მსა­ხი­ო­ბი ზურა პირ­ვე­ლი გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად პო­პუ­ლა­რუ­ლი სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში გახ­და. მის მიერ შექ­მნი­ლი გმი­რე­ბი, ვულ­კან ბოგ­რე­შე­ლი და მისი მე­უღ­ლე მე­რი­კო, "ფე­ის­ბუ­ქის" მომ­ხმა­რე­ბელ­მა გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად აი­ტა­ცა. ამ­ჟა­მად პო­ლო­ნეთ­ში, ქა­ლაქ შჩე­ჩინ­ში ცხოვ­რობს. გა­სულ ხუთ­შა­ბათს მაია ასა­თი­ან­მა "პრო­ფილ­ში" მი­იწ­ვია და სპე­ცი­ა­ლუ­რად ამ გა­და­ცე­მის­თვის სამი დღით ეს­ტუმ­რა თბი­ლისს. გა­დავ­წყვი­ტეთ, მკი­თხვე­ლის­თვის ახ­ლოს გაგ­ვეც­ნო პო­ლო­ნეთ­ში მოღ­ვა­წე ქარ­თვე­ლი მსა­ხი­ო­ბი, რო­მელ­საც ვულ­კა­ნი­სა და მე­რის გმი­რე­ბის შექ­მნის გარ­და, ძა­ლი­ან ბევ­რი რამ გა­უ­კე­თე­ბია სა­კუ­თარ პრო­ფე­სი­ა­ში.

- თბი­ლის­ში ლე­ნი­ნის ქუ­ჩა­ზე და­ვი­ბა­დე, ახ­ლან­დელ კოს­ტა­ვა­ზე. თა­ვი­სუფ­ლე­ბის მო­ე­დანს დღემ­დე ლე­ნი­ნის მო­ე­დანს ვე­ძა­ხი და ამა­ზე ხში­რად დამ­ცი­ნი­ან მე­გობ­რე­ბი. ეს იყო ჩემი ბავ­შვო­ბის უბედ­ნი­ე­რე­სი პე­რი­ო­დი. გან­სა­კუთ­რე­ბულ გა­რე­მო­ში ვცხოვ­რობ­დი. უზარ­მა­ზა­რი სახ­ლი იდგა, ჩვიდ­მე­ტი ოთა­ხი, ორი ეზო, სა­სახ­ლე იყო. ჩვენ­თან მა­მი­სა და მა­მი­დის მე­გობ­რე­ბი, ძვე­ლი ვე­რე­ლე­ბი იკ­რი­ბე­ბოდ­ნენ. დიდ ოთახ­ში ორი ფორ­ტე­პი­ა­ნო იდგა და სა­ლო­ნუ­რი სა­ღა­მო­ე­ბი ეწყო­ბო­და. ბავ­შვე­ბიც ამ შე­სა­ნიშ­ნა­ვი დღე­ე­ბის მო­ნა­წი­ლე­ე­ბი ვი­ყა­ვით. დიდ­ხანს მე­გო­ნა, რომ უფ­რო­სებ­მა ცუდი სი­ტყვე­ბი არ იცოდ­ნენ. სა­ნამ დედ-მამა ცო­ცხა­ლი მყავ­და, მათ შო­რის და­ძა­ბუ­ლი სა­უ­ბა­რიც კი არ ყო­ფი­ლა, ამას რო­გორ ახერ­ხებ­დნენ, დღემ­დე არ ვიცი. ახ­ლაც, როცა რამე მი­ჭირს და ცუ­დად ვარ, ძა­ლას იმ პე­რი­ო­დის გახ­სე­ნე­ბით ვიკ­რებ.

- დედ­მა­მიშ­ვი­ლებ­ზე მოგ­ვი­ყე­ვით.

- მყავს უფ­რო­სი და მა­რი­კა, რო­მე­ლიც მეც­ნი­ე­რია და მას­თან ერ­თად ვცხოვ­რობ პო­ლო­ნეთ­ში, და ორი წლით უმ­ცრო­სი ძმა, გოგი პირ­ვე­ლი. პრო­ფე­სი­ით ფი­ზი­კო­სია, მაგ­რამ დღეს რა­ღაც ბიზ­ნე­სი აქვს, არ ვიცი, რა.

