"მისი სა­სიყ­ვა­რუ­ლო რო­მა­ნე­ბი ხან­მოკ­ლეა. უზო­მოდ მგრძნო­ბი­ა­რეა და ვალ­დე­ბუ­ლე­ბე­ბის, შე­ზღუდ­ვე­ბის პა­ნი­კუ­რად ეში­ნია. ამ ნიშ­ნის ქვეშ და­ბა­დე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნის სურ­ვი­ლია, მუდ­მი­ვად იხე­ტი­ა­ლოს, ეს კი ყვე­ლას არ მოს­წონს. აგ­რე­სი­უ­ლია. მისი მშვი­დი და ინ­დი­ფე­რენ­ტუ­ლი გა­მო­მე­ტყვე­ლე­ბით ნუ მო­ტყუვ­დე­ბით, რად­გა­ნაც სა­კუ­თა­რი ემო­ცი­ე­ბის და­ფარ­ვა შე­სა­ნიშ­ნა­ვად ეხერ­ხე­ბა", - ასე ახა­სი­ა­თე­ბენ ას­ტრო­ლო­გე­ბი ვირ­თხის წელ­ში და­ბა­დე­ბულ მშვილ­დო­სანს, ეს კი მსა­ხი­ობ ირაკ­ლი ჩო­ლო­ყაშ­ვი­ლის ზო­დი­ა­ქოს ნი­შა­ნია. ის გუ­ლახ­დი­ლად ლა­პა­რა­კობს პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ზე და იმა­ზეც, თუ რას სწე­რენ სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში, რის გამო საყ­ვე­დუ­რო­ბენ ტე­ლე­მა­ყუ­რებ­ლე­ბი?..

- ას­ტრო­ლო­გია რამ­დე­ნად გა­ინ­ტე­რე­სებს?

- ჰო­როს­კო­პით და­ინ­ტე­რე­სე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი იმ პე­რი­ოდ­ში, როცა ას­ტრო­ლო­გია ჩვენ­თვის ახა­ლი ხილი იყო. თუმ­ცა, ახ­ლაც მჯე­რა, რომ ერ­თსა და იმა­ვე პე­რი­ოდ­ში და­ბა­დე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი ერ­თმა­ნეთს ჰგვა­ნან. მშვილ­დოს­ნებს ად­ვი­ლად ვცნობ.

- მო­უს­ვე­ნა­რი და თავ­გა­და­სავ­ლე­ბის მოყ­ვა­რუ­ლი ხარ?

- ძა­ლი­ან მო­უს­ვე­ნა­რი ვარ და თავ­გა­და­სავ­ლებ­ზეც ვგიჟ­დე­ბი. მა­გა­ლი­თად, სა­ინ­ტე­რე­სო თავ­გა­და­სავ­ლე­ბი მა­კავ­ში­რებს პატ­რუ­ლის თა­ნამ­შრომ­ლებ­თან.

- რას გუ­ლის­ხმობ?

- გუ­შინ 200-ლა­რი­ა­ნი "თავ­გა­და­სა­ვა­ლი" მქონ­და. ეს არა­ფე­რია, 1600-ლა­რი­ა­ნი "თავ­გა­და­სა­ვა­ლიც" მქო­ნია: გას­ტროლ­ზე ვი­ყა­ვი, გა­მო­წე­რი­ლი ჯა­რი­მის გა­დახ­და და­მა­ვი­წყდა და კი­დევ უფრო მეტი ვალი და­მე­დო. სა­ერ­თოდ, ხი­ფა­თი­ა­ნი ადა­მი­ა­ნი ვარ.

- "მას თავ­ში იდე­ე­ბი სწრა­ფად მოს­დის, წარ­მა­ტე­ბა კი ხში­რად, მის ინ­ტუ­ი­ცი­ა­ზე, წი­ნათ­გრძნო­ბა­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი".

- კარ­გად გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი ინ­ტუ­ი­ცია მაქვს. ჩემი წი­ნათ­გრძნო­ბა ხში­რად მარ­თლდე­ბა და სხვა­თა შო­რის, ეს როლ­ზე მუ­შა­ო­ბა­შიც მეხ­მა­რე­ბა.

- "რო­გორც მისი სიმ­ბო­ლო - მო­ი­სა­რი კენ­ტავ­რი, მშვილ­დო­სა­ნი პირ­და­პი­რია მა­ნე­რე­ბი­თა და ლა­პა­რა­კით".

