"თავი არ წე­იქ­ციო ნატ­რუ­ლი" - ეს ფრა­ზა, ბოლო დღე­ე­ბია, სე­რი­ა­ლე­ბის მა­ყუ­რებ­ლე­ბის­თვის უკვე კარ­გად არის ცნო­ბი­ლი. "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბის" ახა­ლი პერ­სო­ნა­ჟი - ნატ­რუ­ლი ყვე­ლას­თვის საყ­ვა­რე­ლი მსა­ხი­ო­ბი მა­რი­ნა კა­ხი­ა­ნია. მეგ­რე­ლი ქა­ლის კო­მი­კუ­რი და სა­ხა­სი­ა­თო როლი მა­ყუ­რე­ბელ­მა მა­შინ­ვე აი­ტა­ცა და სე­რი­ალ­ში მისი ყო­ვე­ლი გა­მო­ჩე­ნა დი­დად ახა­ლი­სებს.

ეს როლი ისე­თი მსა­ხი­ო­ბის­თვის, რო­გო­რიც მა­რი­ნა კა­ხი­ა­ნია, რო­მე­ლიც უმ­თავ­რე­სად ტრა­გი­კუ­ლი რო­ლე­ბის (კორ­დე­ლია, ბერ­ნარ­და ალბა, მა­რი­ამ სტი­უ­არ­ტი, ოლი­ვია...) შეს­რუ­ლე­ბით არის ცნო­ბი­ლი, ოდ­ნავ უჩ­ვე­უ­ლო და ახა­ლია. AMBEBI.GE მსა­ხი­ობს სახ­ლში ეს­ტუმ­რა და ახალ როლ­თან და­კავ­ში­რე­ბით ინ­ტერ­ვიუ ჩა­წე­რა.

- მოგ­წონთ თქვე­ნი ახა­ლი პერ­სო­ნა­ჟი?

- თა­ვი­დან­ვე მო­ვი­ხიბ­ლე, რად­გა­ნაც ჩემ­თვის აბ­სო­ლუ­ტუ­რად გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი სა­ხეა. პირ­ვე­ლად მო­მი­წია სა­ხა­სი­ა­თო რო­ლის თა­მა­ში, რად­გა­ნაც მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა სცე­ნა­ზე ტრა­გი­კულ გმი­რებს ვა­სა­ხი­ე­რებ­დი კლა­სი­კურ რე­პერ­ტუ­არ­ში (შექ­სპი­რი, ბრეხ­ტი, ევ­რი­პი­დე და ა.შ.) ამი­ტომ, ძა­ლი­ან მინ­დო­და, კო­მე­დი­უ­რი, გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი როლი და ისე მოხ­და, რომ მარ­თლაც ვი­თა­მა­შე. თუმ­ცა, მკვეთ­რი სა­ხა­სი­ა­თო სახე არც კი­ნო­ში შე­მიქ­მნია და არც ტე­ლე­ეკ­რან­ზე (სე­რი­ალ­ში), ამი­ტომ, ჩემ­თვის ახა­ლი როლი ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო აღ­მოჩ­ნდა და რო­დე­საც შე­მომ­თა­ვა­ზეს, ვუ­თხა­რი, რომ მკვეთ­რად მეგ­რე­ლი ქალი მინ­და, ვი­თა­მა­შო-მეთ­ქი...

ფაქ­ტია, რომ ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო სე­რი­ა­ლია, ამ­დე­ნი წელი გაძ­ლო, გე­მოვ­ნე­ბი­თაა გა­და­ღე­ბუ­ლი. ნაჩ­ვე­ნე­ბია ყვე­ლა წრი­სა და სო­ცი­ა­ლუ­რი ფე­ნის ადა­მი­ა­ნის ცხოვ­რე­ბა, სა­ქარ­თვე­ლოს სხვა­დას­ხვა კუ­თხის არა­ერ­თი პერ­სო­ნა­ჟი. ვი­მე­ო­რებ, ეს ყვე­ლა­ფე­რი ჩემ­თვის ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სოა.

