თბი­ლი­სის ყო­ფი­ლი მერი გიგი უგუ­ლა­ვა, რო­მე­ლიც ამ­ჟა­მად პა­ტიმ­რო­ბა­შია, სა­ჯა­რო წე­რი­ლით თა­ნა­პარ­ტი­ე­ლებ­სა და მხარ­დამ­ჭე­რებს მი­მარ­თავს. უგუ­ლა­ვას წე­რილს "ნა­ცი­ო­ნა­ლუ­რი მოძ­რა­ო­ბა" ავ­რცე­ლებს.

"მი­მარ­თვა თა­ნა­პარ­ტი­ე­ლებს და ჩვენს მხარ­დამ­ჭე­რებს

არ­ჩევ­ნე­ბი/ომი დამ­თავ­რდა, მშვი­დო­ბის გე­ში­ნო­დეთ. კავ­კა­სი­უ­რი თუ აუს­ბურ­გის ცარ­ცის წრის ეს სი­ტყვე­ბი, რო­გორც არას­დროს აქ­ტუ­ა­ლუ­რია დღეს სა­ქარ­თვე­ლო­ში. არ ვიქ­ნე­ბი ორი­გი­ნა­ლუ­რი, თუ ვი­ტყვი, რომ სი­ყალ­ბის ყვე­ლა ნა­ცა­დი თუ ინო­ვა­ცი­უ­რი მე­თო­დი იყო გა­მო­ყე­ნე­ბუ­ლი იმ შე­დე­გი­სათ­ვის, რაც "ქარ­თულ­მა ოც­ნე­ბამ" მი­ი­ღო. მარ­თა­ლია, ცეს­კო პირ­და­პირ სუ­სის გან­ყო­ფი­ლე­ბად იქცა, მთა­ვა­რი მა­ნი­პუ­ლა­ცია მა­ინც არ­ჩევ­ნე­ბამ­დე მოხ­და. "სა­ხელ­მწი­ფო გა­დატ­რი­ა­ლე­ბის", "რე­ვო­ლუ­ცი­უ­რი სცე­ნა­რე­ბის", "გვი­რა­ბე­ბის თხრის" კამ­პა­ნია კა­ნო­ნის და პო­ლი­ტი­კუ­რი ტაქ­ტი­კის ფარ­გლებ­ში იქ­ნე­ბო­და, რომ არა, აშ­კა­რად ჩა­დე­ნი­ლი და სა­მუ­და­მოდ გა­მო­უ­ძი­ე­ბე­ლი და­ნა­შა­უ­ლე­ბი - უკა­ნო­ნო და და­მონ­ტა­ჟე­ბუ­ლი ჩა­ნა­წე­რე­ბის გა­მოქ­ვეყ­ნე­ბა, არ­ჩევ­ნე­ბამ­დე ერთი კვი­რით ადრე ია­რა­ღის სა­ბა­დო­ე­ბის "აღ­მო­ჩე­ნა", ჩა­ნერ­გი­ლი თუ და­შან­ტა­ჟე­ბუ­ლი "ზო­ნე­ლე­ბის" მამ­ხი­ლე­ბე­ლი "თვა­ლის ახე­ლე­ბი" და, რაც მთა­ვა­რია, წმინ­და წყლის პო­ლი­ტი­კუ­რი ტე­რაქ­ტი - გივი თარ­გა­მა­ძის აფეთ­ქე­ბა. დიახ, ის მხო­ლოდ შემ­თხვე­ვამ ან ღმერ­თმა (რწმე­ნი­სა და გე­მოვ­ნე­ბის სა­კი­თხია) გა­და­არ­ჩი­ნა. დამ­კვეთ­მა ის და სხვა და­ზა­რა­ლე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი სა­სიკ­ვდი­ლოდ გა­წი­რა. ამ ყვე­ლა­ფერ­მა ისე­დაც მუდ­მი­ვად რა­ცი­ო­ნა­ლუ­რო­ბის ზღვარ­ზე მყო­ფი სა­ქარ­თვე­ლოს არ­ჩევ­ნე­ბი სრუ­ლი­ად ირა­ცი­ო­ნა­ლურ კა­ტე­გო­რი­ა­ში გა­და­იყ­ვა­ნა.

