"რო­გორც მთე­ლი სა­ქარ­თვე­ლო, ახლა მეც ევ­რო­კავ­ში­რის წევ­რო­ბის კან­დი­და­ტის სტა­ტუს­ზე ვარ კონ­ცენ­ტრი­რე­ბუ­ლი. ჩვე­ნი ქვეყ­ნის ცალ­სა­ხა არ­ჩე­ვა­ნია ევ­რო­პა, ჩვე­ნი ეთ­ნი­კუ­რი უმ­ცი­რე­სო­ბის უმ­რავ­ლე­სო­ბაც ევ­რო­ინ­ტეგ­რა­ცი­ას უჭერს მხარს, აც­ნო­ბი­ე­რებს რა, რომ ეს ჩვე­ნი უკე­თე­სი მო­მა­ვა­ლია, წინ ევ­რო­პის­კენ, გი­ლო­ცავთ“, - ამ პა­თო­სით ვი­წყებთ სა­უ­ბარს ჟურ­ნა­ლისტ ჯე­იჰუნ მუ­ჰა­მე­და­ლის­თან სა­ქარ­თვე­ლოს­თვის ის­ტო­რი­უ­ლი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბის გა­მო­ცხა­დე­ბის შემ­დეგ. მისი პრო­ფე­სი­უ­ლი საქ­მი­ა­ნო­ბა 5 წლის წინ "რუს­თა­ვი-2“-დან და­ი­წყო და ახლა ტე­ლე­კომ­პა­ნია "მთა­ვარ­ში“ გრძელ­დე­ბა. ამ­ბობს, რომ თავი ამ პრო­ფე­სი­ა­ში იპო­ვა, აბედ­ნი­ე­რებს და მის­თვის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია ჟურ­ნა­ლის­ტი­კა, რო­მე­ლიც "ხი­დია ხალ­ხსა და რე­ა­ლო­ბას შო­რის“. ჯე­იჰუ­ნის მე­ო­რე საქ­მი­ა­ნო­ბა არა­სამ­თავ­რო­ბო ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ას უკავ­შირ­დე­ბა - 2020 წლი­დან ქვე­მო ქარ­თლში, კერ­ძოდ, მარ­ნე­ულ­ში ფუნ­ქცი­ო­ნი­რებს არა­სამ­თავ­რო­ბო ორ­გა­ნი­ზა­ცია სიმ­ბო­ლუ­რი სა­ხელ­წო­დე­ბით - "წი­თე­ლი ხიდი“, რომ­ლის ერთ-ერთი დამ­ფუძ­ნე­ბე­ლიც ქარ­თველ მე­გობ­რებ­თან ერ­თად, ჯე­იჰუ­ნიც არის. რო­გორც მე­უბ­ნე­ბა, "ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ის მი­ზა­ნი აზე­ბა­ი­ჯა­ნე­ლი ახალ­გაზ­რდე­ბის გა­ნათ­ლე­ბა­ზე, გან­ვი­თა­რე­ბა­სა და ინ­ტეგ­რა­ცი­ა­ზე ზრუნ­ვაა. გვინ­და, ადა­მი­ა­ნებ­მა ერ­თმა­ნე­თის კულ­ტუ­რის შე­სა­ხებ მეტი გა­ი­გონ, ორი­ვე ერმა ერ­თმა­ნე­თის თვალ­სა­წი­ე­რი და შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბი და­ი­ნა­ხოს“.

ambebi.ge უფრო ახ­ლოს გა­გაც­ნობთ სა­ქარ­თვე­ლო­ზე შეყ­ვა­რე­ბულ აზერ­ბა­ი­ჯა­ნელ ჟურ­ნა­ლისტს, რო­მელ­მაც აქამ­დე არც თუ იოლი გზა გა­მო­ი­ა­რა.

• "აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე უფრო მიყ­ვარს ქარ­თვე­ლე­ბი“

- რუს­თავ­ში და­ვი­ბა­დე. 5 წლის ვი­ყა­ვი, როცა, სა­ბედ­ნი­ე­როდ, თუ - სა­უ­ბე­დუ­როდ, მშობ­ლე­ბი ერ­თმა­ნეთს და­შორ­დნენ. მე და დედა სოლ­მა­ზი სა­ცხოვ­რებ­ლად რუს­თა­ვი­დან მარ­ნე­ულ­ში გა­და­ვე­დით და იქ და­ი­წყო სირ­თუ­ლე­ე­ბით სავ­სე ჩვე­ნი ცხოვ­რე­ბა. დედა - ბა­ქო­დან ჩა­მო­ვი­და, აქ გა­თხოვ­და და მერე უკან აღარ დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლა. მე­ო­რე კლას­ში ვი­ყა­ვი, როცა დე­დას მო­უ­ლოდ­ნე­ლად ჯან­მრთე­ლო­ბის პრობ­ლე­მა შე­ექ­მნა და ჩვე­ნი ყოფა უფრო დამ­ძიმ­და, თავი ძლივს გაგ­ვქონ­და.

