გე­ნე­რალ-მა­ი­ო­რი თა­მაზ თა­მა­ზაშ­ვი­ლი ცი­ხი­დან არ­ჩევ­ნე­ბის შემ­დეგ გა­თა­ვი­სუფ­ლდა. იგი სას­ჯელს ია­რა­ღის უკა­ნო­ნო ტა­რე­ბა-შე­ნახ­ვის ბრალ­დე­ბით იხ­დი­და და 3 წელი და 6 თვე ჰქონ­და მის­ჯი­ლი. ბრალს არ აღი­ა­რებ­და, თვლი­და, რომ პო­ლი­ტი­კუ­რი ნიშ­ნით იყო და­კა­ვე­ბუ­ლი.

2011 წლის 7 ოქ­ტომ­ბერს ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვილ­მა პო­ლი­ტი­კა­ში მოს­ვლის გან­ცხა­დე­ბა გა­ა­კე­თა და 11 ოქ­ტომ­ბერს თა­მაზ თა­მა­ზაშ­ვი­ლი და­ა­კა­ვეს. არა­ო­ფი­ცი­ა­ლუ­რად, მის­გან ითხოვ­დნენ, მის სი­ძეს, ირაკ­ლი ღა­რი­ბაშ­ვილს "ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბა" და­ე­ტო­ვე­ბი­ნა. მოგ­ვი­ა­ნე­ბით, მისი სა­ხე­ლი პა­ტიმ­რე­ბის ცემა-წა­მე­ბის, არა­ა­და­მი­ა­ნუ­რი მო­პყრო­ბის შო­კის მომ­გვრე­ლი კად­რე­ბის გავ­რცე­ლე­ბას­თან და­ა­კავ­ში­რეს. პრო­კუ­რა­ტუ­რა ირ­წმუ­ნე­ბო­და, რომ ვი­დე­ო­ჩა­წე­რა პა­ტი­მარ თა­მა­ზაშ­ვი­ლის დაკ­ვე­თით ხდე­ბო­და და ამა­ში სო­ლი­დუ­რი თან­ხა "ოც­ნე­ბამ" გა­და­ი­ხა­და. "ქარ­თულ ოც­ნე­ბას" არ­ჩევ­ნებ­ში რომ არ გა­ე­მარ­ჯვა, ცხა­დია, თა­მა­ზაშ­ვილს ახა­ლი ბრალ­დე­ბი­თაც გა­ა­სა­მარ­თლებ­დნენ, მაგ­რამ ყვე­ლა­ფე­რი შე­იც­ვა­ლა. არა­და, სა­არ­ჩევ­ნო პე­რი­ოდ­ში ყო­ფი­ლი გე­ნერ­ლის გვა­რი სა­ზო­გა­დო­ე­ბამ ზე­პი­რად იცო­და - "ნა­ცი­ო­ნა­ლუ­რი მოძ­რა­ო­ბა" თა­ვის სა­არ­ჩევ­ნო კლი­პებ­ში მას მუდ­მი­ვად ახ­სე­ნებ­და. თუ მხარს "ქარ­თულ ოც­ნე­ბას" და­ვუ­ჭერთ, ძა­ლო­ვა­ნი სტრუქ­ტუ­რის სა­თა­ვე­ში მო­ექ­ცე­ვა კაცი, რო­მე­ლიც კრი­მი­ნა­ლებ­სა და ნარ­კო­რე­ა­ლი­ზა­ტო­რებს მფარ­ვე­ლობ­დაო. თა­მა­ზაშ­ვი­ლი არა, მაგ­რამ ში­ნა­გან საქ­მე­თა მი­ნის­ტრი მისი სიძე - ირაკ­ლი ღა­რი­ბაშ­ვი­ლი გახ­და. ახლა ყო­ფი­ლი პა­ტი­მა­რი მი­ხე­ილ სა­ა­კაშ­ვილ­სა და ზუ­რაბ ადე­იშ­ვილს უჩი­ვის, მათ ცი­ლის­წა­მე­ბა­სა და სა­ხე­ლის დის­კრე­დი­ტა­ცი­ა­ში ადა­ნა­შა­უ­ლებს.

თა­მაზ თა­მა­ზაშ­ვი­ლის ექ­სკლუ­ზი­უ­რი ინ­ტერ­ვი­უ­დან ბევრ სა­ინ­ტე­რე­სო დე­ტალს შე­ი­ტყობთ.

- ბა­ტო­ნო თა­მაზ, 2012 წლის დად­გო­მას მარ­თა­ლია, ცი­ხე­ში შეხ­ვდით, მაგ­რამ გა­სუ­ლი წელი თქვე­ნი ოჯა­ხის ცხოვ­რე­ბა­ში მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი იყო. თქვე­ნი სიძე, ირაკ­ლი ღა­რი­ბაშ­ვი­ლი, ში­ნა­გან საქ­მე­თა მი­ნის­ტრი გახ­და, თქვე­ნი ვაჟი, ალექ­სან­დრე - დე­პუ­ტა­ტი, თქვენ კი ცი­ხი­დან გა­გა­თა­ვი­სუფ­ლეს.