ამას­თა­ნა­ვე, მე ვფიქ­რობ, რომ ივა­ნიშ­ვილს და "ქარ­თულ ოც­ნე­ბას" ამ ის­ტე­რი­კი­სა და აშ­კა­რა და­ნა­შა­უ­ლებ­რი­ვი მა­ნი­პუ­ლა­ცი­ე­ბის გა­რე­შეც შე­ეძ­ლოთ გა­მარ­ჯვე­ბა და მო­ი­გებ­დნენ. ამით მათ მხო­ლოდ სა­კუ­თარ უმ­წიფ­რო­ბას გა­უს­ვეს ხაზი. ოც­ნე­ბის გა­მარ­ჯვე­ბის მთა­ვა­რი მი­ზე­ზი ისაა, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში პო­ლი­ტი­კუ­რი მმარ­თვე­ლო­ბის ციკ­ლი 8-10 წე­ლი­წადს, ორ სა­არ­ჩევ­ნო პე­რი­ოდს მო­ი­ცავს. ანუ მო­სახ­ლე­ო­ბა ამ ვა­დით აძ­ლევს პარ­ტი­ას/ლი­დერს მარ­თვის მან­დატს და შე­სა­ბა­მი­სად, ამ­დე­ნი ხნით იტანს მას. ბე­დის ირო­ნი­ით, მე­ო­რე ციკ­ლი მუდ­მი­ვად მარ­კე­სის "პატ­რი­არ­ქის შე­მოდ­გო­მას" ემ­სგავ­სე­ბა, რა­საც იუ­რი­დი­უ­ლად სა­კონ­სტი­ტუ­ციო უმ­რავ­ლე­სო­ბას ვუ­წო­დებთ. ასე იყო შე­ვარ­დნა­ძის, სა­ა­კაშ­ვი­ლის/ჩვე­ნი მე­ო­რე "შე­მოდ­გო­მა" და გარ­და­უ­ვა­ლი აუ­ცი­ლებ­ლო­ბით აქეთ მი­ილ­ტვის ივა­ნიშ­ვი­ლიც.

ცალ­კე სა­კი­თხია ჩვე­ნი ხარ­ვე­ზე­ბი თუ შეც­დო­მე­ბი. არ­ჩევ­ნე­ბის პირ­ვე­ლი ტუ­რის შემ­დეგ, ჩვენს მომ­ხრე­ებ­ში აქ­ტი­უ­რად გა­ნი­ხი­ლე­ბო­და სა­კი­თხი - რა როლი ითა­მა­შა მი­შას მიერ და­ა­ნონ­სე­ბულ­მა - მე გად­მოვ­ცუ­რავ ზღვა-ს. ჩე­მის აზ­რით, აქ სი­მარ­თლე შუ­ა­შია. თა­ვის­თა­ვად ცხა­დი იყო, რომ თუ ნა­ცი­ო­ნა­ლუ­რი მოძ­რა­ო­ბა არ­ჩევ­ნებს მო­ი­გებ­და, მიშა სა­ა­კაშ­ვი­ლი აი­ღებ­და ოდე­სა-თბი­ლი­სის რე­ის­ზე ბი­ლეთს და შეძ­ლებ­და და­უბ­რკო­ლებ­დად ჩა­მოს­ვლას სამ­შობ­ლო­ში, მშობ­ლი­ურ ქა­ლაქ­ში. ისე­ვე რო­გორც, მა­გა­ლი­თად, მე გიგი უგუ­ლა­ვა, და სხვე­ბიც დავ­ტო­ვებ­დით სა­პა­ტიმ­რო­ებს. ეს თა­ვის­თავდ ცხა­დი სა­კი­თხი იყო და ამას და­მა­ტე­ბით ხაზ­გას­მა არ სჭირ­დე­ბო­და. მაგ­რამ პარ­ტი­ის სა­ზო­გა­დო­ე­ბას­თან კო­მუ­ნი­კა­ცი­ა­ში ერთ-ერთი მთა­ვა­რი პრობ­ლე­მა იყო პა­სუ­ხის არ­ქო­ნა ერთ საკ­ვან­ძო კი­თხვა­ზე - ვინ არის