ასეთ მძი­მე პე­რი­ოდ­ში ქარ­თვე­ლე­ბის ოჯა­ხი დაგ­ვიდ­გა გვერ­დით - დე­დის ოპე­რა­ცი­ის, მკურ­ნა­ლო­ბის ხარ­ჯე­ბი მათ და­ფა­რეს, ჩემ­ზე მე­ურ­ვე­ო­ბაც აი­ღეს თავ­ზე, მხარ­ში ამოგ­ვიდ­გნენ და გვმფარ­ვე­ლობ­დნენ. ეს იყო სას­წა­უ­ლი... ასე­თი რა­ღაც ტყუ­ი­ლად არ ხდე­ბა, ვამ­ბობ ხოლ­მე, ღმერ­თს ვუყ­ვარ­ვარ. იმ ოჯახ­თან დღემ­დე იდე­ა­ლუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვაქვს, ის ქალ­ბა­ტო­ნი შვი­ლად მი­მიჩ­ნევს და მეც მე­ო­რე დე­დად ვთვლი. ალ­ბათ, აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, უფრო მიყ­ვარს ქარ­თვე­ლე­ბი, იმ პე­რი­ოდ­ში ჩა­ი­სა­ხა ეს დიდი სიყ­ვა­რუ­ლი. დედა ახლა კარ­გა­დაა, ღმერ­თის შე­წევ­ნი­თა და ქარ­თვე­ლე­ბის გვერ­დში დგო­მით. მად­ლო­ბა უფალს, რო­მელ­მაც მძი­მე ცხოვ­რე­ბით ადა­მი­ა­ნო­ბა მას­წავ­ლა, ზრუ­ნავ­და ჩემ­ზე და არას­დროს მი­ვუ­ტო­ვე­ბი­ვარ. 2003 წლის შემ­დეგ ჩვე­ნი ცხოვ­რე­ბა ნელ-ნელა შე­იც­ვა­ლა. დე­და­ჩემს პენ­სია მო­ე­მა­ტა, ცოტა ხან­ში სო­ცი­ა­ლუ­რად და­უც­ვე­ლე­ბის სტა­ტუ­სიც მი­ვი­ღეთ... სკო­ლის დამ­თავ­რე­ბის­თა­ნა­ვე მუ­შა­ო­ბა და­ვი­წყე და დე­დას ვეხ­მა­რე­ბო­დი.

