სოფო ნი­ჟა­რა­ძი­სა და რა­მაზ ლა­ზა­რიშ­ვი­ლის წყვი­ლი პრო­ექტს "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვე­ბი" წინა ხუთ­შა­ბათს, შოუს და­წყე­ბამ­დე ნა­ხე­ვა­რი სა­ა­თით ადრე, სო­ფოს მა­მის მო­უ­ლოდ­ნე­ლი გარ­დაც­ვა­ლე­ბის გამო გა­მო­ე­თი­შა... 21 წლის რა­მაზ ლა­ზა­რიშ­ვი­ლი მე­წყვი­ლე­ზე, სა­კუ­თარ და­დე­ბით და უარ­ყო­ფით თვი­სე­ბებ­ზე გვე­სა­უბ­რა, ბო­ლოს კი ისიც გაგ­ვიმ­ხი­ლა, თუ რას ანი­ჭებს უპი­რა­ტე­სო­ბას ქა­ლის შე­ფა­სე­ბი­სას.

- ძა­ლი­ან ცუდი ფაქ­ტი მოხ­და: შოუს და­წყე­ბამ­დე ნა­ხე­ვა­რი სა­ა­თით ადრე, ანუ როცა უკვე გე­ნე­რა­ლუ­რი რე­პე­ტი­ცია გავ­ლი­ლი გვქონ­და და სას­ცე­ნო კოს­ტი­უ­მე­ბიც გვეც­ვა, სო­ფოს ცუდი ამ­ბა­ვი შე­ა­ტყო­ბი­ნეს. ჩემი მე­წყვი­ლის გამო ვწუხ­ვარ, რად­გან ძა­ლი­ან კარ­გად ვიცი, რას ნიშ­ნავს მა­მის გარ­დაც­ვა­ლე­ბა - ეს ტკი­ვი­ლი მეც გა­მოც­დი­ლი მაქვს.

- თქვენ ამ პრო­ექ­ტის ერთ-ერთი ფა­ვო­რი­ტი წყვი­ლი იყა­ვით და შე­სა­ბა­მი­სად, გა­მარ­ჯვე­ბის დიდი შან­სიც გქონ­დათ...

- გე­თან­ხმე­ბი, გა­მარ­ჯვე­ბის მარ­თლაც დიდი შან­სი გვქონ­და. გული მწყდე­ბა, პრო­ექტს ნა­ად­რე­ვად რომ გა­მო­ვე­თი­შეთ, მაგ­რამ სო­ფოს გუ­ლის­წყვე­ტას­თან შე­და­რე­ბით, ჩემი არა­ფე­რია.

- სო­ფოს მა­მას ხომ არ იც­ნობ­დი?

- არა, პი­რა­დად არ ვიც­ნობ­დი.

- იყა­ვი პა­ნაშ­ვიდ­ზე? სო­ფოს მი­უ­სამ­ძიმ­რე?

- იმ სა­ღა­მოს­ვე წა­ვე­დი, მაგ­რამ მის სა­ცხოვ­რე­ბელ სახ­ლს ვერ მი­ვა­გე­ნი, ზუს­ტი მი­სა­მარ­თი არ ვი­ცო­დი, ამი­ტომ მე­ო­რე დღეს მი­ვე­დი და მი­ვუ­სამ­ძიმ­რე.

- ხომ არ იცი, ასე მო­უ­ლოდ­ნე­ლად რით გარ­და­იც­ვა­ლა?

- რო­გორც ვიცი, მძი­მე სე­ნით იყო და­ა­ვა­დე­ბუ­ლი, სიმ­სივ­ნე ჰქონ­და.

- თა­ვად სო­ფო­ზე რას იტყვი, რო­გო­რი ადა­მი­ა­ნია? და­მე­გობ­რე­ბა უკვე მო­ას­წა­რით?

