თეთრ სუფ­რა­ზე უხ­ვად კა­რა­ლი­ო­კი და ადე­სა, ხვან­ჭკა­რას ბოთ­ლი, მდიდ­რულ მშვი­დო­ბის­ფე­რი­ან სა­მოს­ში გა­მო­წყო­ბი­ლი ქარ­თვე­ლი ქალი, სკამ­ზე კი ამე­რი­კუ­ლი ია­რა­ღი "ემ 4"... პერ­სო­ნა­ჟის მრავ­ლის­მე­ტყვე­ლი გა­მო­ხედ­ვა, სა­დაც ვნე­ბა და სი­ძულ­ვი­ლი ერ­თნა­ი­რად იხა­ტე­ბა და სურ­ვი­ლი, ბო­ლომ­დე და­ი­ცა­ლოს სას­მი­სი...

2008 წლის ნა­ხა­ტი "სნა­ი­პე­რი".

ნა­ხა­ტებ­ზე გა­მო­სა­ხულ პერ­სო­ნა­ჟებ­ში თა­ვად ავ­ტორს ამო­ი­კი­თხავთ: ის ერ­თგან საბ­ჭო­თა პი­ო­ნე­რის ალის­ფე­რი ყელ­სახ­ვე­ვით, ამორ­ძა­ლის შუ­ბი­თა და პა­პი­რო­სით, მე­ო­რე­გან არა სა­ხე­დარ­ზე, არა­მედ ზებ­რა­ზე შე­მომ­ჯდა­რი ქმრის მო­ღა­ლა­ტე ცო­ლის, სხვა­გან კი გარ­და­სა­ხუ­ლი სა­ლო­მე­ას სა­ხით გვევ­ლი­ნე­ბა... მისი ხე­ლოვ­ნე­ბა ირე­ა­ლურ­სა და სი­ნამ­დვი­ლეს შო­რის ბეწ­ვის ხიდს გა­დის. არ ერი­დე­ბა ეპა­ტა­ჟუ­რო­ბას, სკან­და­ლუ­რო­ბას, შოკს, გა­ო­ცე­ბა­ზე მეტს, რო­მელ­მაც შე­იძ­ლე­ბა მნახ­ველს შეძრწუ­ნე­ბა, ზი­ზღი და აგ­რე­სი­აც კი გა­უ­ჩი­ნოს... ყვე­ლა­ზე დიდ ფე­მი­ნისტსაც კი შე­შურ­დე­ბა მისი გამ­ბე­და­ო­ბის, დი­ნე­ბის სა­პი­რის­პი­როდ ცურ­ვის და იდე­ე­ბის, რომ­ლე­ბიც სა­თა­ვეს თა­ნაბ­რად იღე­ბენ ქარ­თუ­ლი და კოს­მო­პო­ლი­ტუ­რი ფეს­ვე­ბი­დან.

ნიუ-იორ­კე­ლი ესე­ის­ტი და კრი­ტი­კო­სი ლილი ვეი ეთერ ჭკა­დუ­ას ახა­ლი ამა­ზო­ნი­ის მსოფ­ლიო ქალ­ბა­ტონს უწო­დებს, მის შე­მოქ­მე­დე­ბას კი ზოგ­ჯერ შემ­ზა­რა­ვი და სა­ში­ში თა­ნა­მედ­რო­ვე სამ­ყა­როს ახალ ტალ­ღად მო­იხ­სე­ნი­ებს, სა­დაც ერ­თდრო­უ­ლად იჩენს თავს გა­მო­უს­წო­რე­ბე­ლი ოპ­ტი­მიზ­მიც და სა­სო­წარ­კვე­თაც, ბრძო­ლის ჟინი და თეთ­რი ბა­ი­რა­ღიც, სიყ­ვა­რუ­ლი, ხან­და­ხან და­უ­ო­კე­ბე­ლი ვნე­ბის სა­ხით და სიკ­ვდი­ლის სა­რე­ცე­ლიც.