- პრო­ფე­სია რო­გორ შე­არ­ჩი­ეთ?

- ბავ­შვო­ბი­დან ვი­ცო­დი, რომ მსა­ხი­ო­ბი უნდა გავმხდა­რი­ყა­ვი. სპექ­ტაკ­ლებს არ ვდგამ­დი, მაგ­რამ გა­ნუ­წყვეტ­ლივ ვცეკ­ვავ­დი და ვმღე­რო­დი. მა­მას სა­ო­ცა­რი ფე­რის ზა­პო­რო­ჟე­ცი ჰყავ­და, რო­მელ­შიც მთე­ლი თბი­ლი­სი ეტე­ო­და. და­ნომ­რი­ლი მქონ­და სიმ­ღე­რე­ბი და მახ­სოვს მიკ­ვეთ­დნენ, ახლა პირ­ვე­ლი იმ­ღე­რე, მე­ო­რე, მე­ათე... ნო­მე­რი პირ­ვე­ლი სიმ­ღე­რა იყო - "ყვა­ვი­ლებ­ში და­მე­კარ­გე", მე­ო­რე - "სირ­ტა­კი"... ბავ­შვო­ბა­ში კბი­ლის ექი­მო­ბაც მინ­დო­და. დღი­სით ექი­მი ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი და სა­ღა­მოს "რი­ჟი­კა". არა მას­ხა­რა, არა­მედ "რი­ჟი­კა". ოლეგ პო­პოვს წე­რი­ლებს ვუგ­ზავ­ნი­დი და პა­სუხს ჩე­მე­ბი მიგ­ზავ­ნიდ­ნენ, ნა­წე­რი აუ­ცი­ლებ­ლად წი­თე­ლი ფე­რის იყო. მე და ოლე­გი ერ­თმა­ნეთს აზ­რებს ვუ­ზი­ა­რებ­დით და დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, რომ მას ვწერ­დი.

- სკო­ლის პე­რი­ოდ­ში თე­ატ­რა­ლური თვალ­საზ­რი­სით არ აქ­ტი­უ­რობ­დით?

- არა, ძა­ლი­ან მიყ­ვარს გარ­თო­ბა და მი­მაჩ­ნია, რომ ადა­მი­ა­ნი იმის­თვის და­ი­ბა­და, ბედ­ნი­ე­რი იყოს და არა ჯან­მრთე­ლი. თე­ატ­რში, ოპე­რა­ში ხში­რად დავ­დი­ო­დი მე­გო­ბარ ნინო კვი­ტა­ტი­ან­თან ერ­თად. ორ­კესტრან­ტე­ბი უკვე გვცნობ­დნენ, მერე ჩუ­მად სი­გა­რეტს ვე­წე­ო­დით, ქუ­ჩა­ში ვცეკ­ვავ­დით, სა­ო­ცარ დროს ვა­ტა­რებ­დით. 55-ე სკო­ლა და­ვამ­თავ­რე და პირ­ვე­ლი­ვე წელს თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში მო­ვე­წყვე. ისე­თი თავ­ხე­დი ვი­ყა­ვი, რომ ერთ-ერთი გა­მოც­დის ნიშ­ნე­ბის გა­მო­ცხა­დე­ბა­ზე არ მი­ვე­დი. ხუთს მი­ვი­ღებ­დი აბა, რა იქ­ნე­ბო­და-მეთ­ქი. ტუ­ტუ­ცი ბავ­შვი ვი­ყა­ვი.

- ვინ იყ­ვნენ კო­მი­სი­ა­ში, რო­დე­საც აბა­რებ­დით?