თქვე­ნი პრე­მი­ერ-მი­ნის­ტრო­ბის კან­დი­და­ტი? ვინა არის ის პირი, რო­მელ­მაც პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა უნდა აი­ღოს იმ პროგ­რა­მის (ობი­ექ­ტუ­რად სა­უ­კე­თე­სო და რე­ა­ლის­ტუ­რი) შეს­რუ­ლე­ბა­ზე? პარ­ტია ამ შე­კი­თხვა­ზე დაბ­ნე­უ­ლი, პირ­და­პირ ვთქვათ, ბლუ­ყუ­ნებ­და. რო­გორ წარ­მოგ­ვიდ­გე­ნია ასეთ პი­რო­ბებ­ში გა­მარ­ჯვე­ბა? რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა გა­მარ­ჯვე­ბის იმე­დი გქონ­დეს და არ იყო მკა­ფიო მთა­ვარ სა­კი­თხში. მე, მარ­თა­ლია, სა­ერ­თოდ არ ჩავ­რე­ულ­ვარ არა­ნა­ი­რი ფორ­მით წი­ნა­სა­არ­ჩევ­ნო კამ­პა­ნი­ა­ში და ჩემი ამ­ჟა­მინ­დე­ლი მდგო­მა­რე­ო­ბა მაძ­ლევს ღიად თქმის უფ­ლე­ბას - ნა­ცი­ო­ნა­ლუ­რი მოძ­რა­ო­ბის პრე­მი­ერ-მი­ნის­ტრო­ბის კან­დი­და­ტი 2016 წლის სა­პარ­ლა­მენ­ტო არ­ჩევ­ნებ­ზე არ ყო­ფი­ლა მი­ხე­ილ სა­ა­კაშ­ვი­ლი (მი­უ­ხე­და­ვად მისი შე­საძ­ლო სურ­ვი­ლი­სა).

მაგ­რამ ეს ვი­ცო­დი მე და კი­დევ შე­საძ­ლოა 20 კაც­მა, ხოლო ამომ­რჩევ­ლე­ბის­თვის ჩვენ გა­ურ­კვევ­ლო­ბას, დაბ­ნე­უ­ლო­ბას ვას­ხი­ვებ­დით. ჩვენ ან პირ­და­პირ უნდა გა­მოგ­ვე­ცხა­დე­ბი­ნა, რომ ჩვე­ნი პარ­ტი­ის პრე­მი­ერ- მი­ნის­ტრო­ბის კან­დი­დან­ტი მი­ხე­ილ სა­ა­კაშ­ვი­ლია, ან პირ­და­პირ გვეთ­ქვა, რომ ჩვე­ნი კან­დი­და­ტი არის და­ვით ბაქ­რა­ძე, სიის პირ­ვე­ლი ნო­მე­რი, ვინც ლო­გი­კუ­რად უნდა ყო­ფი­ლი­ყო ასე­თად და­სა­ხე­ლე­ბუ­ლი ან მოგ­ვეწ­ვია და შეგ­ვე­თა­ვა­ზე­ბი­ნა კონ­კრე­ტუ­ლი ადა­მი­ა­ნის­თვის, ვინც ჩა­უდ­გე­ბო­და სა­თა­ვე­ში კამ­პა­ნი­ას. გა­ურ­კვევ­ლო­ბამ, რო­მე­ლიც ჩვენ და­ვუშ­ვით, შექ­მნა წარ­მოდ­გე­ნა, რომ ჩვენ, ნა­ცი­ო­ნა­ლუ­რი მოძ­რა­ო­ბა, სა­ზო­გა­დო­ე­ბას ვთა­ვა­ზობთ მიშა სა­ა­კაშ­ვი­ლის ფორ­მა­ლურ ან არა­ფორ­მა­ლურ მმარ­თვე­ლო­ბას. და მოხ­და ის, რომ ცხოვ­რე­ბის ამ ეტაპ­ზე, ქვე­ყა­ნამ ივა­ნიშ­ვი­ლის არა­ფორ­მა­ლუ­რი მმარ­თვე­ლო­ბა ამ­ჯო­ბი­ნა.