- 2011 წელს და­მი­ჭი­რეს. ჩემი უმ­ცრო­სი გო­გო­ნა სკო­ლა­ში მიმ­ყავ­და და კოს­ტა­ვას ქუ­ჩა­ზე გა­მა­ჩე­რეს. მათ შო­რის ერთი ნაც­ნო­ბი პო­ლი­ცი­ე­ლი, გოჩა ბა­ღათ­რიშ­ვი­ლი იყო. უნდა წა­მოხ­ვი­დეო, გა­დამ­სვეს თა­ვის მარ­შრუტ­კა­ში და ისე წა­მიყ­ვა­ნეს, რომ ბავ­შვიც არ მი­მაყ­ვა­ნი­ნეს სახ­ლში. ძა­ლი­ან ცუდი ადა­მი­ა­ნე­ბი იყ­ვნენ. ჩემი მან­ქა­ნა ქუ­ჩა­ში და­მა­ტო­ვე­ბი­ნეს, და­მი­რე­კეს, ვერ დავ­ქო­ქე­თო, ავუხ­სე­ნი რო­გორ და­ე­ქო­ქათ, მერე მან­ქა­ნა ქა­ლა­ქის სამ­მარ­თვე­ლოს ეზო­ში მო­იყ­ვა­ნეს, არა­ვი­თა­რი ჩხრე­კა არ ჩა­ტა­რე­ბუ­ლა. პირ­და­პირ მი­თხრეს, ია­რა­ღი გქო­ნია მან­ქა­ნა­შიო. ის ია­რა­ღი სა­სა­მარ­თლო პრო­ცეს­ზე ვნა­ხე პირ­ვე­ლად. გა­ფორ­მე­ბუ­ლი ია­რა­ღე­ბი მქონ­და სახ­ლში და გა­უ­ფორ­მე­ბელს მან­ქა­ნა­ში რა­ტომ ჩავ­დებ­დი? სი­სუ­ლე­ლეა... რა თქმა უნდა, მძი­მეა, პო­ლი­ცი­ის გე­ნე­რალს რომ და­გი­ჭე­რენ. 28 წელი შს ორ­გა­ნო­ებ­ში ოპე­რა­ტი­ულ სამ­სა­ხურ­ში, სხვა­დას­ხვა თა­ნამ­დე­ბო­ბა­ზე ვი­მუ­შა­ვე, მაგ­რამ სუ­ლი­ე­რად მომ­ზა­დე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი და ვერ გამ­ტე­ხეს. ადა­მი­ა­ნის სხე­უ­ლი ღვთი­უ­რი სუ­ლის­გან და ფი­ზი­კუ­რი სხე­უ­ლის­გან შედ­გე­ბა. სული თუ და­ი­ა­ვა­დე, მა­შინ ცუ­დია. ჩემ­თვის ფი­ზი­კუ­რი სხე­უ­ლი ცი­ხე­ში უკვე არა­ფერს ნიშ­ნავ­და, ვი­ცო­დი, სუ­ლი­ე­რად ვერ გამ­ტეხ­დნენ... 2012 წელს ცი­ხე­ში შევ­ხვდი, მძი­მე იყო, მაგ­რამ ღმერ­თის წყა­ლო­ბით, ახლა სი­ტუ­ა­ცია ლაგ­დე­ბა.

- და­კა­ვე­ბამ­დე ხომ არ გით­ვალ­თვა­ლებ­დნენ?