რაც შე­ე­ხე­ბა მეგ­რე­ლი ქალ­ბა­ტო­ნის თა­მაშს, გე­ტყვით, რომ ჩემი წი­ნაპ­რე­ბი, - ბა­ბუ­ე­ბი, ბე­ბი­ე­ბი მეგ­რე­ლე­ბი იყ­ვნენ, მარ­თა­ლია, მეგ­რუ­ლად ვერ ვსა­უბ­რობ, მაგ­რამ რა­ღა­ცე­ბი მეს­მის. მა­მას ბე­ბია თო­ფუ­რია ჰყავ­და, - სის­ხლში მეგ­რუ­ლი გე­ნე­ტი­კა მაქვს, ამი­ტომ ჩემი წი­ნაპ­რე­ბის­თვის რა­ღაც­ნა­ი­რად პა­ტი­ვის მი­გე­ბა მინ­დო­და და ეს როლი ჩემ­თვის ამი­თაც სა­ინ­ტე­რე­სოა.

- პერ­სო­ნა­ჟის სა­ხელ­ზე - ნატ­რუ­ლი - რას იტყვით?

- ძა­ლი­ან მო­მე­წო­ნა და თა­ვი­დან­ვე ისე გან­ვე­წყე, რომ მინ­დო­და, კო­ლო­რი­ტუ­ლი სახე ყო­ფი­ლი­ყო, ნამ­დვი­ლი მეგ­რე­ლი ქა­ლია, თუმ­ცა მეგ­რე­ლე­ბი მრა­ვალ­ნა­ირ­ნი არი­ან, - მა­გა­ლი­თად, ჩემი მეგ­რე­ლი ბე­ბია ისე­თი თავ­შე­კა­ვე­ბუ­ლი, დარ­ბა­ი­სე­ლი იყო, იშ­ვი­ა­თად მი­ნა­ხავს მსგავ­სი დარ­ბა­ი­სე­ლი და მშვი­დი ქალი. თუმ­ცა, ვი­ცით, რომ ამ კუ­თხის ხალ­ხი უმე­ტე­სად ემო­ცი­უ­რე­ბი არი­ან, - სა­მეგ­რე­ლო­ში, სო­ფელ­ში ყოფ­ნი­სას ახ­ლოს მი­ნა­ხავს ისი­ნი, დავკვირ­ვე­ბი­ვარ და მა­გა­ლი­თად, კი­ვი­ლი­დან სი­ცილ­ზე ისე ად­ვი­ლად გა­და­სუ­ლან, ან პი­რი­ქით, მშვი­დი სა­უბ­რი­დან კი­ვი­ლი და­უ­წყი­ათ, - რომ ჩემი გა­ო­ცე­ბა გა­მო­უწ­ვე­ვია. ამ ქალ­ბა­ტო­ნებ­ში ასე­თი გრა­და­ცია რომ ხდე­ბო­და, ჩემ­თვის ეს ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სოა...

- მაგ­რამ ნატ­რუ­ლის შვი­ლი დე­დის­გან აბ­სო­ლუ­ტუ­რად გან­სხვა­ვე­ბუ­ლია. ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი თბი­ლი­სე­ლი ბი­ჭია...