საბ­ჭო­თა სა­ქარ­თვე­ლო­ში და­ბა­დე­ბულ მო­მა­ვალ მხატ­ვარს კარ­გად ახ­სოვს დე­დის, ცნო­ბი­ლი ქარ­თვე­ლი სოპ­რა­ნოს ზუ­რაბ სოტ­კი­ლა­ვას ბი­ძაშ­ვი­ლის, სი­ტყვე­ბი: "თუ გინ­და ბევ­რი იმოგ­ზა­უ­რო, ცნო­ბი­ლი უნდა გახ­დე". იმ­პულსმა აზრი გა­უ­ჩი­ნა, აზ­რმა იდე­ამ­დე მი­იყ­ვა­ნა, იდე­ამ კი სწო­რედ იმ გზა­ზე და­ა­ყე­ნა, რო­მელ­ზეც თით­ქმის სამი ათე­უ­ლი წე­ლია და­დის: "მა­შინ მახ­სოვს, სა­დღაც წარ­მოდ­გე­ნა­ში გა­მი­ელ­ვა ოკე­ა­ნემ, მზემ და დიდ­მა გემ­მა...… რო­გორ აღ­მოვ­ჩნდე­ბო­დი ამ გემ­ზე, აზ­რა­დაც არ მომ­სვლია.. ამე­რი­კა­ში რომ მოვ­ხვდი 1988 წელს, მერე და­ვი­წყე ამ გემ­ზე ფიქ­რი.."., - იხ­სე­ნებს მხატ­ვა­რი. ბავ­შვო­ბა­ში და­წყე­ბუ­ლი კონ­ფლიქ­ტი სა­კუ­თარ ალ­ტერ ეგო­სა და გა­რე­მოს შო­რის დე­ტა­ლებ­ში შე­ი­ნიშ­ნე­ბო­და: ადა­მი­ა­ნებს სხვა თვა­ლით აკ­ვირ­დე­ბო­და, სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის ტა­ბუ­და­დე­ბულ თე­მებ­ზე სა­უ­ბა­რი გარ­შე­მომ­ყო­ფებ­თან გა­უ­გებ­რო­ბით მთავ­რდე­ბო­და...

მერე იყო თბი­ლი­სის სამ­ხატ­ვრო აკა­დე­მია, ფერ­წე­რი­სა და მო­დის დი­ზა­ი­ნის ფა­კულ­ტე­ტე­ბი... 1988 წელს ემიგ­რი­რე­ბა შე­ერ­თე­ბულ შტა­ტებ­ში, ამე­რი­კე­ლი მეც­ნი­ე­რის დიდი სიყ­ვა­რუ­ლი და მოგ­ზა­უ­რო­ბა მსოფ­ლი­ოს გარ­შე­მო, თით­ქოს ყვე­ლა­ფე­რი თა­ვი­სი წე­სი­თა და რი­გით მი­დი­ო­და მის ცხოვ­რე­ბა­ში. ია­პო­ნი­ა­ში რამ­დე­ნი­მე წლი­ა­ნი ცხოვ­რე­ბის შემ­დეგ წყვი­ლი ისევ შე­ერ­თე­ბულ შტა­ტებ­ში ჩა­მო­ვი­და. პირ­ვე­ლი­ვე წარ­მა­ტე­ბულ­მა გა­მო­ფე­ნამ ჩი­კა­გო­ში ქარ­თველ მხატ­ვარს მე­ტის კე­თე­ბის სურ­ვი­ლი გა­უ­ჩი­ნა: "ნიუ-იორკში ორი თვით ჩა­მო­ვე­დი, მაგ­რამ აქა­ურ­მა ცხოვ­რე­ბამ ისე ჩა­მით­რია, უკან, ახალ­შექ­მნილ ოჯახ­ში, ვე­ღარ დავ­ბრუნ­დი... ნიუ-იორკში ყვე­ლა­ზე უფრო ბუ­ნებ­რი­ვად ვგრძნობ­დი თავს. თუმ­ცა, მარ­ტო რომ აღ­მოვ­ჩნდი, პრობ­ლე­მე­ბიც მეტი გა­მიჩ­ნდა, მაგ­რამ ვგრძნობ­დი, რომ თა­ვი­სუფ­ლე­ბა აუ­ცი­ლე­ბე­ლი პი­რო­ბა გახ­და ჩემი შე­მოქ­მე­დე­ბის­თვის.. სირ­თუ­ლე ყო­ველ­თვის იყო და არის ცხოვ­რე­ბა­ში, მაგ­რამ ამის არა­სო­დეს მე­ში­ნო­და, და ეს იყო ის, რაც მაძ­ლევ­და თვით­დამ­კვიდ­რე­ბის და გა­დარ­ჩე­ნის იმ­პულსს. ნიჭ­მა და ამ ნი­ჭით სა­ფა­სუ­რად მო­ცე­მულ­მა პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბამ, გა­მო­მე­ყე­ნე­ბი­ნა მაქ­სი­მა­ლუ­რად, ხელი შე­უ­წყო ჩემს თვით­გა­დარ­ჩე­ნას".