- მიშა თუ­მა­ნიშ­ვი­ლი იყო კო­მი­სი­ის თავ­მჯდო­მა­რე და ჩემი უსაყ­ვარ­ლე­სი პე­და­გო­გი ლილი იო­სე­ლი­ა­ნი. მა­შინ ძა­ლი­ან სა­სა­ცი­ლო კბი­ლე­ბი მქონ­და. ლექ­სი რომ წა­ვი­კი­თხე, მე­ტყვე­ლე­ბის პე­და­გოგ­მა ბა­ბუ­ლია ნი­კო­ლა­იშ­ვილ­მა მი­თხრა, ახ­ლოს მოდი, ზურა, ახ­ლოს. დაკ­რი­ჭე, აბა, კბი­ლე­ბი და უცებ ამ­ბობს, დედა, ღმერ­თო ჩემო, რა არე­უ­ლო­ბა აქვს პირ­ში (იცი­ნის).

- ვინ იყ­ვნენ თქვე­ნი ჯგუ­ფე­ლე­ბი?

- ნინო ბრეგ­ვა­ძე, ლიკა გუნ­ცა­ძე, ლელა ალი­ბე­გა­შა­ვი­ლი, თი­ნი­კო თურ­ქი­აშ­ვი­ლი, ნინო კვი­ტა­ტი­ა­ნი, შალ­ვა კიკ­ვა­ძე, ალექ­სი ჯა­ყე­ლი, რო­მე­ლიც ახლა საფ­რან­გეთ­ში ცხოვ­რობს და იქ შე­სა­ნიშ­ნა­ვი თე­ატ­რი აქვს, მიშა გო­მი­აშ­ვი­ლი, გია რო­ი­ნიშ­ვი­ლი, დათო ბა­სი­ლი­ძე, ბესო მეგ­რე­ლიშ­ვი­ლი. ჩვე­ნი პე­და­გო­გი ლილი იო­სე­ლი­ა­ნი გახ­ლდათ, ქალი მოვ­ლე­ნა. ამ პა­ტა­რა არ­სე­ბა­ში უდი­დე­სი ძა­ლაა. რე­პე­ტი­ცი­ე­ბის დროს ტუ­ა­ლეტ­ში არ გა­დი­ო­და, საჭ­მელს არ ჭამ­და. პირ­ვე­ლად მას­თან სახ­ლში რომ მი­ვე­დით და და­ვი­ნა­ხეთ, ქალ­ბა­ტონ­მა ლი­ლიმ შე­ჭა­მა და ჩაი და­ლია, გა­ოგ­ნე­ბუ­ლე­ბი ვუ­ყუ­რებ­დით.

- პირ­ვე­ლი სე­რი­ო­ზუ­ლი როლი გა­იხ­სე­ნეთ.

- ეს იყო დონ კი­ხო­ტი, რო­მელ­მაც ისე ჩა­ი­ა­რა, არა­ფე­რი გა­მი­გია. შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი და არ მა­ინ­ტე­რე­სებ­და. ქალ­ბა­ტო­ნი ლილი სულ მე­უბ­ნე­ბო­და, ინა­ნებ, ზურა, ინა­ნებ, შე­იძ­ლე­ბა, ასე­თი რო­ლის თა­მაშ­მა აღარ მო­გი­წი­ო­სო. სა­ბედ­ნი­ე­როდ, გა­მი­მარ­თლა და ბევ­რი კარ­გი როლი ვი­თა­მა­შე.

- თქვე­ნი სიყ­ვა­რუ­ლის ობი­ექ­ტიც მსა­ხი­ო­ბი იყო?