- კი, შვი­ლის როლი დე­დის­გან გან­სხვავ­დე­ბა, თბი­ლი­სე­ლი ბი­ჭია და მსგავ­სი ფაქ­ტე­ბიც ხში­რია, - რო­დე­საც ასეთ დე­დებს ასე­თი შვი­ლე­ბი ჰყავთ. ამი­ტომ, ნატ­რუ­ლის შვილს რომ შევ­ხე­დე, მომ­დევ­ნო სე­რი­ებ­ში ჩემი რო­ლის მი­მართ ასე­თი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა ცო­ტა­თი ჩა­ვაქ­რე, რომ ოჯა­ხის წევ­რებს შო­რის მკვეთ­რი გან­სხვა­ვე­ბუ­ლო­ბა არ ყო­ფი­ლი­ყო... სხვა რა გი­თხრათ, ძა­ლი­ან ვხა­ლი­სობ გა­და­ღე­ბის პრო­ცე­ში. მომ­წონს გა­დამ­ღე­ბი ჯგუ­ფი - ოპე­რა­ტო­რე­ბი, მხატ­ვრე­ბი, გან­სა­კუთ­რე­ბით, რე­ჟი­სო­რი გი­ორ­გი ლი­ფო­ნა­ვა, გა­წო­ნას­წო­რე­ბუ­ლი, გე­მოვ­ნე­ბი­ა­ნი, ჭკვი­ა­ნი ყმაწ­ვი­ლია, მე­სი­ა­მოვ­ნა მას­თან მუ­შა­ო­ბა.

- რა ემო­ცია გა­მო­იწ­ვია ნატ­რუ­ლის გა­მო­ჩე­ნამ თქვენ გარ­შე­მო მყოფ ადა­მი­ა­ნებ­ში?

- პირ­ვე­ლი კად­რე­ბი რომ გა­ვი­და, ისე­თი გა­სა­ო­ცა­რი გა­მოხ­მა­უ­რე­ბა იყო, მე­რი­დე­ბა კი­დეც ამის თქმა, მაგ­რამ ასე აღ­მა­ტე­ბუ­ლად ჩემი პი­როვ­ნე­ბის ხსე­ნე­ბამ ცო­ტა­თი შე­მა­ში­ნა. ჯერ ერთი, არ ვიცი, შემ­დეგ­ში რას მთა­ვა­ზობს სცე­ნა­რის­ტი, რო­გორ გან­ვი­თარ­დე­ბა ამ­ბა­ვი... სა­ერ­თოდ, რო­დე­საც ასე­თი მო­ლო­დი­ნია, ზოგ­ჯერ შე­საძ­ლოა, ამას იმედ­გაც­რუ­ე­ბაც მოჰ­ყვეს. თუმ­ცა, ახ­ლობ­ლე­ბის, ნაც­ნო­ბე­ბის, წლო­ბით უნა­ხა­ვი ადა­მი­ა­ნე­ბის ზა­რებ­მა ცხა­დია, გა­მა­ხა­რა. ისი­ნი გაკ­ვირ­ვე­ბუ­ლე­ბი იყ­ვნენ, არ მო­ე­ლოდ­ნენ მა­რი­ნა კა­ხი­ა­ნის­გან ამ ტი­პის როლს, შე­იძ­ლე­ბა, ვი­ღა­ცას გა­უც­რუვ­და იმე­დი, - ხში­რად შექ­მნი­ლი სტე­რე­ო­ტი­პის დამ­სხვრე­ვა არ უნ­დათ, შენ­გან სხვა­ნა­ირ როლს არ იღე­ბენ, მაგ­რამ მერე ეჩ­ვე­ვი­ან, თუმ­ცა ზოგი მა­ინც კა­ტე­გო­რი­უ­ლად არ იც­ვლის შე­ხე­დუ­ლე­ბას. გარ­კვე­ულ ნა­წილ­საც უკ­ვირს, და ამ­ბობს, - ესეც შე­გიძ­ლია? მოკ­ლედ, ერ­თფე­რო­ვა­ნი შე­ფა­სე­ბა არ არ­სე­ბობს, - ყვე­ლამ ერ­თნა­ი­რად რომ მი­ი­ღოს შენი ნა­მუ­შე­ვა­რი.

- რა თქვეს მეგ­რე­ლებ­მა?