ამე­რი­კამ იმი­თაც მო­ხიბ­ლა, რომ შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი გზა მრა­ვა­ლი მი­მარ­თუ­ლე­ბით გა­ეხ­სნა: კა­ლი­ფორ­ნი­ი­სა და ნიუ-იორ­კის უნი­ვერ­სი­ტე­ტე­ბის პროგ­რა­მე­ბი, გა­მო­ფე­ნე­ბი შვე­დეთ­ში, ავ­სტრი­ა­ში, პო­ლო­ნეთ­ში, იტა­ლი­ა­ში... პო­ლოკ-კრას­ნე­რის, ნიუ-იორ­კის ხე­ლოვ­ნე­ბის ფონ­დე­ბის ჯილ­დო­ე­ბი.

ამ­ჟა­მად ნიუ-იორკსა და ია­მა­კა­ზე ცხოვ­რობს. თა­ვი­სუფ­ლე­ბის ქა­ლა­ქის ზამ­თრის დღე­ებს კინგსტო­ნის ლაჟ­ვარ­დო­ვან სა­ნა­პი­რო­ებს არ­ჩევს: პალ­მე­ბის, ლურ­ჯი სივ­რცე­ე­ბის და კუნ­ძუ­ლო­ვა­ნი თე­მა­ტი­კის გა­რე­მოც­ვა­ში ახალ იდე­ებს ეძებს. სა­ო­ცა­რი ის არის, რომ ნა­ხა­ტებ­ში ლაღი და რე­გის რიტ­მებ­ზე აცეკ­ვე­ბუ­ლი პერ­სო­ნა­ჟე­ბის ცენ­ტრში ქარ­თვე­ლი ქალი დგას, ხან­ჯლით, ყან­წით, ტრა­დი­ცი­უ­ლი ქარ­თუ­ლი სუფ­რით... ის ხან მთვრა­ლი მწყემ­სია, ხა­ნაც ცხვირ­ზე თო­კგა­მობ­მუ­ლი უც­ნო­ბი ჩიტი... იმ­პულ­სე­ბი, რომ­ლე­ბიც ეთერ ჭკა­დუ­ას ნა­მუ­შევ­რებ­ში იკი­თხე­ბა, ერ­თნა­ი­რად აღელ­ვებთ კავ­კა­სი­ე­ლებს, დენდ და სნობ ევ­რო­პელ კრი­ტი­კო­სებს და თა­ვი­სუფ­ლე­ბის­მოყ­ვა­რე ამე­რი­კე­ლებს:

"გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ენით გად­მო­ცე­მუ­ლი ძა­ლი­ან ნაც­ნო­ბი ელე­მენ­ტი მა­ყუ­რებ­ლის თვალ­ში ხში­რად სკან­და­ლუ­რი, სენ­სა­ცი­უ­რი შე­იძ­ლე­ბა აღ­მოჩ­ნდეს... ამას მა­ყუ­რებ­ლის ყუ­რა­დღე­ბის გა­სარ­თო­ბად ვი­ყე­ნებ... კარ­გი ხე­ლოვ­ნე­ბის ნი­მუ­ში ამა თუ იმ ეპო­ქის ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბის მე­ტა­ფო­რაა... ძლი­ე­რი ხე­ლოვ­ნე­ბის ნი­მუ­შე­ბი აუ­დი­ტო­რი­ას აჩ­ვე­ნებს ემო­ცი­ის გა­მო­ხატ­ვის მრა­ვალ­ნა­ირ სა­შუ­ა­ლე­ბას... თუ მის გულ­ში და სულ­ში შე­აღ­წია ჩემ­მა სათ­ქმელ­მა, ესე იგი ჩემი საქ­მე წარ­მა­ტე­ბით შე­ვას­რუ­ლე..".