• "მას და­ვუ­ჯე­რე და სამი სპე­ცი­ა­ლო­ბი­დან ჟურ­ნა­ლის­ტი­კა ავირ­ჩიე“

- რად­გან ქარ­თუ­ლი ენა კარ­გად არ ვი­ცო­დი და ქარ­თუ­ლი სკო­ლა არ მქონ­და დამ­თავ­რე­ბუ­ლი, ეროვ­ნულ გა­მოც­დებს ვერ გა­ვუმკლავ­დი. მო­ვინ­დო­მე, ვიბ­რძო­ლე და მე­სა­მე წელს მა­ინც ჩა­ვა­ბა­რე, ცოტა დაგ­ვი­ა­ნე­ბით, მაგ­რამ რა უჭირს, სწავ­ლამ ასა­კი არ იცის. ყვე­ლა­ფერს ჩე­მით ვცდი­ლობ­დი... მი­მაჩ­ნია, რომ ენის არ­ცოდ­ნა ბევრ რა­მე­ში დამ­ხევ­და უკან, წინ ვერ წა­ვი­დო­დი. უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში რომ ჩა­ვა­ბა­რე, ენა მა­შინ უფრო დავ­ხვე­წე. არ ვიცი, ახლა რამ­დე­ნად სუფ­თა ქარ­თუ­ლით ვლა­პა­რა­კობ, მაგ­რამ, ვცდი­ლობ და იმა­ზე უკეთ შე­მიძ­ლია, ვიდ­რე მა­შინ. მე­ო­თხე კლა­სამ­დე წარ­ჩი­ნე­ბუ­ლი მოს­წავ­ლე ვი­ყა­ვი, მერე დე­დას პრობ­ლე­მე­ბის და სხვა დაბ­რკო­ლე­ბე­ბის გამო, სწავ­ლა­ში ცო­ტას მო­ვი­კოჭ­ლებ­დი. დად­გა პრო­ფე­სი­ის არ­ჩე­ვის დროც... ერთი სა­სუ­ლი­ე­რო პირი მე­გო­ბა­რი მყავ­და, რომ­ლის რჩე­ვებ­საც ვით­ვა­ლის­წი­ნებ­დი. მას­თან მი­ვე­დი და შევ­ჩივ­ლე - ეროვ­ნუ­ლი გა­მოც­დე­ბი ჩა­ვა­ბა­რე და სპე­ცი­ა­ლო­ბის არ­ჩე­ვა­ნის წი­ნა­შე ვარ, ვერ გა­და­მი­წყვე­ტია ფი­ლო­სო­ფო­სი გავ­ხდე, იუ­რის­ტი, თუ ჟურ­ნა­ლის­ტი-მეთ­ქი. მი­თხრა, შენი ბუ­ნე­ბის გათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბით, თავს სად უფრო ხე­და­ვო. ვუ­თხა­რი, რომ ხალ­ხთან კო­მუ­ნი­კა­ცია, სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში ტრი­ა­ლი მინ­დო­და. სა­სუ­ლი­ე­რო პირ­მა მი­თხრა, შვი­ლო, ფი­ლო­სო­ფო­სი რომ გახ­დე, ცა­რი­ე­ლი ტვი­ნი უნდა იყო, სა­მარ­თალმცოდ­ნე თუ იქ­ნე­ბი, ღვთის წი­ნა­შე ბევრ შეც­დო­მას და­უშ­ვებ და უსა­მარ­თლო­ბის ჩა­დე­ნაც მო­გი­წევს, აი, ჟურ­ნა­ლის­ტი თუ გახ­დე­ბი, ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად იქ­ნე­ბა და შენც ბედ­ნი­ე­რად იგ­რძნობ თავ­სო. და­ვუ­ჯე­რე, და ივა­ნე ჯა­ვა­ხიშ­ვი­ლის სა­ხე­ლო­ბის თბი­ლი­სის სა­ხელ­მწი­ფო უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ჟურ­ნა­ლის­ტი­კა ავირ­ჩიე. დღეს მარ­თლაც ბედ­ნი­ე­რი ვარ, ეს პრო­ფე­სია რომ ავირ­ჩიე. სი­მარ­თლე გი­თხრათ, წერა არ მიყ­ვარ­და და არც ახლა მიყ­ვარს, უფრო ტე­ლეჟურ­ნა­ლის­ტი­კა მი­ტა­ცებ­და. ვიდ­რე ჟურ­ნა­ლის­ტად და­ვი­წყებ­დი მუ­შა­ო­ბას, ვი­დე­ობ­ლო­გებს ვა­კე­თებ­დი ჩემ­თვის და ჩე­მე­ბუ­რად...

• "მა­ნამ­დე "რუს­თა­ვი-2“ ჩემ­თვის მი­უწ­ვდო­მე­ლი ოც­ნე­ბა იყო“

- ჯა­ვა­ხიშ­ვი­ლის სა­ხე­ლო­ბის უნი­ვერ­სი­ტე­ტის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ, მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნი პრო­ექ­ტის ფარ­გლებ­ში "სა­ზო­გა­დო­ებ­რივ მა­უ­წყე­ბელ­ში“, "მო­ამ­ბე­ში“ ვი­მუ­შა­ვე თარ­ჯიმ­ნად. იმა­ვე ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში ჟურ­ნა­ლის­ტად გა­დას­ვლა და სტა­ჟი­რე­ბის გავ­ლა მინ­დო­და, თუმ­ცა, სამ­წუ­ხა­როდ, არა­ვინ ამიყ­ვა­ნა. ამა­ზე ძა­ლი­ან დამ­წყდა გული... სა­მარ­თლი­ა­ნო­ბა­ზე თუ ვლა­პა­რა­კობთ, კი უნდა ავეყ­ვა­ნე ვინ­მეს ქარ­თუ­ლის მცოდ­ნე აზერ­ბა­ი­ჯა­ნე­ლი, იქაც ხომ უნდა იყოს ერთი აზერ­ბა­ი­ჯა­ნე­ლი ვარ­სკვლა­ვი (იცი­ნის)? პირ­ვე­ლად მანდ და მა­შინ წა­ვა­წყდი უსა­მარ­თლო­ბას. მათ ბევ­რი პრობ­ლე­მა მო­ი­გო­ნეს თა­ვის გა­სა­სა­მარ­თლებ­ლად. მად­ლო­ბე­ლი ვარ ნიკა გვა­რა­მი­ა­სი, რო­მელ­მაც უარი არ მი­თხრა და­საქ­მე­ბა­ზე. ერ­თმა­ნე­თი პრე­ზი­დენ­ტის ბიბ­ლი­ო­თე­კა­ში გა­ვი­ცა­ნით, სა­დაც ნი­კას სა­ჯა­რო ლექ­ცია ჰქონ­და. მა­ნამ­დე "რუს­თა­ვი-2“ ჩემ­თვის მი­უწ­ვდო­მე­ლი ოც­ნე­ბა იყო. 2018 წე­ლია, წა­ვე­დი, და­ვეს­წა­რი ლექ­ცი­ას, მერე მი­ვე­დი, გა­ვე­ცა­ნი ნი­კას, ერ­თად ფო­ტოც გა­და­ვი­ღეთ და მას მერე გაგ­რძელ­და ჩვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბა. ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში ჯერ სტა­ჟი­ო­რად მი­მი­ღეს, მერე გა­მიშ­ვეს სი­უ­ჟე­ტის მო­სამ­ზა­დებ­ლად და ამის მერე მა­ლე­ვე ამიყ­ვა­ნეს ჟურ­ნა­ლის­ტად. ეს მოკ­ლე­ვა­დი­ა­ნი სტა­ჟი­რე­ბა იყო... მახ­სოვს პირ­ვე­ლი სი­უ­ჟე­ტი საკ­მა­ოდ მძი­მე თე­მა­ზე მქონ­და - სმი­ტე­ბის ოჯახ­ზე ვმუ­შა­ობ­დი, ხა­დას ხე­ო­ბა­ში რომ და­ხო­ცეს. ეს ამე­რი­კუ­ლი ოჯა­ხი სა­ქარ­თვე­ლო­ში, მარ­ნე­ულ­ში ცხოვ­რობ­და და საქ­მი­ა­ნობ­და.