- ამ რო­ლით მე­გო­ნა, მეგ­რე­ლე­ბი გა­ღი­ზი­ან­დე­ბოდ­ნენ და პი­რი­ქით აღ­მოჩ­ნდა. ამას იმ გა­მოხ­მა­უ­რე­ბე­ბის მი­ხედ­ვით ვამ­ბობ, რა­მაც ჩე­მამ­დე მო­აღ­წია, თუმ­ცა სა­დღაც ვი­ღაც შე­საძ­ლოა უკ­მა­ყო­ფი­ლოც დარ­ჩა და სწო­რედ ამი­ტო­მაც არ შე­მეხ­მი­ა­ნა, არ ვიცი. მოკ­ლედ, ნატ­რუ­ლი მინ­დო­და, რომ სა­სა­ცი­ლო პერ­სო­ნა­ჟი ყო­ფი­ლი­ყო, - გა­და­ჭარ­ბე­ბუ­ლი ემო­ცი­ე­ბით. ერთ მეგ­რელ ქალ­ბა­ტონ­ზე ის­ტო­რი­ა­საც მო­მიყ­ვნენ, - გა­ჭირ­ვე­უ­ლი იყო, მერე გამ­დიდ­რდა და ეკ­რან­ზე ნატ­რუ­ლის რომ ვუ­ყუ­რებ­დი, მე­გო­ნა, ის იყოო... გა­რეგ­ნუ­ლად სხვა­ნა­ი­რიც მინ­დო­და, რომ ყო­ფი­ლი­ყო, უმა­კი­ა­ჟო, სა­სა­ცი­ლო ქუ­დით...

- მოკ­ლედ, გა­და­წყვი­ტეთ, რომ მა­რი­ნა კა­ხი­ა­ნი და­გენგრი­ათ...

- დიახ, ნა­წილ­მა მი­ი­ღო ეს და მგო­ნია, რომ ნა­წილ­მა - ვერა... ისე, 12 წლის წინ "რუს­თა­ვე­ლის სარ­დაფ­ში" ერთ იტა­ლი­ურ კო­მე­დი­ა­ში მკვეთ­რად სა­ხა­სი­ა­თო როლი ვი­თა­მა­შე, - მსუ­ქა­ნი, უშნო, გა­უ­თა­ვებ­ლად და ჩქა­რა მო­ლა­პა­რა­კე (იტა­ლი­ურ ხა­სი­ა­თის და ინ­ტო­ნა­ცი­ის) სა­სა­ცი­ლო, სა­წყა­ლი ქა­ლის, მარ­თა­ლია, ბო­ლო­ში წო­ნა­შიც იკ­ლებს, იხ­ვე­წე­ბა, მაგ­რამ ჩემ­თვის ახ­ლო­ბელ­მა ადა­მი­ან­მა, კომ­პო­ზი­ტორ­მა ის როლი ვე­რაფ­რით მი­ი­ღო... არა­და, მიყ­ვარს, როცა მსა­ხი­ო­ბი ბევ­რნა­ირ ხა­სი­ათს თა­მა­შობს...

- თქვე­ნი უშუ­ა­ლო პარტნი­ო­რია ლა­უ­რა რეხ­ვი­აშ­ვი­ლის პერ­სო­ნა­ჟი - ეგო­ნა. სხვა დროს თუ გი­თა­მა­ში­ათ ერ­თად?

