ეთერ ლი­პარ­ტე­ლი­ა­ნი ქარ­თუ­ლი სპორ­ტის ის­ტო­რი­ა­ში პირ­ვე­ლი ქა­ლია, რო­მელ­მაც ძი­უ­დო­ში მსოფ­ლიო ჩემ­პი­ო­ნის ტი­ტუ­ლი მო­ი­პო­ვა. სა­ქარ­თვე­ლოს ძი­უ­დო­ის­ტთა ნაკ­რე­ბის წევ­რმა, 25 წლის ეთერ ლი­პარ­ტე­ლი­ან­მა უნ­გრე­თის დე­და­ქა­ლაქ ბუ­და­პეშ­ტში მიმ­დი­ნა­რე მსოფ­ლი­ოს ჩემ­პი­ო­ნა­ტის 57 კგ. წო­ნი­თი კა­ტე­გო­რი­ის ფი­ნალ­ში ია­პო­ნე­ლი მომო ტა­მა­ო­კი და­ა­მარ­ცხა.

"და­უ­ჯე­რე­ბე­ლი იყო, რო­დე­საც გა­ვაც­ნო­ბი­ე­რე, რომ ფი­ნალ­ში ასე მარ­ტი­ვად მო­ვა­ხერ­ხე გა­მარ­ჯვე­ბა და მო­ვი­პო­ვე ის­ტო­რი­უ­ლი მე­და­ლი. პირ­ველ რიგ­ში, მად­ლო­ბა ჩემს მწვრთნე­ლებს ფე­დე­რა­ცი­ა­ში, მე­გობ­რებს, მე­უღ­ლეს, რად­გან ეს ყვე­ლა­ფე­რი ჩვე­ნი ერ­თობ­ლი­ვი შრო­მის შე­დე­გია“, - ამ­ბობს ჩემ­პი­ო­ნი ambebi.ge-სთან სა­უ­ბარ­ში.

ცნო­ბი­სათ­ვის: ეთერ ლი­პარ­ტე­ლი­ა­ნი პირ­ვე­ლი ქარ­თვე­ლი ქალი ძი­უ­დო­ის­ტია, რო­მელ­მაც მო­ი­პო­ვა მსოფ­ლი­ოს ახალ­გაზ­რდუ­ლი ჩემ­პი­ო­ნის ტი­ტუ­ლი 2019 წელს. ასე­ვე, არის ახალ­გაზ­რდებს შო­რის ორგზის მსოფ­ლი­ოს ჩემ­პი­ო­ნი (2019, მა­რა­კე­ში, ვან­ტაა, 57 კგ); ახალ­გაზ­რდებს შო­რის ევ­რო­პის ჩემ­პი­ო­ნი (2016, ვან­ტაა, 57 კგ.) და ახალ­გაზ­რდებს შო­რის ევ­რო­პის თა­სის მფლო­ბე­ლი (2016, ან­ტა­ლია, თურ­ქე­თი, 57 კგ.). ეთერ ლი­პარ­ტე­ლი­ა­ნი მო­ნა­წი­ლე­ობ­და ტო­კი­ოს 2020 წლი­სა და პა­რი­ზის 2024 წლის ოლიმ­პი­ა­დებ­ში და ორი­ვე ტურ­ნირ­ში მე-5 ად­გი­ლი და­ი­კა­ვა.

• "მივ­ხვდი, რომ ეს გარ­თო­ბა არ იყო, არა­მედ უფრო მეტი"