მას შემ­დეგ დღემ­დე ამ გუნდთან ვარ და ახლა "მთა­ვარ­ში“ ვაგ­რძე­ლებ მათ­თან ერ­თად ცხოვ­რე­ბას. აქ ყვე­ლა­ფე­რი მაქვს, რაც კი ადა­მი­ანს სჭირ­დე­ბა - ვი­პო­ვე დიდი სით­ბო და სიყ­ვა­რუ­ლი, ვნა­ხე კე­თილ­გან­წყო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი, ამ ოჯა­ხის სრულ­ფა­სო­ვა­ნი წევ­რი ვარ და სამ­სა­ხურ­ში წას­ვლა მი­ხა­რია. ჩემ­თვის ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია ეს პრო­ფე­სია, ჟურ­ნა­ლის­ტი­კა ხი­დია ხალ­ხსა და რე­ა­ლო­ბას შო­რის. მე­დი­ა­ტო­რის როლი კი ძალ­ზე სა­პა­სუ­ხის­მგებ­ლო, თან სა­სი­ა­მოვ­ნო პრო­ცე­სია ჩემ­თვის...

• "და­ზა­რა­ლე­ბუ­ლა­დაც მცნეს, თუმ­ცა დღემ­დე პა­სუ­ხი არა­ვის უგია“

პრო­ფე­სი­უ­ლი საქ­მი­ა­ნო­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ჯე­იჰუნს წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბაც შეხ­ვედ­რია და და არა­ს­ა­სი­ა­მოვ­ნო დღე­ე­ბიც ჰქო­ნია. "როცა ადა­მი­ანს და­ნა­შა­ულ­ში ამ­ხელ, არ მოს­წონს, რო­გორც ჩანს, დის­კომ­ფორ­ტი შე­ვუქ­მე­ნი ზო­გი­ერ­თებს, ისი­ნი მე­მუქ­რე­ბოდ­ნენ და ფი­ზი­კუ­რა­დაც გა­მის­წორ­დნენ“, - მე­უბ­ნე­ბა ჟურ­ნა­ლის­ტი.

2020 წლის 29 სექ­ტემ­ბერს, მარ­ნე­ულ­ში, "ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბის“ ოფის­თან, ჯე­იჰუნ მუ­ჰა­მე­და­ლის სამ­სა­ხუ­რებ­რი­ვი მო­ვა­ლე­ო­ბის შეს­რუ­ლე­ბი­სას გა­უს­წორ­დნენ. ჟურ­ნა­ლის­ტმა და­ზი­ა­ნე­ბე­ბი მი­ი­ღო თა­ვის, ხე­ლი­სა და მუც­ლის არე­ში. და­პი­რის­პი­რე­ბა მარ­ნე­უ­ლის ცენ­ტრში, ცენ­ტრა­ლუ­რი სა­არ­ჩევ­ნო კო­მი­სი­ი­სა და "ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბის“ სა­არ­ჩევ­ნო ოფი­სის ტე­რი­ტო­რი­ა­ზე მოხ­და. ოპო­ზი­ცი­ის გან­ცხა­დე­ბით, ისი­ნი მშვი­დო­ბი­ან აქ­ცი­ას ატა­რებ­დნენ და აპ­რო­ტეს­ტებ­დნენ იმ ფაქტს, რომ მათი წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი სა­ოლ­ქო სა­არ­ჩევ­ნო კო­მი­სი­ის სხდო­მა­ზე არ მი­იწ­ვი­ეს.