- არა, ჩემ­ზე ხუთი წლით უფ­რო­სი ექი­მი. ჩემი ჯგუ­ფე­ლის მე­გო­ბა­რი გახ­ლდათ. მა­შინ ასა­კობ­რი­ვი სხვა­ო­ბა გულ­შიც, ყურ­შიც და ყველ­გან ხვდე­ბო­დათ. მა­სას ჩვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბა არ მოს­წონ­და. ერ­თად ცხრა წელი გა­ვა­ტა­რეთ. დღეს აღარ არის ცო­ცხა­ლი. ჩერ­ნო­ბი­ლის აფეთ­ქე­ბა რომ მოხ­და, რო­გორც სა­მე­დი­ცი­ნო მუ­შა­კი, თან გა­სა­თხო­ვა­რი, იქ მიჰ­ყავ­დათ, ამი­ტომ ხელი მო­ვა­წე­რეთ. ფიქ­ტი­ურ ხელ­მო­წე­რას ვე­ძახ­დით, მაგ­რამ ეს აღარ იყო ფიქ­ტი­უ­რი. ის ისე­თი დაბ­ნე­უ­ლი იყო, მეჯ­ვა­რემ ყვა­ვი­ლე­ბი რომ მო­უ­ტა­ნა, ამას რა ვუ­ყოო და ნაგ­ვის ყუთ­ში ჩა­აგ­დო. შემ­დეგ დავ­შორ­დით. მე, რო­გორც უზ­ნეო ადა­მი­ანს, მალე გა­მი­ა­რა სიყ­ვა­რულ­მა, მაგ­რამ ბო­ლომ­დე მე­გობ­რე­ბად დავ­რჩით.

- პა­რა­ლე­ლუ­რად სამ­სა­ხი­ო­ბო საქ­მი­ა­ნო­ბა­საც ეწე­ო­დით?

- თე­ატ­რა­ლუ­რის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ გა­ნა­წი­ლე­ბა და­ი­წყო, მაგ­რამ არც ერთი ად­გი­ლი არ მო­მე­წო­ნა. გა­დავ­წყვი­ტე, სო­ხუ­მის თე­ატ­რში წავ­სუ­ლი­ყა­ვი. ქალ­ბა­ტონ­მა ლი­ლიმ მი­თხრა, სი­სუ­ლე­ლეს ნუ აკე­თებ, ორი ად­გი­ლია მო­ზარდ მა­ყუ­რე­ბელ­თა თე­ატ­რში შალ­ვა გა­წე­რე­ლი­ას­თან და იქ წა­დიო. ბა­ტო­ნი შალ­ვა იყო ის ადა­მი­ა­ნი, რო­მელ­მაც ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში გა­დამ­წყვე­ტი როლი ითა­მა­შა. რო­დე­საც გარ­და­იც­ვა­ლა, კი­ნა­ღამ თან გავ­ყე­ვი. პირ­ვე­ლი პე­რი­ო­დი და­ძა­ბუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვქონ­და, რე­პე­ტი­ცი­ებ­ზე ვიგ­ვი­ა­ნებ­დი. მერე, რო­დე­საც დავ­მე­გობ­რდით, მსა­ხი­ო­ბე­ბი რომ შვე­ბუ­ლე­ბა­ში მი­დი­ოდ­ნენ, ჩვენ მა­ინც ვრჩე­ბო­დით. დავ­რბო­დით კუს ტბა­ზე, სულ ერ­თად ვი­ყა­ვით.

- ზურა, ვის­თან ერ­თად ცხოვ­რობ­დით?

- თა­ვი­დან მშობ­ლებ­თან. შემ­დეგ ჩემი და პო­ლო­ნეთ­ში წა­ვი­და და მის სახ­ლში, ვა­კე­ში სა­მო­თა­ხი­ან ბი­ნა­ში გა­და­ვე­დი. ერთხელ სპექ­ტაკლს ვეს­წრე­ბო­დი. სლა­ვა ნა­თე­ნა­ძე თა­მა­შობ­და და მსა­ხი­ობს მუდ­მი­ვი კონ­ტაქ­ტი ჰქონ­და მა­ყუ­რებლთან. უცებ ამ­ბობს, ახალ­გაზ­რდებს პრობ­ლე­მე­ბი აქვთ. ახლა ამ დარ­ბაზ­ში იქ­ნე­ბა ახალ­გაზ­რდა კაცი, რო­მელ­საც ჯი­ბე­ში ვა­კე­ში სა­მო­თა­ხი­ა­ნი ბი­ნის გა­სა­ღე­ბი ედე­ბაო. ავ­დე­ქი, მე მაქვს-მეთ­ქი (იცი­ნის).

- სიყ­ვა­რუ­ლი აღარ მო­ვი­და?