- უშუ­ა­ლო და მე­გობ­რუ­ლი ადა­მი­ა­ნია. რაც მთა­ვა­რია, ძა­ლი­ან ნი­ჭი­ე­რი და თბი­ლი პი­როვ­ნე­ბაა და რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა, ასეთ ადა­მი­ან­თან არ იმე­გობ­რო?

- რა­მაზ, თუ არ­სე­ბობს შან­სი იმი­სა, რომ პრო­ექ­ტში დაბ­რუნ­დეთ?

- სამ­წუ­ხა­როდ, პრო­ექ­ტში ჩვე­ნი დაბ­რუ­ნე­ბის შან­სი აღარ არ­სე­ბობს, ყო­ველ შემ­თხვე­ვა­ში, ამა­ზე ლა­პა­რა­კი ჯერ ნა­ად­რე­ვია.

- მას შემ­დეგ, რაც ასე პო­პუ­ლა­რუ­ლი გახ­დი, ალ­ბათ თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლე­ბიც მო­გიმ­რავ­ლდნენ, არა?

- რა თქმა უნდა, მაგ­რამ შე­მა­წუ­ხე­ბე­ლი თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლე­ბი ნამ­დვი­ლად არ მყავს და არც მათი მო­გე­რი­ე­ბა მიხ­დე­ბა. ისი­ნი უბ­რა­ლოდ, თბილ მე­სი­ჯებს მწე­რენ, რაც გარ­კვე­უ­ლი დო­ზით სა­სი­ა­მოვ­ნოც არის. სა­ერ­თოდ, ძა­ლი­ან დატ­ვირ­თუ­ლი დღის რე­ჟი­მით ვცხოვ­რობ და ხან­და­ხან გა­სარ­თო­ბა­დაც ვერ ვიც­ლი.

- შენი ოჯა­ხი გაგ­ვა­ცა­ნი...

- თბი­ლის­ში და­ვი­ბა­დე და გა­ვი­ზარ­დე. მყავს დედა და ჩემ­ზე უფ­რო­სი ორი და: ირი­ნა და სოფო ლა­ზა­რიშ­ვი­ლე­ბი. ერთი საფ­რან­გეთ­ში ცხოვ­რობს, მე­ო­რე კი გა­თხო­ვი­ლია და თა­ვი­სი ოჯა­ხი აქვს. დე­და­ჩე­მი იტა­ლი­ა­შია. კი­დევ, მყავს ბე­ბია. მამა, 17 წლის რომ გავ­ხდი, მა­შინ გარ­და­მეც­ვა­ლა. ბავ­შვო­ბი­დან საკ­მა­ოდ და­მო­უ­კი­დებ­ლად ვიზ­რდე­ბო­დი.

- შენი და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბა რაში გა­მო­ი­ხა­ტე­ბო­და?

- და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბას დე­დამ მი­მაჩ­ვია. ის ყო­ველ­თვის ცდი­ლობ­და, ჩემს საქ­მე­ში ნაკ­ლე­ბად ჩა­რე­უ­ლი­ყო. გაკ­ვე­თი­ლე­ბის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ, ფეხ­ბურ­თსა და ცეკ­ვა­ზე მარ­ტო დავ­დი­ო­დი, სკო­ლის და­ვა­ლე­ბებ­საც და­მო­უ­კი­დებ­ლად ვას­რუ­ლებ­დი. ასე იმი­ტომ კი არ ხდე­ბო­და, რომ დედა დრო­ის დე­ფი­ციტს გა­ნიც­დი­და, უბ­რა­ლოდ, ცდი­ლობ­და, მას­ზე და­მო­კი­დე­ბუ­ლი არ გავმხდა­რი­ყა­ვი. "შენ ამას შეძ­ლებ!"- ყო­ველ­თვის ამ სი­ტყვე­ბით მამ­ხნე­ვებ­და.

- შე­გიძ­ლია შენს და­დე­ბით და უარ­ყო­ფით თვი­სე­ბებ­ზე გვე­სა­უბ­რო?