მოგ­ვი­ა­ნე­ბით, სი­ტყვი­ე­რი და­პი­რის­პი­რე­ბა ფი­ზი­კურ შეხ­ლა-შე­მოხ­ლა­ში გა­და­ი­ზარ­და. სწო­რედ ამ დროს და­შავ­და ჯე­იჰუნ მუ­ჰა­მე­და­ლიც. რო­გორც "მთა­ვა­რი“ არ­ხის ჟურ­ნა­ლის­ტი ამ­ბობს, მას "ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბის" შტაბ­თან ათამ­დე ადა­მი­ა­ნი გა­უს­წორ­და.

• ნა­ხეთ რა ჰყვე­ბო­და ჯე­იჰუ­ნი იმ­ჟა­მად:

მომ­ხდა­რის გა­მო­ძი­ე­ბა ორი მუხ­ლით და­ი­წყო (სის­ხლის სა­მარ­თლის კო­დექ­სის 126-ე, ძა­ლა­დო­ბის მუხ­ლით და 154-ე - ჟურ­ნა­ლის­ტუ­რი საქ­მი­ა­ნო­ბის­თვის ხე­ლის შეშ­ლის ფაქ­ტზე). საქ­მე დღემ­დე გა­მო­უ­ძი­ე­ბე­ლია, მე­ტიც, მოგ­ვი­ა­ნე­ბით, მარ­ნე­უ­ლის საკ­რე­ბუ­ლოს თავ­მჯდო­მა­რემ ამი­რან გი­ორ­გა­ძემ ჟურ­ნა­ლის­ტი შე­უ­რა­ცხმყო­ფე­ლი სი­ტყვე­ბით მო­იხ­სე­ნია და ცე­მის ინ­სცე­ნი­რე­ბა­ში და­ა­და­ნა­შა­უ­ლა.

"სის­ხლის სა­მარ­თლის საქ­მე აღიძ­რა, და­ზა­რა­ლე­ბუ­ლა­დაც მცნეს, თუმ­ცა ამის გარ­და საქ­მე წინ არ წა­სუ­ლა, ცე­მის ფაქ­ტზე არა­ვის პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა დამ­დგა­რა, და­კა­ვე­ბა­ზე ხომ ზედ­მე­ტია ლა­პა­რა­კი. ისი­ნი ოპო­ზი­ცი­ას ეს­ხმოდ­ნენ თავს და მე ჩემს მო­ვა­ლე­ო­ბას ვას­რუ­ლებ­დი - ვა­შუ­ქებ­დი, რა­მაც ისი­ნი ძა­ლი­ან გა­ა­ღი­ზი­ა­ნა. მა­ნამ­დე, რამ­დე­ნი­მე დღით ადრე იყო ასე­თი შემ­თხვე­ვა, როცა ბოლ­ნი­სის საკ­რე­ბუ­ლოს "ოც­ნე­ბის“ დე­პუ­ტა­ტი ვუ­გარ ისა­ე­ვი თა­ვის მოჭ­რით მე­მუქ­რე­ბო­და (წი­ნა­სა­არ­ჩევ­ნო კამ­პა­ნი­ის დროს ასე­ვე ოპო­ზი­ცი­ის აქ­ცი­ას ვა­შუ­ქებ­დი), გა­და­ღე­ბას, კი­თხვე­ბის დას­მას და მათი არას­წო­რი ქმე­დე­ბის გა­შუ­ქე­ბას მიშ­ლი­და. "ოც­ნე­ბის“ დე­პუ­ტა­ტის წი­ნა­აღ­მდეგ სა­ჩი­ვა­რი შე­ვი­ტა­ნე, თუმ­ცა არც ამას მოჰ­ყო­ლია რე­ა­გი­რე­ბა, ეს ადა­მი­ა­ნი დღე­საც თა­ნამ­დე­ბო­ბა­ზეა“, - ამ­ბობს ჯე­იჰუ­ნი.