- სიყ­ვა­რუ­ლი სულ მიდი-მო­დის. სიყ­ვა­რუ­ლის გა­რე­შე ახლა ვცხოვ­რობ პო­ლო­ნეთ­ში. შე­იძ­ლე­ბა, მა­რა­დი­უ­ლი სიყ­ვა­რუ­ლი არ მქო­ნია, მაგ­რამ რამ­დენ­ჯე­რაც მო­დი­ო­და, იმ­დენ­ჯერ მა­ნად­გუ­რებ­და. ახლა პენ­სი­ა­ში ვარ თუ შვე­ბუ­ლე­ბა­ში, არ ვიცი. ახალ ურ­თი­ერ­თო­ბას თუ ვი­წყებ და ვგრძნობ, ცოტა მე­სი­ა­მოვ­ნა, იმ­წუ­თას დავ­კრავ ფეხს და მივ­დი­ვარ. ამ გან­ცდე­ბის თავი აღარ მაქვს.

- პო­ლო­ნეთ­ში წას­ვლამ­დე აქ რო­გორ ცხოვ­რობ­დით?

- თე­ატ­რი ბა­ტონ შალ­ვა გა­წე­რე­ლი­ას­თან ერ­თად დავ­ტო­ვე. სულ ვე­რი­დე­ბო­დი აქამ­დე სა­უ­ბარს და ახლა აღარ დავ­მა­ლავ. საკ­მა­ოდ უსა­მარ­თლო სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში წა­მო­ვი­და ბა­ტო­ნი შალ­ვა, მას უღა­ლა­ტეს. რო­გო­რიც არის ქარ­თუ­ლი თე­ატ­რის ის­ტო­რია - ყვე­ლა გე­ნი­ა­ლუ­რი ადა­მი­ა­ნი უნდა გა­მო­აგ­დონ. ბა­ტო­ნი შალ­ვაც გა­მო­აგ­დეს. უღა­ლა­ტეს, ზურ­გში და­ნის დარ­ტყმით. მას­თან სახ­ლში წა­ვე­დით და იქ ვიკ­რი­ბე­ბო­დით. მსა­ხი­ო­ბე­ბი ალ­ბათ ცოტა ქა­რაფ­შუ­ტა ხალ­ხი ვართ, რად­გან იქაც ბედ­ნი­ე­რე­ბი ვი­ყა­ვით. მერე ჩვენ­მა ძვირ­ფას­მა სა­ხელ­მწი­ფომ რა­ღაც მოგ­ვი­ხერ­ხა და ყვე­ლა მუს­კო­მე­დი­ის თე­ატ­რში მიგ­ვი­ღეს. "უზარ­მა­ზა­რი" ხელ­ფა­სი, ათი ლარი გვქონ­და. ასე­ვე ჰუ­მა­ნი­ტა­რულ დახ­მა­რე­ბას ვი­ღებ­დით, ვა­ზე­ლი­ნი და გრი­მი ჩა­მო­დი­ო­და (იცი­ნის). მერე ბა­ტონ­მა შალ­ვამ "გაყ­რის" დად­გმა და­ი­წყო. მას­თან ვრე­პე­ტი­ცი­ობ­დით, მაგ­რამ მა­შინ­ვე ვი­ცო­დით, რომ ამ სპექ­ტაკლს თე­ატ­რში დად­გმა არ ეწე­რა. მერე და­ი­წყო მიწ­ვე­ვე­ბი სხვა­დას­ხვა თე­ატ­რი­დან, მაგ­რამ მე ინ­სტი­ტუ­ტში ბა­ტონ შალ­ვას­თან ასის­ტენ­ტად წა­ვე­დი. ბო­ლოს სამი წლის წინ ვნა­ხე. ცუ­დად იყო. და­რი­გე­ბა და­მი­წყო, რაც არ სჩ­ვე­ო­და, თავი ცუ­დად ვიგ­რძე­ნი, რად­გან მისი სა­უ­ბა­რი ან­დერძს ჰგავ­და. არ მო­გის­მენთ-მეთ­ქი და გაბ­რაზ­და, გა­ჩერ­დი ახლა, მო­მის­მი­ნეო. ან­დერ­ძი­ვით რა­ღაც მი­თხრა, არ მოს­წონ­და, პო­ლო­ნეთ­ში რა­საც ვა­კე­თებ­დი.