აქვე ხაზს ვუს­ვამ, მე არ ვსა­უბ­რობ აქ წა­გე­ბის მი­ზეზ­ზე. ჩვე­ნი წა­გე­ბის მი­ზე­ზებ­ზე ზე­მოთ ვი­სა­უბ­რე, ის უფრო გლო­ბა­ლუ­რია და ნაკ­ლე­ბად იყო და­მო­კი­დე­ბუ­ლი, ვინ იქ­ნე­ბო­და ჩვე­ნი პრე­მი­ერ-მი­ნის­ტრო­ბის თუ სხვა მი­ნის­ტრო­ბის კან­დი­და­ტე­ბი. თუმ­ცა, რო­გორც ეს ყვე­ლა ნორ­მა­ლურ ქვე­ყა­ნა­ში ხდე­ბა, მე მყა­რად ვარ დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი, რომ პრე­მი­ე­რი­სა და მი­ნის­ტრთა კა­ბი­ნე­ტის და­სა­ხე­ლე­ბა ჩვე­ნი კამ­პა­ნი­ის­თვის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი პო­ზი­ტი­უ­რი ბიძ­გი იქ­ნე­ბო­და. და ეს კან­დი­და­ტი არ უნდა ყო­ფი­ლი­ყო არც მი­ხე­ილ სა­ა­კაშ­ვი­ლი და არც წინა მთავ­რო­ბის საკ­ვან­ძო არ­ცერ­თი მი­ნის­ტრი. სა­ბო­ლოო ჯამ­ში, შე­დე­გად მი­ვი­ღეთ, რომ ად­გილ­ზე პარ­ტია ჭმუ­ნავ­და, ხოლო მიშა ხან ცი­ხე­ში მყოფ ყო­ფილ ძა­ლო­ვან მი­ნის­ტრებს სა­ერ­თოდ პო­ლი­ტი­კურ საქ­მი­ა­ნო­ბას უკ­რძა­ლავ­და (რაც იდე­ა­ში არა მისი, არა­მედ ამ ადა­მი­ა­ნე­ბის და ამომ­რჩევ­ლის გა­და­სა­წყვე­ტია), ხან ამე­რი­კი­დან - შსს მი­ნის­ტრად ხა­ტია დე­კა­ნო­ი­ძეს ასა­ხე­ლებ­და (რაც თა­ვის­თა­ვად ნამ­დვი­ლად არაა ცუდი იდეა). ეს ერთი კონ­კრე­ტუ­ლი ტაქ­ტი­კუ­რი თუ სტრა­ტე­გი­უ­ლი შეც­დო­მა მე იმის სა­ი­ლუსტრა­ცი­ოდ მომ­ყავს, რომ ახლა უკვე დროა სწო­რი დას­კვნე­ბი გა­ვა­კე­თოთ და მო­მა­ვალ­ზე ვი­ფიქ­როთ.

სრუ­ლი­ად ცხა­დია, რომ ჩვე­ნი პარ­ტია არის დღეს ერ­თა­დერ­თი ძალა, რო­მელ­საც შე­უძ­ლია ეფექ­ტუ­რად ხელი შე­უ­შა­ლოს ოლი­გარ­ქის მიერ ქვეყ­ნის სრულ "პრიხ­ვა­ტი­ზა­ცი­ას". ენმ-ის როლი ქვეყ­ნის მო­მავ­ლის­თვის, მისი ევ­რო­პუ­ლი გან­ვი­თა­რე­ბის­თვის გა­ცი­ლე­ბით დი­დია, ვიდ­რე ეს ერთი შე­ხედ­ვით ჩანს. მისი ის­ტო­რი­უ­ლი როლი გა­ცი­ლე­ბით დი­დია, ვიდ­რე, თუნ­დაც სა­კონ­სტი­ტუ­ციო უმ­რავ­ლე­სო­ბის მქო­ნე, "ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბის", რად­გან, რო­გორც ჩერ­ჩი­ლი ამ­ბობს: "მარ­თა­ლია უმ­რავ­ლე­სო­ბა მარ­თავს, მაგ­რამ ჭკუა უმ­ცი­რე­სო­ბას მო­ე­კი­თხე­ბა".