- სა­კუ­თარ თავ­ზე ლა­პა­რა­კი ყო­ველ­თვის მი­ჭირს, მაგ­რამ შე­ვეც­დე­ბი... მოდი, უარ­ყო­ფი­თი თვი­სე­ბე­ბით და­ვი­წყებ, რად­გან სა­კუ­თა­რი თა­ვის კრი­ტი­კა უფრო კარ­გად გა­მომ­დის, ვიდ­რე - ქება-დი­დე­ბა (იღი­მის). ჩემს ყვე­ლა­ზე დიდ უარ­ყო­ფით თვი­სე­ბად მი­ვიჩ­ნევ იმას, რომ "ფეთ­ქე­ბა­დი"ხა­სი­ა­თი მაქვს, რაც შე­ე­ხე­ბა და­დე­ბითს - შრო­მის­მოყ­ვა­რე ვარ. სახ­ლში ყოფ­ნაც დიდ სი­ა­მოვ­ნე­ბას მა­ნი­ჭებს, რის გა­მოც მე­გობ­რე­ბი ხში­რად მსაყ­ვე­დუ­რო­ბენ. მე­უბ­ნე­ბი­ან: გა­რეთ გა­მო­დი, სახ­ლში რას აკე­თე­ბო და ხან სად მთა­ვა­ზო­ბენ წას­ვლას და ხან - სად (იცი­ნის).

- რამ შე­იძ­ლე­ბა წო­ნას­წო­რო­ბა და­გა­კარ­გვი­ნოს?

- ყვე­ლა­ზე მე­ტად, ადა­მი­ან­ში უპა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა მა­ღი­ზი­ა­ნებს. ასე­თებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა ძა­ლი­ან მი­ჭირს. თა­ვად ძა­ლი­ან მო­წეს­რი­გე­ბუ­ლი ვარ. მიყ­ვარს, როცა ყვე­ლა საქ­მე გათ­ვლი­ლი და და­გეგ­მი­ლი მაქვს.

- ქარ­თულ ტრა­დი­ცი­ებ­ზე რა აზ­რის ხარ?

- ქარ­თულ ტრა­დი­ცი­ებს დიდ პა­ტივს ვცემ, მაგ­რამ რა­ღა­ცებ­ზე ევ­რო­პუ­ლი, თა­ვი­სუ­ფა­ლი შე­ხე­დუ­ლე­ბე­ბი მაქვს. ბავ­შვო­ბი­დან ვი­ცო­დი, რომ კა­რი­ე­რის გა­საგ­რძე­ლებ­ლად იტა­ლი­ა­ში (დე­დას­თან) ან საფ­რან­გეთ­ში (ჩემს დას­თან) უნდა წავ­სუ­ლი­ყა­ვი. ჰოდა, ასეც მოხ­და: სას­წავ­ლებ­ლად იტა­ლი­ა­ში წა­ვე­დი, იქა­ურ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ჩა­ვა­ბა­რე. წე­სით, კა­რი­ე­რაც იქ უნდა ამე­წყო, მაგ­რამ ევ­რო­პა­ში ყოფ­ნა ვერ შევ­ძე­ლი. აღ­მო­ვა­ჩი­ნე, რომ პატ­რი­ო­ტი ვარ (იცი­ნის) და სულ რა­ღაც 3 თვე­ში სა­ქარ­თვე­ლო­ში დავ­ბრუნ­დი.

- რა­მაზ, რო­გო­რი გო­გო­ნე­ბი მოგ­წონს?

- ლა­მა­ზი და მომ­ხიბ­ვლე­ლი შე­იძ­ლე­ბა, ქე­რაც იყოს და შავგვრე­მა­ნიც. ჩემ­თვის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, მან­დი­ლო­სა­ნი მთლი­ა­ნო­ბა­ში რო­გო­რია.