რო­გორც თა­ვად ამ­ბობს, ის ხომ ქარ­თუ­ლი კულ­ტუ­რის ელ­ჩია უცხო­ეთ­ში:

"ქარ­თუ­ლი ნივ­თე­ბი ალ­ბათ ჩემი ნოს­ტალ­გი­ის გამო ხვდე­ბა ჩემს ნა­ხა­ტებ­ში, ვცდი­ლობ აქ­ცენ­ტი ვი­ზუ­ა­ლუ­რად ამ ნივ­თებ­ზე გა­ვა­კე­თო, რომ ვაჩ­ვე­ნო უცხო­ელ მა­ყუ­რე­ბელს, სა­ი­დან მოვ­დი­ვარ გე­ოგ­რა­ფი­უ­ლად და ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რად... ხან­და­ხან პა­ტა­რა ტექსტს მი­ვა­წერ რო­მე­ლი­მე ქარ­თულ ამ­ბავ­ზე, ლე­გენ­და­ზე, ტრა­დი­ცი­ა­ზე, ნივთზე", - ამ­გვა­რად მოგ­ვი­თხრობს ეთე­რი ტრა­გი­კუ­ლი ის­ტო­რი­ას არა­ლე­გალ ემიგ­რანტ კო­კა­ზე, რო­მე­ლიც აფხა­ზე­თი­სა და სა­მო­ქა­ლა­ქო ომის მერე ფი­ზი­კა-მა­თე­მა­ტი­კის პრო­ფე­სო­რი­სა და არ­ქი­ტექ­ტო­რის დიპ­ლო­მით ბრუკ­ლინ­ში ერთ-ერთ სამ­შე­ნებ­ლო ფირ­მა­ში მუ­შა­ო­ბას უბ­რა­ლო მუ­შად იწყებს. ნა­ხატ­ში ამო­ი­კი­თხავთ მხატ­ვრის სათ­ქმელს: ამე­რი­კელ­მა ბოს­მა სიმ­პა­ტი­უ­რი ქარ­თვე­ლი მუ­შის და­უფ­ლე­ბის სურ­ვი­ლის სა­ნაც­ვლოდ დანა მი­ი­ღო, ემო­ცი­ურ ნი­ა­დაგ­ზე ჩა­დე­ნილ­მა და­ნა­შა­ულ­მა კი კოკა 23 წლით ამე­რი­კულ ცი­ხე­ში გა­ამ­წე­სა... კი­დევ და კი­დევ ის­ტო­რი­ე­ბი ქალღმერთ და­ლი­ზე, პა­ტივ­გა­ბა­ხე­ბულ ცოლ­ზე, ეთერ ჭკა­დუ­ას უცხო­ელ­თა გა­სა­ო­ცად ამ­ბე­ბი არას­დროს გა­მო­ე­ლე­ვა...

რო­გორც თა­ვად ამ­ბობს, ცხოვ­რე­ბა­ში ზოგ­ჯერ სტე­რე­ო­ტი­პე­ბის ყრუ კე­დელს ეხეთ­ქე­ბა, ხე­ლახ­ლა დგე­ბა და ბრძო­ლას ადა­მი­ა­ნე­ბის ცნო­ბი­ე­რე­ბამ­დე მი­საღ­წე­ვად იწყებს. და მა­ინც, რა­ტომ არის მისი ნა­ხა­ტე­ბის მთა­ვა­რი პერ­სო­ნა­ჟი თა­ვად ეთერ ჭკა­დუა:

"დიახ, ჩემი მსგავ­სი ქალი არის ჩემს ნა­ხა­ტებ­ში. მე მას, რო­გორც მსა­ხი­ობს, ისე ვი­ყე­ნებ ამა თუ იმ სი­ტუ­ა­ცი­ის და ემო­ცი­ის მო­სა­ყო­ლად... ეს იყო 12 წლის წინ: მა­შინ ახ­ლად­გაც­ნო­ბი­ლი ცნო­ბილ­მა არტ-დი­ლერ­მა გიან ენზო სპე­რო­ნემ შე­მომ­თა­ვა­ზა იდეა და ისე­თი ნა­ხა­ტე­ბი შე­მიკ­ვე­თა, სა­დაც უშუ­ა­ლოდ ჩემი პერ­სო­ნა­ჟით მო­მე­ყო­ლა ამ­ბე­ბი, ემო­ცი­ე­ბი... ვფიქ­რობ, ამით ჩემს ნა­ხა­ტებს ინ­დენ­ტი­ფი­კა­ცია ჰქო­ნო­და უდაბ­ნო­სა­ვით უსას­რუ­ლო ხე­ლოვ­ნე­ბის სამ­ყა­როს­თან.... ახლა ჩემს ნა­ხა­ტებს ად­ვი­ლად ცნო­ბენ... ასე­თი ნა­მუ­შევ­რე­ბი ავ­თენ­ტურს, ბუ­ნებ­რივს, ნად­ვილს ემ­სგავ­სე­ბა. უმე­ტეს შემ­თხვე­ვა­ში ეს პერ­სო­ნა­ჟი ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რად ჩემი დაკ­ვირ­ვე­ბე­ბის და ანა­ლი­ზის, სხვა ადა­მი­ა­ნე­ბის ემო­ცი­ე­ბის შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბე­ბის ნა­ზა­ვია... რო­გორც მწე­რა­ლი და რე­ჟი­სო­რი, ვი­გო­ნებ პერ­სო­ნაჟს, ვაძ­ლევ სხე­უ­ლის ენას, და ვქმნი მის გარ­შე­მო სი­ტუ­ა­ცი­ას, ხან­და­ხან ეს ქალი ძა­ლი­ან მგავს, ხან­და­ხან ნაკ­ლე­ბად.. ამ ქა­ლით მე ჩემს თა­ნა­მედ­რო­ვე­ო­ბა­ზე ვყვე­ბი".

თა­ნა­მედ­რო­ვე­ო­ბა კი ეთე­რის­თვის მსოფ­ლიო მე­გა­პო­ლის­ზე გა­დის: ნიუ-იორ­კი მთე­ლი თა­ვი­სი გრან­დი­ო­ზუ­ლო­ბი­თა და მრა­ვალ­ფე­როვ­ნე­ბით ახ­ლო­ბე­ლი სივ­რცე გახ­და. თა­ვად ამ­ბობს, რომ ეს ქა­ლა­ქი ზოგს თრგუ­ნავს და სა­სო­წარ­კვე­თამ­დე მიჰ­ყავს, ზოგს კი ენერ­გი­ას აძ­ლევს. ეთე­რი­სე­უ­ლი ნიუ-იორ­კი არის "კოს­მო­პო­ლი­ტუ­რი, ინ­ტერ­ნა­ცი­ო­ნა­ლუ­რი, ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო, სწრა­ფი და ეკ­ლე­კტუ­რი".

ნიუ-იორ­კის ხმა­ურს და წა­მებ­ში გათ­ვლილ გრა­ფიკს ხში­რად თავს კინგსტონ­ში აღ­წევს, სა­დაც ყო­ველ­თვის ეგუ­ლე­ბა მე­გობ­რე­ბი, მზით დამ­წვა­რი სხე­უ­ლე­ბი და გუ­ლე­ბი, და რა თქმა უნდა, სა­კუ­თა­რი სა­ხე­ლოს­ნო:

"მუ­შა­ო­ბის დროს მჭირ­დე­ბა აბ­სო­ლუ­ტუ­რი ფო­კუ­სი. ამის­თვის აუ­ცი­ლე­ბე­ლია, რომ ვიყო ჩემს სა­ხე­ლოს­ნო­ში მარ­ტო... ყა­ვას ორ დღე­ში ერთხელ, დი­ლა­ო­ბით ვწრუ­პავ, ვვარ­ჯი­შობ, ან იო­გას ვა­კე­თებ. სი­გა­რეტს მუ­შა­ო­ბა­ში იშ­ვი­ა­თად ვა­ბო­ლებ და ვაკ­ვირ­დე­ბი ნა­ხატს შო­რი­დან... მუ­სი­კას იშ­ვი­ა­თად ვუს­მენ, როცა ვმუ­შა­ობ... სა­ღა­მოს ახა­ლი ამ­ბე­ბი. ვმუ­შა­ობ ღა­მის პირ­ველ სა­ა­თამ­დე,.. ამის მერე ხან­და­ხან გავ­დი­ვარ მუ­სი­კის მო­სას­მე­ნად, მე­გობ­რებ­თან, რომ მოვ­ცილ­დე სა­მუ­შაო ად­გილს რა­ღაც დრო­ით..".