ჩემი აზ­რით, ჩვე­ნი პარ­ტი­ის სტრა­ტე­გი­უ­ლი ამო­ცა­ნაა - გა­მო­ვი­დეთ "ალ­ყა­შე­მორ­ტყმუ­ლი ციხე-სი­მაგ­რის" მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან. უფრო ზუს­ტად, კი ისე­თი ალ­ყა­შე­მორ­ტყმუ­ლი მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან, როცა იცი - ციხე-სი­მაგ­რე და­ე­ცე­მა და მა­ინც გმი­რუ­ლად იბ­რძვი. თუ მხატ­ვრულ ლი­ტე­რა­ტუ­რა­ში ეს მთე­ლი ჟან­რია, თა­ნა­მედ­რო­ვე პო­ლი­ტი­კა­ში - ფა­ტა­ლუ­რი შეც­დო­მა და სრუ­ლი უპერ­სპექ­ტი­ვო­ბაა. ეს ოთხი წე­ლი­წა­დი ჩვენ ასეთ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ღირ­სე­უ­ლად გა­ვა­ტა­რეთ. პარ­ტი­ამ ისე­თი დევ­ნა გა­ნი­ცა­და, რო­გორც პირ­ვე­ლი სა­უ­კუ­ნის ქრის­ტი­ა­ნებ­მა. ეს დევ­ნა ახ­ლაც გრძელ­დე­ბა და მე არც რეპ­რე­სი­ე­ბის გაგ­რძე­ლე­ბას გა­მოვ­რი­ცხავ. მაგ­რამ პარ­ტი­ის პა­სუ­ხი ამა­ზე არა ჩა­კეტ­ვა, 2013 წლის და­სა­წყი­სის მდგო­მა­რე­ო­ბა­ზე გა­ყინ­ვა, არა­მედ, პი­რი­ქით, გახ­სნა და გან­ვი­თა­რე­ბა უნდა იყოს. აუ­ცი­ლე­ბე­ლია, პარ­ტი­ამ თა­ვი­სუ­ფა­ლი კენ­ჭისყ­რით, კონ­კუ­რენ­ტულ გა­რე­მო­ში ახა­ლი თავ­მჯდო­მა­რე აირ­ჩი­ოს; აირ­ჩი­ოს ახა­ლი პო­ლი­ტი­კუ­რი საბ­ჭო, რათა მოხ­დეს იმ ახა­ლი და წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის პარ­ტი­ის მარ­თვა­ში ინ­ტეგ­რი­რე­ბა, რომ­ლებ­მაც ამ არ­ჩევ­ნებ­ზე თავი გა­მო­ი­ჩი­ნეს, იქ­ნე­ბა ეს ცენ­ტრა­ლურ საბ­ჭო­ში თუ რე­გი­ო­ნებ­ში. გა­სა­გე­ბია, რომ ივა­ნიშ­ვი­ლი შე­ეც­დე­ბა ნა­ცი­ო­ნა­ლუ­რი მოძ­რა­ო­ბა ნა­ხევ­რად პარ­ტი­ზა­ნულ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ამ­ყო­ფოს, თუმ­ცა ამ არ­ჩევ­ნებ­მა ივა­ნიშ­ვი­ლის, რე­ა­ლუ­რად ერ­თა­დერ­თი, ოც­ნე­ბა და­ამ­სხვრია - ნა­ცი­ო­ნა­ლუ­რი მოძ­რა­ო­ბა არა თუ გაქ­რა, მას ნა­ხე­ვარ მი­ლი­ონ­ზე მეტ­მა ადა­მი­ან­მა და­უ­ჭი­რა მხა­რი. შემ­თხვე­ვი­თი არაა, რომ სა­ერ­თა­შო­რი­სო პრე­სა, პო­ლი­ტი­კუ­რი კონ­ტექ­სტის გათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბით, ამ არ­ჩევ­ნებ­ზე ორ გა­მარ­ჯვე­ბულ პარ­ტი­ა­ზე სა­უბ­რობს. თუმ­ცა ახლა ჩვე­ნი ვა­ლია "ნა­ცი­ო­ნა­ლუ­რი მოძ­რა­ო­ბა" უფრო მე­ტად გავ­ხა­დოთ და­სავ­ლუ­რი ყა­ი­დის დე­მოკ­რა­ტი­უ­ლი პო­ლი­ტი­კუ­რი ორ­გა­ნი­ზა­ცია. მხო­ლოდ ასე შეძ­ლებს ის ქვეყ­ნის ოლი­გარ­ქის მარ­წუ­ხე­ბის­გან, უფრო სწო­რედ, აბ­ლა­ბუ­დის­გან დახ­სნას.