- ლენ­ტეხ­ში და­ვი­ბა­დე. 8 წლის ასაკ­ში შე­ვე­დი ძი­უ­დო­ზე, რად­გან ძა­ლი­ან ცელ­ქი ბავ­შვი ვი­ყა­ვი, არ ვი­ცო­დი ენერ­გია სად და­მე­ხარ­ჯა, თა­მა­შით არ ვიღ­ლე­ბო­დი. ჩემ­თან ახ­ლოს იყო ძი­უ­დოს დარ­ბა­ზი და მე­გობ­რებ­თან ერ­თად გა­დავ­წყვი­ტე ვარ­ჯი­ში და­მე­წყო. თა­ვი­დან გა­სარ­თო­ბად მი­ვე­დი, რა თქმა უნდა, იმა­ზე არც მი­ფიქ­რია, რომ პრო­ფე­სი­ულ დო­ნე­ზე გავ­ყო­ლო­დი ძი­უ­დოს ან ჩემი მო­მა­ვა­ლი მას­ზე ამე­წყო. ძი­უ­დო­ში ასამ­დე ბიჭი ვარ­ჯი­შობ­და და ერ­თა­დერ­თი გო­გო­ნა ვი­ყა­ვი. რამ­დე­ნი­მე წელ­ში მივ­ხვდი, რომ ეს გარ­თო­ბა არ იყო, არა­მედ უფრო მეტი... ბი­ძა­ჩემ­მა მალ­ხაზ ლი­პარ­ტე­ლი­ან­მა შე­მა­ტყო, რომ მო­ნა­ცე­მე­ბი მქონ­და და გა­და­წყვი­ტა თბი­ლის­ში წა­მო­ვეყ­ვა­ნე. დედა წი­ნა­აღ­მდე­გი იყო (სამი დედ­მა­მიშ­ვი­ლი მყავს - ერთი ძმა და 2 და), არ უნ­დო­და ჩემი თბი­ლის­ში გაშ­ვე­ბა, ძნე­ლია, მშო­ბელს შვი­ლი მო­ა­ცი­ლო და შორს წა­იყ­ვა­ნო. დე­დას მი­აჩ­ნდა, რომ ძი­უ­დო გო­გოს საქ­მე არ იყო, უნ­დო­და ცეკ­ვა­ზე მევ­ლო ან სხვა სპორ­ტით დავ­კა­ვე­ბუ­ლი­ყა­ვი. მათ შო­რის, ჩემი ახ­ლო­ბე­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბიც - ნა­თე­სა­ვე­ბი, მე­ზობ­ლე­ბი, ყვე­ლა­ნი მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, ქალს რა უნდა ძი­უ­დო­ში, ეს კა­ცე­ბის სპორ­ტია და თავი და­ა­ნე­ბეო. ჩემ­თვის გული რომ აეც­რუ­ე­ბი­ნათ, იმა­საც მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, რომ სხე­უ­ლი და­მი­მა­ხინჯდე­ბო­და, ვერ გა­ვიზ­რდე­ბო­დი და ა.შ. მამა იმ დროს ეს­პა­ნეთ­ში ცხოვ­რობ­და და იქი­დან მგულ­შე­მატ­კივ­რობ­და, ხელს მი­წყობ­და და ცდი­ლობ­და სპორ­ტის­თვის თავი არ და­მე­ნე­ბე­ბი­ნა. მეც ძა­ლი­ან მი­ჭირ­და ოჯა­ხის და დე­დის და­ტო­ვე­ბა, მაგ­რამ ვფიქ­რობ, ჩემი მიზ­ნე­ბი და ოც­ნე­ბე­ბი მაძ­ლი­ე­რებ­და - იმ­ხა­ნად უკვე მსოფ­ლიო და ოლიმ­პი­ურ ჩემ­პი­ო­ნო­ბა­ზე ვფიქ­რობ­დი და ამ მიზ­ნებ­თან და ოც­ნე­ბებ­თან ერ­თად ვცხოვ­რობ­დი. არა­ვის ვუს­მენ­დი და მა­ინც ჯი­უ­ტად მი­ვი­წევ­დი წინ, მინ­დო­და ამ სპორ­ტში ჩემი სი­ტყვა მეთ­ქვა და სა­ხე­ლი და­მე­ტო­ვე­ბი­ნა. მად­ლო­ბა ღმერ­თს, ეს გა­მო­მი­ვი­და და დღეს ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი მე­უბ­ნე­ბა, აი, რომ გიშ­ლი­დით, არ გვინ­დო­და ძი­უ­დო­ზე გევ­ლო, მად­ლო­ბა ღმერ­თს, არ დაგ­ვი­ჯე­რე და შენი გა­ი­ტა­ნეო.