- ჩემს შვილ­თან, ნუ­ნუ­კას­თან ავე­დი და იქ იდ­გნენ. მა­შინ გა­მო­მე­კი­და მან­ქა­ნა ნომ­რით - 777. ოპე­რა­ტი­უ­ლი სამ­სა­ხუ­რის პა­ტა­რა ბი­ჭე­ბი ის­ხდნენ. ისე გა­თავ­ხე­დე­ბუ­ლე­ბი იყ­ვნენ, ყვე­ლა­ფერ­ზე მი­დი­ოდ­ნენ. ია­რაღს და წა­მალს უპ­რობ­ლე­მოდ უგ­დებ­დნენ ადა­მი­ა­ნებს. გლ­და­ნის მერ­ვე და­წე­სე­ბუ­ლე­ბა­ში ცი­ხის თა­ნამ­შრომ­ლე­ბის 70% მხე­ცე­ბი იყ­ვნენ, 30% - ადა­მი­ა­ნე­ბი. გვერ­დზეც რომ გა­ე­ხე­და პა­ტი­მარს, დე­დას აგი­ნებ­დნენ და სას­ტი­კად სცემ­დნენ. პრე­ზი­დენ­ტი უდა­ნა­შა­უ­ლო ხალ­ხს აჭე­რი­ნებ­და. მათ პი­არ­ში ბა­და­ლი არ ჰყავთ, მაგ­რამ ში­ნა­გა­ნი ინ­ტე­ლექ­ტი არა აქვთ. ცი­ხის უფ­როსს - მუ­ხა­ძეს, კი­ლე­რას ეძახ­დნენ. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, რა მეტ­სა­ხე­ლის ადა­მი­ა­ნე­ბი მუ­შა­ობ­დნენ იქ: რო­ბო­ტა, გრძელ­თი­თა, ბო­რო­ტა, დიდ­მუშ­ტა... და­კა­ვე­ბუ­ლებ­ზე სა­ში­ნე­ლი ზე­წო­ლა ხდე­ბო­და. ჩემი ყუ­რით მაქვს მოს­მე­ნი­ლი, რო­გორ ეკი­თხე­ბოდ­ნენ პა­ტი­მარს, - რამ­დე­ნი წლის არის შენი შვი­ლი? მო­სუ­ლა შენი შვი­ლის ასე და ასე? სა­შინ­ლად იგი­ნე­ბოდ­ნენ. თუ შე­ე­პა­სუ­ხე­ბო­და პა­ტი­მა­რი, ცე­მა­ში ამოხ­დიდ­ნენ სულს. ურტყამ­დნენ ღვიძლთან, თირკმელ­თან, ელენ­თას­თან, მერე სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში არ გა­დაჰ­ყავ­დათ და ავად­დე­ბოდ­ნენ. ასე იღუ­პე­ბოდ­ნენ ახალ­გაზ­რდე­ბი. ჰქონ­დათ ისე­თი სა­შუ­ა­ლე­ბე­ბიც, რომ ადა­მი­ა­ნის­თვის სის­ხლი გა­ე­ს­ქე­ლე­ბი­ნათ. მერე ბევ­რი გუ­ლით იღუ­პე­ბო­და, ამას ვე­რა­ნა­ი­რი ექ­სპერ­ტი­ზით ვერ და­ამ­ტკი­ცებ­დი.

- გავ­რცელ­და ინ­ფორ­მა­ცია, რომ მოგ­თხო­ვეს, თქვენს სი­ძეს, ირაკ­ლი ღა­რი­ბაშ­ვილს "ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბა" და­ე­ტო­ვე­ბი­ნა, ეს მარ­თა­ლია?

- ცი­ხის უფ­როს­მა მუ­ხა­ძემ მი­თხრა, - ირაკ­ლის გამო და­გი­ჭი­რეს, იქ­ნებ უთხრა, რომ პარ­ტი­ი­დან გა­მო­ვი­დეს. მერე ყვე­ლა­ფერს გა­ვა­კე­თებ, რომ აქე­დან გახ­ვი­დე, შენ არ იცი, აქ რა ხდე­ბაო. - გა­მე­ცი­ნა. - რა გა­ცი­ნებ­სო? - ჩა­მე­კი­თხა. - ამას მე რო­გორ გა­ვა­კე­თებ, მე თვი­თონ ვარ "ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბის" წევ­რი, ალ­ბათ ამა­საც გა­ი­კი­თხავ­დით-მეთ­ქი. - მო­ვი­ტყუე, მე არ ვი­ყა­ვი პარ­ტი­ის წევ­რი. - ისე, რომ იცო­დე, ძა­ლი­ან ცუდ ად­გილ­ზე მოხ­ვდი და გირ­ჩევ, და­მი­ჯე­როო, - მი­თხრა. ჩემ­თვის ფი­ზი­კუ­რი სხე­უ­ლი არა­ფერს ნიშ­ნავ­და.

- ფი­ზი­კუ­რად არ შეგ­ხე­ბი­ან?

- არა, იმი­ტომ, რომ პრე­ზი­დენტ სა­ა­კაშ­ვი­ლის პი­რა­დი მძე­ვა­ლი ვი­ყა­ვი.

- გავ­რცელ­და ინ­ფორ­მა­ცია, რომ თქვენს სა­კან­ში აგენ­ტი შე­უშ­ვეს.