მე კარ­გად მეს­მის, თუნ­დაც თავ­მჯდო­მა­რის არ­ჩე­ვას­თან და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი შფოთვე­ბი. ჩვე­ნი პარ­ტი­ის მხარ­დამ­ჭერ­თა ნა­წილს მი­აჩ­ნია, რომმი­ხე­ილ სა­ა­კაშ­ვი­ლი კვლავ უპი­რო­ბოდ იმ­სა­ხუ­რებს პარ­ტი­ის თავ­მჯდო­მა­რე­ო­ბას, მაგ­რამ მო­ცე­მულ რე­ა­ლო­ბა­ში ეს, სამ­წუ­ხა­როდ, შე­უძ­ლე­ბე­ლია.აქე­დან აბ­სო­ლუ­ტუ­რად არას­წო­რი დას­კვნა არ უნდა გა­მო­ვი­ტა­ნოთ, რომ პარ­ტი­ამ აღა­რას­დროს აირ­ჩი­ოს თავ­მჯდო­მა­რე. ეს არას­წო­რი და და­მა­ზი­ა­ნე­ბე­ლია პარ­ტი­ის­თვის. ნუ­რა­ვინ ჩათ­ვლის ამას ღა­ლა­ტად, პი­რი­ქით სა­ერ­თო საქ­მის ღა­ლა­ტია ერთ წერ­ტილ­ში გა­ყი­ნუ­ლი ყოფ­ნა. არ ვიცი რას ფიქ­რობს ამ სა­კი­თხზე მიშა, მაგ­რამ ვფიქ­რობ, რომ ის ამ ჩემს იდე­ას სრუ­ლად გა­ი­ზი­ა­რებს.

მე­ტიც, მე პარ­ტი­ის თბი­ლი­სის ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ის თავ­მჯდო­მა­რის თა­ნამ­დე­ბო­ბი­დან ვა­პი­რებ გა­დავ­დგე, რათა მივ­ცე შე­საძ­ლებ­ლო­ბა - თბი­ლი­სის აქ­ტივ­მა ახა­ლი თავ­მჯდო­მა­რე აირ­ჩი­ოს და მო­ემ­ზა­დოს ად­გი­ლობ­რი­ვი არ­ჩევ­ნე­ბის­თვის. ერთი სი­ტყვით, პარ­ტი­ის ყვე­ლა საკ­ვან­ძო, არ­ჩე­ვით თა­ნამ­დე­ბო­ბა­ზე უმდა ჩა­ტარ­დეს არ­ჩევ­ნე­ბი. ეს არ და ვერ იქ­ნე­ბა გან­ხი­ლუ­ლი რო­გორც პო­ლიტ­დევ­ნი­ლე­ბი­სა თუ პო­ლიტ­პა­ტიმ­რე­ბის მი­მართ ღა­ლა­ტი. ამას მე, რო­გორც ერთ-ერთი პო­ლიტ­პა­ტი­მა­რი, გე­უბ­ნე­ბით. ჩვე­ნი დევ­ნი­ლო­ბა და პა­ტიმ­რო­ბა ივა­ნიშ­ვი­ლის რე­ჟი­მის პი­რო­ბებ­ში შე­იძ­ლე­ბა კი­დევ დიდი ხანი გაგ­რძელ­დეს. მე ეს კარ­გად მაქვს გაც­ნო­ბი­ე­რე­ბუ­ლი. პარ­ტი­ას სჭირ­დე­ბა