო­ქა არ მო­ი­ცავ­და სრუ­ლად, მაგ­რამ არც ისე­თი დრო ყო­ფი­ლა ოდეს­მე, რომ სრუ­ლად გან­ძარ­ცვლი ყო­ფი­ლი­ყო იგი ამ წყა­ლო­ბა­თა­გან.

დღე­საც, ტექ­ნი­კის გან­ვი­თა­რე­ბი­სა და მისი ბა­ტო­ნო­ბის პე­რი­ოდ­ში, ამ­ბი­ცი­უ­რო­ბის, ცრუ ჰუ­მა­ნიზ­მის, ნელ-თბი­ლი რწმე­ნი­სა და ბო­როტ­თან სა­ი­დუმ­ლო გა­რი­გე­ბის ხა­ნა­ში, კვლავ გვეს­მის აღ­დგო­მი­ლი მა­ცხოვ­რის იმე­დის­მომ­ცე­მი და გან­მამ­ტკი­ცე­ბე­ლი ხმა:

"მე თქუ­ენ თანა ვარ ყო­ველ­თა დღე­თა და ვიდ­რე აღ­სას­რუ­ლამ­დე სოფ­ლი­სა" (მთ. 28,20)!

მაშ, ვისი მე­ში­ნო­დეს, ან ვის­გან შევძრწუნ­დე?

მარ­თა­ლია, ბო­რო­ტი ძალა გა­მუდ­მე­ბით გვებ­რძვის, მაგ­რამ მას­ზე გა­ნუ­ზომ­ლად ძლი­ე­რი და და­უ­სა­ბა­მოა ღმერ­თი, რო­მე­ლიც მუ­დამ ჩვენ­თან არის და დღე­საც

სა­აღ­დგო­მო ტრა­პეზ­ზე გვიხ­მობს: ქარ­თვე­ლებს, ოსებს, რუ­სებს, აფხა­ზებს, ბერ­ძნებს, იე­ზი­დებს, უდი­ებს, ასი­რი­ე­ლებს, ებ­რა­ე­ლებს, აზერ­ბა­ი­ჯა­ნე­ლებს, სომ­ხებს, უკ­რა­ი­ნე­ლებს, . . . რო­გორც მე­სა­მე, ისე მე­თერ­თმე­ტე ჟა­მის ქრის­ტი­ა­ნებს.

მაშ, რო­მელ­ნი ხართ კე­თილ მსა­ხურ­ნი და ღმრთის­მოყ­ვა­რე­ნი, იშ­ვებ­დით კე­თილ­სა ამას და ბრწყინ­ვა­ლე­სა კრე­ბა­სა; რო­მე­ლი არს მონაჲ კე­თილ­გო­ნი­ე­რი, შე­ვე­დინ სი­ხა­რუ­ლით სი­ხა­რულ­სა ამას უფ­ლი­სა­სა... და ყო­ველ­თა­ვე მი­ი­ღეთ სიმ­დიდ­რე სიტ­კბო­ე­ბი­სა..., რა­მე­თუ აღ­სდგა ქრის­ტე და და­ირ­ღვა ჯო­ჯო­ხე­თი; აღ­სდგა ქრის­ტე და და­ეც­ნეს ეშ­მაკ­ნი; აღ­სდგა ქრის­ტე და ცხოვ­რე­ბა მო­ქა­ლა­ქობს, აღ­სდგა ქრის­ტე და არ­ცა­ღა ერთი მკუ­დარ­თა­გა­ნიც არს საფ­ლავ­სა შინა, აღ­სდგა ქრის­ტე მკვდრე­თით და იქ­მნა იგი და­სა­ბამ შეს­ვე­ნე­ბულ­თა, რომ­ლი­სა არს დი­დე­ბა და სიმ­ტკი­ცე, უკუ­ნი­თი უკუ­ნი­სამ­დე, ამინ!

სიყ­ვა­რუ­ლით თქვენ­თვის მლოც­ვე­ლი

სრუ­ლი­ად სა­ქარ­თვე­ლოს კა­თო­ლი­კოს-პატ­რი­არ­ქი,

მცხე­თა-თბი­ლი­სის მთა­ვა­რე­პის­კო­პო­სი,

ბიჭ­ვინ­თი­სა და ცხუმ-აფხა­ზე­თის მიტ­რო­პო­ლი­ტი

ილია II

აღ­დგო­მა ქრის­ტე­სი 2014,

20 აპ­რი­ლი.