- სა­ქარ­თვე­ლო­დან რა­ტომ წახ­ვე­დით?

- ალ­კოჰო­ლი­კი გავ­ხდი. ამის­თვის ყვე­ლა პი­რო­ბა მქონ­და. სა­მო­თა­ხი­ა­ნი ბინა ვა­კე­ში, ფულს ჩემი და მიგ­ზავ­ნი­და და ერთი ძაღ­ლი მყავ­და - აგა­მემ­ნო­ნი. სა­შინ­ლად არ უყ­ვარ­და, როცა ვსვამ­დი. დიდ ლო­გინ­ზე ერ­თად გვე­ძი­ნა. ღამე რომ გა­მეღ­ვი­ძე­ბო­და და გვერ­დზე მდგა­რი არ­ყის ბოთ­ლის­კენ ხელს წა­ვი­ღებ­დი, გად­მომ­ხე­დავ­და და ეჭ­ვი­ა­ნი ცო­ლი­ვით გა­დაბ­რუნ­დე­ბო­და. ოჯა­ხი შე­წუხ­და, ორ­ჯერ ვცა­დე მკურ­ნა­ლო­ბა სა­ქარ­თვე­ლო­ში, მაგ­რამ ისევ ძველ მდგო­მა­რე­ო­ბას ვუბ­რუნ­დე­ბო­დი. თა­ვის და­ნე­ბე­ბა­ში ხელს ის მიშ­ლი­და, რომ სას­მე­ლი არ მე­ტყო­ბო­და და სა­მარ­ცხვი­ნოდ ვიქ­ცე­ო­დი. ამის გამო შევ­ყე­ვი. ბო­ლოს პო­ლო­ნეთ­ში დას­თან გამ­გზავ­ნეს. რად­გან უკვე ისეთ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ვი­ყა­ვი, რომ ხე­ლე­ბი მი­კან­კა­ლებ­და და გა­და­ად­გი­ლე­ბა მი­ჭირ­და. პო­ლო­ნეთ­ში წას­ვლა ჩემი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა არ ყო­ფი­ლა. თან მი­დი­ხარ ქვე­ყა­ნა­ში, სა­დაც ალ­კოჰო­ლიზ­მი ყვა­ვის. იქ ალი­მა, მონ­ღო­ლი ექი­მი გა­ვი­ცა­ნი. მან მიმ­კურ­ნა­ლა და ბო­ლომ­დე გა­მო­მიყ­ვა­ნა მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან. ახლა ათას­ში ერთხელ თუ დავ­ლევ.

- რო­გორ და­უბ­რუნ­დით თქვენს საქ­მი­ა­ნო­ბას?

- პო­ლო­ნე­თის ქა­ლაქ შჩე­ჩინ­ში ვცხოვ­რობ, რო­მე­ლიც გერ­მა­ნი­ის სა­ზღვარ­თან მდე­ბა­რე­ობს. ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი ქა­ლა­ქია, მდი­ნა­რე ოდ­რა­ზე დიდი სა­სახ­ლე­ე­ბით. ერთ-ერ­თში, სა­ზღვაო უფ­ლის­წულ­თა სა­სახ­ლე­ში ვმუ­შა­ობ, ვმღე­რი. ისე დას­თან ერ­თად სას­ტუმ­რო­ში ვცხოვ­რობ. პრო­ფე­სი­ას მა­შინ­ვე და­ვუბ­რუნ­დი. თე­ატ­რა­ლურ სას­წრა­ფო დახ­მა­რე­ბა­ში და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბა. მთე­ლი დასი მივ­დი­ვართ იმ ადა­მი­ა­ნებ­თან, რომ­ლებ­საც გა­და­ად­გი­ლე­ბა არ შე­უძ­ლი­ათ. ბავ­შვებ­თან, რომ­ლებ­საც ერთი თვე ან კვი­რა დარ­ჩათ. მერე გვი­მე­გობ­რდე­ბი­ან, ღმერ­თზე, რე­ლი­გი­ა­ზე გე­უ­სა­უბ­რე­ბი­ან. ამ ფონდს ასე­ვე აქვს ნამ­ცე­ცე­ბის თე­ატ­რი. 0-3 წლამ­დე ბავ­შვე­ბი და ფეხ­მძი­მე ქა­ლე­ბი მო­დი­ან. ისე­თი ფა­ნე­ბი გვყავს, ქუ­ჩა­ში რომ გვხე­და­ვენ, მშობ­ლე­ბი ვერ აკა­ვე­ბენ. ძა­ლი­ან მოს­წონთ ქარ­თუ­ლი ასო­ე­ბი და შჩე­ჩინ­ში ყვე­ლა ბავ­შვმა იცის ქარ­თუ­ლად სა­კუ­თა­რი სა­ხე­ლის და­წე­რა.