მკი­თხველს შე­ვახ­სე­ნებთ, რომ 2020 წლის 16 სექ­ტემ­ბერს, დმა­ნის­ში, სო­ფელ ნა­ხი­დურ­ში, მო­სახ­ლე­ო­ბას­თან ოპო­ზი­ცი­ის შეხ­ვედ­რის შემ­დეგ, "მთა­ვა­რი არ­ხის“ გა­დამ­ღებ ჯგუფს "ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბის“ მხარ­დამ­ჭე­რე­ბი და­უ­პი­რის­პირ­დნენ. ნა­ხი­დურ­ში მო­სახ­ლე­ო­ბას ხვდე­ბო­და "ძალა ერ­თო­ბა­ში­ას“ წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი, კახა ოქ­რი­აშ­ვი­ლი. "ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბის" დე­პუ­ტატ­მა, ვუ­გარ ისა­ევ­მა მუ­ქა­რის შემ­ცვე­ლი სი­ტყვე­ბით მი­მარ­თა (თა­ვის მოჭ­რით და­ე­მუქ­რა) "მთა­ვა­რის არ­ხის" ჟურ­ნა­ლისტს. 19 სექ­ტემ­ბერს, გე­ნე­რა­ლურ პრო­კუ­რა­ტუ­რას­თან, ჯე­უ­ჰუნ მუ­ჰა­მე­და­ლის მხარ­დამ­ჭე­რი აქ­ცია გა­მარ­თეს სტუ­დენ­ტებ­მა და უწყე­ბას საქ­მის დრო­უ­ლი გა­მო­ძი­ე­ბის­კენ მო­უ­წო­დეს. სამ­წუ­ხა­როდ, გა­მო­ძი­ე­ბა სა­თა­ნა­დოდ არ წარ­მარ­თუ­ლა და დე­პუ­ტატს სა­მარ­თლებ­რი­ვი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა არ და­კის­რე­ბია.

• "პრობ­ლე­მა ისაა, რომ რე­გი­ონ­ში მო­სახ­ლე­ო­ბა დღემ­დე რუ­სულ, თურ­ქულ და აზერ­ბა­ი­ჯა­ნულ არ­ხებს უყუ­რებს“

- მი­უ­ხე­და­ვად ყვე­ლაფ­რი­სა, არ მე­ში­ნია, მთე­ლი ძა­ლე­ბით ვაგ­რძე­ლებ ჩემს საყ­ვა­რელ საქ­მი­ა­ნო­ბას, ვინც სამ­ხე­ლია, ვამ­ხელ და არა­ფერ­ზე დავ­ხუ­ჭავ თვალს. რომ ვთქვა, ჩვენს რე­გი­ონ­ში ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა მე­დი­ას ზღუ­დავს, მის პო­ლი­ტი­კა­ში ერე­ვა და საქ­მი­ა­ნო­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბას არ აძ­ლევს, არ იქ­ნე­ბა მარ­თა­ლი. რე­გი­ონ­ში სამი აზერ­ბა­ი­ჯა­ნუ­ლე­ნო­ვა­ნი მე­დი­ა­სა­შუ­ა­ლე­ბა გა­იხ­სნა, რომ­ლე­ბიც სა­ქარ­თვე­ლოს და ქარ­თულ რე­ა­ლო­ბას ასა­ხა­ვენ, თარ­გმნი­ან ქარ­თულ ნი­უ­სებს და სხვა. დღეს რე­გი­ონ­ში, რო­გორც ძვე­ლად, ინ­ფორ­მა­ცი­უ­ლი ვა­კუ­უ­მი აღარ გვაქვს, თუმ­ცა სა­მი­ვე მე­დია სხვა ქვეყ­ნე­ბი­დან ფი­ნანსდე­ბა. ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბის უფ­ლე­ბე­ბის მხრი­ვაც სა­გან­გა­შო არა­ფე­რი ხდე­ბა, მათ რომ ვინ­მე ავიწ­რო­ებ­დეს, ამის გა­შუ­ქე­ბას "მთა­ვარ­ში“ ვინ და­მას­წრებ­და? პრობ­ლე­მა ისაა, რომ მო­სახ­ლე­ო­ბა დღემ­დე რუ­სულ, თურ­ქულ და აზერ­ბა­ი­ჯა­ნულ არ­ხებს უყუ­რებს, ამის მი­ზე­ზი კი ცენ­ტრა­ლუ­რი მე­დი­ის მი­უწ­ვდომ­ლო­ბა და ენის ბა­რი­ე­რია. ვერ ვი­ტყო­დი, რომ აზერ­ბა­ი­ჯა­ნულ თემს უჭირს ქარ­თვე­ლებ­თან ინ­ტეგ­რა­ცია, ჩემი აზ­რით, ინ­ტეგ­რა­ცი­ის სურ­ვი­ლი ჩვე­ნი თე­მის ახალ­გაზ­რდე­ბი­დან უფრო მე­ტია და, რა თქმა უნდა, და­ინ­ტე­რე­სე­ბა და ურ­თი­ერ­თო­ბა უნდა იყოს ორ­მხრი­ვი. ჩემს მა­გა­ლით­ზე გე­ტყვით, რომ ისე გა­მო­დის, თით­ქოს ყო­ველ­თვის ვი­ღა­ცას "ვე­ტე­ნე­ბი“. როცა შენი თა­ნა­მე­მა­მუ­ლე ეთ­ნი­კუ­რად ან რე­ლი­გი­უ­რად გან­სხვა­ვე­ბუ­ლია, აქ და­ბა­დე­ბუ­ლი და გაზ­რდი­ლია, როცა შენ, სა­ხელ­მწი­ფო ამ ადა­მი­ანს არ პატ­რო­ნობ, არ იცავ, ბუ­ნებ­რი­ვია, ის სხვა­გან ეძებს გზებს, ნუ­გეშს და სხვა ქვეყ­ნის გავ­ლე­ნის ქვეშ ხვდე­ბა, რი­თაც შემ­დეგ სა­ხელ­მწი­ფო ზა­რალ­დე­ბა. სა­ქარ­თვე­ლო ამ კუ­თხი­თაც უნდა იყოს მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნი, ყვე­ლა თა­ნას­წო­რი უნდა იყოს, არ უნდა გავ­რი­ყოთ ჩვე­ნი მო­ქა­ლა­ქე­ე­ბი, ჩვე­ნე­ბი ჩვე­ნი­ა­ნად უნდა მი­ვი­ღოთ, რად­გან აქ ყვე­ლას ერთი სამ­შობ­ლო გვაქვს. არას­დროს მი­ფიქ­რია სა­ქარ­თვე­ლო­დან სად­მე წას­ვლა­ზე, პი­რი­ქით, ჩემი უფ­ლე­ბე­ბი რომც და­ირ­ღვეს, ბო­ლომ­დე ვიბ­რძო­ლებ მის და­სა­ცა­ვად. სა­ხელ­მწი­ფო პო­ლი­ტი­კა ეთ­ნი­კუ­რი უმ­ცი­რე­სო­ბე­ბის მი­მართ უნდა შე­იც­ვა­ლოს. რა­ტომ უნდა ვი­ფიქ­რო სხვა ქვე­ყა­ნა­ში წას­ვლა­ზე, რად­გან ეთ­ნი­კუ­რად აზერ­ბა­ი­ჯა­ნე­ლი ვარ? მე ვიცი, აქ ქარ­თვე­ლებს ვუყ­ვარ­ვარ და ეს მი­ორ­მა­გებს სა­ქარ­თვე­ლო­სად­მი სიყ­ვა­რულ­სა და პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბას.