- ამას კა­ხე­ლო­ბას ვაბ­რა­ლებ­დი და მშვილ­დოს­ნო­ბის ბრა­ლი ყო­ფი­ლა. ზოგ­ჯერ პირ­და­პი­რო­ბა პრობ­ლე­მებ­საც მიქ­მნის, მაგ­რამ რა ვქნა, ასე­თი ვარ...

- რო­გორ ფიქ­რობ, შენ­ნა­ირ ადა­მი­ან­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა კომ­ფორ­ტუ­ლია?

- რამ­დენ­ჯერ­მე შემ­ხვედ­რია ჩემ­ნა­ი­რი და ვერ ვი­ტყვი, რომ მათ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა სა­სი­ა­მოვ­ნო იყო. პირ­და­პი­რი ში­ნა­უ­რებ­თან ვარ, რად­გა­ნაც მიც­ნო­ბენ და მი­გე­ბენ.

- "მისი ნა­ტყორ­ცნი სი­ტყვა მი­ზანს ისა­რი­ვით ხვდე­ბა".

- ნამ­დვი­ლად ასეა!

- "ის თა­ვი­სი გრძნო­ბე­ბით ძა­ლი­ან რო­მან­ტი­კუ­ლია".

- რო­მან­ტიზ­მი ჩემს პირ­და­პი­რო­ბას­თან თით­ქოს, შე­უ­სა­ბა­მო­ბა­შია, მაგ­რამ ზედ­მე­ტად რო­მან­ტი­კუ­ლი ვარ, სა­დღაც "დავფრი­ნავ". სი­ურპრი­ზე­ბის მო­წყო­ბაც მიყ­ვარს. ვერ ვი­ტან ლო­დინს და მეც არას­დროს არ­სად ვიგ­ვი­ა­ნებ.

- "გუ­ლახ­დი­ლო­ბის მი­უ­ხე­და­ვად, მშვილ­დო­სა­ნი ხში­რად, მარ­ტო­სუ­ლია..."

- კო­მუ­ნი­კა­ბე­ლუ­რი ვარ და ხალ­ხის გა­რე­შე ვერ ვძლებ. თუმ­ცა, ზოგ­ჯერ საქ­მის­თვის მცი­რე ხნით, გან­მარ­ტო­ე­ბა მჭირ­დე­ბა, მაგ­რამ ეს მდგო­მა­რე­ო­ბა ძა­ლი­ან მალე მწყინ­დე­ბა. მარ­ტო­სუ­ლი ნამ­დვი­ლად არ ვარ.

- ადა­მი­ა­ნებს აი­დე­ა­ლებ?

- ვცდი­ლობ, ყვე­ლა ადა­მი­ან­ში კარ­გი და­ვი­ნა­ხო. სა­ერ­თოდ, ზედ­მე­ტად მიმ­ნდო­ბი ვარ, მაგ­რამ მერე, დრო რომ გა­დის, ზო­გი­ერ­თე­ბით გან­ვი­ხიბ­ლე­ბი ხოლ­მე. წყე­ნას ად­ვი­ლად ვი­ვი­წყებ და შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ ვერ ვბრაზ­დე­ბი.

- "მას მწა­რე გაკ­ვე­თი­ლის მი­ღე­ბის შემ­დე­გაც დიდ­ხანს სწამს სიყ­ვა­რუ­ლი­სა და მე­გობ­რო­ბის".

- იმი­ტომ, რომ გაბ­რა­ზე­ბა არ ვიცი და აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, დას­კვნებს ვერ ვა­კე­თებ. ერთი და იგი­ვე შეც­დო­მა ბევ­რჯერ და­მიშ­ვია.

- "სა­ნა­ხევ­როდ გა­კე­თე­ბულ საქ­მე­ებს იმ იმე­დით ტო­ვებს, რომ ყვე­ლა­ფე­რი თა­ვი­სით მოგ­ვარ­დე­ბა".

- ეს თვი­სე­ბა მაქვს, მაგ­რამ მერ­წმუ­ნეთ, მე ისიც ვიცი, რო­მე­ლი საქ­მის და­ტო­ვე­ბა შე­იძ­ლე­ბა და რომ­ლის - არა.

- "მისი სურ­ვი­ლია, მუდ­მი­ვად იხე­ტი­ა­ლოს, ეს კი ყვე­ლას არ მოს­წონს".