- იყო ასე­თი ფაქ­ტი, მაგ­რამ ამ­დე­ნი წელი ოპე­რა­ტი­უ­ლი მუ­შა­კი ვი­ყა­ვი და მა­ლე­ვე მივ­ხვდი. სუ­ლე­ლე­ბი იყ­ვნენ. აგენტს ყვე­ლა­ფე­რი აინ­ტე­რე­სებ­და. მა­გა­ლი­თად, რას ვფიქ­რობ­დი სა­ხელ­მწი­ფო მო­წყო­ბა­ზე და ა.შ. ხა­თუ­ნა კალ­მა­ხე­ლი­ძე ხვდე­ბო­და იმ პი­რებს, რომ­ლე­ბიც სა­კან­ში შე­მო­მიგ­ზავ­ნა. არ მინ­და მათი ვი­ნა­ო­ბა და­ვა­სა­ხე­ლო. რამ­დენ­ჯერ­მე პრე­ზი­დენ­ტიც შეხ­ვდა. ეს ყვე­ლა­ფე­რი ვირ­თხა ადე­იშ­ვი­ლის სცე­ნა­რი იყო, ასე ჩა­წე­რეთ. პრე­ზი­დენ­ტის და­ვა­ლე­ბით გეგ­მავ­და ყვე­ლა­ფერს, ჰქონ­და ფან­ტა­ზი­ე­ბი, თუ რო­გორ გა­ე­ნად­გუ­რე­ბი­ნა ადა­მი­ა­ნი და ამას ახორ­ცი­ე­ლებ­და კი­დეც. ცოტა ხნის წინ, ცი­ხის თა­ნამ­შრო­მე­ლი მა­ი­სუ­რა­ძე შემ­ხვდა და მი­თხრა, რო­გორ და­ა­ვა­ლეს ჩემ­თან ცი­ხე­ში ტე­ლე­ფო­ნის შე­მო­ტა­ნა. მეც ვა­ტყობ­დი, ცი­ხის თა­ნამ­შრომ­ლე­ბი შე­ში­ნე­ბუ­ლი სა­ხე­ე­ბით რომ და­დი­ოდ­ნენ. უთ­ქვამთ, - ტე­ლე­ფო­ნის შემ­დეგ გა­ვი­გებთ მის კავ­ში­რებს, მერე სპეც­რაზმს შე­მო­ვუშ­ვებთ და გა­ვა­სუ­ხა­რებ­თო. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, ჩემს ლიკ­ვი­და­ცი­ას აპი­რებ­დნენ. მე ვუ­ჩი­ვი ადე­იშ­ვილს, ჩემი ლიკ­ვი­და­ცი­ის გეგ­მის გამო.

ცი­ხის კად­რე­ბი რომ გავ­რცელ­და, ამა­შიც მე და­მა­და­ნა­შა­უ­ლეს და ესეც ადე­იშ­ვილ­მა შე­თხზა, თით­ქოს ყვე­ლა­ფე­რი მე მო­ვა­წყვე. ამ ბრალ­დე­ბა­ზე გა­მე­ცი­ნა, რად­გან აბ­სურ­დი იყო. ცი­ხე­ში ისე­თი დის­ციპ­ლი­ნა იყო, ეს გა­მო­რი­ცხუ­ლია. თუმ­ცა ვა­ღი­ა­რებ, აგი­ტა­ცია-პრო­პა­გან­დას ბუ­ნებ­რი­ვია, ვე­წე­ო­დი, როცა ამის სა­შუ­ა­ლე­ბა მო­მე­ცე­მო­და. ადე­იშ­ვილ­თან ერ­თად სა­ა­კაშ­ვილ­საც ვუ­ჩი­ვი. სა­ა­კაშ­ვილ­მა ფი­ზი­კუ­რად ხომ ჩამ­სვა ცი­ხე­ში, მაგ­რამ ამა­საც არ დას­ჯერ­და და თა­ვი­სი გა­მოს­ვლე­ბით დიდი მო­რა­ლუ­რი ზი­ა­ნი მი­ა­ყე­ნა ჩემს ოჯახს. ცი­ლისმწა­მებ­ლურ გან­ცხა­დე­ბებს აკე­თებ­და, ვი­თომ კრი­მი­ნა­ლი ვი­ყა­ვი, კრი­მი­ნა­ლებ­თან შეკ­რუ­ლი. თუ ასე იყო, მა­შინ სად იყო 9 წე­ლი­წა­დი? მე არ­სად წავ­სულ­ვარ, სა­ქარ­თვე­ლო­ში ვცხოვ­რობ­დი. უსუ­სურ ბრალ­დე­ბებს მი­ყე­ნებ­დნენ. ყვა­რელ­ში რო­გორ მო­ვაგ­ვა­რე შე­ი­ა­რა­ღე­ბუ­ლი ფორ­მი­რე­ბე­ბის პრობ­ლე­მა, კარ­გად იცო­და ადე­იშ­ვილ­მა, სო­ფელ მთის­ძირ­ში ცხოვ­რობ­და, მაგ­რამ ის წარ­მა­ტე­ბულ ადა­მი­ა­ნებს ვერ იტანს. ცოტა ხნის წინ ადე­იშ­ვი­ლის ახ­ლო­ბე­ლი და­მი­კავ­შირ­და და უცხო­ე­თი­დან მისი და­ნა­ბა­რე­ბი გად­მომ­ცა: - ჩემ­ზე ძვი­რი გული ნუ ექ­ნე­ბა, ჩემი ბრა­ლი არ არის, ყვე­ლა­ფერს სა­ა­კაშ­ვი­ლი მა­ვა­ლებ­დაო. ესე­ნი ისევ ხბოს თვა­ლე­ბით იყუ­რე­ბი­ან, ხომ შე­იძ­ლე­ბა და­ნა­შა­უ­ლის გრძნო­ბა გა­უჩ­ნდეთ? მაგ­რამ - არა! უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნი გა­ამ­წა­რეს და პა­სუ­ხი უნდა აგონ კა­ნო­ნის წი­ნა­შე.