- მან­დი­ლოს­ნის შე­ფა­სე­ბი­სას უპი­რა­ტე­სო­ბას მის ში­ნა­გან სამ­ყა­როს ანი­ჭებ თუ გა­რეგ­ნო­ბას?

- რომ გი­თხრა, - ში­ნა­გან სამ­ყა­როს-მეთ­ქი, მო­გა­ტყუ­ებ. პირ­ვე­ლი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა მა­ინც ადა­მი­ა­ნის გა­რეგ­ნო­ბი­დან იქ­მნე­ბა და ამის შემ­დეგ ინ­ტე­რეს­დე­ბი მისი ხა­სი­ა­თი­თა და თვი­სე­ბე­ბით. ვინც ამ­ბობს, რომ უპი­რა­ტე­სო­ბას ქა­ლის ში­ნა­გან სამ­ყა­როს ანი­ჭებს, მისი არ მჯე­რა. ლო­გი­კუ­რია, რომ თუ ადა­მი­ა­ნი გა­რეგ­ნუ­ლად არ მო­გე­წო­ნა, მისი ახ­ლოს გაც­ნო­ბის სურ­ვი­ლიც არ გა­გიჩ­ნდე­ბა.

- მან­დი­ლო­სანს სიყ­ვა­რუ­ლი თუ აუხ­სნია შენ­თვის?

- (იღი­მის) არა, ასე­თი შემ­თხვე­ვა ნამ­დვი­ლად არ მქო­ნია, რაც ალ­ბათ ჩემი დიპ­ლო­მა­ტი­უ­რო­ბის ბრა­ლია... თუმ­ცა, არა, ყო­ფი­ლა შემ­თხვე­ვე­ბი, როცა მან­დი­ლო­სანს უთ­ქვამს: მიყ­ვარ­ხა­რო, მაგ­რამ ამ დროს არც მე დავ­ბნე­ულ­ვარ და და­უ­ფიქ­რებ­ლად მით­ქვამს, - მეც-მეთ­ქი და მერე "გა­მი­ტა­რე­ბია". ასე­თი ადა­მი­ა­ნე­ბის ძა­ლი­ან კარ­გად მეს­მის, რად­გან რო­მე­ლი­ღაც ცნო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნი მეც მომ­წო­ნე­ბია, სულ ასე­თი პო­პუ­ლა­რუ­ლი და "ტე­ლე­ვი­ზორ­ში გა­მო­ჭი­მუ­ლი"კი არ ვი­ყა­ვი (იცი­ნის). მომ­წონს, რო­ცა მწე­რენ, რომ ჩემი შე­მოქ­მე­დე­ბა მოს­წონთ. "ფე­ის­ბუკ­ზე"უამ­რავ წე­რილს ვი­ღებ.

- პო­პუ­ლა­რო­ბა კარ­გია?

- პო­პუ­ლა­რო­ბის ზე­ნი­ტში ალ­ბათ ჯერ არ ვარ და არც იმის თქმა შე­მიძ­ლია, - ეს ყვე­ლა­ფე­რი დამ­ღლე­ლია-მეთ­ქი. მაგ­რამ როცა სა­კუ­თა­რი პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბა შენ აღარ გე­კუთ­ვნის და სა­ჯა­რო ხდე­ბა, ეს უკვე მო­სა­ბეზ­რე­ბე­ლია.

- ქარ­თუ­ლი ტრა­დი­ცი­უ­ლი ქორ­წი­ლე­ბი თუ მოგ­წონს? თა­ვად თუ გი­ფიქ­რია, რო­გორ ქორ­წილს გა­და­იხ­დი?