• ორი ეთ­ნო­სის და­მა­კავ­ში­რე­ბე­ლი მე­ო­რე "წი­თე­ლი ხიდი“

- დღეს ერ­თდრო­უ­ლად ორ საქ­მეს ვა­კე­თებ - ჟურ­ნა­ლის­ტო­ბის გარ­და, ქარ­თველ უნი­ვერ­სი­ტე­ტელ მე­გობ­რებ­თან ერ­თად, გა­დავ­წყვი­ტეთ, ჩვე­ნი იდე­ა­ლუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა სა­ერ­თო საქ­მი­ა­ნო­ბით გაგ­ვეგ­რძე­ლე­ბი­ნა და 2020 წელს არა­სამ­თავ­რო­ბო ორ­გა­ნი­ზა­ცია "წი­თე­ლი ხიდი“ შევ­ქმე­ნით. სიმ­ბო­ლუ­რად და­ვარ­ქვით ეს სა­ხე­ლი. წი­თე­ლი ხიდი გა­რეთ ორ ქვე­ყა­ნას - სა­ქარ­თვე­ლოს და აზერ­ბა­ი­ჯანს აკავ­ში­რებს, ქვეყ­ნის შიგ­ნით კი, ჩვე­ნი ორ­გა­ნი­ზა­ცია ორი ეთ­ნო­სის და­მა­კავ­ში­რე­ბე­ლი ხი­დია. ის ქარ­თვე­ლე­ბი­სა და სა­ქარ­თვე­ლო­ში მცხოვ­რე­ბი ეთ­ნი­კუ­რად აზერ­ბა­ი­ჯა­ნე­ლე­ბის უკეთ გაც­ნო­ბა-და­ახ­ლო­ე­ბას ემ­სა­ხუ­რე­ბა. ჩვე­ნი მი­ზა­ნი ახალ­გაზ­რდე­ბის გა­ნათ­ლე­ბა­ზე, გან­ვი­თა­რე­ბა­სა და ინ­ტეგ­რა­ცი­ა­ზე ზრუნ­ვაა. გვინ­და, ადა­მი­ა­ნებ­მა ერ­თმა­ნე­თის კულ­ტუ­რის შე­სა­ხებ მეტი გა­ი­გონ, ორი­ვე ერმა ერ­თმა­ნე­თის თვალ­სა­წი­ე­რი და შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბი და­ი­ნა­ხოს.