- პრე­ზი­დენ­ტი პრე­ტენ­ზი­ებს გი­ყე­ნებთ და აცხა­დებს, რომ როცა კა­ხე­თის სამ­ხა­რეო პო­ლი­ცი­ის უფ­რო­სი იყა­ვით, კრი­მი­ნა­ლებ­თან გქონ­დათ კავ­ში­რი. ისიც ყვე­ლამ ვი­ცით, რომ ადა­მი­ა­ნის გა­ტა­ცე­ბე­ბი ხში­რი იყო. რო­გორ გა­იხ­სე­ნებთ იმ პე­რი­ოდს, რე­ა­ლუ­რად რა ხდე­ბო­და პან­კის­ში?

- მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ჩეჩ­ნებ­სა და რუ­სებს შო­რის ბრძო­ლა იყო, 1998-99 წლებ­ში უამ­რა­ვი დევ­ნი­ლი მოგ­ვად­გა ხევ­სუ­რე­თის მხრი­დან. ახ­მე­ტის რა­ი­ონ­ში არის ჩეჩ­ნუ­რი დი­ას­პო­რა. შე­ვარ­დნა­ძის მთავ­რო­ბას სხვა გზა არ ჰქონ­და - დაჭ­რი­ლი ბავ­შვე­ბი და ქა­ლე­ბი რო­გორ შე­იძ­ლე­ბო­და, არ შე­მო­ეშ­ვათ? თან იმ პე­რი­ოდ­ში დიდი თოვ­ლი მო­ვი­და. ყვე­ლა­ნი პან­კის­ში შე­ვიდ­ნენ, ასე­ვე იქ აღ­მოჩ­ნდნენ მე­ო­მა­რი ჩეჩ­ნე­ბიც და კრი­მი­ნა­ლე­ბიც. მათ კრი­მი­ნა­ლებს ჩვე­ნი კრი­მი­ნა­ლე­ბი და­უ­კავ­შირ­დნენ და და­ი­წყო ადა­მი­ან­თა გა­ტა­ცე­ბე­ბი. უკონ­ტრო­ლო გახ­და სი­ტუ­ა­ცია. იმ­დე­ნი ბი­ლი­კე­ბია, ნარ­კო­ტი­კე­ბიც გად­მო­დი­ო­და. რე­ა­ლუ­რად ჩვე­ნი გა­დარ­ჩე­ნი­ლია პან­კი­სი, ნელ-ნელა აღვკვე­თეთ და­ნა­შა­უ­ლე­ბი. ესე­ნი მზამ­ზა­რე­ულ­ზე მო­ვიდ­ნენ და ახლა ბევ­რს სა­უბ­რო­ბენ. ამ­დენს რომ მაბ­რა­ლებ­დნენ, თუ ასე იყო, ხომ შე­ეძ­ლოთ, ერთი ადა­მი­ა­ნი მო­ე­ძებ­ნათ, რო­მე­ლიც ამას იტყო­და, მაგ­რამ რაც არ იყო, იმას ვინ იტყო­და? იმი­ტომ ვუ­ჩი­ვი სა­ა­კაშ­ვილს, - იმის მტკი­ცე­ბუ­ლე­ბა და­დოს, რა­საც ამ­ბობ­და. ის­ტო­რი­უ­ლი პრო­ცე­სე­ბი იყო, ასე იოლი არ იყო სი­ტუ­ა­ცი­ის გა­კონ­ტრო­ლე­ბა. რუ­სეთს კავ­კა­სი­უ­რი ომის და­წყე­ბა სურ­და და ჩვენ ეს არ და­ვუშ­ვით. რა თქმა უნდა, კარ­გია, პატ­რუ­ლის თა­ნამ­შრომ­ლე­ბი ქრთამს რომ არ იღე­ბენ, მაგ­რამ ოპე­რა­ტი­უ­ლი სამ­სა­ხუ­რი ხალ­ხს წა­მალს და ია­რაღს უდებ­და, მერე "საპ­რო­ცე­სო­ებს" უფორ­მებ­დნენ. ოფი­ცი­ა­ლუ­რის გარ­და, არა­ო­ფი­ცი­ა­ლუ­რად, ხალ­ხს მი­ლი­ო­ნებს არ­თმევ­დნენ. სად წა­ი­ღეს ამ­ხე­ლა თან­ხე­ბი?

- ცი­ხი­დან ადევ­ნებ­დით თვალს სა­არ­ჩევ­ნო პე­რი­ოდს. რა გან­ცდა გქონ­დათ, ამ შე­დეგს ელო­დით?