- ქარ­თუ­ლი ტრა­დი­ცი­უ­ლი ქორ­წი­ლი, სი­მარ­თლე გი­თხრა, არ მომ­წონს. სხვა­თა შო­რის, ნამ­დვი­ლად მი­ფიქ­რია იმა­ზე, თუ რო­გო­რი ქორ­წი­ლი უნდა მქონ­დეს. სა­კუ­თარ ქორ­წილს ლა­მაზ ბუ­ნე­ბა­ში გა­და­ვიხ­დი, სა­დაც არ იქ­ნე­ბი­ან ტრა­დი­ცი­უ­ლი თა­მა­და და დამ­კვრე­ლე­ბი. უბ­რა­ლოდ, ჩავ­რთავთ რო­მან­ტი­კულ მუ­სი­კას და მოწ­ვე­უ­ლი სტუმ­რე­ბი ძა­ლი­ან კარგ დროს გა­ა­ტა­რე­ბენ... ხში­რად ვცდი­ლობ, ქარ­თუ­ლი ტრა­დი­ცი­ე­ბი და­ვიც­ვა, მაგ­რამ როცა კონ­კრე­ტუ­ლი რა­ღაც ჩემს შე­ხე­დუ­ლე­ბებს ეწი­ნა­აღ­მდე­გე­ბა, იძუ­ლე­ბუ­ლი ვხდე­ბი, ტრა­დი­ცი­ე­ბი და­ვი­ვი­წყო და რო­გორც მე მომ­წონს, ისე გა­ვა­კე­თო.

- როცა და­ო­ჯა­ხე­ბას გა­და­წყვეტ, რჩე­უ­ლის მშობ­ლებ­თან მისი ხე­ლის სა­თხოვ­ნე­ლად თუ მიხ­ვალ?

- სხვა­თა შო­რის, ეს ტრა­დი­ცია მომ­წონს და ვეც­დე­ბი, გა­ვით­ვა­ლის­წი­ნო. წარ­მო­მიდ­გე­ნია, რო­გორ მე­სი­ა­მოვ­ნე­ბა, ჩემი შვი­ლის ხე­ლის სა­თხოვ­ნე­ლად რომ მოვა სა­სი­ძო (იღი­მის).

- იმ ტრა­დი­ცი­ის შე­სა­ხებ თუ გსმე­ნია, სა­ქარ­თვე­ლო­ში გო­გო­ნას მშობ­ლე­ბი მზითვს რომ უგ­რო­ვებ­დნენ? და­ინ­ტე­რეს­დე­ბი თუ არა შენი მო­მა­ვა­ლი მე­უღ­ლის მზი­თე­ვით?

- ორი და მყავს და ეს თემა ჩემ­თვის უცხო არ არის. დე­და­ჩე­მი მათ ხშირ-ხში­რად ეუბ­ნე­ბო­და, - ეს თქვე­ნი მზი­თე­ვი­აო. მა­შინ ვერ ვი­გებ­დი, რას ნიშ­ნავ­და ეს... ჩემი რჩე­უ­ლის მზი­თე­ვით რა თქმა უნდა, დი­დად არ და­ვინ­ტე­რეს­დე­ბი. მშო­ბელს რისი სა­შუ­ა­ლე­ბაც აქვს, შვილს იმით უნდა და­ეხ­მა­როს. რა სა­ჭი­როა ჭურ­ჭლის, სა­ბან-ბა­ლი­შის აქეთ-იქით ტა­რე­ბა?..

- და­ო­ჯა­ხე­ბის შემ­დეგ დე­დას­თან ერ­თად ცხოვ­რე­ბას აპი­რებ?

- და­ო­ჯა­ხე­ბის შემ­დეგ, რა თქმა უნდა, მე­უღ­ლეს­თან ერ­თად ცალ­კე ვი­ცხოვ­რებ. დე­დამ დიდი ხა­ნია, ამ აზრს შე­მაჩ­ვია. როცა ახალ­და­ქორ­წი­ნე­ბუ­ლი წყვი­ლი მარ­ტო ცხოვ­რობს, ურ­თი­ერ­თო­ბებს უფრო კარ­გად ალა­გე­ბენ. დე­დას­თან სტუმ­რად მი­ვალთ ხოლ­მე.