- არას­დროს, - მე რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რში ვმოღ­ვა­წე­ობ, ქალ­ბა­ტო­ნი ლა­უ­რა - კი­ნომ­სა­ხი­ობ­თა თე­ატ­რში. ინ­სტი­ტუ­ტში რომ ჩა­ვა­ბა­რე, ის უკვე მსა­ხი­ო­ბი იყო, შო­რი­დან მომ­წონ­და, მის სპექ­ტაკ­ლებ­ზე დავ­დი­ო­დი. არ შე­მიძ­ლია არ აღ­ვნიშ­ნო, რომ ბო­ლოს თე­ატ­რში მისი მო­ნა­წი­ლე­ო­ბით "კა­ცია-ადა­მი­ა­ნის?!" მი­ხედ­ვით და­რე­ჯან­ზე შექ­მნი­ლი მო­ნოს­პექ­ტაკ­ლი ვნა­ხე და ძა­ლი­ან მო­ვი­ხიბ­ლე. ქალ­ბა­ტო­ნი ლა­უ­რა კი­ნო­შიც ყვე­ლას გვი­ნა­ხავს. სა­ინ­ტე­რე­სო და კარ­გი მსა­ხი­ო­ბია და მგო­ნი, ერ­თმა­ნეთს კარ­გად შე­ვე­წყვეთ. თან, ის ამ სე­რი­ალ­ში დარ­ბა­ი­სელ, მაგ­რამ თა­ვი­სე­ბუ­რი ხა­სი­ა­თის მეგ­რელ ქალს ცოტა სხვა ხერ­ხე­ბით თა­მა­შობს, ვფიქ­რობ, სა­ინ­ტე­რე­სო აღარ იქ­ნე­ბო­და, ჩემი პერ­სო­ნა­ჟიც ისე­თი­ვე ყო­ფი­ლი­ყო, ამი­ტო­მაც, ცოტა ის­ტე­რი­კუ­ლი, სხვა­ნა­ი­რი სახე უნდა შე­მექ­მნა.

- თქვე­ნი პარტნი­ო­რი ასე­ვე მსა­ხი­ო­ბი და­ვით კვირ­ცხა­ლი­აა - გრი­შა კა­კა­ჩი­ას რო­ლის შემ­სრუ­ლე­ბე­ლი, - მას­ზე რა გვე­ტყვით?

- დათო ჩემი უსაყ­ვარ­ლე­სი და უძ­ვირ­ფა­სე­სი პარტნი­ო­რია. არა­ერ­თხელ გვი­თა­მა­შია ერ­თად, ახ­ლაც, ლაშა ბუ­ღა­ძის პი­ე­სის მი­ხედ­ვით სპექ­ტაკლში "სუ­ლი­ე­რი არ­სე­ბე­ბი" (რე­ჟი­სო­რი დათო საყ­ვა­რე­ლი­ძე) ერ­თად ვთა­მა­შობთ. უშუ­ა­ლო პარტნი­ო­რე­ბი ვართ. ასე რომ, და­თოს­თან პარტნი­ო­რო­ბა ჩემ­თვის ახა­ლი არ ყო­ფი­ლა. ვმე­გობ­რობ ასე­ვე მის ოჯახ­თა­ნაც, მის ქა­ლიშ­ვილ­თან. დათო თბი­ლი და კარ­გი ადა­მი­ა­ნია, ძა­ლი­ან თავ­მდა­ბა­ლი. ჯერ კი­დევ სკო­ლის მო­წა­ფე ვი­ყა­ვი, როცა უკვე პო­პუ­ლა­რუ­ლი თე­ატ­რა­ლუ­რი მსა­ხი­ო­ბი იყო, "რო­მეო და ჯუ­ლი­ე­ტა­ში" რო­მე­ოს თა­მა­შობ­და და კი­დევ არა­ერთ ყმაწ­ვილ პერ­სო­ნაჟს, - ყვე­ლა გოგო მა­შინ და­თო­ზე შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი იყო. მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, რომ მას­ში ამ­ბი­ცი­ე­ბის გაღ­რმა­ვე­ბა არას­დროს მომ­ხდა­რა.

- რას გვპირ­დე­ბა ნატ­რუ­ლი?