ამ­ბობს, რომ ნამ­დვი­ლი სიყ­ვა­რუ­ლით სამ­ჯერ უყ­ვარ­და... ეჭ­ვი­ა­ნო­ბა, მისი აზ­რით, გო­ნე­ბის­თვის სა­ში­ში და­ა­ვა­დე­ბაა. სიყ­ვა­რულ­ში მიჯ­ნურ­საც "სივ­რცეს აძ­ლევს", თა­ვად კი, რო­გორც ნიუ-იორკში ამ­ბო­ბენ, "საქ­მე­ზეა ჯვარ­და­წე­რი­ლი". შეყ­ვა­რე­ბუ­ლო­ბა­შიც მე­გო­ბა­რია და სა­კუ­თარ თა­ვი­სუფ­ლე­ბას ამ­გვა­რად უფრთხილ­დე­ბა.

ფიქ­რე­ბი სა­ქარ­თვე­ლო­ზეც ისე­თი­ვე ეკ­ლექ­ტუ­რია, რო­გორც მისი ნა­ხა­ტე­ბი: მშობ­ლი­უ­რი ქვე­ყა­ნა სძულს და უყ­ვარს კი­დეც:

"თან მიყ­ვარს და­სავ­ლეთს ჩა­მორ­ჩე­ნი­ლი სა­ქარ­თვე­ლო, თან ვერ ვი­ტან... მაგ­რამ უფრო მიყ­ვარს, რად­გან 23 წე­ლია, შორს ვარ და მე­ნატ­რე­ბა ყვე­ლა მისი ქუჩა და ხე... ხან ვდარ­დობ, რომ დღეს­დღე­ო­ბით სა­ქარ­თვე­ლო­ში მო­პი­რის­პი­რე პო­ლი­ტი­კურ აზ­რის მქო­ნე ადა­მი­ა­ნებ­ში ურ­თი­ერ­თსი­ძულ­ვი­ლია, თან ვფიქ­რობ რომ ეს პრო­ცე­სი გარ­და­უ­ვა­ლია, და ვი­თა­რე­ბას პო­ზი­ტი­უ­რად ვუ­ყუ­რებ. ძვე­ლი ერი ვართ, ნუ­ლი­დან და­ვი­წყეთ და­სავ­ლე­თის­მაგ­ვა­რი დე­მოკ­რა­ტი­უ­ლი აზ­როვ­ნე­ბის შექ­მნა, ამას დრო დას­ჭირ­დე­ბა და იმე­დი მაქვს, ჩვენს შემ­დეგ თა­ო­ბას იმის გა­გე­ბას და­ვუ­ტო­ვებთ, რომ სხვა­დას­ხა აზ­როვ­ნე­ბის მა­ტა­რე­ბელ ადა­მი­ა­ნებს შო­რის ერთ ქვე­ყა­ნა­ში მშვი­დო­ბი­ა­ნი თა­ნა­არ­სე­ბო­ბა სავ­სე­ბით შე­საძ­ლე­ბე­ლია".

ეთე­რის­თვის აუხ­დე­ნელ ოც­ნე­ბად რჩე­ბა სხვა­დას­ხვა ხე­ლო­ვა­ნე­ბის ჩა­მოყ­ვა­ნა, რომ­ლე­ბიც ჯაზს, რეგ­გის, კუნ­ძუ­ლო­ვა­ნი ქვეყ­ნე­ბის კულ­ტუ­რას გა­აც­ნო­ბენ ქარ­თვე­ლებს... პრო­ფე­სი­უ­ლი თვალ­საზ­რი­სით კი უნდა, რომ მისი ნა­ხა­ტე­ბი ცნო­ბი­ლი სა­გა­მო­ფე­ნო სივ­რცე­ე­ბის ნა­წი­ლი გახ­დეს და თვითმყო­ფა­დი სი­ტყვა თქვას მსოფ­ლიო ხე­ლოვ­ნე­ბა­ში...

ათა­სო­ბით კი­ლო­მეტ­რე­ბი­დან უგ­ზავ­ნის შე­ტყო­ბი­ნე­ბას ქარ­თველ ქალ­ბა­ტო­ნებს: უნდა, რომ შე­ა­ზი­ზღოს სი­გა­რე­ტი, შე­აყ­ვა­როს იოგა და ნაკ­ლე­ბად იფიქ­რონ პო­ლი­ტი­კა­ზე... ეთე­რი ამ­ბობს, რომ ქარ­თველ ქალ­ზე ნაზი და თბი­ლი არა­ვი­ნაა...

მალ­ხაზ ჭკა­დუა