მერე სიმ­ღე­რა და­ვი­წყე, არა­და, არც ხმა მაქვს და არც სმე­ნა. თა­ვი­დან ელი­ტურ კლუბ­ში ვიმ­ღე­რე და ქარ­თუ­ლი სიმ­ღე­რა ისე მო­ე­წო­ნათ, სა­ღა­მო­ე­ბის გა­მარ­თვა შე­მომ­თა­ვა­ზეს. ქარ­თულ სა­დღეგ­რძე­ლო­ებს რომ ვამ­ბობ­დი, თა­ვი­დან ანეკ­დო­ტე­ბი ეგო­ნათ. არა­და, უდ­რო­ოდ წა­სუ­ლე­ბი­სა და დაშ­ლა-არ­მოშ­ლის სა­დღეგ­რძე­ლო რო­გორ არის ანეკ­დო­ტი? ქარ­თუ­ლი სა­დღეგ­რძე­ლო ფი­ლო­სო­ფი­ი­სა და იუ­მო­რის სინ­თე­ზია. ჩემი კონ­ცერ­ტე­ბიც სიმ­ღე­რი­სა და სა­დღეგ­რძე­ლოს ნა­ერ­თი იყო.

- ბა­ტო­ნი შალ­ვას ან­დერ­ძი თუ შე­ას­რუ­ლეთ?

- დიახ, ძა­ლი­ან და­ვი­ღა­ლე, ბა­ყა­ყე­ბის, კუსა და მზის თა­მა­შით. არამ­სა­ხი­ობ­თა თე­ატ­რი შევ­ქმე­ნი. ახლა ცა­მე­ტი "მსა­ხი­ო­ბი" მყავს, იქი­დან ექ­ვსი უფა­სო. ძვე­ლი ვილა ვი­ქი­რა­ვე და რე­პე­ტი­ცი­ებს იქ ვა­ტა­რებთ. სპექ­ტაკ­ლებ­ზე ბი­ლე­თებს ვერ ვყი­დით, რად­გან და­ცუ­ლია სა­ავ­ტო­რო უფ­ლე­ბე­ბი და თუ ბი­ლეთს ყიდი, ყვე­ლა­ფერ­ზე თან­ხა უნდა გა­და­ი­ხა­დო.

- ინ­ტერ­ნეტ­სივ­რცე­ში ძა­ლი­ან პო­პუ­ლა­რუ­ლია თქვე­ნი გმი­რე­ბი, ვულ­კა­ნი და მერი. მათი პერ­სო­ნა­ჟე­ბი რო­გორ შე­იქ­მნა?