- ეს მხო­ლოდ სცე­ნა­რის­ტმა, ქეთი დევ­და­რი­ან­მა იცის. აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბუ­ლი ვარ მისი ფან­ტა­ზი­ის უნა­რით. ხუთი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში ამ­დე­ნი ის­ტო­რია შე­თხზა, ყვე­ლა­ნა­ი­რი სო­ცი­ა­ლუ­რი ფე­ნი­სა თუ ხა­სი­ა­თის ადა­მი­ა­ნი გა­მო­ძერ­წა, - ეს მარ­თლა დიდი ნი­ჭის, ცოდ­ნი­სა და დაკ­ვირ­ვე­ბის მქო­ნე ქალ­ბა­ტო­ნია.

და კი­დევ, ჩემი ამ სე­რი­ალ­ში მიწ­ვე­ვა, ვფიქ­რობ, კარგ დროს და­ემ­თხვა, რად­გა­ნაც ბოლო სამი სე­ზო­ნი ისე­თი გა­დატ­ვირ­თუ­ლი გრა­ფი­კი მქონ­და, არ არ­სე­ბობ­და, რაც უნდა შე­მო­ე­თა­ვა­ზე­ბი­ნათ, უდ­რო­ო­ბის გამო ვერ ვი­თა­მა­შებ­დი, თუმ­ცა წინა სე­ზო­ნის ბო­ლოს ერთი-ორ ფილმში კი ვი­თა­მა­შე, მაგ­რამ ხან­გრძლი­ვად, სე­რი­ალ­ში გა­სულ წლებ­ში ვერ მო­ვა­ხერ­ხებ­დი ჩარ­თვას, რად­გა­ნაც რამ­დე­ნი­მე სპექ­ტაკლში ერ­თდრო­უ­ლად ვი­ყა­ვი და­კა­ვე­ბუ­ლი.

- სე­რი­ალ­ში თა­მა­ში რითი გან­სხვავ­დე­ბა სცე­ნა­ზე თა­მა­შის­გან?

- სე­რი­ა­ლი ჩემ­თვის კი­ნო­სა და თე­ატ­რის ნა­ზა­ვია და ამი­ტო­მაც არის, რომ მსოფ­ლი­ო­ში უკვე ხე­ლოვ­ნე­ბის სა­ოც­რად პო­პუ­ლა­რუ­ლი სა­ხე­ო­ბაა... მა­ყუ­რე­ბე­ლი სახ­ლი­დან გა­უს­ვლე­ლად, ტე­ლე­ეკ­რან­თან მო­კა­ლა­თე­ბუ­ლი მას თვალ­ყურს ადევ­ნებს. ზო­გა­დად, სე­რი­ალ­მა გარ­კვე­უ­ლი ეტა­პე­ბი გან­ვლო, ადაპ­ტა­ცია გა­ი­ა­რა და დღეს­დღე­ო­ბით, უკვე სე­რი­ო­ზულ დრა­მა­ტურ­გი­ა­ზეა აგე­ბუ­ლი. მსოფ­ლიო მას­შტა­ბით, მას­ში საკ­მა­ოდ კარ­გი მსა­ხი­ო­ბე­ბი თა­მა­შო­ბენ. ვფიქ­რობ, რომ გარ­კვე­ულ­წი­ლად ისი­ნი მრა­ვალ­სე­რი­ა­ნი ფილ­მე­ბია, რე­ა­ლო­ბას ასა­ხავს, რაც მა­ყუ­რე­ბელს იზი­დავს. ჩემ­თვის, რო­გორც მსა­ხი­ო­ბის­თვის, მას­ზე მუ­შა­ო­ბა სა­სი­ა­მოვ­ნოა, რა თქმა უნდა, კარ­გი ჯგუ­ფი და ნი­ჭი­ე­რი ხალ­ხი უნდა იყ­ვნენ ისი­ნი, ვინც როლს შე­მოგ­თა­ვა­ზებს...

- რო­გორ ემ­ზა­დე­ბით იმის­თვის, რომ როლი შე­იქ­მნას?