- ხე­ტი­ა­ლი მარ­თლა ძა­ლი­ან მიყ­ვარს და ვინ­მეს ეს თუ არ მოს­წონს, ამა­ზე არ ვდარ­დობ. ახლა თვითმფრი­ნა­ვის ბი­ლე­თი რომ მომ­ცენ, შე­იძ­ლე­ბა ისე გავფრინ­დე, არც ვი­კი­თხო, რო­მელ ქვე­ყა­ნა­ში მივ­დი­ვარ. თვითმფრი­ნა­ვი არ იქ­ნე­ბა? - მა­შინ, ვე­ლო­სი­პე­დი­თაც ვი­ხე­ტი­ა­ლებ. როცა უცხო ქა­ლაქ­ში ვხვდე­ბი, იქ გა­მუდ­მე­ბით დავ­ბო­დი­ა­ლებ და სა­კუ­თარ თავს ვცდი - აბა, სას­ტუმ­როს თუ მი­ვაგ­ნებ-მეთ­ქი (იღი­მის)?

- და­კარ­გულ­ხარ?

- არას­დროს!

- "ხში­რად, მისი სა­სიყ­ვა­რუ­ლო რო­მა­ნი ხან­მოკ­ლეა".

- როცა 36 წლის ასაკ­ში და­ქორ­წინ­დე­ბი და ეს ურ­თი­ერ­თო­ბა მალე დამ­თავ­რდე­ბა, რაღა უნდა ით­ქვას?.. რა ვიცი, რა გი­თხრა. სა­ერ­თოდ, ცხოვ­რე­ბაა ძა­ლი­ან ხან­მოკ­ლე.

- დიდი ხა­ნია, მე­უღ­ლეს და­შორ­დი?

- ერთი წე­ლია, რაც ერ­თად აღარ ვართ. რო­გორც ჩანს, ძა­ლი­ან გან­სხვა­ვე­ბუ­ლე­ბი აღ­მოვ­ჩნდით, რიგ სა­კი­თხებ­ზე სხვა­დას­ხვა შე­ხე­დუ­ლე­ბა გვქონ­და...

- გა­მო­დის, რომ ერ­თმა­ნეთს კარ­გად არ იც­ნობ­დით?

- ალ­ბათ, ასე იყო, თო­რემ არა მგო­ნია, და­ო­ჯა­ხე­ბის შემ­დეგ შევ­ცვლი­ლი­ყა­ვით. ჩვენ შვი­ლიც გვყავს, რო­მე­ლიც 7 თვის გახ­ლავთ. ნინო ფეხ­მძი­მედ იყო, როცა ერ­თმა­ნეთს დავ­შორ­დით. ვწუხ­ვარ, პა­ტა­რას გვერ­დით ისე ხში­რად რომ ვერ ვარ, რო­გორც - დე­და­მი­სი...

- და­შო­რე­ბის გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა ერ­თად მი­ი­ღეთ?

- რა თქმა უნდა და მერ­წმუ­ნეთ, ამას თან დიდი ტკი­ვი­ლიც ახ­ლდა.

- მე­გობ­რობთ?

- ვცდი­ლობთ, ურ­თი­ერ­თპა­ტი­ვის­ცე­მა არ დავ­კარ­გოთ.

- დღეს შენს პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ში რა ხდე­ბა?

- ძა­ლი­ან მინ­და, პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბა ავი­წყო.

- არ­სე­ბობს თუ არა ადა­მი­ა­ნი, ვის­თან ერ­თა­დაც შენი მო­მა­ვა­ლი წარ­მო­გიდ­გე­ნია?

- არ­სე­ბობს, მაგ­რამ ვერ ვი­ტყვი, რომ პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბის აწყო­ბის დიდი გა­მოც­დი­ლე­ბა მაქვს.

- ეს გრძნო­ბა ცალ­მხრი­ვია?

- არ მგო­ნია (პა­უ­ზის შემ­დეგ)... ახლა ამა­ზე შენ და­მა­ფიქ­რე. რა ვიცი, ყვე­ლა­ფერს დრო გვიჩ­ვე­ნებს. არ ვჩ­ქა­რობ, ოღონდ - არა იმი­ტომ, რომ შეც­დო­მე­ბის დაშ­ვე­ბის მე­ში­ნია, უბ­რა­ლოდ, დი­ნე­ბას მივ­ყვე­ბი. მარ­თა­ლია, კა­ხე­ლი ვარ, მაგ­რამ სი­დინ­ჯე მაკ­ლია, მო­უს­ვე­ნა­რი გახ­ლა­ვართ.

- ისიც მსა­ხი­ო­ბია?

- ჯერ - არა.

- სტუ­დენ­ტი შეგ­ყვა­რე­ბია...