- ვე­ლო­დი. როცა სა­კან­ში ზი­ხარ, ფიქ­რის­თვის დიდი დრო გაქვს. სავ­სე იყო ცი­ხე­ე­ბი ადა­მი­ა­ნე­ბით, ამას და­მა­ტე­ბუ­ლი, და­ახ­ლო­ე­ბით

450 000 პრო­ბა­ცი­ო­ნე­რი. რომ გა­და­ვი­ან­გა­რი­შე, მათი ოჯა­ხის წევ­რე­ბი­ა­ნად, 2 მი­ლი­ონ­ზე მეტი გა­მო­ვი­და. ამ ფონ­ზე რო­გორ შე­იძ­ლე­ბო­და, მათ გა­ე­მარ­ჯვათ? გა­მოჩ­ნდა ქარ­თვე­ლი მენ­ტა­ლი­ტე­ტის მქო­ნე ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვი­ლი, სა­ო­ცა­რი ადა­მი­ა­ნი. მას არ ვიც­ნობ­დი. ჩა­ვი­და კა­ხეთ­ში და ჩემი შვი­ლი, ალექ­სან­დრე თა­მა­ზაშ­ვი­ლი დე­პუ­ტა­ტო­ბის კან­დი­და­ტად წა­რად­გი­ნა, კა­ცუ­რად და­მიდ­გა გვერ­დით. პი­რა­დად მე არ მიც­ნობ­და, მაგ­რამ დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი იყო ჩემს უდა­ნა­შა­უ­ლო­ბა­ში, მად­ლო­ბა მას. მერ­წმუ­ნეთ, ამ ყვე­ლაფ­რის­თვის თვა­ლის დევ­ნე­ბა ად­ვი­ლი არ იყო ცი­ხი­დან. უამ­რა­ვი სი­ბინ­ძუ­რე აა­გო­რეს ჩემი ოჯა­ხის მი­სა­მარ­თით, მაგ­რამ ჩემი შვი­ლე­ბი ძა­ლი­ან მაგ­რად დად­გნენ. ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რად ძლი­ე­რე­ბი არი­ან. ეკ­ლე­სი­უ­რად ცხოვ­რო­ბენ და ყვე­ლა­ფერს რე­ა­ლუ­რად შე­ხე­დეს. არც ერთს ში­შის გრძნო­ბა არ ჰქონ­და. ჩემი პა­ტა­რა გო­გო­ნა - მა­რი­ა­მი, სკო­ლის მოს­წავ­ლეა და მთელ 53-ე სკო­ლას 41-ნომ­რი­ა­ნი მა­ი­სუ­რე­ბი ჩა­აც­ვა. არც მას შე­ში­ნე­ბია. ახლა მე­უბ­ნე­ბი­ან ჩე­მე­ბი, - ვი­ცო­დით, ჩვე­ნი ლიკ­ვი­და­ცი­ის გეგ­მაც ჰქონ­დათ, მაგ­რამ ბო­ლომ­დე ვი­დე­ქი­თო. ბუ­ნებ­რი­ვია, შიში მქონ­და, რომ ჩემს ოჯახს, დის­შვი­ლებს, ახ­ლობ­ლებს რა­ი­მე არ მოს­ვლო­დათ. ზე­წო­ლე­ბი, სა­ტე­ლე­ფო­ნო ზა­რე­ბი, "ასა­ფეთ­ქებ­ლე­ბის" ჩაგ­დე­ბე­ბი ხდე­ბო­და. სა­ბედ­ნი­ე­როდ, ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად დამ­თავ­რდა. ცი­ხე­ში ინ­ფორ­მა­ცი­ის ვა­კუ­უ­მი იყო, მარ­ტო რა­დიო გვქონ­და და ხში­რად იმა­საც თი­შავ­დნენ. სხვა­დას­ხვა გზით მა­ინც ვი­გებ­დით ინ­ფორ­მა­ცი­ებს.

- როცა გი­თხრეს, რომ თა­ვი­სუ­ფა­ლი იყა­ვით, რა გან­წყო­ბა და­გე­უფ­ლათ?

- ბუ­ნე­ბით გულ­ფი­ცხი ვარ, მაგ­რამ ექ­სტრე­მა­ლურ სი­ტუ­ა­ცი­ებ­ში მუ­დამ სიმ­შვი­დეს ვი­ნარ­ჩუ­ნებ, ძა­ლი­ან მშვი­დი ვხდე­ბი. რომ გა­მო­ვე­დი, მე­ო­რე დღეს აღარ მახ­სოვ­და, უკან რაც იყო. თით­ქოს ის არ ყო­ფი­ლა.

- რო­გო­რი მამა, სი­მამ­რი, ბა­ბუა ხართ?