• "მას დიდი წვლი­ლი მი­უ­ძღვის ჩემს წარ­მა­ტე­ბა­ში"

10 წლი­სა წა­მო­ვე­დი ლენ­ტე­ხი­დან, ბი­ძა­ჩემ­მა მი­მიყ­ვა­ნა ჩემს პი­რად მწვრთნელ­თან - კახა მოც­რა­ძეს­თან, რო­მე­ლიც დღემ­დე გვერ­დში მიდ­გას, იმ დღი­დან ერ­თად მოვ­დი­ვართ. კახა მას­წავ­ლე­ბე­ლი ყვე­ლა­ფერს აკე­თებ­და იმის­თვის, რომ წარ­მა­ტე­ბუ­ლი სპორ­ტსმე­ნი გავმხდა­რი­ყა­ვი და მარ­თლაც, ეს ორი­ვეს ერ­თად გა­მოგ­ვი­ვი­და. რო­გორც იტყვი­ან, ჩემი თავი ვი­პო­ვე ამ სპორ­ტში. მინ­და გა­მოვ­ყო ჩემი მე­უღ­ლის - თე­მურ ნო­ზა­ძის დამ­სა­ხუ­რე­ბაც. ჩვენ ბავ­შვო­ბი­დან ერ­თად მოვ­დი­ვართ, 15 წლი­სა­ნი ვი­ყა­ვით, როცა შეგ­ვიყ­ვარ­და ერ­თმა­ნე­თი, მა­ნამ­დე ძა­ლი­ან კარ­გი მე­გობ­რე­ბი ვი­ყა­ვით. თე­მუ­რიც სპორ­ტსმე­ნია და ჩვენ ერ­თმა­ნეთს ვუ­ზი­ა­რებ­დით გა­მოც­დი­ლე­ბას, სი­ხა­რულ­საც და მარ­ცხსაც, ვფიქ­რობ, ამა­სო­ბა­ში ჩვენ ერ­თმა­ნე­თი გავ­ზარ­დეთ. მას დიდი წვლი­ლი მი­უ­ძღვის ჩემს წარ­მა­ტე­ბა­ში. შარ­შან დავ­ქორ­წინ­დით, პირ­და­პირ ტა­ტა­მი­ზე მთხო­ვა ხელი.

• "მათ მინ­და ვუ­თხრა, რომ ჩემი კა­რი­ე­რა ახლა და­ი­წყო..."

- პირ­ვე­ლი ჩემი დიდი წარ­მა­ტე­ბა მო­ვი­და 2015 წელს, როცა ბავ­შვთა ევ­რო­პის ოლიმ­პი­ურ ფეს­ტი­ვალ­ზე გა­ვი­მარ­ჯვე. ამ გა­მარ­ჯვე­ბამ ძა­ლი­ან დიდი მო­ტი­ვა­ცია მომ­ცა სა­მო­მავ­ლოდ, ბევ­რი ოქ­როს მე­და­ლი რომ მო­მე­პო­ვე­ბი­ნა. ნელ-ნელა ამას მოჰ­ყვა წარ­მა­ტე­ბა ევ­რო­პის ჩემ­პი­ო­ნატ­ზე, ჯუ­ნი­ო­რებ­ში, მერე ევ­რო­პა და მსოფ­ლიო ჩემ­პი­ო­ნა­ტე­ბი მო­ვი­გე, ეს იყო ის­ტო­რი­უ­ლი მსოფ­ლიო ჩემ­პი­ო­ნა­ტი... შემ­დეგ ვი­ას­პა­რე­ზე ოლიმ­პი­ა­და­ზე, თუმ­ცა, ჩემ­და სამ­წუ­ხა­როდ, ცუ­დად და­ვამ­თავ­რე - მედ­ლის­თვის ბრძო­ლა­ში დავ­მარ­ცხდი, რა­მაც ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რად დამ­თრგუ­ნა. მა­ინც არ დავ­ნებ­დი, მეც და ჩემ­მა მე­უღ­ლე­მაც ბევ­რი ვი­მუ­შა­ვეთ, გვერ­დში და­მიდ­გა, რომ ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რი პრობ­ლე­მა გა­და­მე­ლა­ხა და წელს ტა­ტა­მი­ზე ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი ისე, რო­გორც შე­მე­ფე­რე­ბო­და. ვი­ყა­ვი სა­შიშ­რო­ე­ბის წი­ნა­შე, რომ მო­ტი­ვა­ცია და­მე­კარ­გა და ხელი ჩა­მექ­ნია, თან ეს ორ­ჯერ მოხ­და - ოლიმ­პი­ა­და­ზე ორ­ჯერ ვი­ას­პა­რე­ზე, 2020-ში და 2024-ში, ორი­ვე­ჯერ მე­ხუ­თე ად­გილ­ზე დავ­რჩი და ეს მარ­თლაც უმ­ძი­მე­სი სტრე­სი იყო ჩემ­თვის.