- რო­გო­რი ალღო გაქვს! სტუ­დენ­ტია, სწავ­ლას წელს ამ­თავ­რებს, მაგ­რამ მსა­ხი­ო­ბი არ არის. მის ვი­ნა­ო­ბას ჯერ არ გა­ვამ­ხელ. მინ­და, ეს ურ­თი­ერ­თო­ბა ჯერ­ჯე­რო­ბით, მარ­ტო ჩვე­ნი იყოს.

- სე­რი­ალ­ში - "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბი" შენი გმი­რის მი­მართ სა­ზო­გა­დო­ე­ბა ცოტა არ იყოს, აგ­რე­სი­უ­ლად არის გან­წყო­ბი­ლი, არა?

- არ მე­გო­ნა, ხალ­ხი ამ სე­რი­ალ­ზე ასე თუ ღე­ლავ­და. ხში­რად სი­მარ­თლე ჰგო­ნი­ათ ის, რა­საც უყუ­რე­ბენ. სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში ცუდი რა­ღა­ცე­ბი და­მი­წე­რეს, პერ­სო­ნაჟს ჩემ­თან ერ­თად ლან­ძღა­ვენ. აბა, ამა­ზე რა რე­აქ­ცია უნდა მქონ­დეს? - მე­ცი­ნე­ბა. ერ­თმა მი­თხრა: არ გრცხვე­ნია? ის რა კლი­პი გა­და­ი­ღე, ამა­ში ფუ­ლის გა­მორ­თმე­ვა რო­გორ შე­იძ­ლე­ბო­და? შე­ეშ­ვი, რა, ნი­ნას ოჯა­ხი არ და­უნ­გრი­ოო (იცი­ნის)...

- "უზო­მოდ მგრძნო­ბი­ა­რეა".

- ძა­ლი­ან მგრძნო­ბი­ა­რე ვარ და ეს კარ­გი არ არის.

- "ეს ადა­მი­ა­ნი ცვა­ლე­ბა­დი ხა­სი­ა­თით გა­გაკ­ვირ­ვებთ".

- ჩემი ხა­სი­ა­თის ცვა­ლე­ბა­დო­ბას ყო­ველ­თვის აქვს მი­ზე­ზი. შე­იძ­ლე­ბა, რა­ღაც პრობ­ლე­მა მქონ­დეს, კარგ ხა­სი­ათ­ზე მყოფს, გა­მახ­სენ­დეს და მო­უ­ლოდ­ნე­ლად, ხა­სი­ა­თი შე­მეც­ვა­ლოს... ვფიქ­რობ, გა­მო­უს­წო­რე­ბე­ლი ოპ­ტი­მის­ტი ვარ და ზოგ­ჯერ ეს თვი­სე­ბა რე­ა­ლო­ბის­გან მწყვეტს. იმა­საც კი კარ­გი გან­წყო­ბა მო­აქვს, როცა ვფიქ­რობ, რომ ჩემი მო­მა­ვა­ლი წარ­სულ­ზე უკე­თე­სი იქ­ნე­ბა.

- "მას ჰყავს ძა­ლი­ან ბევ­რი ნაც­ნო­ბი, მაგ­რამ ცო­ტას­თან მე­გობ­რობს".

- მარ­თა­ლია! აი, მე და შენც ხომ ნაც­ნო­ბე­ბი ვართ?! სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში 5000 მე­გო­ბა­რი მყავს და მათ­გან ალ­ბათ, მხო­ლოდ 300-ს ვიც­ნობ. შე­უძ­ლე­ბე­ლია, ბევ­რი ახლო მე­გო­ბა­რი გყავ­დეს. ამას­თან, დროც ბევრ ვინ­მეს გა­ცხრი­ლავს. არ­სე­ბო­ბენ ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლებ­თა­ნაც სი­ა­მოვ­ნე­ბით ვი­მე­გობ­რებ­დი, მაგ­რამ ჩემი პრო­ფე­სი­ის გამო, ეს არ გა­მო­ვა; მა­გა­ლი­თად, იმი­ტომ, რომ მე მა­შინ ვმუ­შა­ობ, როცა მათ დას­ვე­ნე­ბის სა­ა­თე­ბი აქვთ, - ანუ დრო­ში ერ­თმა­ნეთს ვერ ვემ­თხვე­ვით.

- "ბო­ლომ­დე არა­ვის ენ­დო­ბა".

- ყვე­ლას არც უნდა ენდო, ეს სიბ­რიყ­ვე მგო­ნია. ჩემ­ში უნ­დობ­ლო­ბის მარ­ცვა­ლი ნამ­დვი­ლად არის.