გან­ვი­თა­რე­ბა და ის არ უნდა გახ­დეს ამ­ჯე­რად ჩვე­ნი პა­ტიმ­რო­ბის თუ დევ­ნი­ლო­ბის მძე­ვა­ლი, სწო­რედ ეს უნდა ივა­ნიშ­ვილს. მე­ტიც, ამ პო­ლიტ­სიშ­ლე­გის დას­რუ­ლე­ბა მხო­ლოდ იმ შემ­თხვე­ვა­ში დაჩ­ქარ­დე­ბა თუ ნა­ცი­ო­ნა­ლუ­რი მოძ­რა­ო­ბა გაძ­ლი­ერ­დე­ბა, რო­გორც ქვეყ­ნის შიგ­ნით, ასე­ვე მის ფარ­გლებს გა­რეთ - სა­ერ­თა­შო­რი­სო ინ­სტი­ტუ­ტებ­ში. ცხა­დია, ეს არ ნიშ­ნავს ჩვე­ნი მხრი­დან პარ­ტი­ის­გან გა­მიჯნ­ვას, პი­რი­ქით, ამით ჩვენ პარ­ტი­ას გან­ვი­თა­რე­ბის შე­საძ­ლებ­ლო­ბას ვაძ­ლევთ. ესაა ფაქ­ტის კონ­სტა­ტა­ცია, ჩვენ, ცი­ხე­ში თუ ქვეყ­ნის გა­რეთ იძუ­ლე­ბით მყოფ­ნი, სრულ­ფა­სოვ­ნად ვერ ვმო­ნა­წი­ლე­ობთ პარ­ტი­ულ პო­ლი­ტი­კა­ში, იმე­დია დრო­ე­ბით. და როცა ეს ცხა­დი სი­გი­ჟე დას­რულ­დე­ბა, მე/ჩვენ სი­ხა­რუ­ლით ჩა­ვერ­თვე­ბით პარ­ტი­ის ცხოვ­რე­ბა­ში და არც შიდა კონ­კუ­რენ­ცი­ას შე­ვუ­შინ­დე­ბით. მარ­თა­ლია, კაცს შე­იძ­ლე­ბა გა­ლა­კტი­ო­ნის ლექ­სი გა­გახ­სენ­დეს და ცოტა შეც­ბე: ".. წი­ნა­პარ­თა­გან წა­ვი­და ყვე­ლა, სხვა ხალ­ხის ის­მის აქ ჟრი­ა­მუ­ლი..", მაგ­რამ ამ­ჯე­რად, მე­რაბ კოს­ტა­ვას სი­ტყვე­ბი უფრო გა­მოგ­ვად­გე­ბა - მთა­ვა­რია, სად იქ­ნე­ბა ეროვ­ნუ­ლი მოძ­რა­ო­ბა და არა ის, სად ვიქ­ნე­ბით ჩვენ ეროვ­ნულ მოძ­რა­ო­ბა­ში.

მე­გობ­რე­ბო, გთა­ვა­ზობთ მსჯე­ლო­ბას ამ თე­მა­ზე, ხოლო პარ­ტი­ის თბი­ლი­სის თავ­მჯდო­მა­რის თა­ნამ­დე­ბო­ბი­დან ჩემი გა­დად­გო­მა შემ­დგარ ფაქ­ტად მი­ი­ღეთ.

წე­რი­ლი სა­ჯა­როა და მისი ად­რე­სა­ტი ყვე­ლა ჩვე­ნი მხარ­დამ­ჭე­რია, რის­თვი­საც მათი გულ­წრფე­ლად და უზო­მოდ მად­ლო­ბე­ლი ვარ", - ნათ­ქვა­მია უგუ­ლა­ვას მი­მარ­თვა­ში.