- შენ­მა მო­მა­ვალ­მა მე­უღ­ლემ დე­და­შენს "დედა"უნდა და­უ­ძა­ხოს?

- თუ ამის სურ­ვი­ლი ექ­ნე­ბა, რა თქმა უნდა, დე­დამ­თი­ლის­თვის "დე­დის"და­ძა­ხე­ბას არ ავუკ­რძა­ლავ, მაგ­რამ სი­მარ­თლე გი­თხრა, ეს ტრა­დი­ცია არ მომ­წონს: დე­და­ჩე­მი თუ მისი დე­დაა, მე მისი ძმა გა­მოვ­დი­ვარ...

- მე­უღ­ლეს ჩაც­მუ­ლო­ბას თუ გა­უ­კონ­ტრო­ლებ?

- სხვა­თა შო­რის, ეჭ­ვი­ა­ნი ვარ. მსი­ა­მოვ­ნებს, როცა ჩემ გვერ­დით მომ­ხიბ­ვლე­ლი მან­დი­ლო­სა­ნია, მაგ­რამ მის მი­მართ სხვე­ბის ზედ­მე­ტი ყუ­რა­დღე­ბა მა­ღი­ზი­ა­ნებს. გარ­კვე­უ­ლი დო­ზით ალ­ბათ, მის ჩაც­მუ­ლო­ბას გა­ვა­კონ­ტრო­ლებ. ვიცი, რომ ეს კარ­გი თვი­სე­ბა არ არის. წარ­მო­მიდ­გე­ნია, მე რომ ვინ­მემ ჩაც­მუ­ლო­ბა გა­მი­კონ­ტრო­ლოს, რა და­მე­მარ­თე­ბა... მე უბ­რა­ლოდ ვურ­ჩევ, რა უნდა ჩა­იც­ვას და რა არა, ჰოდა, თუ გა­ით­ვა­ლის­წი­ნებს, ხომ კარ­გი, თუ არა და, ჩაც­მის სტი­ლის გამო ნამ­დვი­ლად არ ვე­ჩხუ­ბე­ბი.

- სა­ქორ­წი­ლო მოგ­ზა­უ­რო­ბა­ში, რო­მელ ქვე­ყა­ნა­ში გა­ემ­გზავ­რე­ბო­დი?

- მოგ­ზა­უ­რო­ბა ჩემი სუს­ტი წერ­ტი­ლია. ჩემი პრო­ფე­სი­ი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ძა­ლი­ან ბევრ ქვე­ყა­ნა­ში ვარ ნამ­ყო­ფი. სა­ქორ­წი­ლო მოგ­ზა­უ­რო­ბა­ში ალ­ბათ, ვე­ნე­ცი­ა­ში გა­ვემ­გზავ­რე­ბო­დი.

- ტრა­დი­ცი­უ­ლი ოქ­როს რგო­ლი თუ მოგ­წონს, რო­მელ­საც წყვი­ლე­ბი სიყ­ვა­რუ­ლი­სა და და­ო­ჯა­ხე­ბის ნიშ­ნად ატა­რე­ბენ?

- მომ­წონს, მაგ­რამ ვფიქ­რობ, მე და ჩემი მო­მა­ვა­ლი მე­უღ­ლე უფრო თა­ნა­მედ­რო­ვე ნიშ­ნო­ბის ბეჭ­დებს შე­ვი­ძენთ.

- რამ­დე­ნად რო­მან­ტი­კუ­ლი ადა­მი­ა­ნი ხარ?

- ყო­ველ­დღი­უ­რო­ბა­ში რო­მან­ტი­კუ­ლი არ ვარ, მაგ­რამ როცა ვის­ვე­ნებ და ბევ­რი თა­ვი­სუ­ფა­ლი დრო მაქვს, ვცდი­ლობ, ყუ­რა­დღე­ბი­ა­ნი და ამა­ვე დროს, რო­მან­ტი­კუ­ლი ვიყო.

სოფო ჭო­ნიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)