- მე და ჩემ­მა მე­უღ­ლემ, მა­ი­ამ, 4 შვი­ლი გავ­ზარ­დეთ: ნუ­ნუ­კა, ნა­თია, ალექ­სან­დრე და მა­რი­ა­მი. უფ­რო­სი ქა­ლიშ­ვი­ლი, ნუ­ნუ­კა გა­თხო­ვი­ლია. მისი მე­უღ­ლეა ირაკ­ლი ღა­რი­ბაშ­ვი­ლი. მყავს ორი შვი­ლიშ­ვი­ლი - ნი­კო­ლო­ზი და ან­დრია. ტრა­დი­ცი­უ­ლი ქარ­თუ­ლი ოჯა­ხი გვაქვს, ჩემი შვი­ლე­ბი ეკ­ლე­სი­უ­რად გა­ი­ზარ­დნენ. არ­სე­ბობს ბედ­ნი­ე­რი დღე­ე­ბი და ადა­მი­ანს თუ გინ­და, რომ ბედ­ნი­ე­რი დღე­ე­ბი გქონ­დეს, სუ­ლი­ე­რად, ინ­ტე­ლექ­ტუ­ა­ლუ­რად და ფი­ზი­კუ­რად ძლი­ე­რი უნდა იყო... ჩემ­თვის მო­უ­ლოდ­ნე­ლი არ იყო ირაკ­ლის ში­ნა­გან საქ­მე­თა მი­ნის­ტრად და­ნიშ­ვნა. ის უში­შა­რი, გა­ნათ­ლე­ბუ­ლი, ში­ნა­გა­ნი ინ­ტე­ლექ­ტის მქო­ნე, კო­მუ­ნი­კა­ბე­ლუ­რი, ძა­ლი­ან ერ­თგუ­ლი ბი­ჭია. ირაკ­ლიც ქი­ზი­ყე­ლია. სა­ერ­თოდ, ერ­თგუ­ლე­ბით ქი­ზი­ყე­ლე­ბი ძა­ლი­ან გა­მო­ირ­ჩე­ვი­ან. ოჯა­ხის კა­ცია. თა­ვი­სი ცოლ-შვი­ლი უსა­ზღვროდ უყ­ვარს, კარ­გი ადა­მი­ა­ნია. სიძე-სი­მამ­რის ურ­თი­ერ­თო­ბა ძა­ლი­ან მე­გობ­რუ­ლია. მე მის საქ­მე­ში არ ვე­რე­ვი, ის კი - ჩემ­სა­ში.

- თუმ­ცა ამ­ბო­ბენ, რომ მი­ნის­ტრი თქვენ­თან შე­თან­ხმე­ბით ნიშ­ნავს კად­რებს. მათ რი­ცხვში მისი მო­ად­გი­ლე ალე­კო ტა­ბა­ტა­ძე და­ა­სა­ხე­ლეს. რჩე­ვებს აძ­ლევთ, რო­გორც ყო­ფი­ლი ძა­ლო­ვა­ნი?

- შვილს რჩე­ვას არ აძ­ლევს ადა­მი­ა­ნი? სამ­სა­ხუ­რებ­რივ რჩე­ვას არ ვაძ­ლევ. იმი­ტომ, რომ ჩემს დროს სხვა სი­ტუ­ა­ცია იყო, თან თვი­თონ იმ­დე­ნი იცის, ჩემი დახ­მა­რე­ბა არ სჭირ­დე­ბა. რაც შე­ე­ხე­ბა ალე­კო ტა­ბა­ტა­ძეს, შე­იძ­ლე­ბა ადრე შევ­ხვედ­რი­ვართ, მაგ­რამ არა­ვი­თა­რი კონ­ტაქ­ტი მას­თან არ მქო­ნია. ნაც­ვლიშ­ვილ­საც შო­რი­დან ვიც­ნობ­დი.

- ირაკ­ლიმ თქვე­ნი ქა­ლიშ­ვი­ლის ხელი ოფი­ცი­ა­ლუ­რად ითხო­ვა თუ გა­ი­პარ­ნენ?