ჩვე­ნი ორ­გა­ნი­ზა­ცია ქარ­თვე­ლე­ბის დახ­მა­რე­ბით შე­იქ­მნა და ამა­ში წვლი­ლი შე­ი­ტა­ნეს: კავ­კა­სი­ის უნი­ვერ­სი­ტეტ­მა, სა­ქარ­თვე­ლოს უნი­ვერ­სი­ტეტ­მა, ფონდმა "იავ­ნა­ნამ", რუ­რუ­ას ფონდმა... თა­ვი­დან ოფი­სიც კი არ გვქონ­და და ყვე­ლა მხარ­ში ამოგ­ვიდ­გა - ზოგ­მა ფუ­ლა­დი დახ­მა­რე­ბა გა­ი­ღო, ზოგ­მა ინ­ვენ­ტა­რი გვი­ყი­და და სა­ბო­ლო­ოდ, დავ­ფუძნ­დით. ჩვენს ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ას გა­ე­რო აფი­ნან­სებს. აზერ­ბა­ი­ჯა­ნე­ლებს ავუხ­სე­ნით, თუ რამ­ხე­ლა რე­სურ­სი გა­მოყ­ვეს ქარ­თვე­ლებ­მა მათი გან­ვი­თა­რე­ბის­თვის.

• "და­ვი­ნა­ხე, მო­მე­წო­ნა, გა­ვე­კი­დე და "და­ვი­ჭი­რე“

- ერთ დღეს, ილი­ას უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში მი­ვე­დი და შემ­თხვე­ვით გა­ვი­ცა­ნი, და­ვი­ნა­ხე, მო­მე­წო­ნა, მა­შინ­ვე გა­ვე­კი­დე და "და­ვი­ჭი­რე“ (იცი­ნის). დრო­თა გან­მავ­ლო­ბა­ში გრძნო­ბებ­ში გა­მო­ვუ­ტყდი... თა­ვი­დან ვერა, მაგ­რამ შემ­დეგ მა­ინც და­ვი­თან­ხმე და ჩემი გახ­და. ხომ იცით, რო­გო­რე­ბი არი­ან კავ­კა­სი­ე­ლი გო­გო­ნე­ბი - ძნე­ლად და­სა­ყო­ლი­ე­ბელ­ნი (იცი­ნის)...მე და ლე­კუ­ნა (ჯა­ფოშ­ვი­ლი) სამი წე­ლია, რაც დავ­ქორ­წინ­დით. ჩემი მე­უღ­ლე ნა­ხევ­რად ქარ­თვე­ლია. ჩვე­ნი გეგ­მე­ბი გვაქვს რო­გორც კა­რი­ე­რუ­ლი თვალ­საზ­რი­სით, ასე­ვე, ვფიქ­რობთ, ფი­ნან­სუ­რად მოვძლი­ერ­დეთ და შვი­ლე­ბიც ვი­ყო­ლი­ოთ. ლე­კუ­ნა პე­და­გო­გია, ორ სკო­ლა­ში მუ­შა­ობს მას­წავ­ლებ­ლად ინ­კლუ­ზი­უ­რი გა­ნათ­ლე­ბის კუ­თხით, ჟეს­ტუ­რი ენის სპე­ცი­ა­ლის­ტია. ასე­ვე არის "საზ­მა­უს" თა­ნამ­შრო­მე­ლიც - ის გო­გოა, ეკ­რა­ნის კუ­თხე­ში რომ მოს­ჩანს და ინ­ფორ­მა­ცი­ას ჟეს­ტე­ბის ენა­ზე გად­მოს­ცემს. ლე­კოც ჩემ­თან მყავს, არა­სამ­თავ­რო­ბო ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ა­ში. ძა­ლი­ან გვინ­და, გან­ვი­თარ­დეს და გაძ­ლი­ერ­დეს ჩვე­ნი ორ­გა­ნი­ზა­ცია. უბ­რა­ლოდ, არ მიყ­ვარს შო­რე­უ­ლი გეგ­მე­ბის და­სახ­ვა.

იხი­ლეთ ასე­ვე:

• სა­მი­რა ბა­ი­რა­მო­ვას ბრძო­ლა სა­კუ­თა­რი თე­მის და ქვეყ­ნის უფ­ლე­ბე­ბის და­სა­ცა­ვად - სა­მო­ქა­ლა­ქო აქ­ტი­ვის­ტის გზა ჟურ­ნა­ლის­ტი­კის გავ­ლით