- რამ­დე­ნი­მე დღე ვის­ვე­ნებ­დი, ლექ­სი "გაზა გაზა გა­ზა­ფხუ­ლი" დავ­წე­რე, გა­ვი­წე­წე თმა და ვი­დეო გა­და­ვი­ღე. "ფე­ის­ბუქ­ზე" და­დე­ბის შემ­დეგ უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნი შე­მეხ­მი­ა­ნა. მერე გა­მოჩ­ნდა მისი მე­უღ­ლე მერი. მისი პა­რი­კი ჰე­ლო­უ­ი­ნის­თვის მქონ­და შე­ძე­ნი­ლი. მათ ცხოვ­რე­ბა­ში არც ერთი ისე­თი პერ­სო­ნა­ჟი არ შე­მო­მიყ­ვა­ნია, რო­მელ­ზეც არ ვგიჟ­დე­ბი. დოს­ტო­ევ­სკი, კაფ­კა, გა­ლა­კტი­ო­ნი, ბრი­ჯიტ ბარ­დო, მა­იკლ ჯექ­სო­ნი.

- და ყვე­ლა გმი­რი თქვენს სახ­ლში ცხოვ­რობს ან სტუმ­რად მო­დი­ან...

- დიახ, ვულ­კა­ნი და მერი პა­რიზ­ში, "მუ­ლენ რუ­ჟის" მახ­ლობ­ლად ცხოვ­რო­ბენ. ხან­და­ხან ჩა­დი­ან და იქვე კა­რაქ­სა და ქარ­თულ მი­ნე­რა­ლურ წყალს ყი­დუ­ლო­ბენ, მაგ­რამ არ მგო­ნია, იქ ნამ­დვი­ლად იყი­დე­ბო­დეს (იღი­მე­ბა). უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნი მწერს, ძა­ლი­ან შე­იყ­ვა­რეს ეს პერ­სო­ნა­ჟე­ბი. მათ წე­რი­ლებს ცრემ­ლის გა­რე­შე ვერ ვკი­თხუ­ლობ. სა­ერ­თოდ, ნოს­ტალ­გია კლავს ადა­მი­ანს, სა­ში­ნე­ლე­ბაა, ღა­მუ­რაა. მე იქაც სა­ქარ­თვე­ლო­ში ვცხოვ­რობ, "ფე­ის­ბუ­ქი" ჩემ­თვის სა­ქარ­თვე­ლოა. თა­მა­მად შე­იძ­ლე­ბა ვთქვა, რომ "რუს­თა­ვი 2"-მა სიკ­ვდილს გა­და­მარ­ჩი­ნა. ბა­ტო­ნი შალ­ვას გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ ჭამა შევ­წყვი­ტე. არა­ფერ­ზე არ ვფიქ­რობ­დი. მის ვი­დე­ო­ებს ვუ­ყუ­რებ­დი და იმ დღეს, რო­დე­საც გარ­დაც­ვა­ლე­ბის ამ­ბა­ვი გა­ვი­გე, სპექ­ტაკ­ლის და­სას­რულს გული წა­მი­ვი­და. დღემ­დე ცუ­დად ვარ. წელს არც ვა­პი­რებ­დი ჩა­მოს­ვლას და რო­დე­საც შე­მომ­თა­ვა­ზეს, პირ­ვე­ლი, რაც ვთქვი, ის იყო, რომ ბა­ტო­ნი შალ­ვას საფ­ლავ­ზე წა­ვი­დო­დი.

- თქვენს გმი­რებს რა ბედი ეწე­ვათ, რო­დე­საც პო­ლო­ნეთ­ში დაბ­რუნ­დე­ბით?

- იმე­დი მაქვს, ასე­თი დატ­ვირ­თუ­ლი გრა­ფი­კი არ მექ­ნე­ბა და რო­გორც და­სა­წყი­სი არ და­მი­გეგ­მავს, ფი­ნალ­საც ვერ დავ­გეგ­მავ. მე­რი­კოს გმი­რი ძა­ლი­ან მიყ­ვარს, ბრძე­ნი ადა­მი­ა­ნია. არ ვიცი, ოდეს­მე ამ გმი­რებს გა­და­ვი­ტან თუ არა სცე­ნა­ზე. ალ­ბათ არა... რე­ჟი­სო­რი თუ რა­მეს მო­ი­ფიქ­რებს, მა­შინ დავ­ფიქ­რდე­ბი, თო­რემ მსა­ხი­ო­ბი რე­ჟი­სო­რის გა­რე­შე ძა­ლი­ან უსუ­სუ­რია.

ნინო გი­გიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)