- "ვალ­დე­ბუ­ლე­ბე­ბი­სა და შე­ზღუდ­ვე­ბის პა­ნი­კუ­რად ეში­ნია".

- კი არ მე­ში­ნია, ასეთ დროს ვჯი­უტ­დე­ბი და როცა რა­ღა­ცის გა­კე­თე­ბა მეკ­რძა­ლე­ბა, ბედს მა­ინც ვცდი; როცა აუ­ცი­ლებ­ლად მარ­ცხნივ უნდა გა­ვუხ­ვიო, მარ­ჯვნივ ვუხ­ვევ...

- შენი სი­ჯი­უ­ტე გა­წუ­ხებს?

- სხვის ჭკუ­ა­ზე სი­ა­რუ­ლი არ მიყ­ვარს... სა­ერ­თოდ, მსა­ხი­ო­ბო­ბა რთუ­ლი პრო­ფე­სი­აა. მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ხან კარ­გი, ხა­ნაც - ცუდი რე­ჟი­სო­რის ჭკუ­ა­ზე გი­წევს სი­ა­რუ­ლი. ჰოდა, შე­იძ­ლე­ბა, რო­ლის მო­ლო­დინ­მა მოგ­კლას, თუ ამ ყვე­ლა­ფერს სხვა საქ­მით არ შე­ივ­სებ. მე მე­ო­რე პრო­ფე­სი­აც მაქვს - დი­რი­ჟო­რო­ბა რე­ჟი­სო­რო­ბას ჰგავს, პრო­ცესს მარ­თავ.

- "აზარ­ტუ­ლია. ის დღე­ვან­დე­ლი დღით ცხოვ­რე­ბას ამ­ჯო­ბი­ნებს და იშ­ვი­ა­თად ფიქ­რობს მო­მა­ვალ­ზე".

- აზარ­ტუ­ლი სპორ­ტუ­ლი თა­მა­შე­ბის დროს ვარ. თუმ­ცა, ზო­გა­დად აზარ­ტუ­ლი თა­მა­შე­ბი არ მი­ზი­დავს და შენ წარ­მო­იდ­გი­ნე, "კარ­ტის" თა­მა­შიც არ ვიცი. მი­ზან­ში სრო­ლა მიყ­ვარს - შე­მიძ­ლია, ხი­დან ბალი ერთი გას­რო­ლით ჩა­მო­ვაგ­დო.

- "ფი­ნან­სუ­რი ალღო აქვს..."

- ფი­ნან­სებ­ში შემ­თხვე­ვით მი­მარ­თლებს: შე­მო­სა­ვალს სა­ერ­თოდ რომ არ ვე­ლო­დე­ბი, ზე­მო­დან "ჩა­მო­ვარ­დე­ბა" ხოლ­მე.

- "გუ­ლის სწორ­მა პე­რი­ო­დუ­ლად, მისი მხრი­დან წა­მო­სუ­ლი ცი­ნიზ­მი და აგ­რე­სი­ის შე­ტე­ვე­ბიც მოთ­მი­ნე­ბით უნდა აი­ტა­ნოს".

- კი, ბა­ტო­ნო, აი­ტა­ნოს (იცი­ნის). აგ­რე­სია - არა, მაგ­რამ ცი­ნიზ­მი შე­იძ­ლე­ბა, გა­მო­ვუ­რიო და ამა­ზე არც უნდა გაბ­რაზ­დეს. ადა­მი­ა­ნის ხუმ­რო­ბით გა­ქი­ლი­კე­ბა შე­იძ­ლე­ბა.

- "ვირ­თხა დიდსუ­ლო­ვა­ნია მის მი­მართ, ვინც უყ­ვარს; საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნის გამო მთე­ლი ქო­ნე­ბის გა­ნი­ა­ვე­ბაც შე­უძ­ლია".

- ქო­ნე­ბა ხომ უნდა გქონ­დეს, რომ გა­ა­ნი­ა­ვო (იცი­ნის)? ქო­ნე­ბა კი არა, საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნის­თვის შე­იძ­ლე­ბა, სი­ცო­ცხლეც დავ­თმო.

- ისე ძა­ლი­ან თუ გყვა­რე­ბია, რომ მის გამო სი­ცო­ცხლეს დათ­მობ­დი?

- (იცი­ნის) "თა­ლი­ბა­ნუ­რი" შე­კი­თხვაა, რო­მელ­ზეც ასე გი­პა­სუ­ხებ: არ ვიცი.

თა­მუ­ნა კვი­ნი­კა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)