- ნუ­ნუ­კა მა­შინ 19 წლის იყო. ერთ დღეს ირაკ­ლი მარ­ტო მო­ვი­და ჩვენს სახ­ლში. გა­მიკ­ვირ­და, ვინ არის ეს, ასე თა­მა­მად რომ მო­დის, ჩემი ში­შით მაღ­ლა ფრინ­ვე­ლი ვერ დაფ­რი­ნავს-მეთ­ქი? (იცი­ნის) მა­შინ "გაის" უფ­რო­სის მო­ად­გი­ლე ვი­ყა­ვი. წი­ნას­წარ არა­ფე­რი ვი­ცო­დი, ჩემს ქა­ლიშ­ვილს არა­ფე­რი უთ­ქვამს. ისე კი ვი­ცო­დი, ერ­თმა­ნეთს რომ ხვდე­ბოდ­ნენ, ამას ვერ გა­მო­მა­პა­რებ­დნენ. მა­მა­ჩე­მი ცო­ცხა­ლი იყო მა­შინ. გაკ­ვირ­ვე­ბუ­ლებ­მა შევ­ხე­დეთ ერ­თმა­ნეთს. პირ­და­პირ მი­თხრა, - თქვე­ნი გოგო მიყ­ვარს, ჩვენ ერ­თმა­ნე­თი გვიყ­ვარ­სო. რა­ტომ­ღაც ვი­ფიქ­რე, თავი ქუდ­ში მქონ­და, - ახლა ნუ­ნუ­კას და­ვუ­ძა­ხებ, ის მე­ტყვის არას და ამ ბი­ჭ­საც ასე გა­ვის­ტუმ­რებ-მეთ­ქი. და­ვუ­ძა­ხე ნუ­ნუ­კას და ვუ­თხა­რი: აგერ, მო­სუ­ლია და შენ რას იტყვი-მეთ­ქი? ნუ­ნუ­კა გა­ჩუმ­და. გა­სა­გე­ბი იყო ყვე­ლა­ფე­რი, - ერ­თმა­ნე­თი უყ­ვარ­დათ. ვთქვი, - გა­შა­ლეთ პურ­მა­რი­ლი-მეთ­ქი და სუფ­რა გა­ი­შა­ლა. ასე მარ­ტო მო­ვი­და, უში­შა­რი ბი­ჭია, სპორ­ტსმე­ნი. ძა­ლი­ან წარ­მა­ტე­ბუ­ლი კინგბოქ­სე­ლი იყო ჩემი სიძე.

- ახალ წელს ალ­ბათ ოჯახ­ში შეხ­ვდით?

- ყვე­ლა ერ­თად შე­ვიკ­რი­ბეთ, ირაკ­ლი და ნუ­ნუ­კა თა­ვის ოჯახ­ში - თა­ვის შვი­ლებ­თან ერ­თად. მერე ერ­თმა­ნეთს მი­ვუ­ლო­ცეთ. ჩემი ოჯა­ხის მეკვლე­ე­ბი ჩემი შვი­ლიშ­ვი­ლე­ბი იყ­ვნენ. დღე არ გავა, ისი­ნი არ ვნა­ხო, სა­სე­ირ­ნოდ დამ­ყავს... მინ­და თა­ვი­სუფ­ლე­ბა ვუ­სურ­ვო ყვე­ლა კარგ ადა­მი­ანს, გან­სა­კუთ­რე­ბით ჩემს თა­ნა­მე­საკ­ნეს ვუ­გარ ალი­ევს. მას ნარ­კო­ტი­კი ჩა­უ­დეს და 27 წელი მი­უ­სა­ჯეს. კარ­გია, ამ­ნის­ტი­ით ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი რომ გა­მო­დის. სი­მარ­თლე გი­თხრათ, წი­ნა­აღ­მდე­გი ვარ რე­ა­ლი­ზა­ტო­რე­ბის, მკვლე­ლე­ბის, ადა­მი­ა­ნის გამ­ტა­ცებ­ლე­ბის გა­მოშ­ვე­ბის. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, რა დღე­ში ჩაც­ვივ­დე­ბი­ან და­ზა­რა­ლე­ბუ­ლე­ბი, მაგ­რამ აქ მე­ო­რე უკი­დუ­რე­სო­ბაა, - იმ­დენ ადა­მი­ანს ჩა­უ­დეს წა­მა­ლი და გა­ა­სა­მარ­თლეს, ამის გარ­ჩე­ვა რთუ­ლია. კარ­გი იყო, ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლუ­რად გა­და­ე­წყვი­ტათ, მაგ­რამ პარ­ლა­მენ­ტმა მი­ი­ღო ეს გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა. კრი­მი­ნა­ლებს ვე­უბ­ნე­ბი: - ღმერ­თი ადა­მი­ანს ერთ შანსს აძ­ლევს და რად­გან გა­რეთ გა­მო­დი­ან, ნუ­ღარ ჩა­ი­დე­ნენ ახალ და­ნა­შა­ულს, თო­რემ უკან უფრო მკაც­რი სას­ჯე­ლით შებ­რუნ­დე­ბი­ან. დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, სი­ტუ­ა­ცია უკონ­ტრო­ლო ვერ გახ­დე­ბა, რად­გან ირაკ­ლის გვერ­დით პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლე­ბი დგა­ნან. რაც შე­ე­ხე­ბა სა­ხელ­მწი­ფო მო­ხე­ლე­ე­ბის ამ­ნის­ტი­ას, ამას არ ვემ­ხრო­ბი არც მე და არც მო­სახ­ლე­ო­ბა. ყვე­ლას გვინ­და, რომ მათ ჩა­დე­ნილ და­ნა­შა­ულ­ზე პა­სუ­ხი აგონ.

თეა ხურ­ცი­ლა­ვა

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)