ისეთ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ვი­ყა­ვი, სპორ­ტის­თვის თა­ვის და­ნე­ბე­ბაც მინ­დო­და, ვხე­დავ­დი, ამ­დე­ნი შრო­მა-წვა­ლე­ბა არ მი­ფას­დე­ბო­და, თუმ­ცა თე­მურ­მა გა­და­მა­წყვე­ტი­ნა, ისევ დავ­ბრუ­ნე­ბო­დი ძი­უ­დოს და არ წავ­სუ­ლი­ყა­ვი ისე, რომ ჩემი სი­ტყვა არ მეთ­ქვა, მიზ­ნის­თვის არ მი­მეღ­წია. მეც ვი­ცო­დი, რომ მო­მა­ვალ­ში ვი­ნა­ნებ­დი და გა­და­ვი­ფიქ­რე... ახლა მო­ვი­გე ის­ტო­რი­უ­ლი მე­და­ლი, უბედ­ნი­ე­რე­სი ვარ, რად­გან აქამ­დე სა­ქარ­თვე­ლო­ში არ გვყო­ლია მსოფ­ლიო ჩემ­პი­ო­ნი ძი­უ­დო­ის­ტი ქალი. და­უ­ჯე­რე­ბე­ლი იყო, რო­დე­საც გა­ვაც­ნო­ბი­ე­რე, რომ ფი­ნალ­ში ასე მარ­ტი­ვად მო­ვა­ხერ­ხე გა­მარ­ჯვე­ბა და მო­ვი­პო­ვე ის­ტო­რი­უ­ლი მე­და­ლი. პირ­ველ რიგ­ში, მად­ლო­ბა ჩემს მწვრთნე­ლებს ფე­დე­რა­ცი­ა­ში, მე­გობ­რებს, ეს ყვე­ლა­ფე­რი ჩვე­ნი ერ­თობ­ლი­ვი შრო­მის შე­დე­გია. მინ­და ვახ­სე­ნო, ჩემი ფსი­ქო­ლო­გი ანა არ­ვე­ლა­ძე, რო­მე­ლიც ასე­ვე გვერ­დში მედ­გა და ყვე­ლა­ფე­რი ერ­თად შევ­ძე­ლით. მად­ლო­ბა ჩემს მე­უღ­ლეს, რო­მელ­მაც ძა­ლი­ან გა­ნი­ცა­და. ჩვენ ეს წარ­მა­ტე­ბა ერ­თად შევ­ქმე­ნით. რო­დე­საც გავ­თხოვ­დი, ბევ­რი ცუდი კო­მენ­ტა­რი და­მი­წე­რეს, მორ­ჩა, ამის კა­რი­ე­რა დას­რულ­და, რა დროს გა­თხო­ვე­ბა იყოო, მაგ­რამ მინ­და მათ ვუ­თხრა, რომ ჩემი კა­რი­ე­რა ახლა და­ი­წყო. ამით არ გავ­ჩერ­დე­ბი, რა თქმა უნდა, მი­საღ­წე­ვი კი­დევ ბევ­რია. ახლა მინ­და, სამ წე­ლი­წად­ში ისევ წარვდგე ოლიმ­პი­ა­და­ზე და მო­ვი­პო­ვო უმაღ­ლე­სი სინ­ჯის მე­და­ლი. ის ორი წა­რუ­მა­ტებ­ლო­ბა გულ­ზე მა­წევს და აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა გა­ვი­მარ­ჯვო.