- სხვა­დას­ხვა რე­ჟი­სორ­თან სხვა­დას­ხვა­ნა­ი­რად ხდე­ბა. ბა­ტონ რო­ბი­კოს­თან პირ­ვე­ლი პე­რი­ო­დი ხან­და­ხან შე­იძ­ლე­ბა სპექ­ტაკლზე ერთი თვე, ან ცოტა მეტ ხანს ვი­მუ­შა­ოთ, ხან­და­ხან ეს პრო­ცე­სი ნა­ხე­ვა­რი წე­ლიც გაგ­რძელ­დეს, მაგ­რამ, ნე­ბის­მი­ერ შემ­თხვე­ვა­ში, მა­ინც ბოლო პე­რი­ო­დია ხოლ­მე და­ძა­ბუ­ლი. მა­გა­ლი­თად, შარ­შან, ახა­ლი წლის­თვის ზღა­პარს ("კონ­კია") ვა­კე­თებ­დით, დე­დი­ნაც­ვალს ვთა­მა­შობ­დი. ერთი თვე რე­პე­ტი­ცი­ე­ბი კი გვქონ­და, მაგ­რამ ბოლო სამი კვი­რა ახალ წლამ­დე დი­ლას რომ ვი­წყებ­დით, შუ­ა­დღეს ვის­ვე­ნებ­დით და ღა­მის 2-3 სა­ა­თამ­დე რე­პე­ტი­ცი­ე­ბი გვქონ­და. 30 დე­კემ­ბერს ღა­მის სამ სა­ა­თამ­დე გაგ­რძელ­და და სახ­ლში სა­ცივს დი­ლის 6 სა­ა­თამ­დე ვა­კე­თებ­დი... რად­გან ახა­ლი წელი ვახ­სე­ნე, შარ­შან­წინ, ამ დრო­საც, ბა­ტონ­მა რო­ბი­კომ ზღა­პა­რი დად­გა, ისე­თი­ვე რე­ჟი­მით ვმუ­შა­ობ­დით, მაგ­რამ 1-ელ იან­ვარს და­ვის­ვე­ნეთ და სა­რე­პე­ტი­ცი­ოდ 2-ში გა­ვე­დით. რამ­დე­ნი­მე მსა­ხი­ო­ბი 1-ელ იან­ვარ­საც დაგ­ვი­ბა­რა. შემ­დეგ ორი კვი­რის გან­მავ­ლო­ბა­ში სპექ­ტაკ­ლე­ბი გვქონ­და, დღე­ში ხან სამ­ჯერ, ხან - ორ­ჯერ.

- მგო­ნი, რო­ბერტ სტუ­რუა სე­რი­ა­ლებს დი­დად არ სწყა­ლობს, თუმ­ცა შე­იძ­ლე­ბა ბოლო დროს რა­ღა­ცე­ბი გა­და­ა­ფა­სა...

- სწო­რია, დი­დად არ სწყა­ლობ­და, თუმ­ცა ერთი ამე­რი­კუ­ლი სე­რი­ა­ლი - "ბან­ქოს სახ­ლი" ვიცი, რო­მელ­საც ინ­ტე­რე­სით უყუ­რა, მოს­წონ­და და შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბას გვი­ზი­ა­რებ­და. ბოლო დროს მარ­თლაც სა­ინ­ტე­რე­სო სე­რი­ა­ლე­ბის გა­და­ღე­ბა და­ი­წყეს...

- რო­გო­რია თქვე­ნი წი­ნა­სა­ა­ხალ­წლო გან­წყო­ბა?

- სა­მუ­შაო... ჩვენ, მსა­ხი­ო­ბებს მუ­შა­ო­ბა სულ გვინ­და, რაც ალ­ბათ, ნორ­მა­ლუ­რია. თუ მსა­ხი­ობს ეს არ აინ­ტე­რე­სებს, ე.ი. მას უბ­რა­ლოდ უნდა, რომ მსა­ხი­ო­ბის სა­ხე­ლი ერ­ქვას...

ლალი ფა­ცია

AMBEBI.GE