• "ჩვენ, ქა­ლებ­მა და­ვამ­სხვრი­ეთ სტე­რე­ო­ტი­პე­ბი..."

- თავ­და­უ­ზო­გავ შრო­მას­თან ერ­თად, სპორ­ტსმე­ნის­თვის დის­ციპ­ლი­ნაა აუ­ცი­ლე­ბე­ლი. რე­ჟი­მი და მო­ბი­ლი­ზე­ბა გჭირ­დე­ბა, რომ გახ­დე წარ­მა­ტე­ბუ­ლი, მხო­ლოდ შრო­მა საკ­მა­რი­სი არ არის. ჩვენ, ქა­ლებ­მა და­ვამ­სხვრი­ეთ სტე­რე­ო­ტი­პი, რომ ძი­უ­დო არაა ქა­ლის შე­სა­ფე­რი­სი სპორ­ტი. რო­დე­საც პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი და გა­ი­გებ­დნენ, რომ ძი­უ­დო­ზე დავ­დი­ო­დი, ბევ­რი დამ­ცი­ნო­და, ალ­მა­ცე­რად მი­ყუ­რებ­და, რა გინ­და ძი­უ­დო­ზე, ეს რა ქა­ლის საქ­მე­აო. გო­გო­ნებს ბევ­რი ლან­ძღვა და და­მუ­ნა­თე­ბა შეგ­ვხვედ­რია, რომ ტყუ­ი­ლად ვწვა­ლობ­დით, იქ ვე­რა­ფერს მი­ვაღ­წევ­დით. მერე, როცა გუნ­დურ­ში ბი­ჭე­ბის და გო­გო­ნე­ბის შე­რე­უ­ლი გუნ­დი და­ა­მა­ტეს, ძა­ლი­ან ბევ­რი ამ­ბობ­და, მორ­ჩა ბი­ჭე­ბის ჩემ­პი­ო­ნო­ბა, ისი­ნი ვე­ღა­რას­დროს მო­ი­პო­ვე­ბენ მე­დალ­სო. თუმ­ცა­ღა ვფიქ­რობ, ამ ბოლო წლებ­ში ჩვენ ბი­ჭებს გვერ­დში ვუდ­გა­ვართ და შე­მიძ­ლია თა­მა­მად ვთქვა, რომ ჩვენ უკვე ან­გა­რიშ­გა­სა­წე­ვი ძალა ვართ და შეგ­ვიძ­ლია ნე­ბის­მი­ე­რი ქვე­ყა­ნა მარ­ტი­ვად და­ვა­მარ­ცხოთ. დღეს­დღე­ო­ბით, გან­სა­კუთ­რე­ბით ძი­უ­დო­თი, ბევ­რი გო­გო­ნაა და­კა­ვე­ბუ­ლი, ძა­ლი­ან მი­ხა­რია და მინ­და, ამ პა­ტა­რა გო­გო­ნებს ბევ­რი წარ­მა­ტე­ბა ვუ­სურ­ვო. ახლა არის ახა­ლი პრო­ექ­ტი, რო­მე­ლიც ბა­ტონ­მა და­ვით ქევ­ხიშ­ვილ­მა წა­მო­ი­წყო სპორ­ტსმე­ნი გო­გო­ნე­ბის გან­ვი­თა­რე­ბის­თვის და ვფიქ­რობ, რომ ეს მათ ძა­ლი­ან წა­ად­გე­ბათ. ჩვენს დრო­საც რომ ყო­ფი­ლი­ყო, ბევ­რად კარ­გი შე­დე­გი გვექ­ნე­ბო­და და ის ბევ­რად მალე დად­გე­ბო­და კი­დეც. თუმ­ცა არც ახ­ლაა გვი­ა­ნი, მი­ხა­რია, რომ ყვე­ლა­ფე­რი კეთ­დე­ბა და ჩვე­ნი სპორ­ტი­დან წას­ვლის შემ­დეგ მოვა თა­ო­ბა, რო­მე­ლიც ჩვენს წარ­მა­ტე­ბას გა­მოჰ­ყვე­ბა, ჩვე­ნი გზის სა­ხე­ლო­ვა­ნი გამ­გრძე­ლე­ბე­ლი იქ­ნე­ბა.